سلام
نمی دونم از کجا شروع کنم و چی جوری مشکلم رو مطرح کنم.
فقط از خدا می خوام به در بسته نخورم...
من همین امسال کارشناسی ام تموم شده. فراغتم زیاد نیست. با اینکه دیگه دانشگاه نمیرم ولی کلی کار دارم که مشغولم کنه.
من هنوز ازدواج نکردم. نه مشکل مالی دارم نه هیچ کدوم از موانعی که معمولا مطرح میشه. حضورم توی اجتماع زیاد نیست ولی کم هم نیست. اصلا همه چی سر جای خودشه.
خواستگار هم تا دلتون بخواد...ولی چی بگم آخه! خونواده ام کمال گران و به هیچ طریقی هم نمیشه نظرشون رو متعادل کرد. از واسطه هم نمی تونم استفاده کنم چون راضی نمیشن حرف دلم رو به کسی بگم.
ببینین من هرطوری شده غرایز وجودم رو کنترل می کنم. نمی گم راحته چون دروغه. خیلی هم سخته ولی خوب کلی زور می زنم تا مشکلی پیش نیاد. بعضی وقتا حسابی عصبی میشم ولی مشکلم اصلا این نیست که...
من تنها دختر مجرد فامیلم. همه ی دخترای فامیل حتی اونایی که از من کوچیک ترن ازدواج کردن. ازدواج شون خیلی ایده آل نیست ولی بد هم نیست.
همه ی فامیل می دونن من خواستگارای زیادی داشتم و هنوز هم دارم اگرچه روز به روز دارن کمتر میشن. می دونن پدر و مادرم کمالگرا هستن. می دونن اگه می خواستم ازدواجی مثل بقیه دخترای فامیل داشته باشم حتما بیست بار تا الان این اتفاق افتاده بود. خیلی هم دوستم دارن. اینو میگم که یعنی من مشکل عاطفی ندارم. مشکل کنترل خود هم برام خیلی عذاب آور نیست ولی از اینکه وقتی تو مهمونی ها میرم تنها فرد مجرد منم خیلی خیلی اذیت میشم.
من در حال حاضر هیچ کدوم از نیازهای ازدواج برام مساله ساز نیست فقط از جمع متاهلین هم سن و سال خودم معذبم. اصلا رفتار بدی از اطرافیان ندیدم خیلی خیلی محترمانه رفتار می کنن و مشکلی از این بابت ندارم. فقط من با خودم و افکار زجرآور درونم مشکل دارم. هیچ جوره نمی تونم خودم رو آروم کنم.
تو جمع خانوم ها که میرم، درگوشی بهم چیزایی میگن که منم خیلی خوب متوجه میشم.
معمولا مورد توجه ام. ولی تا یکی میخواد بیاد آمار دقیق بگیره تا اقدامی بکنه، زودی اطرافیان میگن سبک نکنین خودتونو، اینا به هر کسی دختر نمیدن.
دوستام وقتی ازم می پرسن چرا دست نگه داشتی واقعا چیزی برای گفتن ندارم. آخه چی بگم؟
اگه کسی بتونه کمکم کنه تا دلم رو آروم کنم خیلی خوشحال میشم و ممنونش.
