یأس

سلام علیکم
دختری 25ساله هستم
انقدر خسته و ناامید شده ام که با بی حالی راه می روم و با بی تفاوتی اطراف را نگاه می کنم، هیچ چیز تاثیری در حال من ندارد. گاهی دلیل گریه هایم را حتی نمی دانم، دلیلش یادم رفته است، هیچ کس حرف های من را نفهمیده و درک نکرده، به من برای ناراحت بودن حقی داده نشده.
زندگی ام پر از باید و نباید هاست، کارهایی که نباید در گذشته می کردم و کارهایی که باید در آینده انجام دهم، من به سختی تصمیم می گیرم.
من دوست ندارم با کسی صحبت کنم، من نمی توانم فکر کنم که ممکن است اتفاق خوبی بیفتد، اصلا نمی دانم تعریف اتفاق خوب چیست و فکر نمی کنم هیچ اتفاقی حالم را بهتر کند.
بدبینی انقدر در من زیاد شده که طیف زیادی از کار ها را نمی توانم انجام بدهم و این بدبینی تا حدی واقعگرایانه است چون معمولا به من ثابت می شود.
اصلا حوصله ی شنیدن انتقاد را ندارم، حساس شده ام، نمی توانم تحمل کنم که از من ایرادی بگیرند.
من با خدا ارتباطی ندارم، نمی توانم مثل قبل با خدا دوست باشم.
از فکر کردن به اینکه چرا به این وضعیت رسیده ام اذیت می شوم، نمی خواهم دلایل و سرنخ های حال بد روحی ام را در گذشته جست و جو کنم.
دلیل ناراحتی ام و حال بدم درک نمی شود، حالم بد تر از چیزی است که به نظر می رسم.
هرگز کسانی را که با سرنوشت و زندگی من بازی کردند را نمی بخشم، امیدوارم با هر آه و اندوه من ده برابرش را تجربه کنند تا بفهمند بازی با روان مردم و دزدیدن آرامش و امنیت آنها یعنی چه ..
گاهی کابوس می بینم. بین حالت خواب و بیدار احساس می کنم روحم از بدنم جدا می شود و صداهایی را می شنوم که آزاردهنده است.
از این وضعیت خسته شده ام، من همیشه مصمم و پر انرژی و امیدوار بودم. ولی حالا مثل گذشته امیدوار نیستم و ناامیدی خودش گناه است.
چگونه وضعیت روحی ام را کنترل کنم و کار هایم را انجام دهم؟ چگونه با خدا دوست شوم؟
زندگی ام متوقف شده.
لطفا من را راهنمایی کنید، ثواب دارد.

اگر ذکری، دعایی هست برای بهبودی معرفی کنید.
سپاس