حکومت اسلامی

سلام مطلبی رو مطالعه کردم با این عنوان : همه چی با انقلاب اسلامی ایران شروع شد ، سال 57 یا 1979 و بعد پیروزی انتخاب اسلامی ، آیت الله خمینی خبر تغییر رژیم رو صادر کرد و تهدیدی بود برای حامیان آمریکا در خاور میانه ایران همچنین اولین دولت شیعه بود که خودشو برترین رهبر مسلمانان میدانست و این همسایه های سنی خودشو تهدید میکرد ! و اولین نفری که واکنش نشون داد عراق بود ! ایا این مطلب ادعای درستی هستش و صحت دارد ؟ 

سلام ، ممنون از زحمات ، مستحضرید جامعه متشکل از حکومت و مردم است لطفا صریح پاسخ دهید آیا جامعه ی فعلی ما اسلامی است ؟ نقطه ی شروع مطابقت با ارزشهای اسلامی کجاست ؟ ممنون

سلام.من به ندرت وارد مسائل سیاسی و حکومتی میشم. این از همون به ندرت هاست... :d
یک چند ماهی هست یا بود که یک سری سخنرانی ها و گفتگو های سر موضوع نفوذی ها شکل گرفت یا این موضوع پر رنگ تر شد.

به نظر میرسه که حکومت زیادی خرابی و افتضاح آفریده و باعث ناراحتی مردم شده.و برای پاسخ به حملات و انتقادات شدید مردم، سخنرانها شدید تر و جدی تر از پیش آستین بالا زدن و بحث نفوذی ها در حکومت رو با شدت بالا آوردن که آره نفوذی ها کلا وارد همه جا شدن و خیلی از بدبخی های کشور زیر سر این نفوذی هاست!نه همه ی مسئولان.خلاصه خیلی از مشکلات ما مسببش آمریکا و اسرائیلی هاس هستند که این مدیران نالایق رو نفوذی دادن.
حالا کاری به این نفوذی ها ندارم...نمی دونم در این باره تاپیکی ایجاد شده یا نه.بگذریم...
اما سوالم اینه، توی همین دست سخنرانی ها، چیز هایی گفته میشه و حرف هایی زده می شه که آدم از خودش می پرسه با این وضعیت آیا دیگه معنی داره ما عموم مردم مسئولین رو به ویژه شخص رهبری رو انتقاد کنیم.بهشون نقدی وارد کنیم؟ به صورت ویژه رهبر منظورمه؟یعنی انگار چه غیر مستقیم و چه مستقیم طوری سخنران ها حرف می زنن که دیگه اصلا رهبری چه معصومه هستن و چه معصوم نیستن باید باهاشون مثل یک معصوم کنار بیاییم و برخورد کنیم.و دیگه اصلا انتقاد و گلایه ای نداشته باشیم!!

یکی از اون اون چیزهایی که گفته شد موردی از آقای رائفی پوره که مثال می زنم.
مثلا ایشون می گن امام اول ما، ایشون یک کسی رو مشاور خودشون انتخاب کرده بودن که ایشون منافق بود و پدرش کافر(خود امام این مشاور رو اینگونه خطاب قرار می دن).او کسی بود که همسر امام و دختر پیامبر رو زیر کتک گرفت و خون از مادر امام حسن جاری بود.

یعنی یک امام معصوم و آگاه و مطلع یک همچین جانوری را مسئول و مشاور خودش قرار می ده با اینکه می دونه لیاقتش نیست،اما چون اسلام و اینها در خطر بود.مجبور بود!!چاره نداشت!!یعنی اگر اسلام در خطر نبود امام می گفت تو کی باشی که من تو را مثلا به مشاور خودم در بیارم.مجبور بود کسی رو که دختر پیامبر رو کتک می زد رو مسئول یا مشاور یا استاندار جایی انتخاب کنه.یعنی اقای رائفی پور طوری سخن می گن که امام مجبور بود.راه چاره نداشت.

