بحثی در رابطه با اصالت ادراکات بشری...

با سلام و عرض ادب خدمت شما دوستان عزیز و گرامی :Gol:

خدمت دوست عزیزم، جناب متحیر:

ما هم همین را گفتیم.

خیر. قوری مثال شما حکم یک ادعای بی اساس را دارد. حال آنکه مخلوق کامل و نتایج منطقی آن مستند به کمال و وحدانیت خداوند هستند. پس اگر اصل کمال و وحدانیت خداوند آنها را به اثبات برساند (که می رساند)، هرکس که به کمال و وحدانیت خداوند معتقد باشد، باید آنها را هم بپذیرد. مثالی که ارائه می فرمایید نامربوط است.

ربطش این است که ما بر اساس کمال و وحدانیت خداوند می توانیم وجودشان را استنباط کنیم. اگر وجود چیزی منطقاً به اثبات برسد، دور زدن آن و چشم پوشی از آن بیشتر شبیه به بهانه گیری و تلقین است تا دنبال کردن منطق.

ما در این جهان و با این شرایط موفق به اثبات منطقی وجودِ عوالم بیشمار در خلقت خداوند شدیم. پس تا اینجایش به ما مربوط است. در ثانی جهانهای دیگر هم مخلوق خداوند هستند. چطور آنها را به کلی از ما جدا می فرمایید؟ از همه مهم تر اینکه همگی ریشه در A دارند.

پاسخ این سؤال در پستهای قبلی موجود است. وقتی یک شئ محدودیت داشته باشد، یعنی چیزی متصور باشد که بتواند در آن باشد ولی نباشد، در آن صورت آن شئ (از آن منظر) ناقص است. این عین منطق است.

این ادعای شما مستند به هیچ مدرکی نیست. بلکه به قول خودتان یک مظنه است. قصد حقیر هم همین بوده که با استناد به مخلوق کامل نشان دهم که ما قادر به درک فراتر از این جهان هستیم.

دوست عزیز. اگر شما خداوند را واحد و کامل می دانید، در آن صورت منطقاً ناچارید مخلوق کامل را هم بپذیرید. یعنی چه که فعلاً با واسطه آفریدگار حکیم؟ این جملات دوپهلو به چه معناست؟

لطفاً به سؤال حقیر مستقیماً و روشن و واضح پاسخ دهید.

خدمت دوست عزیزم، جناب alisadra:

از مشارکت شما در بحث متشکرم. :Gol:

اگر منظورتان از این جهان، جهان ماده است باید خدمتتان عرض کنم عدم اصالت وجودی و نقصش مفصلاً به اثبات رسیده است. هرچند برخی از دوستان به مطالب منطقی ارائه شده توجهی نکنند و استدلال درخوری نیاورند.

کامل یعنی از همه نظر نقص نداشته باشد. حال آنکه یکی از منظرهایی که این جهان در آن نقص دارد، همین نبودنِ احتمالات شدنی است. و البته هر نبودی برای خودش محلِ تردیدی است. :Sham:

خدمت دوست عزیزم، جناب manmehdiam:

اینکه حقیر بر چه اساسی به خالق کامل واحد معتقدم بحث دیگری است.

و البته اینکه مخاطبین به چه علت خداوند را کامل و واحد بدانند هم چندان تأثیری در بحث ندارد. بنده به خاطر عجز در اثبات وجود خداوند و کمال و وحدانیت او، از ابتدا فرض را بر این گذاشتم که مخاطبین به خالق کامل واحد معتقد باشند تا وقتی به اینجای بحث رسیدیم، مشکلی پیش نیاید.

همانطور که خودتان اشاره فرمودید، مخلوق کامل به سادگی از خالق کامل واحد استنباط می شود و به قول خودتان نیازی به اثبات اضافی ندارد. به همین خاطر است که وقتی با مخالفتهای بیمورد جناب متحیر مواجه شدم، بسیار تعجب کردم.

در رابطه با این بخش از مباحثه، فرض بر این بود که خالق کامل واحد مورد توافق طرفین است، و بنده می خواستم با اشاره به آن، بدیهی بودن مخلوق کامل را نشان دهم و بلافاصله وارد بحث ادراک اصیل شوم. ولی با توجه به مشکلات پیش آمده در این بخش، چنین چیزی فعلاً مقدور نیست.

بعد از مشاهدۀ زیر سؤال رفتن خودِ کمال و وحدانیت خالق، راهی برای اثبات منطقی کمال و وحدانیت خالق وصف ناشدنی به ذهنم رسید. با استناد به موارد متعددی که در آن جناب متحیر خداوند را موجودی ورای ادراک و وصف ناشدنی دانستند، حقیر بر آن شدم تا با استناد به همان اعتقادات کمال و وحدانیت خداوند را به اثبات برسانم تا دیگر هیچ بحثی در زمینۀ مخلوق کامل باقی نماند.

ولی با توجه به اینکه جناب متحیر جملات صریح خودشان مبنی بر یکی بودنِ صفات خداوند و غیره را رسماً زیر سؤال بردند، دیگر نمی توانم چنین ریسکی بکنم، و برای ادامۀ هر نوع بحثی لازم است طرفین صادقانه عقاید صریح و روشن خودشان را ارائه کنند تا بعداً دیگر امکان تغییر موضع وجود نداشته باشد. البته این از اصول اساسی یک بحث منطقی است و بنده همان اول هم به این نکته اشاره کرده بودم.

به این ترتیب، در حال حاضر موضوع بحث در نظر اینجانب اثبات توحید است. ولی برای اثبات آن لازم است مخاطبین به خالقی شناخته نشدنی اعتقاد داشته باشند:

الإمامُ عليٌّ عليه ‏السلام : اللّه‏ُ مَعْناهُ المَعْبُودُ الّذِي يَأْلَهُ فِيْهِ الْخَلْقُ وَيُؤْلَهُ إلَيْهِ ، وَاللّه‏ُ هُوَ المَسْتُورُ عَنْ دَرْكِ الأبْصَارِ ، المَحْجُوبُ عَنِ الأوْهَامِ وَالخَطَرَاتِ .
امام على عليه ‏السلام : اللّه‏ به معناى معبودى است كه آفريدگان درباره او حيرانند و [نيز] كسى كه بدو پناه برده مى‏شود. اللّه‏، هموست كه از ديده‏ها پوشيده است و از وهم و خيال در پرده.

الإمامُ الباقرُ عليه ‏السلام : اللّه‏ُ مَعْنَاهُ المَعْبُودُ الّذِي ألِهَ الخَلْقُ عَنْ دَرْكِ مَاهِيَّتِهِ والإحَاطَةِ بِكَيْفِيَّتِهِ .
امام باقر عليه ‏السلام : اللّه‏ به معناى معبودى است كه خلايق در رسيدن به چيستى او و احاطه بر چگونگى‏اش حيرانند.

به عبارتی مخاطب باید خالق را خارج از دسترس خلایق بداند.

در این چند پست تلاش حقیر این بوده که وجودِ این اعتقاد در بین اعتقادات جناب متحیر آشکار شود، ولی ایشان زیر بارِ بحث مستقیم نمی روند. علتش را هم نمی دانم.

البته در بین فرمایشات دوستان، جملاتی یافت می شود که دلالت بر وجود چنین اعتقادی بکند. ولی حقیر اصلاً دلم نمی خواهد با استناد به آنها کمال و وحدانیت خداوند را به اثبات برسانم، ولی بعد ناگهان دوستان تصمیم بگیرند خود وجود خداوند را زیر سؤال ببرند.

پس باید موضع طرفین کاملاً روشن باشد. هر کس یک اعتقادات قلبی دارد. خواست ما این است که این اعتقادات قلبی روشن شود تا بر اساس همانها پیش برویم.

اگر شما خودتان هم معتقد به چنین خالقی هستید (درک ناشدنی)، این مطلب را صریحاً اعلام بفرمایید تا دربارۀ کمال و وحدانیتش وارد بحث شویم.

بحث محدود به جناب متحیر نیست و هر کسی که بخواهد می تواند مشارکت کند. ولی باید اعتقادات قلبی خودش دربارۀ خداوند را واضح و آشکار اعلام بفرماید.

با تشکر فراوان
یا حق

با سلام و عرض ادب خدمت شما دوست عزیز و گرامی :Gol:

مگر بنده این احتمال را رد کردم؟

تا به حال هزار بار اعلام شده است، بار دیگر هم اعلام می شود: آنچه عرض شد وابسته به کمال و وحدانیت خداوند است و با استناد به آن اصل به اثبات می رسد.

عدم توجه شما به این هزار و یک بار اعلام موضوع کم کم دارد حالت مغالطه به خودش می گیرد. :Sham:

حقیر کی این احتمال را رد کردم؟ حال آنکه بر اساس عرض خودم، عوالمی متصور هستند که در آنها قوری شما هم باشد.

از آنجا که قوری شما وابسته به هیچ اصلی نیست، آن را به آن شکلی که شما مطرح می فرمایید می شود زیر سؤال برد.

ولی همانطور که عرض شد با توجه به کمال خلقت خداوند، باید عوالمی باشند که در آنها قوری شما هم باشد.

خیر. محال ذاتی نیست. مخلوق کامل این مسئله را روشن می کند. منظور ما این است که مخلوق کامل می تواند به تمامی حالات متصور متجلی شود. به این ترتیب، همان واقعیتی که در ذهن من به شکل اتاق کنونی خودم متجلی می شود، می تواند به هر شکل دیگری هم متجلی شود... یعنی هرچه تصور (ادراک) شود، بازتاب همان واقعیتِ واحدِ کامل است.

به این ترتیب، چه حالت کنونی اتاق بینام، و چه هر حالت دیگر، همه و همه اگر باشند بازتاب A هستند، و بودنِ A به نوعی به معنای بودنِ تمامی آن حالات است.

برای خودم که عین روز روشن است چه می گویم.

همینطور است.

اگر منظورتان از «جهان شما»، عالَم ذهنی بینام است، باید خدمتتان عرض کنم این عالَم ذهنی از جنس a و ناقص می باشد.

کمال مورد اشاره متعلق به A است.

وقتی هر دو شئ بازتاب یک شئ واحد در آینه باشند، آنگاه حتی اگر آینه ها را هم برداریم، حقیقت وجودی آن دو شئ که همان شئ اصلی است موجود و عینِ واقعیت است. به این ترتیب، با بودنِ شئ اصلی، هر دو شئ به نوعی هستند.

با بودنِ A، همۀ بازتابهای متصور از A هم هستند. اگر در عالَم ذهنی بینام و متحیر خبری از آنها نباشد، علتش نقص آینۀ ذهن ماست که توان ارائۀ آن بازتاب را ندارد. نه اینکه A نتواند به آن شکلها ادراک شود.

