ولی فقیه

سلام
من علاقه دارم بیشتر با سبک زندگی ولی فقیه یا رهبر آشنا بشم.
توی مدرسه معلم های دینی به ما میگفتن امام علی(یا حالا باقی معصومین) طعامشون نون و نمک یا شیر و خرما مثلا بود یا زندگی خیلی ساده ای داشتن.خودشون کار میکردن،درخت میکاشتن و... .
در زمان حال،در مورد ولی فقیه(که به نوعی جایگزین برای حضرت مهدی هست تا زمان ظهورشون و...) هم این موارد صادق هست؟یعنی ایشون هم مانند امام علی نون و نمک میخورن و هر فقیری که در خونشون میرن دست خالی رد نمیکنن؟
اصلا خانه ایشون کجاس؟میشه مهمونش شد؟
(داستان های امام علی که میخونم یه فقیر میرفته دم خونش و امام اگه چیزی توی خونه داشت کمک میکرد)
یعنی منم به عنوان یه فرد عادی میتونم برم دم خونه رهبر باهاش حرف بزنم؟
)میشه ادرسشونو بدین؟)
سوال اصلی؛لطف میکنین سبک زندگی معصومین را با رهبر مقایسه کنین؟

یکی از سوال‌هایی که به بخش شبهه فارس رسیده این است که چرا رهبرانقلاب رفتاری مثل امیرالمومنین علیه‌السلام با ابن هرمه* محتکر بازار اهواز ندارد.
این سوال دو بخش دارد؛ بخش اول مربوط به استناد به یک نقل تاریخی است و بخش دوم نتیجه‌ای که ازین نقل تاریخی گرفته می‌شود.
یکم. اشکال فاحش علمی
درباره استناد به این نقل تاریخی و مواردی شبیه بدین، یک اشتباه فاحش وجود دارد. در استناد به سیره اهل‌بیت ابتدا باید اصول و منطق ثابت بر رفتار معصوم را کشف کرد. در برخورد بخشی و سطحی با سیره نمی‌توان حکم کلی دریافت کرد. مثل اینکه در کنار رفتار قاطع حضرت با ابن‌هرمه، نفر دیگری پیدا شود و مماشات حضرت با شریح قاضی را ملاک تسامح با مفسدین قرار دهد.
ماجرای یک قاطعیت
از همین منظر اجتهادی، برخی معتقدند سبک رفتار امیرالمومنین با فساد را باید متناسب با جامعه‌ای دید که فساد در آن فراگیر است. لذا او برای مردم در همان ابتدا خط و نشان می‌کشد که از کابین همسرانتان هم حرام را بیرون می‌کشم. شرایط به‌نحوی است که خواص ولو خواص معنوی جامعه هم به خطا افتاده‌اند و سهم از بیت‌المال می‌طلبند. جامعه پر از فساد و در معرض رشد جدی و فراگیری فساد است. رفتارهای حضرت مقابله با این مرض اجتماعی است.
داستان اوشین و سلمان رشدی و ....
همین تحلیل امروز هم وارد است، مثل اینکه رفتارهای خاص امام و رهبری را فهرست کنیم و بخواهیم قاعده ثابت دربیاوریم. مثلا اگر رهبری نامه می‌نویسد و درباره پرونده فلان معاون متخلف مدرسه تاکید ویژه می‌کند، آیا می‌توان یک قاعده برای همه موارد مشابه دانست که رهبری باید ورود کنند؟ خیر. رهبری احساس کردند به این مسائل کم‌توجهی شده است آنگاه مستقیما ورود کردند. طبیعی است که باقی موارد مسیر طبیعی خودش را طی می کند.
یا مثلا اگر امام خمینی(ره) درباره مصاحبه یک زن که الگوی خود را اوشین معرفی می‌کند آن موضع‌گیری شدیداللحن را اتخاذ می‌کند آیا می‌توانیم یک قاعده رفتاری بسازیم که همه‌جا باید همین تکرار شود؟ حکم امام درباره سلمان رشدی نیز از همین دست است.
اجتهاد فراتر از سیره
