نا امیدی

سلام.
من قبلا این پستو نوشته بودم: ازدواج و رسیدن به آرامش، ازدواج نکردن و تنهایی و نا امیدی

حال روحیم اصلا خوب نیست. راستش اینطوری نبوده که من به محض برخوردن به مشکل، خدا رو فراموش کنم یا بهش بی اعتقاد بشم. تو زندگیم سختی
زیاد کشیدم. ولی همیشه شکرگزار بودم. این سختی، تو جنبه های مختلف زندگیم بوده ولی همیشه توکلم به خدا بوده. هیچوقت ناشکری نکردم. همیشه
گفتم خدایا راضیم به رضای تو. هرچی خودت صلاح بدونی.
تو این سختی ها صبر خیلی زیادی پیدا کردم. یعنی تو مشکلات طاقتم زیاده. و اینکه من کلا آدمِ مثبت نگری بودم. کلا تو همه چیز، جنبه ی مثبتشو می دیدم.
از کوچک ترین مسائلی که برام پیش میاد، بزرگ ترین درس ها رو میگیرم. یعنی تو هر اتفاقی، به دنبال یاد گرفتن یه چیز جدیدم.
اما الان به حال و روزی افتادم که صبرم جوابگو نیست. منی که انقدر طاقتم زیاد بود، الان دیگه کم آوردم.
هیچ تکیه گاه و حامی ای ندارم. تنهای تنهام. خانواده هم که کلا پشتمو خالی کردن. در حدی که واقعا تو هیچی نمیتونم رو کمک شون حساب کنم. تو هیچی.
حتی برای یه درد دل ساده. درموردشون توضیح بیشتری نمیدم. چون واقعا حرف زدن درباره ی اونا، خاطرات بدی که ازشون دارمو به یادم میاره و شدیدا داغونم میکنه.

خیلی وقته که دارم بدون هیچ امیدی زندگی میکنم. البته زندگانی که نه، بهتره بگم زنده مانی...
یه وقتایی با خودم میگم: یادته چه دید مثبتی به زندگی داشتی؟ به آدما، به همه چیز ...
همه بهم میگفتن خوش بحالت که میتونی همه چی رو اینقدر قشنگ ببینی.
الان از اون آدم سابق، چیزی برام نمونده.

الان یه مشکل جدیدی پیدا کردم و اونم اینه که وقتی می بینم یا میشنوم یکی مشکلی براش پیش اومده ( با کمال تاسف اینو میگم ) برای مشکلش خوشحال
میشم! البته اصلا به روی خودم نمیارم. حتی شده خودم خیلی هم به اون آدم کمک کردم. ولی ته دلم خوشحال میشم که یکی دیگه هم تو زندگیش مشکل داره.
حالا اگر اون شخص، یه آدم راحت طلب یا مثلا خوشگذرونی باشه، در اصطلاح میگن مُرفّهینِ بی درد، اونوقت دیگه خوشحالیم چندین برابر میشه.
خیلی ناراحتم از این وضعیت. باور کنین همیشه برای همه دعا میکنم. ولی نمیدونم چرا اینطوری شدم. بدم میاد از خودم. چرا من باید واسه مشکل دیگران خوشحال بشم؟ چرا آخه اینطوری شدم؟

وقتی یه زن و شوهر جوون رو تو خیابون می بینم که دستشون رو دادن به هم، یه حس تنفر خاصی بهشون پیدا میکنم. با اینکه نمی شناسم شون، ولی همون
لحظه با دیدن اون صحنه ازشون متنفر میشم. حتی جالب اینه که مثلا اون خانوم، کاملا محجبه و حتی چادری بوده، یعنی واقعا اون زن و شوهر خیلی متین و
باشخصیت بودن. ولی با این وجود بدم اومده ازشون. نمیدونم دیگه چیکار کنم.
میدونین بعضیا هستن با اینکه تو زندگی شون بدترین مشکل ها رو دارن، ولی حداقل تنها نیستن. بالاخره یه نفر تو زندگی شون هست که بهش دلداری بده، امید
بده، پشتش باشه. بدونه که تو این دنیا تنها نیست. حالا این آدم میخواد پدر و مادر باشه، خواهر و برادر باشه، دوست باشه یا هرکسی. اما من هیچکسو ندارم.

من هیچوقت هیچی رو به زور از خدا نخواستم. هیچوقتم نخواهم خواست. ولی دیگه به بن بست خوردم.
میدونم که زندگی فقط ازدواج نیست. اما برای من تبدیل شده به همه چیز. انجام کارهای دیگه هم نتونسته هیچ کمکی بهم بکنه. من انگیزه مو برای زندگی از دست
دادم و هیچی این انگیزه رو نمیتونه بهم برگردونه، جز اینکه یه مــرد وارد زندگیم بشه. الان در حال حاضر انگیزه و توان دنبال کردن هیچ کاری رو ندارم. چون واقعا حال
روحیم خرابه. هدف های دیگه هم دارم تو زندگیم. ولی حتی انجام اونا هم نتونست بهم کمکی بکنه. چون قبلا امتحان کردم.
دوستان بازم ازتون خواهش میکنم از کلیشه ها استفاده نکنین. تو رو خدا ببخشید که هر دفعه اینو تکرار میکنم. باور کنین ظرفیت شنیدن حرف های کلیشه ای رو
ندارم. از یه طرف حالم خرابه. از یه طرفم وقتی این نوع حرفا رو میشنوم واقعا داغون میشم.

از تک تک دوستانی که تو تاپیک قبلی نظراتشون رو نوشته بودن و برام وقت گذاشته بودن کمال تشکر رو دارم. واقعا از همه تون ممنونــم.