چه دو شئ، چه بینهایت شئ، وقتی همۀ آنها را بازتاب A (مخلوق کامل) بدانیم، شبهات شما همگی منطقاً رفع می شوند.

دوست عزیز. تعریف شما از نقص چیست؟ اگر چیزی در شرایط مشابه یکسان بماند کامل است؟ این تعریف با عقل جور در نمی آید.

تجربه و مشاهده می خواهید؟ چشمانتان را ببندید و فرض کنید که اژدهای هفت سری در اتاقتان باشد. حالا چشمانتان را باز کنید. هست؟ خیر. پس حالت کنونی می تواند شامل چیزی باشد که نیست، در نتیجه از آن منظر ناقص است.

ممکن است نبودنِ اژدهای هفت سر در اتاق شما، در نظر شما عین کمال محسوب شود. ولی تا آنجاییکه به بحث خداشناسی مربوط می شود، منطقاً نبودنِ چیزی که خلق کردنش در توان خالق واحد کامل لازمان باشد، به معنای وجودِ نقص و کم کاری در فعل اوست.

مگر آنکه نعوذبالله مدعی شوید خداوند توان خلق اژدهای هفت سر را ندارد که در آن صورت خواهان اثبات شما در باب این ادعا خواهیم شد.

عرض شد:

مخلوق کامل از خالق واحد کامل استنباط می شود. این از مبنا و محور مخلوق کامل.

از کمال مخلوق کامل هم وجودِ عوالِم بیشمار استنباط می شود. (عوالِمی از جنس a)

برای زیر سؤال بردن این موارد، باید کمال و وحدانیت خالق زیر سؤال رود. اگر خالق را برتر از مخلوقات و ادراک نشدنی بدانیم، آنگاه شاید بتوان کمال و وحدانیتش را به اثبات رساند.

و شما همچنان سؤال روشن حقیر در رابطه با خداوند را بی پاسخ گذاشته اید، که کم کم دارد حالت «فرار از مناظره» به خودش می گیرد. اگر مایل به بحث هستید، عقاید قلبی خودتان دربارۀ خداوند را رسماً و صریحاً اعلام بفرمایید تا بر مبنای همانها کمال و وحدانیت او را به اثبات برسانیم. ان شاء الله

امیدوارم پس از اثبات این موارد، شما ناگهان خودِ خداوند را زیر سؤال نبرید. :Sham:

با تشکر فراوان
یا حق

با سلام و عرض ادب خدمت تمامی دوستان عزیز و گرامی :Gol:

خصوصاً از سروران عزیز، جنابان منجم باشی و alisadra به خاطر مشارکتشان در بحث تشکر فراوان دارم. :hamdel:

خدمت دوست عزیزم، جناب متحیر:

دو نکته:

اول اینکه منظورتان از خالق و آفریدگار این جهان چیست؟ یعنی جهانهای دیگری هم هستند که نعوذبالله هر کدام خدای خودشان را دارند؟ لطفاً توضیح دهید.

دوم اینکه خداوند خالق همه چیز است. یعنی چه که خداوند خالق اندیشه ها نیست؟ مگر می شود چیزی باشد که مخلوق خالق نباشد؟ کی گفته که ما اندیشه ها و اعمال بد را از خداوند جدا می کنیم؟ شیطان هم مخلوق خداست.

خیر و شر در دیدِ مخلوق معنا می یابند. یعنی چیزی برای انسان خیر محسوب می شود و چیز دیگر شر. نه اینکه در عالَم دو قطب به نامهای خیر و شر داشته باشیم که اولی در حیطۀ خداست و دومی خارج از آن.

یعنی چه که خدا را بی تقصیر کنیم؟ طوری صحبت می کنید گویا جزء جزء a مستقیماً از خالق صادر می شود. در جهان بینی ارائه شده، a بازتاب A است، و خیر و شر a محسوب می شوند. آنچه مستقیماً به خداوند متصل است، A است، نه a. پس کسی نمی تواند مدعی شود که خواست خودش خواست خداست.

کلِ موضوع را باید با هم در نظر گرفت. این مطلب که موجودی به نام انسان توانایی تصمیم گیری داشته باشد همگی بازتاب A است. ارادۀ انسان هم بازتاب A است. اینکه کسی با اختیار تصمیم بگیرد کاری کند که به خودش آسیب برساند و آخرتِ خودش را تباه کند از ابتدا تا انتها بازتاب A است.

عمل شر و تمام عواقبش همگی با هم هستند. شما در فرضتان عمل شر را از عواقبش جدا می فرمایید.

عرض بنده در آن باب همه اش با هم است و همگی معتبرند. ادعای وجودِ قوری را بی اساس خواندیم، چرا که این یک ادعای حتمی است. یعنی شما مدعی شدید که قطعاً این قوری همین حالا در همین جهانی که ما ادراک می کنیم وجود دارد. بار اثبات به دوش مدعی است. از این منظر قوری شما بی اساس است.

از منظر توحید و مخلوق کامل، بله A می تواند به شکل عالَمی که شامل قوری شما هم باشد ادراک شود. ولی این به این معنا نیست که حتماً بینام و متحیر هم A را همینگونه ادراک کنند. از این منظر ادعای وجودِ قوری بی اساس نیست، چرا که وابسته به استنتاجات منطقی از توحید و مخلوق کامل می باشد. این چیزی نیست که شما دربارۀ قوری فرمودید، در نتیجه قوری مثال شما همچنان بی اساس است.

لطفاً به جای تلاش برای تناقض تراشی در عرایض حقیر، مستقیماً به سؤالات پرسیده شده بپردازید.

متأسفانه فرمایشات شما در این باب بر اساس یک تعریف غلط از «محال عقلی» استوار است. در منطق، به امری محال گفته می شود که عقل حکم به نشدنی بودنِ آن کند. به عنوان مثال، دو با دو نمی تواند بشود پنج. پنج شدنِ حاصل این عبارت یک محال عقلی است.

ولی اژدهای هفت سر محال عقلی نیست و چه بسا علم ژنتیک پیشرفتهایی بکند که در آزمایشگاه بشود چنین موجودی طراحی کرد. حالا شما می فرمایید خداوند قادر به خلق موجودی که انسان می تواند پدید آورد نیست؟

در رابطه با فرمایشاتتان (جملات خبری فاقد پشتوانۀ منطقی) لازم به ذکر است که قضیۀ X مدتها پیش ماده را منطقاً از اصالت انداخت و تمامی نظریات شما در رابطه با معجزات و غیره صرفاً مظنه هستند. مدتها پیش منطقاً به اثبات رسید که نظرات نیوتون دربارۀ جهان به هیچ عنوان عینِ واقعیت نیست؛ و نه تنها عینِ واقعیت نیست، بلکه a هم نیست. بلکه تفسیری است از a روی کاغذ... و این شامل نسبیت و کوانتوم و غیره هم می شود.

در نتیجه محال عقلی دانستن امری که متصور است منطقی نبوده، غیر قابل پذیرش می باشد و نمی تواند بنیان هیچ نظریه ای قرار گیرد.

شما هیچگاه نمی توانید دو با دو می شود پنج را مجسم کنید، چرا که این عبارت عقل ستیز است. ولی تصور ظاهر شدنِ اژدهای هفت سر کاملاً شدنی و ممکن است. همانطور که پیشتر اشاره شد هزاران سناریوی فرضی می توان نوشت که در آنها ظاهر شدنِ اژدهای هفت سر توجیه شود.

صادر شدنِ مستقیم مخلوقات جزء و زمانمند از خالق واحد کامل لازمان هم عقل ستیز است. :Sham:

لطفاً مطالبی را که مدتهاست از اعتبار افتاده اند تکرار نفرمایید، مگر آنکه با استدلالی جدید، معتبر بودنِ آنها را به اثبات برسانید.

خالق کامل واحد این مطلب را به اثبات می رساند.

لطفاً به سؤالات ارائه شده (مخصوصاً در باب خداشناسی) مستقیماً پاسخ دهید.

خدمت دوست عزیزم، جناب منجم باشی:

نظر لطفتان است. :Gol:

توصیه می کنم در صورت تمایل تمامی مطالب ارائه شده را مطالعه بفرمایید تا بتوانید در اصل بحث حضور تأثیرگذارتری داشته باشید. با توجه به این فرمایشاتان:

«سوال دوم اینه که قوانین چی هستند؟ آیا ما اصالتا در دنیای بیرون چیزی به اسم قانون داریم؟ یا قوانین صرفا برداشت و دید ما از نحوه توالی رخداد ها هستند؟
حقیقت اینه که ما چیز اصیلی به اسم قانون جاذبه نداریم. بلکه نزدیک شدن دو جسم رو میگیم قوۀ جاذبه. کما اینکه یه زمانی این قانون رو اینجور میبینیم که دو جسم همدیگر رو جذب میکنند. و زمانی اینجور میبینیم که دو جسم در انهنای فضایی که ایجاد میکنند به سمت هم حرکت میکنند (فیزیک قدیمی و جدید)»

حدس می زنم که مطالب موجود در این تاپیک (و تاپیک قبلی) مورد علاقۀ شما باشند.

البته مطالعۀ تمامی پستهای این دو تاپیک کار بسیار وقت گیر و دشواری است. خصوصاً که اکثر صفحات از پستهای بسیار طولانی تشکیل شده است. به همین دلیل ان شاء الله در ادامه مختصری از نکات کلیدی مطالب را ارائه می کنم تا هم شما و هم دیگر دوستان جوِ بحث را بهتر دریابید.

کاملاً حق با شماست. چرا که حافظ بر اساس قوانین دستور زبان تایپ می کند و به این ترتیب با پیروی از قوانین محدودکننده، باعث می شود مجموعۀ بیشماری که ایجاد می شود فقط شامل احتمالاتی باشد که از نظر دستوری درست هستند.

ولی میمون (با فرض اینکه کاملاً بی قانون و تصادفی تایپ کند) مجموعه ای را ایجاد می کند که شامل تمامی احتمالات می شود. چه معنی دار و چه بی معنی.

تا آنجاییکه به خیال مربوط می شود، تصور قوری آسان تر است. ولی تا آنجاییکه به توحید و خالق کامل واحد مربوط می شود، باید فعل خداوند شامل تمامی مخلوقات ممکن بشود؛ وگرنه این به معنای نقص در فعل او خواهد بود.