خوب وقتی یک همچین حرف هایی زده میشه.آدم دیگه چگونه جرائت کنه که مثلا سران بالا رتبه ی نظام به ویژه رهبری رو نقد کنه که چرا فلان اشخاص مثلا نالایق رو مدیر کردید و انتخاب کردید؟

یا مثلا باز خود این آقای سخنران میگن، ما باید به بعضی ها مسئولیت بدیم که پیش خودمون باشند که نرن جای دیگه خراب کاری کنن.فکر کنید شما.یعنی ما باید به یک سری ابله و نادان و نالایق پست و مقام بدید که پیش خودمون باشند!!! یا همون ماجرا، امام با اون درایت، با اون ذکاوت و هوشیاری مجبور میشد که یک بی شرفی رو مشاور خودش انتخاب کنه...رهبر که از امام علی بالاتر نیستن.یا رئیس جمهور که از امام بالاتر نیستن.این امر و احتمال برای رهبری یا رئیس جمهور و دیگران هم می ره چه بسا بیشتر...یعنی اگر رهبری یک آدمی که از نظر ما جاهله، نادانه و خرابکاره رو مسئول کرد جایی.من نباید جرائت کنم رهبری رو انتقاد کنم که چرا این شخص رو مثلا چه می دونم جزو رئیس قضاییه کرد؟؟یا اگر رئیس جمهور فلان آدم بی لیاقت در یک پستی رو فرضا وزیر قرار داد.من چگونه از رئیس جمهور گلایه کنم.شاید رئیس جمهور مجبور بود که یک مدیر نالایق رو بزاره وزیر.

من چطور می تونم رهبر رو نقد کنم که چرا یک همچین کسی رو مسئول قرار داده؟؟من یک همچین حقی رو دارم اصن به عنوان یک شخص دانشجوی عادی که هیچ پست و مقامی ندارم؟یا رئیس جمهور؟؟یعنی رسما سخنران ها، طوری حرف می زنن که از نظر من قصدشون اینه که ما هیچ دید انتقادی به رهبری نداشته باشیم حداقل در خیلی از موارد؟که البته اینو میشه به رئیس جمهور و دیگران هم تا حدی داشت.
و جالب اینه که خود رهبری چندین بار گفتن من رو هم نقد کنید.من خوشحال میشم؟؟
بالاخره تکلیف ما چیه در مواجه با مدیران نالایق؟؟اشخاص نالایق؟؟افرادی که پست های نالایق رو گرفتن؟؟اگر شخص رئیس جمهور یا رهبری کسی رو به فلان مقام انتخاب کردن؟؟ما ساکت باشیم و بگیم حتما یک حکمتی بوده؟؟اگرم رهبری و رئیس جمهور مجبور بوده باشن که فردی نالایق رو در پستی قرار بدن.نمی تونن بیان بگن که ملت ما مجبور بودیم.اینا از اسرار حکومتی احتمالا حساب میشه :d:khandeh!:
نقش ما در برابر پست ها و مدیران نالایقی چیه؟؟یا دربرابر خرابی هایی که فکر می کنیم از جهت مدیران نالایق به بار امده؟؟ما باید از کی و کجا گلایه و شکایت کنیم؟؟رسانه ی ملی خرابه و مشکل داره.خود این آقای رائفی کلی مسخره و تندی می کنه به صدا و سیمای ملی.خوب این مدیرشو رهبری انتخاب می کنه اینطور نیست آقای سخنران؟آها! ممکنه رهبر مجبور باشه یک نالایق و یک یهودی مخفی در لباس اسلام رو بیاره مدیر صدا و سیما کرده باشه.مجبور باشن دیگه؟ مگر میشه صدا و سیمای ملی باشه، زیر مدیریتی کسی باشه که توسط رهبری اداره میشه و رهبری کسی شایسته و لایق رو انتخاب کنن ولی وضعیت این رسانه این باشه که خود شخصی مثل شمای سخنران آقای رائفی پور که دیگه طرفدار رهبر و نظامید بیاد بگید ما رسانمون ملی نیست.میلیه.بیایین بگین کی تا حالا رسانه دست ما بوده!!!!!!!!پس دست کی بوده؟؟رهبر داره رئیس صدا و سیما رو انتخاب می کنه!! آها حتما رهبر مجبور بوده اشخاص نالایقی رو رئیس کنه!!!به رهبری انتقاد نکنیم!!!پس بهتر نیست به صدا سیما هم انتقاد نکنیم؟/

خلاصه احساس می کنم دارن سخنران ها که انتظار داریم حق و حقیقت رو بگن، جوی رو تفکرات رو شکل می دن که ما باید خیلی از مسئولین و افراد به ویژه شخص رهبری رو انتقاد نکنیم.باید ساکت باشیم در برابرشون.

