طلاق در دوران عقد

سلام
من دختر28ساله ام که9ماهه عقد کردیم به شیوه کاملا سنتی.
همسرم 31ساله است و خیلی اخلاقای خوبی داره اما یه مشکل بزرگ داره اینکه اهل ازدواج نیس. شایدم اهل ازدواج با من!
از من همیشه تعریف میکنه از بساز بودنم از اعتقاداتم از خیلی از اخلاق هام و میگه تو لیاقتت کسی بهتر از من بود اما نمیتونه بهم علاقه مند بشه! همش دغدغه داره چرا ازدواج کرده؟

بااینکه نسبت به دوران نامزدی 9ماهه مون و سنتی بودن خونواده هامون ما هرچندهفته یکبار یک شب پیش هم هستیم و رابطه کامل که نه اما رابطه بدی هم باهم نداریم و واقعاً اون شب انگار یادش میره من همونم که هیچ علاقه ای بهم نداره! میگه خیلی عزیزی و...
اما باز یهو دغدغه هاش میاد سراغش و قیافش برج زهرمار میشه.

دغدغه هاش ایناس:
1-خیلی زود انتخاب کرده با معیارای ساده و الان پشیمونه کسی خوشگلتر قدبلندتر اندام بهتر از من نصیبش نشده. بااینکه خودشم اذعان داره من از نظر ظاهری بهش سر هستم!
2-خیلی وابستگی عاطفی به مادرش داره و نگرانه که چندماه بعد دیگه شب تو خونه مادرش نمیخوابه
3-مجردی خیلی اوضاع آرومی داشته خیلی از تنهایی اش لذت میبرده خیلی پایبند به مرام ها و اعتقاداتش بوده که بعد عقد این ویژگی ها رو از دست داده

و مشاوره هم رفتیم اولش خوب شد گفت صبر کنیم درست بشه اما همش این دغدغه ها باهاش هست. همش بهمش میریزه. دیر به دیر میاد همو ببینیم. و خودش اعتراف کرده دیر اومدن هاش بخاطر این دغدغه ها و دوری راهه.
ما تهران اونا شهریار بی وسیله سخته.

چندمساله علاوه بر این روحیاتش منو اذیت میکنه.
1-خودش اصرار داره مسایلمون بین خودمون بمونه و از هیچکس هیچی بهم نمیگه تا جایگاه خودمو بدونم. ولی همون روزای اول نامزدی رفته درباره بدی ازدواج با داداشش صحبت کرده تا منصرفش کنه! دلم خیلی شکست دیروز که این حرفو با وقاحت و شوخی و خنده بهم گفت! داداشش چه جایگاهی تو زندگی ما داره که اول زندگیمون با این حرفش دیدش به من منفی بشه؟
2-منو زنی میدونه که مطیع نیس چون چندبار باهاش سرمسایلی بحث کردم و نپذیرفتم حرفش رو اما بی انصاف اشتباهات خودش رو نمیخواد اصلاح کنه. بااینکه میدونه همه بحث های من بخاطر دغدغه های اون و حرفاییه که از ماه سوم نامزدیمون بهم زده. خودش بارها گفته بهت حق میدم !
3-ازنظر رابطه جنسی من بسیار گرمم و اون بسیار سرده. میگم هرچندهفته یکبار خوبه اما این رابطه چندهفته یکبار اصلاً منو راضی نمیکنه. و آدمی هم نیست که بخاطر این مساله مطالعه ای کنه مشاوره ای بره. همون مشاوره کلی هم که رفت بعد ماه ها اصرار من و اشک ریختنم بود. بهش گفتم اگه نیاد مشاوره دیگه چاره ای جز طلاق نمی مونه که پذیرفت!
4-اولین بارهایی که بحث طلاق شد بینمون اصلاً واکنشش منفی نبود. فقط نگران ذهنیت بقیه از خودش بود. و میگفت برای تو بد میشه! اما خیلی رک یه بار بهم گفت مثلاً اگه تو طلاق بگیری میگن دختره نخواست اما اگه من اقدام کنم چی بگم به بقیه؟! همینقد بی احساس! انگار تازه باری از دوشش بردارن!
اما الان اصلاً نمیخواد ذهن من سمت طلاق بره.
اما استرس هایی که دارم ذهنیت منو از ادامه زندگی خراب کرده. نگران آینده ام با این آدم هستم که خیلی رک بهم میگه الان علاقه ام بهت 10درصد هم نیس بگو یک درصد هم نیس شاید در آینده زیاد بشه و به همین شاید دلخوشه!!! هرچند همین درصدهم تا بحث جدی طلاق مطرح میشه میزنه زیرش میگه نه من الکی گفتم اصلاً 30% علاقه دارم! درصورتی که همه نشانه های بی علاقگی رو هم داره.

از طرفی فعلاً برادرم که بزرگترین حامی منه طلاق رو درست نمیدونه.

اگه اقدام به طلاق کنم حمایت برادر رو از دست دادم و تازه باید از حقوقمم بگذرم.
اگه ادامه بدم جهنمیه برا من و همسرم.

بهترین راه از نظر حقوقی برای بی تنش تموم شدن ماجرا چیه؟

این دومساله هم هست.
خیلی آدم صبوری هست.
مثلاً اگه چندهفته باهاش قهر کنم یا باهاش رفتار سردی داشته باشم صبر میکنه تا آروم بشم!
این صبر زیادیش باعث شده اصلاً متوجه بحرانی بودن شرایط روحی من نشه. جالبه که همش هم شاکیه میگه تو شرایط سخت منو نمیفهمی!

و نگرانم اگه بخوام با بی میلی خودم اونو به سمت طلاق ببرم تا اون اقدام کنه بخاطر صبور بودنش موفق نشم .

مساله دوم اینه که جدیداً همسرم صحبت که میکنه از ازدواج دائم بدش میاد و از صیغه موقت دفاع میکنه البته خیلی اصرار داره بگه که برا خودش نمیگه و برا جوونای مجرد اینو میگه اما خب ذهنیت من با اون حرفاش و شوخیای بی معنیش اول زندگی از تمایلش به ازدواج مجدد و اون بی علاقگیاش خب ذهنمو میبره بسمتی که اتفاقاً برای خودش هم بدش نمیاد!

یه سوال هم دارم اگه من حاضر بشم ازحقوقم بگذرم بازم برای طلاق دنگ وفنگی هست یا راحت میشه طلاق غیررجعی گرفت؟

پاسخ قسمتای بولد و فونت درشت خیلی مهم هست برام .

ببخشید وقتتون رو گرفتم.

التماس دعا