دانشگاه

بنام خدا

سلام به تمامی کاربران
میدونیم که یکی از مکان های کسب علم دانشگاه هست. در اینکه یک دانشجو ، چه برای رفتن به دانشگاه و چه برای فارغ التحصیل شدن زحمت زیادی میکشه شکی نیست. لذا منظور از ایجاد این تاپیک ، نادیده گرفتن این تلاش نیست. اما گاهی اوقات این مکانِ علم آموزی ، بسیار بیشتر از اونچه که هست در محور اهمیت قرار میگیره. برای همین تصمیم گرفتم این تاپیک رو ایجاد کنم تا از زاویه ای دیگه هم به دانشگاه و بحث کسب علم نگاه بشه

تا جایی که من میدونم خیلی از افراد معروف در زمینهء علم ، دانشجوی اخراجی بودن! :ok:
تعدادی از اونها رو مینویسم. کسانی که یا دانشجوی اخراجی هستن یا خودشون ترک تحصیل کردن و مدرک دانشگاهی نداشتن

کاری به خوب و بد بودن این افراد ندارم ، منظورم صرفاً این هست که نمونه هایی برای شما بیارم که دانشگاه نرفتن و بسیار هم موفق بودن. لااقل طبق فرهنگ خودشون

بیل گیتس = بنیانگذار مایکروسافت

استیف جابز = بنیانگذار اپل

ونسان ون گوگ = نقاش بزرگ هلندی

لئون تولستوی = نویسنده بزرگ روس

برد پیت = بازیگر مشهور

ژولیان آسانژ = ناشر ، روزنامه‌نگار ، برنامه‌ ریز کامپیوتر و یکی از بنیانگذاران سایت افشاگر ویکی لیکس

استیون اسپیلبرگ = یکی از بزرگترین کارگردان های جهان
(یک نکته درمورد اسپیابرگ: 3 بار در همون ورودی رد شد و 1 بار هم قبول شد ولی اواسط تحصیل حذفش کردن!!! البته بعد از 35 سال بالاخره تونست مدرک بگیره)

همونطور که گفتم ، منظور این نیست که دیگه همه بریم ترک تحصیل کنیم!
هدفم فقط اینه که بگم: راه موفقیت ، تنها از دانشگاه نمیگذره

بسم الله الرحمن الرحیم
سلام و رحمة الله
بنده در شرف طلبگی هستم...
برای مشورت درباره‌ی رفتن به حوزه یا دانشگاهز با چند روحانی و دانشجو مشورت کردم.
یکی از مواردی که بهم توصیه شد، تحقیق درباره‌ی بحث تکلیف گرایی بود.
اینکه از نظر تکلیف، رفتن به حوزه و طلبه شدن، واجب هست یا نه؟
میشه اساتید محترم، درباره‌ی تکلیف‌گرایی برام توضیح بدهند؟
چطور میشه بفهمم که تکلیف در وضع حاضر و باتوجّه به توانایی های شخصی‌ام، چی هست؟ با مطالعه کتاب و تحقیق میتونم بفهمم؟ اگه آره، چه کتاب‌هایی و تحقیق از کجاها؟
اگه از نظر تکلیف، برام مشخّص بشه که طلبه شدن، تکلیف هست، اگه حتّی پدرم منو در آینده از طلبه شدن منع کرد(احتمال کم)، میتونم به مصداق آیه و ان جاهداک علی ان تشرک بی ما لیس لک به علم فلا تطعهماحرف پدرم رو گوش نکنم؟
مرجع: امام خامنه‌ای
جهت بررسی مصداقی موضوع بنده، پیشنهاد می‌کنم تاپیک قبلیم رو مطالعه کنید:
http://www.askdin.com/showthread.php?t=49205

سلام دختری 21 ساله هستم.سال سوم دانشگاه هستم.از سال اول که با یکی از سال اخریامون هم کلاس بودم.
مثل همه ترم اولی ها کنجکاو بودم که با همه چیز اشنا بشم.یک بار توی اتوبوس همین اقارو دیدم تو این فکر بودم که این از بچه های کلاسه یا نه..که همون لحظه برگشت و دید که دارم نگاهش میکنم هیچ دلیل و حس خاصی نداشتم فقط یه لحظه داشتم فکر میکردم..خلاصه من رومو برگردوندم اما ایشون هنوز داشت نگاهم میکرد..قبل از اون اصلا یادم نمیاد رفتارشون چطور بود..اما اونروز حسابی ترسیده بودم خلاصه تو مسیر چند باری عقب برگشت و چندین بار نگاهم کرد ..انگاری که بخواد مطمئن شه همون دانشگاهم..همون روز صبح کلاس داشتیم .اونروز گذشت و به همین منوال تا 2سال!..خوشحال بودم که از این دانشکده میره اما ارشد رو هم همینجا قبول شد و من با همون مشکلات.
اوایل امسال دیگه واقعا کلافه شده بودم از نگاه هایی که منظورشون رو نمیفهمیدم و فقط نگاه ...تا اینکه یه بهونه ای جورشد در ارتباط با مسائل دانشگاه که مسئولش ایشون بود فرصتو مناسب دیدم تا بتونم این روند رو بشکنم و تمومش کنم.وقتی شروع به حرف زدن کردم انگاری که همه وجودش رو ریخته بود توی چشماش..اولش مشخص بود خودشو باخته اما من برخلاف ایشون درونم کاملا اروم بودم و بی تفاوت.
یکبار رفته بودم پیش یکی از مسئولین دانشکده که ایشون هم اونجا بودن..متوجه شدم که مدارک من دقیقا زیر دستشون بود.
مورد های این چنینی زیاد پیش اومده اما نمیتونم به طور قطع علاقه رو از رفتارشون برداشت کنم
از شما میخوام کمکم کنید که کار درست رو انجام بدم و راهنماییم کنید که کار درست چی هست..نمیخوام فکرم بیش از این درگیر این فرد بشه بعلاوه گاهی چیزهایی ازشون دیدم مثل سیگار کشیدن، قلیون، با یه دخترخانم دیگه همراه بودن...که فکر نمیکنم اگه درخواست ازدواح هم از من داشته باشن بتونم قبول کنم.
این روند چند سال دیگه هم ممکنه طول بکشه،دیگه تحمل ندارم.
به نظر شما من زیاده روی میکنم؟چه کار باید بکنم ؟ راهنماییم کنید.متشکرم.