سیره اهل‌بیت یا داستان‌های پراکنده‌ای که از شرح حال آنها می‌‌شنویم اگر با دقت‌های فقاهتی و حتی فلسفی و اجتهادی همراه نباشد ما را به خطا خواهد انداخت. مثل اینکه برخی می‌گویند چون در سیره امیرالمومنین موضوع تاکید بر حجاب پیدا نکردیم پس امروز هم حجاب نداریم. اگر به این افراد بگویید پس بستن کمبرند ایمنی را از کجا آوردید احتمالا سکوت کنند. چون قاعدتا برای کمربند ایمنی هم در سیره چیزی پیدا نمی‌کنند.
دوم. و اما پرسش اصلی؛
چرا رهبری در مسئله فساد اقتصادی، شخصا به مصادیق ورود نمی کنند؟
اولین نکته برمی‌گردد به نحوه شناخت متفاوت ما و رهبری از سطح فساد. رهبری را به عنوان یک کارشناس مطلع در نظر بگیرید بعد بررسی کنید که چه میزان تحلیل ما از اوضاع، شبیه رهبری انقلاب است.
برداشت متفاوت ما و آقا
این سوال مستلزم یک فرض غلط است که: فساد دامنگیر و سیستمی است. رهبری چنین تحلیلی را از سطح فساد ندارند و بارها به صراحت گفته‌اند که فساد در جامعه آنطور که بیان می‌شود گسترده نیست.
سبک هدایت رهبری
اما مساله مهمتری وجود دارد و آن سبک هدایت جامعه است. به چند دلیل نیازی نیست رهبری فراتر از نهادهای قانونی کشور به ماجرای فساد ورود کنند. چه‌بسا آسیب این ورود شخصی بیشتر باشد.
یکم. محکمات ذهنی رهبری
رفتار رهبری را باید با توجه به محکمات ذهنی ایشان تحلیل کرد. در دستگاه فکری رهبری، تثبیت سیستم نهادهای جمهوری اسلامی بر مبنای مردم‌سالاری، اولویت اول است. برهمین مبنا در هر شرایطی اول به تثبیت سیستم و نهادها توجه کرده‌اند و بعد کارکردشان. نمونه واضحش سال 88 است که تحت هیچ شرایطی حاضر نشدند خارج از نهادهای قانونی عمل کنند. همین روزها نیز برخلاف برخی، تاکید دارند باید با همین دولت از مشکلات خارج شد. ورود مستقیم رهبری یعنی بهم زدن این ساختار منظم که قرار است در طوفان حوادث تثبیت شود.
دوم. مبارزه فراگیر
فارغ از اینکه حجم فساد کم است یا زیاد، نیاز مردم این است که احساس کنند مبارزه با فساد «فراگیر» است. این تصویر که همه نشسته‌اند و رهبری به تنهایی ضدفساد است، خودش یک فساد بزرگتر است. این تصویر یعنی به‌غیر از رهبری هیچ‌کس اراده مبارزه با فساد ندارد. واقعا چنین است؟
بنابراین رهبر باید تلاش کند دستگاه‌های کشور به این مقوله اهتمام کنند. لذا بهتر است روند طبیعی طی شود و مثلا رئیس قوه قضاییه برای مقابله جدی‌تر با فساد نامه دهند و ایشان تایید کنند. یا دائم به دولت در این مقولات تذکر می‌دهند. به دستگاه قضائی می‌گویند مدل تبلیغاتی و اطلاع‌رسانی‌تان باید هنرمندانه باشد تا جامعه احساس مبارزه فراگیر داشته باشد.
سوم. فساد یا احساس بن بست
آنچه از فسادهای رایج مهمتر است چیست؟ فساد که همیشه تاریخ وجود داشته است. مهم این است که جامعه احساس می‌کند با این حجم فساد، با ابزارهای قانونی و ساختار موجود نمی‌توان کشور را اداره کرد. این فساد از هر فسادی مهمتر است چون به ناامیدی مطلق می‌انجامد. براین اساس رهبری تلاش می‌کند نشان دهد مبارزه با فساد در همین ساختار که برآمده از تصمیم خود مردم می‌باشد قابل کنترل است.
توجه شود که بدتر از فساد، احساس فساد است. ورود مستقیم رهبری یعنی ناامیدی از نهادهای موجود و نتیجه این ناامیدی، احساس فساد بیشتر است که فساد اکبر است.

