عبادت

با سلام
یکی از دوستانم به نقل از استاد حوزه علمیه خواهران تعریف میکرد که خانمی متدین که متاهل و دارای چند فرزند بوده، یکروز درحالیکه شدیدا گریه و بی تابی میکرده و از لحاظ روحی آشفته بوده اومده حوزه و اینطور تعریف کرده که: خودش و تمام اعضاء خانواده حتی کودکان خردسالی که هنوز به سن تکلیف نرسیدن بسیار مقیّد به انجام واجبات و ترک محرمات، و کاملا پایبند به مستحبات و حتی به جا آوردن نماز شب بودن! بطوریکه بهیچ وجه نماز شبشون ترک نمیشده و خلاصه مو لا درز ایمانشون نمیرفته و همه ی اینها اثر تشویق و تلاش مستمر خود این خانم بوده.. تا اینکه یک روز که در محله و کوچه های نزدیک خونشون تردد میکرده ناخواسته چشمش به یک آقای جوان میفته، نگاهشون با هم تلاقی میکنه و کاملا خودشو میبازه و از اون روز کاملا اسیر این عشق شیطانی میشه و کاملا صبر و آرامش از وجودش میره، بطوریکه دیگه ذره ای به همسرش که تا قبل از این اتفاق دوستش داشته علاقه نداره و دیوانه وار انتظار میکشه که به اون مرد غریبه برسه! البته این موضوع رو علنی نکرده و جز خودش کسی ازش خبر نداشته و بارها در حد قرار گذاشتن و دیدار مخفیانه با اون آقا ملاقات داشته، چون علاقه دو طرفه بوده. البته خوشبختانه خود این خانم به خاطر زمینه های دینی که داشته متوجه گناه و معصیت بودن این کار میشده و میخواسته بذاردش کنار ولی از توانش خارج بوده..
وقتی دوستم این قضیه رو تعریف میکرد علاوه بر خودش ما هم متعجب و نگران شدیم از اینکه چطور ممکنه همچین اتفاقی برای یک زن مسلمان و دیندار بیفته؟؟؟ اون زمان من به این فکر میکردم که این خانم بدون تزکیه ی نفس عبادت میکرده و یا احساسی بوده و به استفاده از عقل بی توجه! اما واقعا با این جوابها قانع نمیشم و مثل سایر دوستانم نگرانم که نکنه در آینده دچار لغزش های بیچاره کننده ی مشابه بشم، چون خود راوی توضیح داده که این خانم از طلبه های شایسته و معتمد مسئولین حوزه بوده و شخصیت منطقی و عملگرایی داشته. لطفا روشن کنید علت بروز چنین مسائلی برای افراد متدین چه چیزی است و اگر مومنین با یک نگاه یا یک خطا این همه سقوط میکنن، پس ما دیگه باید چه کاری انجام بدیم و چطور خودمون رو مصون کنیم؟!

سلام

اگر شخصی پس از تحقیق و مطالعه به ندانم گرایی رسیده باشد
و در عین حال برای حفظ احتیاط عباداتی مانند نماز و روزه و ... را انجام دهد
ایا اگر واقعا خدایی وجود داشته باشد عبادات او قبول می شود ؟

سلام خدمت اساتید گرامی
من یه موضوعی رو چند وقت پیش شنیده بودم یه چیز خیلی مهمی الان ذهنم و مشفول کرده اونم این بود که :
[SPOILER]یکی از فامیلامون خواب پدرش و دید که توی صحرایی یا بیابونی نشسته و از گرمای زیاد نای صحبت کردن نداره!
بچش ازش میپرسه چرا اینطوری شدی چرا خرف نمیزنی ئ اینا که پدر مرحومش میگه هوا خیلی گرمه نفسم بالا نمیاد!
( این یعنی چون خدا دید اون بنده خدا در برزخ حال بدی داره و چون خدا همزمان تمام ساکنین تمام عالم هایی رو که ما در اول سوره حمد می خونیم مکانشون و بلده و همزمان همه رو می بینه ) دلش براش سوخت و به بچش جاش و نشون داد تا براش دهایی چیزی بخونن تا از اون وضعیت در باید نه؟![/SPOILER]

حالا با این توضیحات سوالی که من دارم اینه که:
1-ما باید توی برزخ هم از همینحا خونه درست کنیم؟ چطوری یعنی؟

2-مصالح ساخت خونه چیا باید باشه؟(برای ما مردم عادی منظورمه...مثلا توی خونه یخجال هست نوشابه هست تلوزیون هست ...اینا رو چطوری باید درست کنیم؟)

3-با توحه اینکه آقای بهجت ره گفتن«هر شب که شما می خوابید به یکی از سکنات قبر می روید » الان اگه خواب ببینم توی بیابونی جایی هستیم که خشک و بی اب و علف هست این یعنی اینکه اگه الان خدای نکرده تصادفی چیزی کردیم مردیم مستقیم میریم همونحا دیگه نه؟!

4-ایا میشه طی یک سال اون خونه رو ساخت؟یا نه یک عمر طول می کشه؟(یعنی اول باید تموم ناخالصی ها رو از بین ببریم و شهوات خودمون و خشک خشک کنیم تا مثلا اون طرف باغی سبزه ای درختی رودخونه ای قصری آهویی چیزی تولید بشه نه؟

5-انسان مجرد میتونه؟یا نه حتما باید ازدواح کنیم؟
(با توجه به این ایه قران که خدا میگه «انسان مجرد ملعون است اگر بدون زن شهوت رانی کند!»
یعنی میره حهنم دیگه نه؟چه برسه به اینکه اعمالش تبدیل هم بشه!