[="Tahoma"][="Blue"]به نام خدا
سلام

من چرا باید پای انقلاب بایستم؟ اینو میخوام کامل شرح بدید.
اصلا چرا مردم ایران انقلاب کردند؟ اگر امکان داره مقایسه ای بین دوران پهلوی و حال رو بررسی کنید و بفرمایید دلایل انقلاب رو.

و اینکه بفرمایید دست اورد های دولت ها از زمان انقلاب تا به الان چی بوده چه کار کردن که دیگر کشور ها انجام ندادن؟
چه چیز ارزشمندی داره که میشه ازش دفاع کرد؟

لطفا استاد مسلم کارشناس بحث باشند.[/][/]

سلام.

میخوام مباحث سیاسی مطرح شده در انجمن رو یه جور دیگه نگاه کنم و این بار از خود پاسخگو بخوام در رابطه با نظام و مردم صحبت کنند.

خیلی خلاصه میپرسم:
این نظام چه کاستی هایی دارد و وظیفه ما به عنوان مردم در برابر این کاستی ها چیست؟

ممنون

با عرض سلام :
سوال من برمیگردد به زمان خلافت امیرالمومنین علی (ع)، امروز ما با واژه مصلحت نسبتا آشنایی داریم و از بعد از انقلاب موارد بسیاری از برتری مصلحت بر امور دیگر دیده ایم و حتی در کشور اسلامی و شیعه مان مجمع تشخیص مصلحت نظام هم داریم و زیاد شنیده ایم که مصلحت نظام از هر چیزی مهمتر است اما سوال من در مورد زمان خلافت حضرت علی (ع) است، همه میدانیم که حضرت مظهر عدالت بودند اما میخواهم بدانم در زمان خلافت ایشان شده که بنا به شرایط ایشان عدالت را فدای مصلحت کنند؟ آیا چنین اتفاقی افتاده یا خیر؟ و آیا موردی بوده که ایشان تشخیص داده باشند اجرای عدالت به مصلحت نظامشان نیست؟ فی المثل یکی از اصحاب پیامبر مثلا به بیت المال دست درازی کرده باشد و مقادیری از بیت المال را سر خود یا به باد داده باشد یا بالا کشیده باشد بعد حضرت بدلیل اینکه آن شخص از اصحاب خاص پیامبر بوده و احترام زیادی دارد چشم بر روی این مسئله ببندد و بخاطر مصلحت هیچ برخوردی با آن فرد نکند و دیگران را هم به سکوت و گذشت و آرامش دعوت کند چون به صلاح نظامشان نبوده که به این مسئله رسیدگی شود؟ و یا فرضا" شخص یا اشخاصی از بزرگان نظامشان به ثروتهای نجومی رسیده باشند در حالیکه مردم عادی دچار فقر باشند و این بزرگان هر یک صاحب منصبی بودند و در همان دوران ثروتمند شده باشند، آیا حضرت به چنین اشخاصی بر اساس مصلحت نظامشان کاری نداشتند و اجازه نمیدادند که مردم یا بعضی از یارانشان هم به ایشان کاری داشته باشند؟ یا که بدقت رسیدگی میکردند و آنان را بازخواست میکردند و اگر ذره ای از ثروتشان از منصبشان و موقعیتشان بدست آمده باشد با آنها به سختی و بر اساس عدالت برخورد میکردند؟ و آیا میزان شیعه بودن ما به شباهتمان با آن حضرت بستگی ندارد؟
با تشکر

سلام

در این ویدئو رهبر انقلاب اسلامی آیت الله خمینی رحمة الله علیه گفتند:

دلخوش نباشید که مسکن فقط می سازیم
آب و برق را مجانی میکنیم برای طبقه مستمند
اتوبوس را مجانی میکنیم برای طبقه مستمند
دلخوش به این مقدار نباشید
معنویات شما را
روحیات شما را
عظمت میدیم
شما را به مقام انسانیت می رسانیم

خب رهبر انقلاب در حکومت اسلامی چنین وعده های دادند

البته این ویدیو جای شک نداره تصویر سازی نیست ، یا اینکه ادعا بشه که حرف ایشون نیست

سوالم اینه ایا ایشون اشتباه کردند؟ وعده دروغ دادند؟
مصلما وعده دروغ که نمیخواستند بدهند؟

