قرائت

با سلام و احترام

قرائت کربلائی کاظم ساروقی چیزی را ثابت نمی کند

اول اینکه طبق تعریف معجزه، این کار معجزه نیست. دوم اینکه اگر کرامت باشد، کرامتش چیزی را اثبات نمی کند و حجت شرعی محسوب نمیشود.
وقتی قرآن به تواتر به ما رسیده است پس نیازی به قرائت کربلایی کاظم نیست مگر اینکه قبول کنیم قرآن متواتر نیست یا هنوز برای ما تواتر قرآن اثبات نشده باشد که با این فرض هم معلوم نیست با این کرامت چیزی ثابت شود یا خیر ؟
می گویند قرائات قرآن تواتر ندارد از طرفی می گویند کربلایی کاظم بر طبق روایت حفص از عاصم قران می خواند
اگر کرامت کربلایی کاظم واقعا چیزی را اثبات می کند باید قرائات دیگر قرآن را کنار گذاشته و باطل بدانیم اما کسی چنین کاری نکرده است بنابراین این کرامت چیزی را ثابت نمی کند.
اگر قبول کنیم که این کرامت قرائت درست و واقعی پیامبر را ثابت می کند پس باید قرائات دیگر را درست ندانیم اما کسی چنین نتیجه ای نگرفته است.
همچنین اگر کربلایی کاظم به روایت حفص، قرآن خوانده است پس اختلاف روایت حفص با سایر قرائات، خصوصا اختلاف روایت حفص با قرائت متواتر را چه کنیم ؟ در موارد اندکی ، قرائت حفص از عاصم مخالف قرائت متواتر است.
آیا تواتر را قبول کنیم یا قرائت کربلایی کاظم ساروقی را ؟
اگر فرض کنیم کربلائی کاظم تنها یک قرائت را اثبات کرده است پس نمی توان قرائات دیگر را باطل خواند.
پس چرا برخی علما و برخی دین داران بیخودی این قرائت را دستاویز بطلان سایر قرائات می دانند ؟ و بزرگش می کنند ؟
هم چنین به نظر شما کرامت کربلائی کاظم حجت شرعی بر درستی قرائت قرآن است ؟ یعنی اگر کربلائی کاظم ساروقی با قرائتی قرآن می خواند که در هیچ قرآنی وجود نداشت ، شما قبول می کردید ؟ و کرامت او را دلیل و حجت شرعی می دانستید ؟
من دو نتیجه می گیریم ( تا تقابل در تاپیک شکل گیرد و بحث جریان پیدا کند )
کرامت کربلایی کاظم ساروقی، درستی قرآن و قرائت او را ثابت نمی کند. و حجت شرعی محسوب نمی شود.
کرامت کربلائی کاظم ساروقی، نادرستی قرائات دیگر را ثابت نمی کند و حجت شرعی محسوب نمی شود.

با سلام

ايا در قرائت نماز بايد مخارج صحيح حروف (تجويد) رعايت شود ؟يا خواندن معمولي كافي است ؟

با تشكر

لازم است براى اين‌كه روحيه‌ى برادران ما را در جبهه‌ى جنگ بدانيد من وصيتنامه‌ى يك افسر جوان را كه چند روز قبل شهيد شده است براى شما بخوانم. كوتاه، پرمغز، حاكى از بصيرت. شهيد ما، سروان آشورى است، مستقر در پادگان دشت‌آزادگان. وصيتنامه‌اش اين است

«به نام حىّ قيوم مهربان لايزال. آفتاب عمر چه زود غروب مى‌كند. آن گاه تقدير اين چنين باشد و خدا خواهد كه انسانى دنيا را وداع گويد. اما چه زيباست كه اين تقدير به نظافت قلب مهربان مادرى باشد كه فرزند دلبندش را در آغوش گيرد و اين تناسب ميسّر نباشد مگر با شهادت در راه اللَّه و مكتب و وطن، كاش تقديرم چنين باشد» و اين آرزو برآورده شد. «كاش تقديرم چنين باشد، مرگ با افتخارى را كه بارها به آن نزديك شده‌ام ولى نصيبم نشده است، شايد لايق شهيد بودن نيستم زيرا كه شهيد مقامى بالا و والا را دارد و من فردى گناهكار و خوارم. اينك كه با ياد خدا به جبهه مى‌روم، نه براى انتقام، بلكه به منظور احياى دينم و تداوم انقلابم پاى در چكمه مى‌كنم و خدا را به يارى مى‌طلبم و از او مى‌خواهم كه هدايتم كند به آن سو و آن راه كه خود صلاح مى‌داند و هدفم خدا، مكتبم اسلام و مرادم روح‌اللَّه است. هر قدمى كه بردارم و هر گلوله‌يى كه شليك كنم و قلب دشمن را هدف سازم، به ياد خدا باشم و براى هر گلوله‌اى كه به تنم خورد به ياد خدا تحمل كنم و دردش را، زجرش را كه شيرين‌تر از عسل است. خدانگهدار. مسعود آشورى»

اين، روحيه‌ى سرباز ماست، اين روحيه‌ى افسر جوان ماست. همه‌ى رزمندگانى كه در خط مقدم جبهه مى‌جنگند، كم و بيش چنين روحيه‌اى دارند، اين چيز توصيف‌ناپذيرى است. در جنگ ارزش واقعى و سرنوشت واقعى را اين معين مى‌كند.