6-و در ادامه سوال قبلی اینکه اگر ما مثلا پول جمع کنیم بریم حرمی جایی که یه سال مثلا همون تو بمونیم شهواتمون خشک بشه و همینطور نماز و قران و روزه بگیریم و بخونیم ،این درست هست یا اصلا برای خدا قابل قبول هست؟
(منظورم اینه که تبدیل به دیوی چیزی نمیشیم ؟(یهویی ورم میکنیم میگم!)
و اینکه در بین مردم باشیم و با ناخالصی ها امیخته باشیم و کسب روزی حلال کنیم بعد بیفتیم توی اون بیابون و گرمی سردی ببینیم بهتر هست یا اینکه از مردم جدا بشیم و بریم حوزه ای حایی تقوا کنیم تا بیابون برزخی تبدیل به باغ بشه!)

با تشکر

[="Indigo"]چگونه می توان از عبادات خودمان لذت بیشتری ببریم؟[/]

سلام دوستان:Gol:

با توجه به اینکه ماه رجب المرجب، شعبان المعظم و رمضان المبارک، ماه دعا و توبه و انابه گفته شده و این فصل از زندگی یعنی (دعا کردن) که گوهری است بین زمین و آسمان، مورد نیاز همگان است، نه صرفاً در این 3 ماه، بلکه در تمام سال و لحظه لحظه زندگی مان، از اینرو لازم دانستم با طرح این موضوع و بررسی مصادیق این بحث، با کمک و مشارکت شما عزیزان، مطالبی را جهت ارتقاء و تحکیم سطح اعتقادات و معنویت خودمان، مورد بررسی و واکاوی قرار دهیم:

گام اول- مفهوم شناسی دعا

دوستان عزیز لطف کنند در این گام:

اولاً: مفهوم دعا را خیلی ساده و روان، آنگونه که خود عمیقاً فهمیده و برای دیگران قابل لمس باشد بیان کنید؟ تعاریف حتی الامکان کوتاه و موجز و البته معنادار باشد! اگر مستند باشد چه بهتر.

ثانیاً: رابطه دعا را با حقیقت انسان، آنگونه که می فهمید به تصویر بکشید؟ بعبارتی با مطالبتان از انسان و دعا یک مدل ذهنی ترسیم کنید؟ لازم است از طرفی هم خودتان و حقیقت انسان را بشناسید و هم معنا و مفهوم دعا را تا بتوانید رابطه ای حقیقی را در این میان به تصویر بکشید!

ثالثاً: دوستان عزیز، بفرمایند که مفهوم دعا در حقیقت موضوعی اخلاقی است یا موضوعی اعتقادی و یا مرتبط با هر دو؟ با بیان دلیل و برهان؟

منتظر مشارکت شما هستیم .... تا فرصت بعدی ... ملتمس دعا:Gol:

سلام علیکم
فلسفه خلقت انسانها عبادت خداوند است و این جز با رسیدن دین از طریق انبیا به بشر محقق نمی گردد. حال انسانهایی پیدا می شوند که پیامبری بر آنها نازل نشده است مانند انسانهایی که چند سال پیش در یکی از جزایر (شاید آمریکا یا آفریقا) پیدا شدند که مانند حیوانات زندگی می گردند و حتی نمی توانستند صحبت کنند(شاید در طول تاریخ گذشته نیز چنین انسانهایی وجود داشته اند!). آیا خلقت این انسانها عبث و بیهوده است؟ چرا زمینه برای رشد و کمال این انسانها از سوی خداوند حکیم فراهم نشده است؟ چرا پیامبری بر آنها نازل نشده تا راه هدایت را بیابند؟

با سلام.

عقل انسان کوچک است و نمیتوان به همه مسائل احاطه داشت، و این بدیهی است که اگر عقل و قوه عقل انسان بزرگتر آفریده می شد قدرت تحلیل انسان هم بالاتر می رفت.

اگر عقل انسانها بزرگتر بود حقایق را بهتر می توانستند درک کنند و خدا را بهتر می شناختند.

شاید اگر عقل انسانها بزرگتر بود خیلی ها راه صحیح را بهتر پیدا میکردند

شاید خیلی از اشتباهات انجام نمی شد.

شاید علم بیشتری میتواستند کسب کنند....

مگر ما آفریده نشدیم که خدا را بشناسیم و عبادت کنیم؟ پس چرا خداوند عقل ما را بزرگتر نیافرید؟

سلام و خسته نباشيد

مي خواستم بدونم وقتي شما عبادت مي كنين به خدا چي مي گين؟ درسته كه عبادت يعني بندگي خدا (انجام واجبات و ترك محرمات) اما كسانيكه چند ساعت عبادت مي كنند چي مي گن به خدا؟ من هميشه با خدا درد دل مي كنم دعا مي كنم و حاجتهامو از خدا مي خوام. اينجوري انگار من بايد هميشه مشكل داشته باشم تا با خدا درد دل كنم. مي خوام تو همين فرصت ماه رمضان تو رابطه ام با خدا يه تغييراتي بدم. نمي خوام اينقدر با خدا در مورد خودم و مشكلاتم حرف بزنم مي خوام با خدا در مورد او حرف بزنم(عبادت كنم). چي بايد بگم؟؟ ستايش خدا ، شكر خدا ،استغفار و صلوات. بعد چي؟ اصلا عبادت چيه؟
پيشاپيش ممنون