البته اگر در جریان بحث باشید، پیشتر به اثبات رسید که آنچه انسان با استفاده از ساختارهای مادی (مغز) ادراک می کند نمی تواند عینِ واقعیت باشد، چرا که عینِ واقعیت پس از ورود به مغز بر اساسِ ساختار مغز دچار تحول و تغییر می شود (وابستگی بین خروجی مغز و ساختارش). و این مطلب شامل خودِ ادراک ما از ساختار مغز هم می شود... به این ترتیب ما هرگز نمی توانیم بفهمیم که مغز ما واقعاً چگونه اطلاعات را پردازش می کند، و اصلاً اطلاعات پیش از ورود به مغز حقیقتاً چه چیزی بوده اند. تنها چیزی که درمی یابیم خروجی مغز، یعنی نسخۀ تغییر یافتۀ عینِ واقعیت می باشد. به عبارتی حتی خودِ مغزی هم که می بینیم خروجی مغز است. :Sham:

در نتیجه معلوم می شود a (خروجی مغز ما) اصالت وجودی ندارد. آنچه واقعاً هست را A (عینِ واقعیت) نامیدیم. اصلِ فوق (عدم اصالت ادراک مغزی بشر) را به اختصار قضیۀ X نامیدیم.

با توجه به مطالب فوق، معلوم می شود A هر چیزی می تواند باشد، و در نتیجه تمامی تئوری های ما هم از اعتبار می افتند. آنچه ادراک می کنیم صرفاً بازتابی از A می باشد.

بر اساسِ توحید، فعلِ خالق واحد کامل لازمان باید کامل باشد؛ وگرنه این به معنای نقص در فعل اوست، و با توجه به وحدانیت ذات الهی، اگر در فعل خداوند نقصی باشد، این نقص به نوعی به ذات او هم راه می یابد. با توجه به لازمانی خالق، او باید همۀ چیزی را که می تواند باشد (به عبارتی همۀ امکان خود در خلقت را) در وضعیتی لازمان خلق کند. پس مخلوق مستقیم خداوند باید لازمان باشد. از طرفی، برای ذات واحد کامل افعال متعدد متصور نیست، بلکه فعلش هم باید واحد و کامل باشد. در نتیجه مخلوق مستقیم او (صادر اول) باید واحد و کامل هم باشد.

پس خالق واحد کامل لازمان فقط می تواند فعلی واحد، کامل و لازمان داشته باشد. اگر فعل او هر تکثر و نقصی داشته باشد (زمانمند بودن هم خودش نوعی تکثر است)، نعوذبالله این به معنای کم کاری خالق در خلقت خواهد بود.

به این ترتیب مفهوم «مخلوق کامل» از توحید استنتاج می شود.

حالا وقتی این استنتاج توحیدی را به قضیۀ X اضافه کنیم، معلوم می شود آنچه در باب خلقتِ خداوند به آن اشاره شد نمی تواند شامل حال a (ادراک ما از عینِ واقعیت) شود. چرا که ادراکات ما از A (عینِ واقعیت) متکثر، زمانمند، و ناقصند. با کمی دقت متوجه می شویم که A (عینِ واقعیت) همان مخلوق کامل است.

در نتیجه هر آنچه در ادراک خودمان می یابیم، بازتاب مخلوق کامل است، و این نقصِ خودِ ماست که باعث می شود A را آنگونه که حقیقتاً هست درنیابیم. به عبارتی، جهان ماده ای که در اطراف خود درک می کنیم (و همچنین خودمان) همگی جلوه های مخلوق کاملند.

این توضیح و تفصیل همین مطلب عرفانی است که همۀ عالَم شئونات وجودی «انسان کامل» هستند. در عرفان اسلامی و شیعی به این مطلب اشاره شده است.

به عبارتی مخلوقات جزء (غیر کامل) حاصل ادراک ناظران هستند... آنچه حقیقتاً هست مخلوق کامل می باشد که واحد، کامل، لازمان، و در واقع تجلی اسم اعظم خداوند است. :Sham:

حالا خودِ انسان را بررسی می کنیم. انسان ناظری است که در حالِ نظارۀ عالَم می باشد. ولی او عادت کرده حساب خودش را از عالَم جدا کند. حال آنکه آنچه ما در ذهن خودمان دربارۀ خودمان ادراک می کنیم هم از فیلتر مغز عبور کرده، و عینِ واقعیت نیست.

در نتیجه آنچه ما به عنوان من می شناسیم یک منِ مجازی است. «منِ حقیقیِ» هر موجودی مخلوق کامل است، چرا که تا چیزی بازتاب مخلوق کامل نباشد نمی تواند باشد. با توجه به اینکه ما در ادراکمان از عالَم چیزی به نام من می شناسیم، در نتیجه اتصال ما به مخلوق کامل منطقاً به اثبات می رسد.

هرگاه کسی از وهم «منِ مجازی» خارج شود، با منِ حقیقی (عینِ واقعیت، A، مخلوق کامل) اتحاد وجودی پیدا کرده، به درجۀ فنا می رسد. این همان درجۀ انسان کامل است.

به عبارتی در این جهان بینی توحیدی، عالَم به لایه های متعدد ادراکی تقسیم می شود که در اوج آنها مخلوق کامل قرار دارد.

همه چیز قائم به ذات خداوند است و خداوند به صورتی لازمان و وصف ناشدنی به همه چیز احاطۀ کامل دارد. مخلوق کامل تجلی صفات الهی، از جمله تجلی محیط بودن خداوند است.

خدمت دوست عزیزم، جناب alisadra و همچنین تمامی دوستان دیگر:

نکته ای لازم به ذکر است:

عَلِيّ بْنُ مُحَمّدٍ عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَمّنْ ذَكَرَهُ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ ع قَالَ قَالَ رَجُلٌ عِنْدَهُ اللّهُ أَكْبَرُ فَقَالَ اللّهُ أَكْبَرُ مِنْ أَيّ شَيْ‏ءٍ فَقَالَ مِنْ كُلّ شَيْ‏ءٍ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ ع حَدّدْتَهُ فَقَالَ الرّجُلُ كَيْفَ أَقُولُ قَالَ قُلْ اللّهُ أَكْبَرُ مِنْ أَنْ يُوصَفَ‏
اصول كافى جلد 1 صفحه: 159 رواية: 8
مردى خدمت امام صادق عليه السلام عرض كرد: الله اكبر (خدا بزرگتر است) فرمود، خدا از چه بزرگتر است؟ عرض كرد: از همه چيز، فرمود: خدا را محدود ساختى، عرض كرد: پس چه بگويم؟ فرمود: بگو خدا بزرگتر از آنستكه وصف شود.

خداوند، بی نهایت به معنای «بزرگتر از همه چیز» نیست. بلکه او برتر از اوصاف است.

کمالِ او به معنای بیکران بودن در همۀ ابعاد و جهات نیست؛ بلکه به معنای فراتر از بُعد و جهت بودن است؛ به معنای ناقص نبودن است؛ به معنای خالی از محدودیت بودن است.

یگانگی او به معنای یکی بودن در برابر دو نیست؛ بلکه به معنای فراتر از عدد بودن است.

وحدانیت او به معنای یکپارچه بودنِ ساختار او نیست؛ بلکه به معنای نفی تکثر و ساختارمند بودن از ساحت مقدّس اوست.

اگر خداوند را موجودی وصف نشدنی بدانیم، در آن صورت خود به خود باید کمال و وحدانیت او را هم منطقاً بپذیریم. زیرا فقط موجودی می تواند وصف نشدنی باشد که:

1- هیچ نقص و محدودیتی به او راه نداشته باشد.

موجودی که دارای نقص و محدودیت است ماهیتاً قابل شناخت خواهد بود، چرا که هر نقص و محدودیتی خودش نوعی وصف است. این یعنی کمال خداوند.

2- از اجزاء تشکیل نشده باشد (ساختارمند نباشد).

وقتی چیزی از اجزاء تشکیل شده باشد این به معنای ساختارمند بودنش است، و این ساختارمند بودن عینِ وصف شدنی بودن است. چرا که هر چیزی را که می خواهیم وصف کنیم، ابتدا به ساختار و چگونگی آن می پردازیم. این اجزای اشیاء متکثر است که چگونگی آنها را تعریف می کند. پس موجود وصف نشدنی، باید از تکثر و اجزاء بری باشد. این یعنی وحدانیت خداوند.

لطفاً به این روایات دقت بفرمایید:

الإمامُ عليٌّ عليه ‏السلام : اللّه‏ُ مَعْناهُ المَعْبُودُ الّذِي يَأْلَهُ فِيْهِ الْخَلْقُ وَيُؤْلَهُ إلَيْهِ ، وَاللّه‏ُ هُوَ المَسْتُورُ عَنْ دَرْكِ الأبْصَارِ ، المَحْجُوبُ عَنِ الأوْهَامِ وَالخَطَرَاتِ .
امام على عليه ‏السلام : اللّه‏ به معناى معبودى است كه آفريدگان درباره او حيرانند و [نيز] كسى كه بدو پناه برده مى‏شود. اللّه‏، هموست كه از ديده‏ها پوشيده است و از وهم و خيال در پرده.

الإمامُ الباقرُ عليه ‏السلام : اللّه‏ُ مَعْنَاهُ المَعْبُودُ الّذِي ألِهَ الخَلْقُ عَنْ دَرْكِ مَاهِيَّتِهِ والإحَاطَةِ بِكَيْفِيَّتِهِ .
امام باقر عليه ‏السلام : اللّه‏ به معناى معبودى است كه خلايق در رسيدن به چيستى او و احاطه بر چگونگى‏اش حيرانند.

از وصف نشدنی بودن خداوند، شناخته نشدنی بودنش هم استنباط می شود. وقتی چیزی را نشود وصف کرد، خود به خود به چیستی و چگونگی اش هم نمی توان راه یافت. البته این یک مسیر دو طرفه است. وقتی چیزی شناخته نشدنی باشد، خود به خود باید وصف نشدنی هم باشد، چرا که وصف شدنی بودنِ چیزی به معنای شناخته شدنی بودنش است.

البته این استنباطها اختراع حقیر نیست. بلکه:

الإمامُ الرِّضا عليه ‏السلام : إنَّ في تَسمِيَةِ اللّه‏ِ عزّ وجلّ الإِقرارُ بِرُبوبِيَّتِهِ و تَوحيدِهِ.
امام رضا عليه ‏السلام : در ناميدن خداوند عز و جل به اللّه‏ ، اقرار به ربوبيت و يگانى او نهفته است .

به این ترتیب از الله، یعنی خدای شناخته نشدنی و برتر از اوصاف، خود به خود توحید (کمال و وحدانیت او) استنباط می شوند.

و البته از چنین خدایی هم مخلوق کامل استنباط می شود. :Sham:

پستهای شمارۀ 214 و 215 پس از نگارش و ویراستاری این پست مشاهده شدند و به خاطر خستگی ناشی از تنظیم پست، بهتر است در فرصتی دیگر به آنها بپردازم تا از کیفیت مطلب کاسته نشود. به خاطر تأخیر در پاسخگویی پوزش می طلبم.

