فتوا

سلام علیکم

با توجه به اینکه تبعیت و حرف شنوی بخش کثیری از جامعه نسبت به فتواوا و اوامر مراجع تقلید میتونه نقش کلیدی در وضعیت جامعه داشته باشه و با توجه به اینکه در حال حاضر وضعیت اقتصادی، فرهنگی، سیاسی....جامعه شرایط مناسبی ندارد، سوال بنده اینه که آیا واکنش مراجع تقلید و صاحبان امر در حال حاضر منطبق بر اسلام ناب محمدی است؟!
در حال حاضر که اکثر مردم نسبت به صحبتها و قول و قرارهای دولت (از رئیس دولت گرفته تا وزرا) و همینطور مجلس بی اعتنا شده اند، آیا از نظر اسلامی مراجع هم نباید کاری بکنند؟

اگر الآن دوران طاغوت بود، باز هم همینطور سکوت می کردند؟!

الآن اگر میرزای شیرازی زنده بود، مثلا در مورد همین سیگار که روزانه نزدیک 30 میلیارد تومان هزینه دود میشه در کشور، آیا ایشان هم مثل بقیه مراجع فعلی سکوت میکردند؟ (یا در مورد خرید کالاهای قاچاقی که خود مسئولین وارد کشور میکنن و صنعت کشور را فلج کرده اند، یا در مورد بانکها یا فساد ادارات و ...)

مثلا یکجا امام خمینی میفرمایند اگر روزی دوساعت رادیو دست ما (روحانیت) باشه، فرهنگ کشور را درست میکنیم یا اگر یک وزارتخانه دست ما باشه، فقر را ریشه کن میکنیم،
میخواستم ببینم الآن واقعا وظیفه روحانیت چیه؟
اگر یک وزارتخانه را بدهند دست حوزه، میتونن کاری کنن؟

از طرفی یک حدیث از امام صادق ع خیلی ذهنم را مشغول کرده:
اگر مومنی ، یک گناهکار را به خاطر گناهش سرزنش کند یا منع کند، خودش مبتلا به آن گناه میشود (البته خلاصه حدیث اینه و دقیقش را دیگه ننوشتم).
میخواستم ببینم مثلا آن زمان که همش رژیم را روحانیون میکوبیدن که مثلا مواد مخدر را خود دولت وارد میکنه وگرنه مگر یک کیلو یا دوکیلو مواده که یکی بذاره تو کیفش و از بیراهه وارد کشور کنه، آیا حالا که اینهمه مواد وارد کشور میشه و قطعا خود رژیم در آن دست دارند، آیا این نتیجه آن سرزنشهای نسبت به شاه هستش که گریبان حکومت را گرفته یا خیر؟!

بسم الله الرحمان الرحیم
با سلام خدمت دوستان
تفاوت اعتقادات و فقه شیعه با اهل تسنن در چیست؟
آیا نه این است که آن ها این حق را برای علمای خود قائل اند که فتوا و برداشت خود از مسائل را ـ گرچه برخلاف نصّ صریح قرآن و احادیث نبوی باشد ـ به مقلدین خود بقبولانند؟
ما چه امتیازی داریم؟
مگر غیر این است که می گوییم: «به قرآن و اهل بیت متمسک شده ایم»
آیا اگر فتوایی ـ البته اگر فتوا دادن به صورت امروزی اش، جایز باشد ـ را در نصّ قرآن و روایت نیافتیم ـ چه رسد به این که قطع اصولی!! پیدا کنیم که مخالفت آشکار با نصّ قرآن و روایت دارد ـ باز هم باید به این فتوا عمل کرد؟
بی مقدمه شروع می کنم:
پرداخت خمس ـ چه سهم امام و چه سهم سادات ـ در زمان حضور ائمه و غیبت، به هیچ عنوان به غیر سید جایز نیست، گرچه در این میان، دفتر و دستکی واسطه باشد!!
کسانی که پرداخت خمس به غیر سید را جایز می دانند، مدعی بوده و لازم است برای ادعای خود دلیل بیاورند. لازم به یادآوری است که دلیل در فقه شیعه ـ نه اهل تسنن!!ـ عبارت است از قرآن و روایت. اگر روایتی یافت شد که بویی از این جواز را به مشام برساند، باز هم قابل پذیرش است!!
لطفا در این مورد، بحث تقلید در احکام را کنار بگذارید. چون این بحث، یه جورایی مربوط به اعتقادات هم می شود؛ بعداً دلیلش را عرض می کنم.
ان شاء الله فردا دلایل/روایات عدم حلیت پرداخت خمس به غیر سادات را مشاهده خواهید کرد.
والسلام.

میخواستم نظر شما رو درباره ایته الله صادقی تهرانی بدونم چون ایشون فتوا هایی دادن که با نظر علمای دیگه فرق میکنه مثل اینکه تا زمانی که اب قلیل رنگ بو و مزه اش تغیر نکنه پاک است یعنی اب قلیل بر خلاف علما که میگن در صورت برخورد با نجاست نجس میشه و برای اثبات حرفش دلیل از قران هم میاره یا در مورد شهادت به امام علی در اذان میگن نباید گفت و حتی اینکه علمای بزرگی مثل شیخ صدوق و طوسی هم کسایی که در اذان شهادت به امام علی میگن رو لعن کردن و خیلی مسائل دیگه تکرار میکنم باز کنار حرفاش دلیل میاره

در جامعه اسلامی در هر زمان باید مرجع تقلیدی باشد که در مورد مساعل جدید فتوا داده و مقلد های او اطاعت کنند.
1-حال با داشتن مرجع تقلید و اطاعت از او آیا لازم است که از یک فردی دیگر به عنوان رهبر هم اطاعت کرد؟
2-آیا اطاعت از رهبری از روی اجبار است یا از روی تعقل و صلاح دانستن او برای اطاعت ؟
3-اگر کسی اطاعت از او را باعث لطمه به دینش بداند و او را صلاح نبید آیا باید باز هم از او اطاعت کند؟
لطفا به تک تک سوالاتم پاسخ دهید با تشکر
مرجع تقلید آیت الله سیستانی

سلام خدمت اساتید و کاربران اسک دین

موضوع فتوای قاضی شریح مبنی بر قتل امام حسین(ع) رو کم و بیش همگی شنیدیم. متن فتوا به این شکل بیان میشه:

«إنّ حسین بن علىّ بن ابى طالب لقد شقّ عصا المسلمین، و خالف امیر المؤمنین و خرج عن الدّین ثبت و حقّق عندى قضیت و حکمت بدفعه و قتله حفظا لشریعة سیّد المرسلین»
حسین ستون مورد اعتماد مسلمانان را به دو نیم کرده و با امیر المؤمنین یزید بن معاویه به مخالفت پرداخته است. برای من خروج او از اسلام محرز شده و حکم من جنگ با اوست و قتل او برای حفظ شریعت اسلام واجب است

و منبع این مطلب هم معمولاً کتاب "ألفین" علامه حلی بیان میشه. اما به تازگی دیدم که در برخی سایت های مذهبی کلاً این موضوع رد شده و گفته شده که هیچ دلیل تاریخی مبنی بر صحت این موضوع وجود نداره و منبعی هم که به عنوان سند ارائه میشه سخن خود علامه حلی نیست ، بلکه صرفاً از طرف مترجم به کتاب اضافه شده

لطفاً در این خصوص راهنمایی بفرمایید