پی‌نوشت
ماجرای ابن هرمه چه بود:
در دوران حکومت امام علی علیه‌السلام، به آن حضرت خبر رسید که «ابن هرمه» مأمور حکومتی، مرتکب خیانت شده است. بخش‌هایی از آنچه امام به فرماندار نوشت چنین است:
«هنگامی که نامه مرا خواندی، ابن هرمه را از نظارت بازار برکنار دار و او را به مردم معرفی کن، و به زندانش بیفکن و آبرویش را بریز... چون روز جمعه رسید، او را از زندان درآور و ۳۵ تازیانه به او بزن و او را در بازار بگردان.... مگذار ملاقاتی داشته باشد... او را نیز تازیانه بزن و زندانی کن تا توبه کند.»

سلام
بنده جوان و سی و اندی ساله مسلمان شیعه 12 امامی هستم و در شرکت بسیار با همکاران سکولار و آتئیست و اومانیسم و ... مناظره های سنگینی می کنم.
راستش معمولا فتیله پیچشون می کنم و از تشیع خودم دفاع می کنم.
امروز یه شبهه قدیمی تکامل یافته ای مطرح شد که سعی کردم پاسخش رو به روزهای دیگری موکول کنم.
دیگه به اینجا پناه آوردم چون اساتید قدرتمندی در اینجا هستند و امیدوارم هر چه سریعتر مشکل بنده رو حل کنید...
شبهه این هست که در کشور اسلامی که تحت حاکمیت ولی فقیه غیر معصوم هست، با توجه به اینکه احتمال اشتباه و گناه حاکمیت هست و با توجه به اینکه ولی فقیه تعریف خاصی داره و فردی این وظیفه رو به گردن می گیره، استراتژی دین اسلام شیعی در مقابل منافقین نفوذی که می تونن با چهره های موجه به این منسب وارد بشند چیست؟ چرا که تا کنون شاهد بودیم خیلی افراد نفوذی وارد سیستم های اسلامی شدن و مشکلات زیادی به بار آوردن! (مثل سید جیکاک)
علل الخصوص اگر منافقان و نفوذی ها در لباس روحانیت بخوان از قدرت دین در بازیهای کثیف سیاسی و قدرت طلبی خودشون استفاده کنند، استراتژی اسلام شیعی در مبارزه با این افراد چه هست؟
نهایتا نتیجه می گرفتند دین و سیاست باید از هم جدا بشه تا جلوی این افراد گرفته شه، چرا که هر کسی قیمتی داره و معمولا وقتی فردی وارد چرخه قدرت می شه، خودش رو می بازه و به تدریج وارد ساختار کثیف سیاست شده و رنگ می بازه!
بنده عرض کردم دین اسلام (شیعی) دین انسان سازی است و وقتی شهدای بزرگی رو ساخته که رشادت های زیادی رو به ثبت رسوندند، حتما رهبران بزرگی رو می تونه بیافرینه که نقشه های دشمن رو نقشه بر آب می کند.
همچنین از شفافیت صحبت کردم و اینکه بنا بر آموزه های اهل بیت ع و علل الخصوص امام علی ع باید در کار حاکمیت، شفافیت باشد. همچنین عرض کردم تمام مشکلات اصلی ما (اقتصاد) حاصل رای مردم و به قدرت رسیدن افرادی هست که با منطق دموکراسی مونتسکیویی انتخاب شدند، همچنین امام حسین ع رو مثال زدم و عرض کردم راه حق و باطل رو برای همیشه از هم تفکیک کردند تا نشون بدن هر حاکمیتی، حاکمیت اسلامی نیست!
نهایتا عرض کردم در دین اسلام بنای حکومت بر پایه حاکم معصوم هست، گفتند حالا که نداریم، چه کنیم؟
نهایتا گفتم باید مطالعه کنم و نظر بدم...
استراتژی اسلام شیعی در پیشبرد حکومت تحت حاکمیت ولی فقیه با احتمال داشتن خطا و جلوگیری از نفوذی ها و منافقین خائن که با سلام و صلوات و ... وارد منسب قدرت می شند و با داشتن قدرت الهی وار دین، می تازند و قدرتمندتر می شند چیست؟
ممنون از پاسخ کامل و مدبرانه شما...