با نام و یاد دوست

سلام

سوال یکی از کاربران با حفظ امانت در این تاپیک طرح می شود

و جهت پاسخگویی به کارشناس محترم ارجاع داده می شود:

من الان چهار سال است که فکر رفتن به حوزه از طریق دانشگاه دارم . الان سال چهارم هستم به امید خدا ترم اینده درسم تمام می شود . می خواستم همزمان با درس خوندم مدرک حوزه راهم داشته باشم . و البته نه فقط مدرک .که می خواهم درباره دین بیش تر بدانم .از اسم حوزه ودانشگاه هم فقط اسمش را شنیدم .
می خواهم اگر بشود الان اقدام کنم .من ساکن شیرازم ومشکل سربازی هم ندارم .
قبلا یه چیزی هایی بود می گفتند اگر بری دانشگاه می تونی همزمان درس حوزه را هم بخوانی . رشته من فنی مهندسی است .
ممنون می شوم راهنماییم کنید .

بسم الله
با عرض سلام و احترام
بنده دانشجوی سال آخر دانشگاه هستم و در این تابستان به یک سه راهی خورده ام که شاید انتخاب هر کدوم سرنوشتی جدا رو برای من رقم بزنه:

1: بعد از کارشناسی که سال بعد است سریع وارد مقوله اشتغال و سربازی بشم
یا
2: وارد مدرسه معصومیه قم بشم و از استعدادهام در راه طلبگی استفاده کنم
یا
3: بنشینم کارشناسی ارشد بخونم و قبول بشم و ارشد رو بگیرم و بعد سربازی و بعدش اشتغال ... ؟

خب من در زمینه جنگ نرم، وهابیت و ... کار کرده ام و می دونم دارای استعداد هایی هستم برای این که به درد اسلام و شیعه و امام زمان بخورم ( با توجه به کمبود روحانی در منطقه ما )
ولی بعضی ها می گویند شما درست رو بخون و استاد دانشگاه مذهبی و بسیجی بهتر است و تاثیر گذاری شما بیشتر خواهد بود
و همچنین برخی می گویند سریع وارد مقوله اشتغال و ازدواج و زندگی بشو....

کمک کنید لطفا.

با عرض سلام و خسته نباشید خدمت تمامی دوستان گرامی و زحمت کش انجمن اسک دین

یکی از مشکلاتی که برای دانش آموزان و دانشجویان به وجود میاد در طول دوران تحصیل ( البته در زیر رشته های گروه تجربی ) این هست که خیلی وقتا بین مطالب علمی که یاد می گیرن و آموزه های دینی نمی تونن ارتباط برقرار کنن و دچار دوگانگی میشن وای به روزی که اون معلم و استاد گرامی خود نیز به این وضع دچار باشه یا اصلا مسائل ذینی رو به واسطه علمی که داره زیر سوال ببره که این موارد کم هم نیستن .

در درس هایی که راجع به پیدایش حیات و بررسی اون از دیدگاه نظریه های علمی داشتیم ( و البته حیلی موارد دیگه راجع به روح و آناتومی بدن و....... ) سوالاتی برامون به وجود میومد که وقتی مطرح می کردیم خود معلم نیز ( خوشبختانه از نوع متدین ) نمیتونستن جواب بدن .
همیشه این جور موقع ها میگفتن خدا دانا ما که نمی دونیم .
وقتی دلیل رو ازشون پرسیدم گفتن به خاطر اینه که هیچ وقت عالمان دینی حاضر نشدن با دانشمندان زیست شناسی به تبادل نظر بپردازن و راجع به مسائل علمی و دینی تحقیق مشترک داشته باشن .

آیا واقعا این طور بوده ؟؟؟؟

حالا بماند من و خیلی های دیگه که مسائل دینی براشون مهمه به جوابمون نرسیدیم اما حداقل بی دین نشدیم . من یه نفر رو میشناسم که از همین راه دینشو از دست داده میگفت من با عقلم این تصمیم رو گرفتم و تحت تاثیر حرف های یکی از استادای دانشگاهشون که خیلی هم قبولش داشته راجع به قانون داروین که جهان علم اون رو قبول دارن و چیزای دیگه به این نتیجه رسیده!!!!!!!!!!!!

اینا رو گفتم تا کمی اهمیت این موضوع رو بین دانش آموزان و دانشجویان نشون داده باشم .
ببخشید اگه پر حرفی کردم .
منتظر نظرات و راهنمایی های شما بزرگواران هستم ......

در پناه حق:Gol::Gol: