تربیت فرزند

با سلام و خسته نباشید
به لطف الهی دختر 6ماهه ای دارم که تربیت صحیح اون یکی از دغدغه های بزرگ من در زندگی شده و از اونجایی که با
خانواده همسرم در یک ساختمان دو طبقه زندگی میکنیم ، این مسئله کمی پررنگ تر شده در ذهن من ..
بهرحال تفاوتها همیشه بوده و هست و خواهد بود و بالطبع مشکلاتی رو هم ایجاد میکنه خودبخود . ولی تا پیش از تولد دخترم
قضیه فرق میکرد، کم یا زیاد تحمل میکردم و از اونجایی که همسرمم اصلاً توانایی مدیریت این شرایط رو نداره کمی نگران میشم
.
بعنوان مثال هر وقت بین ما کدورتی یا سوءتفاهمی ایجاد میشه ، همسرم سریع خودشو کنار میکشه و متاسفانه من رو در مقابل
خانوادش قرار میده ! خب طبیعیه که همیشه هم به صلح و صفا ختم نمیشه ، خصوصاً وقتی جنس دیدگاه خانوادش و مخصوصاً
خواهر مجردش ،از نوع بدبینی باشه !
یکی از مسائلی که منو نگران میکنه ،عادت این خانواده به دروغ گفتن هست ! در واقع اعتقادشون اینه که تا وقتی دروغ هست
چرا راست بگیم !! در تعارفهای فامیلی ، در توجیه شرایط، در پنهان کردن کاری مقابل فامیل و .. و ... و حتی گاهی جزئی ترین
مسائل که اصلاً مهم هم نیست ، دروغ رو بر راست ترجیح میدن !
جوری که فامیل هم میدونن و هربار اگه حرفی پیش بیاد و موضوعی مطرح بشه ، حتی اگه راست هم گفته باشن، فامیل باور
نمیکنن و از بقیه هم صحت ماجرا رو پرس و جو میکنن !!! یه جورایی مثل داستان چوپان دروغگو !!
خب حالا من موندم با همسر بی مسئولیت و دختر کوچولویی که صفحه دلش مثل تخته سفید میمونه و تنها نوه و عزیز این
خانوادست. از طرفی نمیتونم دخترکمو ازشون دور کنم چون بهرحال سهمی از داشتنش دارن و از طرفی هم تجربه چند سال
زندگی نشون میده که نمیشه رودرو ازشون چیزی خواست ! که یا منجر به کدورت میشه (حتی اگه به بهترین شیوه هم گفته بشه که
دروغ گفتنو یاد فرزندم ندن ،مثل بیان آیات و روایات و .. و ... ) بخاطر همون ویژگی بدبینی !
الان که فرزندم کوچک هست رفت و آمدشو به خونه اونا محدود کردم ، اما خوب میدونم بزرگتر که بشه دیگه کنترلش سخت میشه
و نمیتونم براحتی مدیریت کنم .
و میدونم ممکنه در آینده بخاطر یه خواسته کوچولو از طرف فرزندم با دروغ گفتن برای صرف نظر کردنش ،عملاً در تربیتش
نقش داشته باشن ! همینطور که پدرشوهرم از الان داره تاکید میکنه که چنین میکنه !
مسئله دیگه همین دیدگاه بدبینی اوناست که منجر به بدگویی و قضاوت اطرافیان هم میشه ! و حتی خودم دیدم که این مسئله در
فامیل هم فراگیر هست و متاسفانه بخاطرش حتی از یه بچه سوال و جواب میکنن که در خانوادش چه میگذره !!!! و آیا مثلاً فلان
مسئله صحت داره که مادر اون بچه مطرح کرده یا نه !
ینی اینو هم با رفتارشون به صورت عملی به بچه آموزش میدن !
اگه هم کسی بخواد تذکر بده باید تا سالها توان تحمل کنایه و حرف رو داشته باشه ! باور کنید همه اینا رو دیدم و لمس کردم که
میگم !
و .. و ...