با تشکر فراوان :hamdel:
یا حق

با سلام و عرض ادب خدمت تمامی سروران گرامی :Gol:

خدمت دوست عزیزم، جناب manmehdiam:

مجدداً به خاطر تأخیر در پاسخگویی پوزش می طلبم. :hamdel:

با سلام و عرض ادب خدمت تمامی دوستان عزیز و گرامی :Gol:

خدمت دوست عزیزم، جناب متحیر:

عجب نتیجه ای گرفتید دوست عزیز...

عرض شد:

«نکته ای لازم به ذکر است:

عَلِيّ بْنُ مُحَمّدٍ عَنْ سَهْلِ بْنِ زِيَادٍ عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَمّنْ ذَكَرَهُ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللّهِ ع قَالَ قَالَ رَجُلٌ عِنْدَهُ اللّهُ أَكْبَرُ فَقَالَ اللّهُ أَكْبَرُ مِنْ أَيّ شَيْ‏ءٍ فَقَالَ مِنْ كُلّ شَيْ‏ءٍ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللّهِ ع حَدّدْتَهُ فَقَالَ الرّجُلُ كَيْفَ أَقُولُ قَالَ قُلْ اللّهُ أَكْبَرُ مِنْ أَنْ يُوصَفَ‏
اصول كافى جلد 1 صفحه: 159 رواية: 8
مردى خدمت امام صادق عليه السلام عرض كرد: الله اكبر (خدا بزرگتر است) فرمود، خدا از چه بزرگتر است؟ عرض كرد: از همه چيز، فرمود: خدا را محدود ساختى، عرض كرد: پس چه بگويم؟ فرمود: بگو خدا بزرگتر از آنستكه وصف شود.

خداوند، بی نهایت به معنای «بزرگتر از همه چیز» نیست. بلکه او برتر از اوصاف است.

کمالِ او به معنای بیکران بودن در همۀ ابعاد و جهات نیست؛ بلکه به معنای فراتر از بُعد و جهت بودن است؛ به معنای ناقص نبودن است؛ به معنای خالی از محدودیت بودن است.

یگانگی او به معنای یکی بودن در برابر دو نیست؛ بلکه به معنای فراتر از عدد بودن است.

وحدانیت او به معنای یکپارچه بودنِ ساختار او نیست؛ بلکه به معنای نفی تکثر و ساختارمند بودن از ساحت مقدّس اوست.

اگر خداوند را موجودی وصف نشدنی بدانیم، در آن صورت خود به خود باید کمال و وحدانیت او را هم منطقاً بپذیریم. زیرا فقط موجودی می تواند وصف نشدنی باشد که:

1- هیچ نقص و محدودیتی به او راه نداشته باشد.

موجودی که دارای نقص و محدودیت است ماهیتاً قابل شناخت خواهد بود، چرا که هر نقص و محدودیتی خودش نوعی وصف است. این یعنی کمال خداوند.

2- از اجزاء تشکیل نشده باشد (ساختارمند نباشد).

وقتی چیزی از اجزاء تشکیل شده باشد این به معنای ساختارمند بودنش است، و این ساختارمند بودن عینِ وصف شدنی بودن است. چرا که هر چیزی را که می خواهیم وصف کنیم، ابتدا به ساختار و چگونگی آن می پردازیم. این اجزای اشیاء متکثر است که چگونگی آنها را تعریف می کند. پس موجود وصف نشدنی، باید از تکثر و اجزاء بری باشد. این یعنی وحدانیت خداوند.

لطفاً به این روایات دقت بفرمایید:

الإمامُ عليٌّ عليه ‏السلام : اللّه‏ُ مَعْناهُ المَعْبُودُ الّذِي يَأْلَهُ فِيْهِ الْخَلْقُ وَيُؤْلَهُ إلَيْهِ ، وَاللّه‏ُ هُوَ المَسْتُورُ عَنْ دَرْكِ الأبْصَارِ ، المَحْجُوبُ عَنِ الأوْهَامِ وَالخَطَرَاتِ .
امام على عليه ‏السلام : اللّه‏ به معناى معبودى است كه آفريدگان درباره او حيرانند و [نيز] كسى كه بدو پناه برده مى‏شود. اللّه‏، هموست كه از ديده‏ها پوشيده است و از وهم و خيال در پرده.

الإمامُ الباقرُ عليه ‏السلام : اللّه‏ُ مَعْنَاهُ المَعْبُودُ الّذِي ألِهَ الخَلْقُ عَنْ دَرْكِ مَاهِيَّتِهِ والإحَاطَةِ بِكَيْفِيَّتِهِ .
امام باقر عليه ‏السلام : اللّه‏ به معناى معبودى است كه خلايق در رسيدن به چيستى او و احاطه بر چگونگى‏اش حيرانند.

از وصف نشدنی بودن خداوند، شناخته نشدنی بودنش هم استنباط می شود. وقتی چیزی را نشود وصف کرد، خود به خود به چیستی و چگونگی اش هم نمی توان راه یافت. البته این یک مسیر دو طرفه است. وقتی چیزی شناخته نشدنی باشد، خود به خود باید وصف نشدنی هم باشد، چرا که وصف شدنی بودنِ چیزی به معنای شناخته شدنی بودنش است.

البته این استنباطها اختراع حقیر نیست. بلکه:

الإمامُ الرِّضا عليه ‏السلام : إنَّ في تَسمِيَةِ اللّه‏ِ عزّ وجلّ الإِقرارُ بِرُبوبِيَّتِهِ و تَوحيدِهِ.
امام رضا عليه ‏السلام : در ناميدن خداوند عز و جل به اللّه‏ ، اقرار به ربوبيت و يگانى او نهفته است .

به این ترتیب از الله، یعنی خدای شناخته نشدنی و برتر از اوصاف، خود به خود توحید (کمال و وحدانیت او) استنباط می شوند.

و البته از چنین خدایی هم مخلوق کامل استنباط می شود. :Sham:»

منبع: http://www.askdin.com/showpost.php?p=114444&postcount=216

برادر گرامی. چه فرقی بین داشتن اندازۀ بیکران و داشتن فرصت بیکران است؟ ورای زمان بودن به معنای داشتن بینهایت ثانیه زمان نیست. بلکه منظور زمانمند نبودن است. وقتی می گوییم خداوند ازلی - ابدی است، منظورمان این نیست که برای او زمان می گذرد، ولی او همیشه (گذشته و حال و آینده) بوده و هست خواهد بود. بلکه منظورمان این است که او به زمان محدود نمی شود.

چه اندکی زمان، چه بیشمار زمان، به هر حال خداوند از هر دو حالت بری است و زمان را راهی به ذات اقدس او نیست.

شما در این استدلال خودتان دارید خداوند را به یک تایپیست تشبیه می فرمایید. این قیاس شما از نظر منطقی و فلسفی قابل قبول نیست و خود به خود رد می شود. چرا که با خدای وصف ناشدنی تضاد آشکار دارد.

در حال جستجوی اینترنت بودم، به این مطلب برخوردم:

http://shahresobh.blogfa.com/post-28.aspx

توجه شما را به بخشی از آن جلب می نمایم:

«چنانچه در كتاب توحید صدوق باب 45 در معناى الله اكبر از آنحضرت نقل شده است :
[=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]عن ابى عبدالله علیه السلام قال : قال رجل عنده الله اكبر، فقال الله اكبر من اى شى ء فقال من كل شى ء فقال ابو عبد الله علیه اسلام : حددته فقال الرجل كیف اقول : فقال علیه السلام قل «الله اكبر من ان یوصف» :
[=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]از حضرت ابى عبدالله كه مراد حضرت امام صادق علیه اسلام است نقل شده در كتاب مزبور كه یك نفر در محضر امام علیه اسلام كلمه «الله اكبر» كه تكبیر است بر زبان جارى كرد
[=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]حضرت از او سوال فرمود با این تكبیر خداى متعال را از كدام شى و چه چیز بزرگتر مى پندارى آن مرد عرض كرد «من كل شى ء» من خدا را از كل اشیاء و از همه چیز بزرگتر مى دانم : حضرت فرمود تو با این گفته ات كه مورد اعتقاد تو است ذات كبریائى الوهى را تحدید نمودى. تو خیال و تصور مى كنى اشیاء و موجودات بزرگى در عالم وجود دارند ولى بالمقایسه با آنها خدا را از همه آنها و از كل اشیاء اكبر و بزرگتر مى پندارى و حال اینكه این تصور تو غلط و باطل است بلكه در واقع كفر و شرك است زیرا در قبال خدا اشیاء و موجودات هیچ رسمیت و استقلالى ندارند تا خداى یكتا از كل آن اشیاء اكبر و بزرگتر تصور گردد.
[=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]عرض كرد پس چگونه «الله اكبر» را معنى كنم تا تحدید كه لازمه اش این فساد در اعتقاد است لازم نیاید و با اعتقادى صحیح و درست خدا را بشنایسم و چه بگویم كه موحد واقعى باشم . حضرت امام صادق كاشف حقایق علیه السلام فرمود قل الله اكبر یعنى «اكبر من ان یوصف»: یعنى خدا بزرگتر از آن است كه بوصف در آید»

لطفاً به فرمایش دوست عزیز و گرامی، جناب alisadra دقت بفرمایید:

«از بی نهایت اکبر من ان یوصف هم فهمیده می شود وهم لا تحصی کل این عالم خیالی بیش نیست اما عجب خیالی»

فرمودید: «نیاز به هیچ صفتی خالق و مخلوق شما ندارند از جمله کامل بودن فقط توانایی خلق و فرصت بینهایت می خواهند»

دوست عزیز. این دیگر چه نتیجه گیری است؟ از شما انتظار ارسال چنین مطالبی ندارم. به نظر می رسد فردی رمز عبور پروفایل شما را ربوده است و دارد از طریق نام کاربری شما مطلب ارسال می کند!!!

اول اینکه ما در حال ماستمالی کردن موضوعات و ایجاد یک جهان بینی برای حذف مسائل نیستیم. یعنی چه که خالق و مخلوق نیازی به صفت ندارند؟ مگر قصد ما این است که حالتی را ایجاد کنیم که در آن به آرامش فکری برسیم و صورت مسائل را پاک کنیم؟

دوم اینکه توانایی خلق کردن خودش یک صفت است. فرصت بینهایت هم که جنبه ای از مخلوقات و عالَم ماده می باشد... حالا شما چطور منطقاً خالق را وارد این سناریو می فرمایید بنده در حیرتم.

از طرف دیگر به اثبات رسید که ادراک ما از عالَم (و زمان هم بخشی از ادراک ماست) فاقد اصالت بوده، عینِ واقعیت نیست. در نتیجه شما منطقاً مخلوق کامل را هم نمی توانید وارد چنین سناریویی بفرمایید.

با تشکر فراوان
یا حق

با سلام و عرض ادب خدمت شما دوست عزیز و گرامی :Gol:

متأسفانه مدتی است که در میان فرمایشات شما اثری از استدلال و منطق دیده نمی شود. از این رو دیگر وارد بحثهای حاشیه ای و تکرار مکررات نمی شوم.