چند روز پیش توی اتوبوس بودم
راننده گفت چند ایستگاه دارم خانما رو سوار میکنم و کارت نمیزنند، اتوبوس خیریه نیست؛ کارتتون رو بزنین

به یاد حرفهای این سخنرانی افتادم:
دلخوش نباشید اتوبوس را برای طبقه مستمند مجانی میکنیم
خنده تلخی زدم حتما اونی که سوار اتوبوس شلوغی شده که جای نیست سوارش شی بزور بس سوار بشی یعنی از روی جبر خودتو زحمت میدی و سوارش میشی بعدش کارت نمیزنی حتما دغل کاره و کلاهبرادر مبادا که شاید مستمند باشه و نداشته باشه کارت بزنه
آره نباید دلخوش باشیم که این کارا رو میکنند، چون نکردند

نظرم به عنوان یک جوان سی ساله در این جامعه اسلامی اینه که:
نه تنها که نه خانه ای و نه اب و برقی و نه حتی اتوبوسی را برای طبقه مستمند مجانی نکردند
بلکه معنویات و روحیات هم به جایی رسید که الان وقتی چند بسته غذا رو میبری تو خیابون به مستمندان بدهی
حتی اونهایی هم که دستشون به دهنشون میرسه میان توی صف تا غذایی بگیرند
بماند که در محله های مستمند و پایین شهر از دست هم دیگه چنگ میزنند

به قول شهید بهشتی جامعه ای که محله بالا با پایینش فرق کنه
و پایینش چاله چوله داشته باشه خراب باشه با قران سرتاسر این جامعه رو هم بپوشنی بازم هم این جامعه لجن هست
آره اینم مقام انسانیت که دیده میشه!

میخوام بدانم آیا مرجعی یا مقام مسئول دینی یا سیاسی پاسخگو باشه
آیا آیت الله خمینی که نشانه خداوند به معنی ایت الله هست بر روی زمین اشتباه کرد؟
یا اینکه اشتباه نکردند و نباید این موارد انجام میشد؟
یا وعده دروغ دادند؟ یا نه دروغ نگفتند بلکه مسیر جامعه برگشت به مسیر قبلش؟

لطفا پاسخگو باشید

فساد و عدم مشروعیت

1

بخش هایی از بیانیه ی گام دوم انقلاب :

......عدالت و مبارزه با فساد: این دو لازم و ملزوم یکدیگرند. فساد اقتصادی و اخلاقی و سیاسی، توده‌ی چرکین کشور‌ها و نظام‌ها و اگر در بدنه‌ی حکومت‌ها عارض شود، زلزله‌ی ویرانگر و ضربه‌زننده به مشروعیّت آن‌ها است؛ و این برای نظامی، چون جمهوری اسلامی که نیازمند مشروعیّتی فراتر از مشروعیّتهای مرسوم و مبنائی‌تر از مقبولیّت اجتماعی است، بسیار جدّی‌تر و بنیانی‌تر از دیگر نظام‌ها است

.....همه باید بدانند که طهارت اقتصادی شرط مشروعیّت همه‌ی مقامات حکومت جمهوری اسلامی است

.......عدالت در صدر هدف‌های اوّلیّه‌ی همه‌ی بعثت‌های الهی است و در جمهوری اسلامی نیز دارای همان شأن و جایگاه است

......چالش درونی عبارت از عیوب ساختاری و ضعف‌های مدیریّتی است.
مهم‌ترین عیوب، وابستگی اقتصاد به نفت، دولتی بودن بخش‌هایی از اقتصاد که در حیطه‌ی وظایف دولت نیست، نگاه به خارج و نه به توان و ظرفیّت داخلی، استفاده‌ی اندک از ظرفیّت نیروی انسانی کشور، بودجه‌بندی معیوب و نامتوازن، و سرانجام عدم ثبات سیاست‌های اجرائی اقتصاد و عدم رعایت اولویّتها و وجود هزینه‌های زائد و حتّی مسرفانه در بخش‌هایی از دستگاه‌های حکومتی است. نتیجه‌ی این‌ها مشکلات زندگی مردم از قبیل: بی‌کاری جوانها، فقر درآمدی در طبقه‌ی ضعیف و امثال آن است

2

به نقل از آخرین خبر :