اگر کسی ولایت فقیه را قبول نداشته باشد! باید بمیرد؟

به نام خدا

چند سوال داشتم:

به چه کسانی ضد ولی فقیه گفته می شود؟

ایا ولی فقیه که در نماز جمعه ها ارزوی مرگ انها می شود مخالفین ولایت ائمه هستند یا رهبران جمهوری اسلامی؟

حکم کسانی که مخالف ولایت فقیه هستند چیست؟

با تشکر

با سلام

1- میخواستم بپرسم آیا برای انتخاب رهبری آینده، از مردم رای گیری میشود یا اینکه خبرگان خودشان رهبر بعدی را نصب میکنند؟
یعنی آیا خبرگان مثلا 3 گزینه را به مردم معرفی میکنند و مردم به هرکدام رای بیشتری داد رهبر میشود؟ یا اینکه خود خبرگان میگویند فلان کس از امروز رهبر جدید است؟

2- اگر خبرگان خودشان رهبر بعدی را تعیین میکنند، و رای گیری عمومی برای سنجش میزان مقبولیت و محبوبیت رهبر معرفی شده صورت نمیگیرد، سوال بعدی اینجاست که میزان مشارکت مردمی در انتخابات مجلس خبرگان باید چند درصد باشد تا مشروعیت عمومی این مجلس تایید شود؟
یعنی اگر مردم در انتخابات مجلس خبرگان مشارکت 30% داشته باشند، آیا همچنان این مجلس خبرگان دارای مشروعیت عمومی بوده و میتواند برای جامعه اسلامی مستقیما و بدون سوال کردن از مردم رهبر انتخاب کند؟حداقل میزان مشارکت مردم در انتخابات مجلس خبرگان چقدر باید باشد تا مشروعیت عمومی آن از نظر شرعی اثبات شود؟ 50% ؟ 40%؟ 30 % ؟ 10 % ؟

3- اگر قرار باشد که خبرگان گزینه هایی را معرفی کنند و مردم به آنها رای بدهند، یعنی انتخاب با رای مستقیم مردم صورت بگیرد، میزان مشارکت مردم در این انتخابات حداقل چند درصد باید باشد تا مشروعیت عمومی ولی فقیه آینده از نظر شرع و اسلام درست باشد؟ 50؟40؟30؟10؟

پیشاپیش از کارشناسان و دوستان شرکت کننده در بحث تشکر میکنم@};-@};-

اگر ولي فقيه معصوم نيست، چرا اطاعت از وي واجب است؟

ولایت فقیه چگونه مشکلات عصر و زمانه را از آموزه های دینی استخراج می کند ؟!

تفاوت ولی فقیه و خلیفه در چیست؟ آیا هر دو یکی هستند و فقط در اسم اختلاف دارند؟