حقیر از این فرمایش شما این برداشت را می کنم که خدا برای شما پنداری بیش نیست. پنداری برای تسکین دردها. از این رو فرض را بر این می گذارم که شما اساساً به واقعیتی به نام خداوند اعتقاد ندارید. بلکه حتی بودنِ خالق را هم مظنه می دانید. (اگر برداشتم اشتباه است، این را اعلام بفرمایید.)

به این ترتیب بحث بر سرِ وصف شدنی بودن یا نبودنِ یک پندار، یک مظنه چه فایده ای خواهد داشت؟

از ابتدا تا انتهای بحث به شکلهای مختلف عرض کردم فرض بر این است که مخاطبین به خالق کامل واحد اعتقاد دارند... در نقطۀ کلیدی بحث توحید را زیر سؤال بردید. یک قدم عقب رفتم. توحید را با استناد به وصف نشدنی بودنِ خداوند به اثبات رساندیم. حالا خدا را یک پناهگاه خیالی می دانید. چرا این را همان اول نگفتید؟

شما کی خدا را یک خیال برای رهایی از دردها دانسته بودید؟ «نیاز بنیادین انسان به پناه آخر» چطور می تواند حکیم دانسته شود؟ چطور ممکن است دربارۀ عین هم بودنِ صفاتِ «نیاز بنیادین انسان به پناه آخر» صحبت کرد؟ در تمام این مدت بحث شما بر سر یک خیال بود؟ وقتی می گفتید آفریدگار حکیم، منظورتان «وهمی برای رهایی از دردها» بود؟

پس حکیم دانستن او دیگر چیست؟ آفرینش او مثل نگهداری اوست یعنی چه؟ در تمام این مدت دربارۀ چه خدایی صحبت می کردید؟

بین فرمایش اخیر شما و فرمایشات دیگر شما تناقضات منطقی آشکاری وجود دارد. حالا هر چه قدر که می خواهید ادعا کنید از اول همین را گفته بودید. فرمایشات گذشتۀ شما به اعتقادات دیگری اشاره می کردند.

به هر حال حقیر دیگر کاری به این کارها ندارم. بنده فعلاً می توانم در رابطه با اثبات کمال و وحدانیت خداوند بر اساس وصف نشدنی بودنش بحث کنم، مشروط بر اینکه مخاطبین به خدای وصف نشدنی اعتقاد داشته باشند؛ یعنی خدای وصف نشدنی را حقیقتی انکار نشدنی بدانند. البته این اثبات پیشتر به صورت مختصر ارائه شد. طبیعی است به دنبال این اثبات، مخلوق کامل هم خود به خود به اثبات رسیده، به دنبالش نتایج دیگری گرفته شود.

شاید هم چند وقت دیگر در شرایط دنبال کردن چنین بحثی نباشم.

خدا را شاکرم که راه رهایی از «نمی دانم ها» را به ما نشان داد. اینکه از آن راه می رویم یا نه مسئلۀ دیگری است. :Sham:

با تشکر فراوان
یا حق

با سلام و عرض ادب خدمت شما دوست عزیز و گرامی :Gol:

برادر گرامی. شما مجدداً اقدام به طرح مسائلی می فرمایید که پیشتر پاسخشان داده شده است. از همه بدتر اینکه به قیاسهای بی ربط هم روی آورده اید:

بنده هم باز یادآور می شوم که در واقع چیزی به نام این جهان وجود ندارد، بلکه آنچه حقیقتاً هست همان عینِ واقعیت ورای مغز می باشد. در نتیجه صحبت از محدودیتهای ذاتی این جهان عملاً بیمورد است. ذات این جهان همان A است که کمال و وحدانیتش با استناد به توحید به اثبات قطعی می رسد.

خیر دوست عزیز. منطقاً از خدای وصف نشدنی تمامی مطالب مربوطه استنتاج شده، به اثبات می رسند. شما نمی توانید بگویید «نمی دانم» و خود را رها سازید. مگر آنکه آشکارا چشم خودتان را بر حکم صریح عقل ببندید. :Sham:

دوست عزیز. این مصداق بارز سفسطه است. دقت بفرمایید:

این درخواست شما درست مثل این می ماند که حقیر در یک بحث ریاضی از یک ریاضیدان که در حال شرح فرمولهای مربوط به اشیاء چهار بعدی است بخواهم تا یک شئ چهار بعدی را به من نشان دهد؛ و شرط کنم که اگر چنین کاری نکند فرمولهایش را نمی پذیرم!!!

در هیچ منطقی چنین چیزی پذیرفتنی نیست. فرمولهای شئ چهار بعدی منطقاً به اثبات می رسند. بی آنکه نه خودِ ریاضیدان مربوطه و نه مخاطبین یک شئ چهار بعدی را واقعاً ببینند یا حتی بتوانند آن را در ذهنشان ترسیم کنند.

در رابطه با A، موضِع ما یکسان نیست. A یک مظنۀ بی اساس نیست. بلکه با استناد به توحید منطقاً به اثبات می رسد. اگر به اثبات نرسیده باشد شما باید قادر باشید تناقضات منطقی موجود در آن را نشان دهید. حال آنکه نه تنها چنین تناقضاتی وجود خارجی ندارند، بلکه هر حالت دیگری جز «مخلوق کامل» منطقاً به بن بست می رسد.

اینکه شما در ذهن خودتان نتوانید باور کنید که خداوند خالقِ اژدهای هفت سر هم باشد به هیچ عنوان دلیل بر ردِ استدلال ارائه شده نمی شود.

این تقاضای شما منطقاً باطل است. دلیل عینی منطقی ارائه شده است. امکان ندارد خداوند خالقی کامل، واحد و لازمان باشد، ولی فعل متکثر و ناقص و زمانمند داشته باشد. عقل چنین چیزی را محال می داند. اگر شما در رابطه با این ادعا مخالفتی دارید، باید منطقاً اعتبار مخالفت خودتان را به اثبات برسانید. همانطور که حقیر در پستهای مفصل منطق مربوطه را به اثبات رساندم. تا آنجاییکه خودتان هم معترفید که در مخالفت با آن ناچارید پشت طلبِ بیجای شاهد پنهان شوید. :Sham:

قوری فرضی شما بر هیچ اساسی استوار نیست. مخلوق کامل بر توحید استوار است. ما در رابطه با این مطلب به هیچ عنوان در یک موضِع مساوی قرار نداریم.

در این مورد هم قیاس شما منطقاً باطل است. چرا که ما عرض کردیم میز هرجا که باشد به هر حال بازتاب A (مخلوق کامل) است. حتی زمان را هم بازتاب A دانستیم.

حال آنکه میمون بی شعور شما نه تنها زمانمند است، بلکه به هیچ عنوان از سنخ مفهوم مخلوق کامل نیست که حالا بخواهیم بین آن دو مقایسه ای انجام دهیم.

ادعاهای ارائه شده بر هیچ اساسی استوار نیستند. این است علت سفسطه بودن آنها.

اول اینکه شما متوجه عرض بنده نشدید. عرض ما این است که مخلوق کامل می تواند به شکل یک اژدهای هفت سر هم ادراک شود. به عبارتی اژدهای هفت سر هم بازتاب A است. ما هرگز مدعی نشدیم که در عالَم ذهنی متحیر حتماً اژدهاهای هفت سر ظهور خواهند کرد.

دوم اینکه ادعای وجودِ تمامی مخلوقات ممکن وابسته به توحید است. این است علت سفسطه نبودنِ آن.

آنچه در عرایض حقیر به آن اشاره می فرمایید به هیچ عنوان سفسطه محسوب نمی شود.

خیر.

ولی مفهوم مخلوق کامل با استناد به توحید به اثبات قطعی می رسد.

فرار شما از مباحثه و مناظره در آن باب درست از سنخ همان درخواست پوچ برای دیدنِ شئ چهار بعدی است. مغز هیچ انسانی قادر نیست یک شئ چهاربعدی (یا هر چند بعد بیشتر از سه بعد) را مجسم کند. ولی فرمولهای مربوط به محاسبات اشیاء با ابعاد بیشتر دقیقاً به اندازۀ فرمولهای محاسبات اشیاء سه بعدی معتبرند.

یعنی چه که شاهد ارائه کنیم؟ چه شاهدی بالاتر از اینکه عقل حکم می کند خالق کامل واحد باید مخلوق کامل واحد داشته باشد؟

دوست عزیز. پنهان شدن و گریختن و وارد کردن تهمت سفسطه گری کافی است. در حال حاضر سفسطه گر شمارۀ یک این تاپیک خود شما هستید. :Cheshmak:

پر واضح است مادامی که به همین روند باطل ادامه دهید، حقیر عرض چندانی نداشته باشم.

با تشکر فراوان
یا حق

با سلام و عرض ادب خدمت شما دوست عزیز و گرامی :Gol:

با سلام و عرض ادب خدمت شما دوست عزیز و گرامی :Gol:

از آنجا که مجدداً چشم خودتان را بر روی استدلالهای منطقی ارائه شده بستید و از سفسطۀ «نمی دانم» بهره جستید، مختصر پاسخ می دهم.

پاسخ این نمی دانم در پست قبلی ارائه شد. ما به هر حال باید بر اساسِ منطق پیش برویم.

بنده هیچگاه نگفتم دو با دو همه جا چهار است. بلکه عرض شد: «اگر بر اساسِ نمی دانم قضیۀ X، عبارت ریاضی دو با دو می شود چهار را نفی کنیم، سفسطه کرده ایم.»

و این دقیقاً کاری است که شما در رابطه با استدلالهای منطقی ارائه شده در باب کمال و وحدانیت خالق و مخلوق انجام می دهید.

محال عقلی بودنِ ارتباط مستقیم مخلوقات ناقص متکثر با خالق کامل واحد هم از آثار متجلی شدۀ پروردگار، و بخشی از نظم و قانون این جهان است. :Sham:

اول اینکه ما از جنس این جهان نیستیم، بلکه آنچه در ادراک خودمان به عنوان «ما» می شناسیم از جنس این جهان (عالَم ذهنی) است. حال آنکه ما، و هر چیز دیگری در ذات خودش A است و قضیۀ X این مطلب را به اثبات رسانده است.

تأکید شما بر روی این جملۀ خبری که ما فقط از این جهانیم و دستمان از ورای این جهان کوتاه است، مطلقاً بی اساس می باشد. مگر آنکه آن را به استدلالی منطقی مجهز بفرمایید، که بعید است اصلاً چنین استدلالی وجود داشته باشد. چرا که حقیقت امر این است که ما از این جهان نیستیم. چطور ممکن است در دفاع از یک مطلب کذب بشود استدلالی خدشه ناپذیر ارائه کرد؟

که بازتاب A است. پس در ذات خودش A است.

