مناجات

آيه الله ميرزا حسينقلى همدانى (قدس سره الشريف) توصيه مى‏نمودند كه هرگاه در مسائل علمى به مشكلى برخورديم، به خدا پناه بريم و به تضرع و زارى نزد پروردگار متوسل شويم و اين امر، به تجربه هم براى ما ثابت شده است.
و اما اينكه چرا تجهد و شب زنده‏دارى و دعا، از اسباب تحصيل علم است، بدين خاطر است كه علم، همان گونه كه در بعضى از روايات به اين مطلب تصريح شده است، به كثرت تعلم نيست، بلكه نورى است كه خدا در دل هر يك از بندگان خود كه بخواهد مى‏افكند [1] و شب زنده دارى و مناجات در دل شب، دل را نورانى مى‏گرداند و باعث ثبات نور، در دل مؤمن مى‏شود، چنانكه از امام صادق (عليه السلام) روايت شده كه هرگاه بنده با مولاى خود در دل شب ظلمانى خلوت كند و با او به گفتگو و مناجات بپردازد؛ خداوند، نور را در قلب او ثابت خواهد گردانيد و چون بگويد: يا رب يا رب، از طرف خداوند خطاب رسد: لبيك بنده من؛ هر چه مى‏خواهى طلب نما كه به تو عطا كنم و بر من توكل نما، تا امورت را كفايت نمايم.[2] ([3])

[1]- در حديث عنوان بصرى از امام صادق (عليه السلام) روايت شده كه: ليس العلم بالتعلم، انما هو نور يقع فى قلب من يريد الله تبارك و تعالى ان يهديه. بحارالانوار؛ ج 1 ص 225 .

[2]- امالى صدوق؛ ص 279 مجلس 47؛ بحارالانوار؛ ج 38 ص 99.

[3]- اسرار الصلوه؛ ص 463 و 464.