با سلام

بنده سوالی دارم درباره بعضی از اجبار های اجتماعی که توی حکومت های اسلامی وجود داره
بهتر میبینم که سوالم رو درباره نظام خودمون به عنوان تنها حکومت شیعه در دنیا بپرسم و از اون مثال بزنم چون قابل درک تره (بدون هیچ انگیزه سیاسی)

پاسخی که تمام مسئولین و بسیاری از علمای نظام درباره بعضی از اجبارهای اجتماعی مثل حجاب اجباری، عدم خوردن و نوشیدن در ملاء عام در ماه مبارک رمضان و امثال این اجبارها میدن اینه که در صحنه اجتماع باید شرایط برای تقوا فراهم باشه و شرایط باید جوری باشه که مومنین بتونن توی فضای سالم با خیال راحت به فکر تهذیب نفس باشن و شرایطی وجود نداشته باشه که امکان به گناه افتادنشون وجود داشته باشه
.
حالا جدای از اینکه شاید خیلی ها به خاطر این موضوع مجبور باشن کاری رو انجام بدن که اعتقادی بهش ندارن، ولی به نظر من کسی که از این بابت بیشتر ضرر میکنه خودِ مومن و اعتقاداتشه
واسه مثال اگه من روزه باشم و ببینم یکی داره ساندویچ میخوره اتفاقا خوشحال هم میشم چون به خودم افتخار میکنم که منم میتونستم مثل اون الان غذا بخورم ولی به خاطر خدا جلوی خودمو گرفتم و اتفاقا این انگیزه بیشتری بهم میده ولی اگه همون موقع ببینم دو نفر میان و اون کسی رو که داره ساندویچ میخوره رو به جرم روزه خواری دستگیر میکنن از خودم متنفر میشم که چرا باید کسی دستگیر بشه به این خاطر که یه وقت من وسوسه نشم و روزه ام رو نخورم؟!!!
این موضوع قبل از اینکه توهین به روزه خوار باشه توهین به منِ روزه داره، چرا که این اجبار این معنی رو میده که من اون قدر سست اراده ام و دینم و عمل واجبم اونقدر سطحی و بدون عُمقه که ممکنه با دیدن یه روزه خوار منم روزه ام رو باز کنم!!
این نه تنها باعث میشه اون روزه خوار بیشتر از قبل از دین زده بشه بلکه برای روزه دار واقعی هم صورت خوشی نداره

کسی که مومن واقعی نباشه و سست اراده باشه رو هیچ انسان و هیچ حکومتی نمیتونه با زور و اجبار به بقیه راه رو برای محکم کردن ایمانش باز کنه و فقط و فقط خودشه که اگه بخواد میتونه به دین و ایمانش عمق ببخشه
.
در مورد حجاب اجباری هم همین طوره
اینکه کسی مجبور باشه خودش رو کامل بپوشونه تا منِ مومن وسوسه نشم و گناه نکنم قبل از هر چیز توهین به منِ مومنه، یعنی من اونقدر دین و اعتقادم سُسته که باید کسی که حجاب داره ولی یه کم مانتوش تنگه رو سوار ماشین گشت کنن و ببرن تا من یه وقت فکر گناه به سرم نزنه
این واسه یه مرد مومنِ واقعی خجالت آوره و توهین بزرگیه
اینا فقط مثال بود ولی منظور من کلیه
.
بدون تردید هر حکومتی هر سیاستی رو که پی میگیره هدفش اینه که کامل به اون هدف برسه
حالا فکر کنیم که نظام ما تونست این هدف که جامعه رو از هر گناهی پاک کنه رو کامل اجرا کنه یعنی سقف این سیاست اینه که توی اجتماع کوچکترین گناهی نباشه
خوب در این صورت دیگه تقوا و پرهیزکاری که لباس مومنه و بیشتر از هر چیزی سفارش شده چه معنی میده؟
حدیثی رو از امیر المومنین علی علیه السلام خوندم که ازشون سوال شده بود معنای ساده ی تقوا چیست و حضرت جواب داده بود: تقوا شبیه بیابانی پر از خار است که مومن با پای برهنه تو اون قدم میزنه و مدام باید حواسش به این باشه که خار توی پاش نره
پس منظور از اون بیابان جامعه هست و منظور از خارها شرایط گناه کردن.
پس تقوا بدون وجود شرایط گناه بی معنیه و اینکه با زور پلیس بخوایم شرایط گناه رو از بین ببریم ضربه مهلکیه که هم به دین میزنیم هم به مومن و از اون گذشته بی نتیجه هم خواهد بود همونطور که قوانین اجباری توی جامعه ما نه تنها تاثیری نداشته بلکه بر عکس عمل کرده و هر روز شاهد بالا رفتن آمار خیانت به همسر، طلاق، روابط نامشروع جوانان، اعتیاد، افسردگی و گناهان دیگه هستیم و اینکه این قوانین به جای اینکه مردم رو جذب کنه مثل یک نیروی دافعه عمل کرده و هر روز منتقدان این نوع سیاست از طرفدارانش بیشتر شده،