بهرحال هستن مشکلات اخلاقی که منو حسابی نگران کرده !
در حالی که شوهرم کاملاً عقب نشسته و کاری نخواهد کرد !
و باز در حالی که بخاطر شرایط کاری همسرم ، بیشتر مواقع تنهایی بچه داری میکنم خیلی خسته میشم. و خانواده خودم مرتب
اصرار میکنن بچه رو به خانواده همسرمم بدم که کمکم نگه داری کنن ! (خانواده خودم چیزی نمیدونن و اگرم بخوام سربسته بگم
که بدگویی نباشه اونا باز متوجه نمیشن و بهم میگن دارم سخت میگیرم )
اینم بگم که با وجود موافقت خانواده همسرم برای بلند شدن از این خونه و اجاره جای دیگه ، همسرم قبول نمیکنه و مرتب با گفتن
اینکه از پسش برنمیایم و فلان و بهمان حاضر به انجام همچین کاری نیست ! و اگه اصرار کنم سریع میندازه گردن خودم که
خودت میدونی و خودت برو دنبالش و فردا اگه مسئله ای پیش بیاد خودت تنهایی و من کاری ندارم و .. و ...
اینم بگم که همسر من درست بشو نیست،یا لااقل سالها وقت لازمه تا کمی بزرگتر بشه !
راستشو بخواین اوایل تولد فرزندم بشدت مصر و مقاوم بر عقایدم بودم و سعی در مدیریت شرایط میکردم ، اما خب حس میکنم کم
کم دارم خسته میشم ، چون خیلی تنهام .. خیلی !
هم کسی حرفمو قبول نداره ، هم از طرف همسر حمایت نمیشم ، هم حوصله کدورت و سرسنگینی و کل کل بیهوده رو ندارم و هم
بچه داری داره خستم میکنه. و هم توان تنهایی به دوش کشیدن استقلال و تربیت و مدیریت زندگی رو ندارم ، نمیدونم چقدر از
خستگی مادر در سالهای اول زندگی بچه میدونید ، فقط میتونم بگم خسته م و نگران و سردرگم !
انگاری که دارم پرچم سفیدمو میدم بالا و میگم هرچه باداباد !
ولی باز وقتی با یه در باز کردن و نکردن به روی مردم و یا جواب تلفن دادن و ندادن با دروغ مواجه میشم ،حالم بد میشه .
من حتی رفت و آمد خودمو هم کم کردم و بزور بشه هفته ای یکبار اونم چند ساعت ! که واقعاً از تنهایی دارم رنج میکشم ولی خب
چاره ای نیست ،وقتی میبینم ممکنه یه وقت با حرف یا رفتاری از طرف من مسئله ای بوجود بیاد ، ترجیح میدم دور باشم ! و
بیشتر وقتا دخترکمو بذارم پیششون و برگردم .
بی انصافی نباشه خصوصیات اخلاقی خوب هم زیاد دارن، از جمله اینکه در مسائل زندگی ما اهل دخالت نیستن و رعایت میکنن.
ولی خب ..

اضافه میکنم که حرف من تنها مسئله دروغ گفتن و نگفتن نیست، مسایل اخلاقی زیادی مطرح هست که من فقط چندتاشو باز کردم، مسائل دیگه ای مثل عادت به شوخیهای زننده، کمرنگ بودن موضوع خداباوری در زندگی ( که باعث میشه زیاد آموزه های دینی تاثیری نداشته باشه در روند زندگی) و کم تحرکی و بی انگیزگی و بیرنگی شور حیات، و.. و.. و از همه بدتر (قبلا هم گفتم)بدبینی نسبت به همه چیز و همه کس در نگاه اول!
بازم تاکید میکنم که صفات اخلاقی خوب هم دارن، از جمله دلسوزی و دل رحمی و مردم داری و...و..
ولی خب نکات منفی تاثیر گذار در تربیت فرزند بیشتر به چشم میخوره.

نیاز به راهنماییتون دارم ،خیلی ...