خلاف این امر منطقاً به اثبات رسید. هرچه در این جهان تراوش می کند (از جمله خودِ جنس این جهان) بازتاب A است.

وجود خود ما در اصیل ترین شکل و عمیق ترین لایه همان A است. شما در این قسمت از فرمایشتان به طور ضمنی ادراک اصیل را ثابت کرده، آن را پذیرفته اید. :Sham:

جهان مادی A دیگر چیست؟ خودتان می گویید ما فراتر از a هیچ نمی دانیم، حالا می فرمایید ما با روشهای علمی ماهیت اشیاء A را در می یابیم؟

قوانین نیوتون دربارۀ A چیزی نمی گویند. این مطلب بارها به اثبات رسیده است.

موضوع این است که حقیر با استناد به منطق ثابت کردم که در واقعیت چیزی به نام میز وجود خارجی ندارد، بلکه میز صرفاً نام و مفهومی است که شما در ذهن خودتان برای بخشی از ادراکتان قائل می شوید. اثباتش در پستهای قبلی مفصلاً ارائه شده است.

اینکه شما چیزی عایدتان می شود یا خیر تأثیری در اصل قضیه نمی گذارد. تا منطقی مستحکم در مخالفت با آن ارائه نفرمایید، کلامتان فاقد اعتبار خواهد بود.

وقتی که من خودم هم قطره ای از همین آب باشم، چطور ممکن است از اصل خودم که بیرون از سردابه است قافل باشم؟

آن من و شمایی که متولد این سردابه است، خودش هم بازتاب A در ادراک خودمان می باشد. این عالَم ذهنی همه اش تماماً قطراتِ بارانِ مثالِ شماست. همۀ اجزاء a بازتاب A هستند. مطلب کاملاً روشن است.

وقتی شما در پاسخ به اثبات منطقی کمال و وحدانیت خدای وصف نشدنی، نمی دانم تحویل می دهید و با استناد به همین نمی دانم اعتبار استدلال منطقی مربوطه را زیر سؤال می برید، دارید سفسطه می کنید و کلامتان در آن باب اساساً غیر معتبر است.

درست مثل این می ماند که حقیر در پاسخ به فردی که می گوید 2 با 2 می شود 4، بگویم: «من نمی دانم ورای این جهان چیست. شاید در آنجا 2 با 2 می شود 4 هیچ معنایی نداشته باشد. دست ما از حقیقت این مطلب کوتاه است. چطور می توانیم مطمئن باشیم که 2 با 2 می شود 4 واقعاً صادق باشد؟ چطور می توانیم دربارۀ آن سخن بگوییم؟ اگر 2 با 2 می شود 4، لطفاً شاهدی، سندی، مدرکی. حتی اگر 2 سیب با 2 سیب در سبدمان 4 سیب باشد، از کجا معلوم که واقعاً اینطور بوده است؟ شاید در یک لحظۀ بسیار کوتاه سیب پنجم را یک اژدهای هفت سر می بلعد؟ ما که نمی دانیم!»

حالا خدای واحد کامل را جایگزین 2 با 2 می شود 4 در پاراگراف فوق می کنم تا مسخره بودنِ آن عیان تر شود:

«من نمی دانم که ورای این جهان چیست. شاید در آنجا کمال و وحدانیت هیچ معنایی نداشته باشد. دست ما از حقیقت این مطلب کوتاه است. چطور می توانیم مطمئن باشیم که خدای وصف نشدنی همانطور که ما منطقاً انتظار داریم کامل و واحد هم باشد؟ چطور می توانیم در آن باب سخن بگوییم؟ اگر خداوند کامل و واحد است، لطفاً شاهدی، سندی، مدرکی. حتی اگر عقل کامل و واحد نبودنِ یک موجودِ وصف نشدنی را هم محال بداند، از کجا معلوم واقعاً اینطور باشد؟ عقل و منطق ما از این جهان است و قادر نیست در آن باب هیچ چیزی بگوید. شاید خداوند موجودی است که به شکلی که ما نمی دانیم (به صورت محال عقلی) هم وصف نشدنی است، هم از اجزاء تشکیل شده است. ما که نمی دانیم!»

عبارات فوق عینِ سفسطه هستند. همانطور که عقل ما فقط 2 با 2 می شود 4 را صحیح می داند و خلاف آن را محال عقلی تلقی می کند، کامل و واحد نبودنِ موجود وصف نشدنی را هم محال عقلی می داند. توضیح و اثباتش مفصلاً ارائه شده است.

نمی دانمِ شما دلیلی بر رد اصل موضوع نمی شود. شاید شما ندانید، ولی ما خوب می دانیم که موجود وصف نشدنی منطقاً باید کامل و واحد باشد. شاید شما تصمیم گرفته باشید که با استانداردی دوگانه از منطق بهره ببرید: هرگاه منطق به نفعتان بود، منطقی و خردگرا باشید و هرگاه به ضررتان بود موضِع نمی دانم را انتخاب کنید. ولی ما به هر حال از منطق پیروی می کنیم.

منطقی که حکم می کند موجود وصف نشدنی باید کامل و واحد باشد، خودش هم تجلی آثار پروردگار است. بالاخره یا شما تجلی آثار پروردگار در این جهان را معتبر می دانید، یا نمی دانید. تکلیف ما را روشن بفرمایید.

با تشکر فراوان
یا حق

با سلام و عرض ادب خدمت شما دوست عزیز و گرامی :Gol:

مدتها پیش عرض شد:

«دوست عزیز، خروجی مغز بر اساس ساختارش تنظیم می شود. در اینکه شکی نیست. حال من از شما می پرسم، اگر یک قطره واقعیت به مغز بخورانیم، به ما چه چیزی تحویل می دهد؟

قطره ای از واقعیت ---> مغز --->بازتاب قطره ای از واقعیت در مغز

اختلاف بین این بازتاب و خود قطره اصلی ما به اندازه دخالت ساختار مغز در روند تحلیل ورودی مغز است. حالت بعدی:

اقیانوسی بیکران از واقعیت ---> مغز ---> بازتاب اقیانوسی بیکران از واقعیت در مغز

باز هم اختلاف دو طرف ماجرا به اندازه دخالت ساختار مغز است. چه یک قطره، چه هزار قطره. اصل مطلب فرقی نمی کند.

فرض کنیم میلیونها تلسکوپ هابل تمامی نقاط عالم را به دقت زیر نظر گرفته اند و مدام از آن گزارش تهیه می کنند. این گزارشها را هزاران ابررایانه بررسی کرده، نتیجه نهایی را در اختیار ما قرار می دهند. آخر کار چه می شود؟

گزارش مربوطه به دست انسانی می رسد؛ این گزارش به مغز او عرضه شده، مغز بر اساس ساختارش داده ها را تحلیل و طبقه بندی می کند. در اصل موضوع فرقی پیش می آید؟ پاسخ روشن است. خیر.

نقش تلسکوپ هابل این وسط فقط بالا بردن قدرت چشم ماست، نه چیزی دیگر. کیفیت ادراک ما فرقی نمی کند. در آخرِ مسیرِ تمامی اطلاعاتی که به دست می آوریم مغز قرار دارد که ساختارش باعث عین واقعیت نبودن نتیجه ادراکات مغزی ما می شود.

همین مطلب درباره رایانه ها و تمامی ابزارآلات دیگر بشر هم صادق است. این ابزارآلات فقط قدرت تحلیل اطلاعات توسط ما را بالا می برند. در نهایت نتیجه کار آنها به مغز ارائه می شود، و ساختار مغز نتیجه تمامی این کارها را از اصالت می اندازد و آن را وابسته به خودش می کند.

همانطور که در پستهای قبلی اشاره شد مرزبندی نهایی به این شکل است:

1- عین واقعیت. آنچه ورای مغز است. ماهیت حقیقی عالم.

2- بازتاب عین واقعیت در مغز. ساختار مغز آن را متأثر می کند، ولی چون کاملاً وابسته به واقعیت است، کسی نمی تواند آن را وهم و پوچ بنامد. هرچند که عین واقعیت نیست.

3- قوانین اختراع شده توسط بشر...

دوست عزیز، پیشرفت بشر باعث نزدیکی گزینه 3 و 2 می شود. تلسکوپ هابل ما را در مشاهده خروجی مغز خودمان یاری می کند، نه در مشاهده عین واقعیت. چه یک کهکشان دوردست را با تلسکوپ ببینیم، چه خودمان به آنجا برویم فرق نمی کند. به هر حال در قدم آخرِ روند کسب اطلاعات، مغز قرار دارد.

قوانین اختراع شده توسط بشر (گزینه 3) الگوهایی از عوالمی فرضی هستند که ما روی کاغذ پیاده کرده ایم. این الگوها وابسته به خروجی مغز (یعنی همان عالم ذهنی خودمان) هستند. تلاش بشر این است که عالمی که می بیند (خروجی مغز) را روی کاغذ پیاده کند و به این ترتیب بتواند مسائل را توضیح داده، حوادث و تحولات را پیش بینی کند. در این میان نقش آزمایشگاهها، تلسکوپها، رایانه ها، و غیره فقط و فقط این است که ما آسانتر عالم را مشاهده کرده، سریعتر به بازتابی گسترده تر از واقعیت دست یابیم. ولی آنچه به دست می آوریم به هر حال خروجی مغز است و بس.

پس با پیشرفت بشر این اختلاف و فاصله بین گزینه 3 و 2 است که کاهش می یابد.

چیزی که حقیر روی آن تأکید دارم، تغییر نکردن اختلاف و فاصله بین گزینه 1 و 2 است. فاصله بین این دو گزینه همان ساختار مغز و دخالتهایش است. پر واضح است که گستردگی ورودی مغز باعث تضعیف دخالت ساختارش نمی شود. پس پیشرفت بشر تغییری در میزان این فاصله ایجاد نمی کند.»

منبع: http://www.askdin.com/showpost.php?p=88221&postcount=224

در نتیجه خیر؛ پشرفت علوم تجربی باعث نزدیک شدنِ a به A نمی شود.

این شمایید که تصمیم گرفته اید بخشی از ادراکتان را میز بنامید. بله، آنچه ورای ادراک شما واقعاً هست بر اساس قوانین الهی استوار می باشد. ولی نه قوانین الهی قوانین نیوتون هستند و نه واقعیتِ میز بخشی از عالَم ذهنی و قراردادهای ذهنی شما.

از بین رفتن میز در گذر زمان ارتباطی به عرایض بنده ندارد. از آن گذشته، چیزی به نام میز اصلاً وجودِ اصیل ندارد؛ هرچه هست A است. میز صرفاً نامی است که شما برای بخشی از ادراکتان انتخاب فرموده اید.