این چیزیه که توی جامعه و فضای حقیقی و مجازی میبینیم و با وجود اینکه نظام ما بسیار برای فرهنگ سازی درباره این موضوع هزینه کرده و با فیلترینگ و جمع اوری ماهواره و امثال اینها سعی در قبولاندن این اجبارها داشته باز هم هر روز بر تعداد مخالف های این نوع اجبارها اضافه شده(غیر قابل انکار).
در صورتی که وقتی صحبت از یک قانون الهی وسط باشه بدون شک اجرای اون قانون باید بتونه با قدرت بالا مردم رو جذب کنه نه اینکه بر عکسش عمل کنه
.
به نظر من این نوع اجبارها و کنار زدن کامل کسایی که با نظام همسو نیستند و نادیده گرفتن همه نظرات اونها توی دنیای امروز نمیتونه جایی داشته باشه شاید این قوانین برای اوایل اسلام و حکومت اسلامی عادی بوده ولی امروزه نیست
همونطور که در اون زمان ها جنگ و تجاوز به مرزها یک امر عادی بوده و اصلا با اون دیدی که امروز بهش نگاه میشه اون زمان ها نمیشده.
این نظر بنده ی حقیره و البته اصلا این رو مشکل دین اسلام نمیدونم بلکه معتقدم قرآن جدای از ظاهرش دارای حقایق بسیار پنهانیه که اون رو برای تمام عصرها و تمام قرن ها تبدیل به یک دین کامل کرده در واقع اسلام رو دینی میدونم که بسیار انعطاف پذیره و برای همین محدود به زمان و مکان نیست، همون طور که نسل های بشر هر چه بیشتر پیش میره افکار و احساساتش تغییر میکنه و دیدش به دنیا عوض میشه پس آفریده انسان هم دینش رو مانند آفریدش قابل انعطاف کرده
دلیل من برای گفتن این حرف احادیث زیادیه که درباره ظهور امام زمان گفته شده از جمله اینکه امام صادق فرمودند:
وقتی منجی ظهور کنه دین اسلام رو از نو بنا میکنه به طوری که همه فکر میکنن دین جدیدی آورده !!
صحبت از یک دین جدید موضوع کوچکی نیست پس ببینید چقدر ممکنه رفتار و احکام ایشون از عمق قرآن سرچشمه گرفته باشه عمقی که فقط امام میتونه بهش برسه وگرنه ظاهر قرآن رو که الان هم حکومت های اسلامی اجرا میکنند پس اگه امام زمان هم بخواد ظاهر قرآن رو اجرا کنه برای مردم تازگی نداره که بخوان فکر کنن دین جدیدی آورده
منظور من از انعطاف پذیر بودن قرآن و اسلام اینه

البته باز هم میگم این نظر شخصی بنده بود و خوشحال میشم که نظر اساتید محترم رو هم بشنوم و اگه اشتباه میکنم با دلیل اشتباهم بهم یاداوری بشه تا این شبهه برام روشن بشه
ممنون

god is one

سلام
چرا مملکتی ادعای اسلامی بودن دارد ادعا می کند تحت زعامت و رهبری تائب امام زمان (عج) هست باید وضعیت کنونی را داشته باشد؟ ببینید من حکومت را با حکومت امام علی(ع) مقایسه نمی کنم با حکومتهای کنونی جهان مقایسه می کنم از نظر فساد اقتصادی در چه رتبه ای هستیم اختلاسهای چند هزار میلیارد تومانی رکورد فساد اقتصادی را در جهان شکستیم ببینید همین زلزله کرمانشاه را که 16 هزار خانه و ساختمان به طور صدرصد نابود شده. ساختمانهای جدید ساز به مراتب از ساختمانهای قدیمی بیشتر تخریب شده اند این نماد پسرفت نیست؟