من 29 سالمه و کارشناسی الکترونیک دارم

چندسال از زندگیم بدلیل یه سری مسائل تلف شد یعنی برای یه چیزایی تلاش کردم اما به لطف این سیستم آلوده دولتی و ... نتونستم به اون اهدافم برسم و حقم پایمال شد.برای نمونه یکسال از زندگیم رو گذاشتم پای اینکه برم یه جایی و اگه میرفتم اون سال قطعا یه جایگاه خوب داشتم و تمام زندگیم رو تعطیل کردم به خاطر اون از درس و همه چیزم عقب موندم(می دونم افراط کردم) بعد یک هفته مونده به اتمام کار یکی دیگه رو به جام فرستادن و زورم هم نرسید کاری بکنم.
یا دوسال دنبال کار تو یه اداره ای بودم که از بین افراد موجود از لحاظ تخصص و تعهد رتبه اول رو داشتم اما باز به خاطر این کثافت کاری ها جذب نشدم
یکسال هم پشت کنکور موندم و سال بعدش که قبول شدم به دلایلی یک ترم عقب افتادم
الان هم از ناچاری یک سال و خورده ای هست دارم یه رشته ی دیگه می خونم
این از شرایطم
اما مشکلم:
من حدود 6 سال توی تشکلهای فرهنگی هنری در جاهای مختلف کار کردم به طوری که روزانه 3-4 ساعت وقتم رو برای اون کارا میذاشتم (بماند که روزهایی که اصلا خونه نمی رفتم) و اونقدر درگیر کار فرهنگی بودم(به شکل افراطی و به خیال خودم کار جهادی!!!) که از همه چیز و همه کس بریدم و بجز تعداد معدودی با کسی ارتباط ندارم، حتی از فامیلم هم بریدم
الان می بینم کسایی که چند سالی از بنده کوچکتر هستند هم به زندگیشون رسیدن هم به کاراشون و حتی نتایج بهتری از بنده در همه ی زمینه ها گرفتن، حتی افرادی که هم فکر بنده بودن در واقعیت اینطور نبودن و به چیزای دیگه در زندگیشون هم رسیده ان ولی اون چیزی که به من نشون دادن کاملا متفاوت بوده
الان نه کار دارم نه ازدواج کردم و نه شرایط کاری برام هست و نه شرایط ازدواج سنم هم روز به روز بالا میره
مشکلی هم دارم اینکه خیلی روحیه ام سرد شده(در دوران دبیرستان اینطور نبودمو با نشاط بودم) به طوری که با هیچ جمعی جوش نمی خورم و وقتی توی جمعی می شینم با وجود اینکه خیلی آدم خوش اخلاق و مودبی هستم اما خیلی ساکتم و بجز بحث های تخصصی در زمینه های علمی و دینی نمی تونم توی هیچ بحثی شرکت کنم
توی ارتباط گیری به شدت ضعیف هستم و با وجود اینکه خیلی دوست دارم با آدم های زیادی ارتباط داشته باشم اما نمی تونم
از لحاظ عاطفی هم به مشکل برخوردم طوری که اصلا نمی تونم واقعی و از ته دل بخندم یا گریه کنم
احساس می کنم توی یک بیابون نه راه پس دارم و نه راه پیش
نه تونستم خدمتی به خانواده ام بکنم و نه به جامعه
نه می تونم به گذشته برگردم و کاری از دستم بر میاد برای الان و آینده ام انجام بدم

لطفا بنده رو راهنمایی کنید

در میان فامیل همه ماهواره دارن و وضعیت مالیشون خیلی خوبه و یه اسلام ساختگی برای خودشون دارن که فقط شامل نماز و روزه هست بر خلاف ما به همین دلیل ارتباطامون خیلی کمه
ارتباط با همسایه و .... نیز بماند
چند بار هم خودم رفتم دنبال کار اما چون محیط کارها با اعتقاداتم نمی خوند رها کردم
مشکل اصلیم هم از شش ماه پیش و وقتی شروع شد که دوستام که با هم چندسالی بود روی یک پروژه ی فرهنگی آرمانی کار می کردیم یکی یکی رفتن دنبال کار و زندگی و تونستن کار پیدا کنن و ازدواج کنند و من کم کم به خودم اومدم و فهمیدم که راه رو اشتباه رفتم و خیلی افراط گرایانه آرمانی فکر کردم و زندگی شخصی و خانواده ام رو از دست دادم، چون حتی کسایی که به ظاهر از من آرمانی تر بودند و به نوعی از اونها تغذیه فکری می شدم هم آخر کار زندگی شخصیشون رو در نظر داشتن و برای اون وقت صرف کرده بودن هرچند توی این چند سال من از این دیدگاهشون اطلاع نداشتم.
ابدا منظورم این نیست که آدم نباید زندگی شخصی داشته باشه یا حسادت به دوستام داشته باشم یا اینکه خودم رو با بقیه مقایسه کنم اما واقعیت اینه که من به هر دلیلی این بُعد از زندگیم (یعنی خانواده ام، اشتغال و ازدواجم) رو فراموش کرده بودم و خیال می کردم من برای خدا کار کنم و همه چیزم رو فدا کنم این مسائل(خانواده، اشتغال و ازدواج) خودش به موقع حل میشه اما حالا می بینم سنم زیاد شده همه هم به فکر زندگیشون بودن و سر من بی کلاه موند
می دونم خودم مقصرم که به این حال افتادم و روز به روز بدتر میشم اما نمی دونم راه نجاتم چیه
با تشکر