با تشکر فراوان
یا حق

با سلام و عرض ادب خدمت شما دوست عزیز و گرامی :Gol:

کمک کننده برای حقیر؟

یعنی چه که این را به جای آن قبول کنیم؟ آن وقت توحید را چه می کنیم؟

دوست عزیز. از خدای وصف نشدنی کمال و وحدانیتش به اثبات می رسند، و از کمال و وحدانیت او مخلوق کامل. هیچ جایی برای سانسور کردن و دور زدن این استنتاجات منطقی وجود ندارد.

یعنی چه که مشکل کمتری داشته باشید؟ شما مختارید هرچه را دوست دارید بپذیرید و هرچه را نمی خواهید نپذیرید. ولی مادامی که یک بحث منطقی جریان دارد، طرفین باید بر اساس منطق پیش بروند. در این وادی حقیر منطق خود را رو کرده ام و آنچه را مد نظرم بود به اثبات رساندم. بی صبرانه منتظرم تا کسی پیدا شود و منطق ارائه شده را با استدلال منطقی رد کند. ولی متأسفانه از جانب شما منطق چندانی به دست ما نرسید. جز اینکه دفعات متعدد تکرار فرمودید که جهان ماده را کامل می دانید، و چیزهایی از این قبیل. و هر بار که پرسیدیم بر چه اساسی آن را کامل می دانید، پاسخ روشنی ارائه نفرمودید. آشکارا سؤالاتی می پرسیم، آشکارا آنها را نادیده می گیرید.

حالا پیشنهاد می کنید که یک مفهوم را جایگزین مفهومی دیگر کنیم تا شما مشکل کمتری با عرض بنده داشته باشید؟ اگر مشکلی منطقی دارید، بسم الله: مطالب ارائه شده را یک به یک نقل قول کرده، جزء به جزء منطقاً رد کرده، تناقضاتشان را نشان دهید.

و اگر قادر به مخالفت منطقی با استدلالهای مربوطه نیستید، دیگر چه جایی برای گله و شکایت باقی می ماند؟ :Sham:

نظر ما این است که خالق واحد کامل لازمان مخلوقی واحد، کامل و و لازمان می آفریند و فقط چنین مخلوقی سزاوار است که حاصل فعل چنین خالقی دانسته شود. قضیۀ X را که با این مطلب تلفیق کنیم به این نتیجه می رسیم که مخلوق کامل همان A است.

نظر ما این است. مخالفید؟ به سؤالات روشن و واضح ارائه شده پاسخ دهید:

1- چطور ممکن است موجودی وصف نشدنی از اجزاء تشکیل شده باشد؟
2- چطور ممکن است خالق واحد کامل لازمان صاحب افعال متعدد، متکثر، ناقص و زمانمند باشد؟

برای شروع همین دو سؤال کافی است.

با تشکر فراوان
یا حق

با سلام و عرض ادب خدمت شما سروران گرامی :Gol:

خدمت دوست عزیزم، جناب متحیر:

تجدید نظر در چه چیزی؟ عقیده ای که عین روز روشن است و منطقاً هیچ خللی نمی توان به آن وارد کرد را کنار بگذارم؟:Sham:

:hamdel:

اینطور نیست. A عینِ واقعیت عالَم است؛ نه سوژه های مجزا. با استناد به قضیۀ X معلوم می شود که ما نمی دانیم اشیاء در A سوژه هایی مجزا هستند یا واحد... به این ترتیب جدا کردن واقعیت وجودی میز از متحیر و بینام (در حیطۀ A) یک عمل غیر منطقی است و در قضیۀ X هیچ جایگاهی ندارد.

این مطلب یک.

این مطلب دو.

این مطلب سه.

دوست عزیز. شما هر وقت دلتان می خواهد بر پایۀ استنتاجات این جهانی دربارۀ خدا و دین هرچه دلتان می خواهد می گویید. ولی وقتی ما در این باب مطلبی ارائه می کنیم، پشتِ نمی دانمِ سفسطه آمیز خودتان پنهان می شوید و احدی را مجاز به اظهار نظر دربارۀ خداوند نمی دانید.

مگر مطالب یک و دو و سه فرمایشات شما نیست؟ با استناد به همین دیدگاه، بنده هم از واحد بودنِ خداوند که خودتان هم به آن اعتراف کردید مخلوق کامل را منطقاً استنباط کرده به اثبات می رسانم.

چگونه است هر وقت به نفعتان است با دیدگاه این جهانی هرچه دلتان خواست دربارۀ خداوند می گویید، ولی وقتی ما با دیدگاه این جهانی مخلوق کامل را به اثبات می رسانیم، با استناد به نمی دانمِ سفسطه آمیز، مطلب ما را حواله می کنید به حیطۀ آن جهانی و آن را فاقد اعتبار می دانید؟

این کار خروج آشکار از حیطۀ منطق بوده، مصداق بارز این سفسطه است:

http://en.wikipedia.org/wiki/Appeal_to_ignorance

اگر حالت دیگری برای خارج از این جهان متصور است، آن را منطقاً به اثبات برسانید تا متقاعد شویم که داشتن مخلوقات متکثر برای خالق واحد، محال عقلی محسوب نمی شود.

نیازی نیست مطالبتان را بارها و بارها تکرار بفرمایید. حقیر خوب می دانم شما چه می گویید. پاسختان را هم پیشتر داده ام:

همانطور که خودتان هم به آن اشاره می فرمایید، ما باید بر اساسِ منطق این جهانی خودمان زندگی کنیم.

مگر آنچه حقیر دربارۀ خداوند عرض کردم، منطق آن جهانی است؟ بر همان اساسی که خداوند را حکیم می دانید، بر همان اساسی که او را واحد می دانید، دقیقاً بر همان اساس مخلوق کامل هم به اثبات می رسد.

ما هرگز مدعی نشدیم که a مخلوق خداوند نیست، بلکه چگونگی بودنِ a و اتصال آن به خداوند را منطقاً شرح دادیم. خیلی عجیب است که بنده مرتباً تکرار می کنم که a مخلوق خداوند است، ولی شما اصرار دارید که بینام a را خارج از حیطۀ خلقت خداوند می داند.

دوست عزیز. اینکه شما حاصل منطق ارائه شده را نپسندید، دلیل بر رد آن نمی شود. اگر جهان بینی ارائه شده اینقدر مسخره و غیر قابل قبول است، تناقضات منطقی آن را نشان دهید. چرا از پاسخ به سؤالات فرار می کنید؟

در ثانی، منطقاً به اثبات رسید که a یک عالَم ذهنی، و از جنس ادراک ناظر است. پس وجودِ آن از سنخِ وجودِ واقعی (عینِ واقعیت) نیست.

خدمت دوست عزیزم، جناب manmehdiam:

این سؤال بسیار بدیهی است. همین که موجودی از اجزاء تشکیل شده باشد به معنای وصف شدنی بودنِ آن موجود خواهد بود. چرا که هر چیزی بر اساسِ اجزاء آن وصف می شود.

متأسفانه مجدداً (آگاهانه یا ناآگاهانه) در دام سفسطه گرفتار شده اید. یا هر چیز دیگر چیست؟ یک شئ دو حالت دارد:

1- از اجزاء تشکیل شده است.
2- از اجزاء تشکیل نشده است.

منطقاً حالت دیگری متصور نیست. شما بر اساسِ حالتی غیر متصور نمی توانید حالتهای متصور را از اعتبار بیاندازید. چرا که بنا بر اصلی که (اگر اشتباه نکنم) خودتان هم پیشتر پذیرفته بودید برنامه ریزی روی احتمال نادر منطقی نیست.

شما دارید بر روی یک احتمال نادر، یعنی وضعیتی غیر قابل تصور (موجودی نه از اجزاء تشکیل شده باشد، نه از اجزاء تشکیل نشده باشد!) برنامه ریزی کرده، با استناد به نمی دانم بشر در آن حیطه حالات متصور را نفی می کنید. و این مصداق بارز سفسطه از این نوع است:

http://en.wikipedia.org/wiki/Appeal_to_ignorance

شما دارید حالاتی غیر قابل تصور را، صرفاً به خاطر اینکه خلافشان ثابت نشده، به حالات متصور ترجیح می دهید، و در خلال یک بحثِ منطقی از آنها برای ردِ نظرات منطقی استفاده می کنید.

اولاً ما خدا را توصیف نکردیم. ثانیاً اگر معنای جدیدی برای یک واژه تعریف شود، خیلی هم می تواند برای موصوفات مختلف معانی مختلف داشته باشد.

پاسخ این سؤال پیشتر ارائه شده است:

وقتی چیزی از اجزاء تشکیل شده باشد این به معنای ساختارمند بودنش است، و این ساختارمند بودن عینِ وصف شدنی بودن است. چرا که هر چیزی را که می خواهیم وصف کنیم، ابتدا به ساختار و چگونگی آن می پردازیم. این اجزای اشیاء متکثر است که چگونگی آنها را تعریف می کند. پس موجود وصف نشدنی، باید از تکثر و اجزاء بری باشد. این یعنی وحدانیت خداوند.»

تعریف شما از کامل در این وادی کاربرد ندارد. بلکه ما منظورمان از کامل بودنِ خداوند چیز دیگری است.

بله. وقتی موجودی وصف نشدنی را کامل بدانیم، خود به خود معنای کامل تغییر می کند. تشکل از اجزاء با وصف شدنی بودن مغایرت دارد. پس وقتی می گوییم خدای کامل، منظورمان خدایی است که هیچ نقصی به او راه ندارد، و البته ناقص بودنِ یک شئ خودش زمینه ای برای توصیف است. ناقص یعنی «یک چیزی کم داشته باشد»، و اگر خداوند یک چیزی کم داشته باشد، این دقیقاً به معنای تشکل او از اجزاء، و وصف شدنی بودنش است.

به عبارتی، کامل و واحد دو واژۀ جدید هستند که معنای حقیقی آنها همان وصف نشدنی بودن است. با استفاده از این واژه ها، خداوند را منزه از تشکل از اجزاء و ناقص بودن می دانیم. به عبارتی، این دو واژه صفاتی را از خداوند نفی می کنند، نه اینکه صفاتی جدید را به او اضافه کنند.

صفت الهی.

ابتدای خطبۀ اول نهج البلاغه:

ستایش مخصوص خداوندى است که ستایشگران از مدحش عاجزند و حسابگران ‏زبردست نعمتهایش را احصاء نتوانند کرد، و کوشش کنندگان هر چند خویش را خسته‏ کنند حقش را ادا نتوانند نمود، هم او است که افکار بلند ژرف اندیش، کنه ذاتش را درک نکنند. و غواصان دریاى علوم و دانشها، دستشان را از پى بردن به کمال هستیش‏ کوتاه گردد، یعنى آنکس که براى صفاتش حدى نیست و اوصاف کمالش را توصیف‏ نتوان کرد، و براى ذاتش وقتى معین، و سرآمدى مشخص نتوان تعیین نمود، مخلوقات‏ را با قدرتش آفرید، بادها را با رحمتش به حرکت آورد، و اضطراب و لرزش زمین ‏را به وسیله کوهها، آرامش بخشید.

سرآغاز دین معرفت او است، و کمال معرفتش تصدیق ذات او، و کمال تصدیق ‏ذاتش توحید و شهادت بر یگانگى او است، و کمال توحید و شهادت بر یگانگیش اخلاص ‏است، و کمال اخلاصش آن است که وى را از صفات پیراسته دارند، چه اینکه ‏هر صفتى گواهى مى‏دهد که غیر از موصوف است و هر موصوفى شهادت مى‏دهد که‏ غیر از صفت است، آنکس که خداى را توصیف کند وى را به چیزى‏ مقرون دانسته، و آن کس که وى را مقرون به چیزى قرار دهد، تعدد در ذات او قائل شده، و هر کس تعدد در ذات او قائل شود، اجزائى براى او تصور کرده، و هر کس اجزائى براى‏ او قائل شود وى را نشناخته است. و کسى که او را نشناسد، به سوى او اشاره مى‏کند، و هر کس به سویش اشاره کند، برایش حدى تعیین کرده، و آن که او را محدود بداند، وى را به شمارش آورده، و آن کس ‏که بگوید خدا در کجا است؟ وى را در ضمن چیزى تصور کرده، و هر کس بپرسد بر روى‏ چه قرار دارد؟ جائى را از او خالى دانسته، همواره بوده است و از چیزى به وجود نیامده، و وجودى است که سابقه عدم براى او نیست، با همه چیز هست اما نه اینکه قرین آن باشد، و مغایر با همه چیز است، اما نه اینکه از آن بیگانه و جدا باشد، انجام دهنده است، اما نه به آن معنى که حرکات و ابزارى داشته باشد، بینا است‏ حتى در آن زمانى که موجود قابل رؤیتى وجود نداشت، تنها است زیرا کسى وجود نداشته تا به او انس گیرد، و از فقدانش‏ترسان و ناراحت‏ شود.

خلق را ایجاد نمود و بدون نیاز به اندیشه، و فکر و استفاده از تجربه، آفرینش را آغاز کرد، و بى‏ آنکه حرکتى ایجاد کند و تصمیم آمیخته با اضطرابى در او راه داشته باشد، جهان را ایجاد نمود، پدید آمدن هر یک از موجودات را بوقت مناسب خود موکول ساخت ‏و در میان موجودات، با طبایع متضاد هماهنگى برقرار نمود، و در هر کدام، طبیعت‏ و غریزه مخصوص به خودشان آفرید، و آن غرائز را ملازم و همراه آنها گردانید، او پیش ‏از آنکه آنها را بیافریند، از تمام جزئیات و جوانب آنها آگاه بود، و به حدود و پایان آنها احاطه داشت، و به اسرار درون و برون آنها آشنا بود.

الْحَمْدُ لِلّهِ اَلَّذِى لا يَبْلُغُ مِدْحَتَهُ الْقائِلُونَ، وَ لا يُحْصِى نَعْماءَهُ الْعادُّونَ، وَ لا يُودِّى حَقَّهُ الْمُجْتَهِدُونَ، اَلَّذِى لا يُدْرِكُهُ بُعْدُ الْهِمَمِ، وَ لا يَنالُهُ غَوْصُ الْفَطِنِ، اَلَّذِى لَيْسَ لِصِفَتِهِ حَدُّ مَحْدُوْدٌ، وَ لا نَعْتٌ مَوْجُودٌ، وَ لا وَقْتٌ مَعْدُودٌ وَ لا اَجَلٌ مَمْدُودٌ، فَطَرَ الْخَلائِقَ بِقَدْرَتِهِ، وَ نَشَرَ الرِّياحَ بِرَحْمَتِهِ، وَ وَتَّدَ بِالصُّخُورِ مَيَدانَ اَرْضِهِ.

اَوَّلُ الدِّينِ مَعْرِفَتُهُ، وَ كَمالُ مَعْرِفَتِهِ التَّصْدِيقُ بِهِ وَ كَمالُ الْتَصْديقُ بِهِ تَوْحِيدِهِ الاِخْلاصُ لَهُ، وَ كَمالُ الاِخْلاصِ لَهُ نَفْىُ الصِّفاتِ عَنْهُ، لِشَهادَهِ كُلِّ صِفَهٍ اَنَّها غَيْرُ الْمَوْصوفِ، وَ شَهادَهِ كُلِ مَوْصوفٍ اَنَّهُ غَيْرُ الصِّفَهِ. فَمَنْ وَصَفَ اَللّهَ سُبْحانَهُ فَقَدْ قَرَنَهُ، وَ مَنْ قَرَنَهُ فَقَدْ ثَنّاهُ وَ مَنْ ثَنّاهُ فَقَدْ جَزَّاءهُ، وَ مَنْ جَزَّاهُ فَقَدْ جَهْلَهُ، وَ مَنْ جَهِلَهُ فَقَدْ اءشارَ اِلَيْهِ. وَ مَنْ اءشارَ اِلَيْهِ فَقَدْ حَدَّهُ، وَ مَنْ حَدَّهُ فَقَدْ عَدَّهُ، وَ مَنْ قالَ فِيمَ؟ فَقَدْ ضَمَّنَهُ، وَ مَنْ قالَ عَلامَ؟ فَقَدْ اءخْلى مِنْهُ. كائِنٌ لا عَنْ حَدَثٍ مَوْجُودٌ لا عَنْ عَدَمٍ، مَعَ كُلِّ شَى ء لا بِمُقارَنَهٍ، وَ غَيْرُ كُلِّ شَى ء لا بِمُزايَلَهٍ، فاعِلٌ لا بِمَعْنَى الْحَرَكاتِ وَ الآلَهِ، بَصِيرٌ اِذْ لا مَنْظورَ اِلَيْهِ مِنْ خَلْقِهِ، مُتَوَحِّدٌ اِذْ لا سَكَنَ يَسْتَانِسُ بِهِ وَ لا يَسْتَوْحِشُ لِفَقْدِهِ،

اِنْشَاءَ الْخَلْقَ اِنْشاءً وَ اِبْتَدَاهُ ابْتِداءً، بِلا رَوِيَّهٍ اَجالَها. وَ لا تَجْرِبَهٍ اِسْتَفادَها، وَ لا حَرَكَهٍ اَحْدَثَها، وَ لا هَمامَهِ نَفْسٍ اضْطَرَبَ فيها، اءَحالَ الاَشْياءَ لاَوْقاتِها، وَ لاَمَ بَيْنَ مُخْتَلِفاتِها، وَ غَرَّزَ غَرائِزَها وَ اَلْزَمَها اَشْباحَها عالِما بِها قَبْلَ اِبْتِدائِها مُحِيطا بِحُدودِها وَ اِنْتِهائِها، عارِفا بِقَرائِنِها وَ اَحْنائِها.

شناخت همین «ما نمی دانیم» برای خودش علمی است... از همین ندانستن مطالب زیادی استنتاج می شود... :Sham:

مگر وقتی فرمایشات حضرت علی (ع) دربارۀ الله را می خوانیم، تصویری از خداوند در ذهن ما ایجاد می شود که آن را مصداقی از توصیف بدانیم؟

مگر وقتی ما خداوند را ورای زمان می دانیم، تصویری از او در ذهنمان ایجاد می شود که مصداق توصیف باشد؟ مگر وقتی او را واحد و بری از تکثر و اجزاء می دانیم، او را به چیزی ملموس تشبیه کرده ایم که وصف محسوب شود؟

مگر آنکه شما وحدانیت خداوند را به معنای یکپارچگی ساختار او بگیرید؛ حال آنکه حتی یک موجود یکپارچه هم از اجزاء تشکیل شده است: خودِ شئ هم جزء شئ است. :Sham:

عرایض حقیر مثل حلقه های زنجیر به هم وصل هستند. اگر واقعاً به دنبال درک منظور بنده هستید، سعی بفرمایید مطالب ارائه شده را کنار هم قرار دهید و آنها را با هم در نظر بگیرید. نه اینکه چشمتان را بر روی وصف نشدنی بودن ببندید و کمال را به صورت مجزا بررسی کرده، آن را با کمال ساختمان مقایسه بفرمایید.

خوب است یک درصد هم احتمال بدهید که شاید من هم قادر باشم تناقضات به این واضحی و آشکاری و مسخرگی را در اعتقاداتم شناسایی کرده، متوجه آنها بشوم...

با تشکر فراوان
یا حق

با سلام و عرض ادب خدمت شما سروران گرامی :Gol:

خدمت دوست عزیزم، جناب متحیر:

خیر. تفاوت a و A ریشه در ساختار مغز دارد. یعنی این ساختار مغز است که باعث می شود a دیگر A نباشد. X به هیچ عنوان به میزان کمبود دانش ما ربطی ندارد، بلکه این شیوۀ ادراک ماست که باعث پدید آمدنِ X می شود.

قوری و میمون بی شعور و اژدهای هفت سر همه و همه همچنان a هستند. یعنی اگر من یک اژدهای هفت سر را ببینم، تنها چیزی که دیده ام باز هم بخشی از ادراک خودم است.

این سنگ اولیه خیلی هم درست است:

ناظر، پدیده ای به نام ادراک کردن، خود ادراک، و شئ مشاهده شده همگی بازتاب A هستند. فقط میز بازتاب A نیست، بلکه خودِ بینام، خود عمل مشاهده و ادراک و حاصل ادراک همگی بازتاب A هستند در ادراک بینام.

وقتی خودِ دوربین عکاسی هم بخشی از عکس باشد آنگاه داستان به کلی فرق می کند. :Sham:

دوست عزیز. ما تافتۀ جدا بافته نیستیم. خودِ متحیر و بینام هم بخشی از ادراک متحیر و بینام هستند.

همانطور که اشاره شد ما منطقاً با سوژه های مجزا سر و کار نداریم. بلکه تنها چیزی که می دانیم این است که ادراک ما بازتابی است از واقعیت عالَم. فقط یک سوژه وجود دارد، آن هم عینِ واقعیتِ عالَم است که آن را A می نامیم. و البته بینام و متحیر هم هر دو بازتابی از همین عینِ واقعیت عالَم هستند.

اینکه A متکثر است یا واحد؛ قضیۀ X می گوید: نمی دانیم. توحید می گوید: واحد است.

حقیر نفهمیدم مقدار و اندازۀ X را بر چه اساسی محاسبه فرمودید.

بله.

ادراک غیر اصیل همین گونه است که می فرمایید.

پدیده ای به نام ادراک (از جنس a) خودش بازتاب A است. در نتیجه A هرچه که باشد مافوق ادراک غیر اصیل است، بین A و A هیچ حجابی متصور نیست. با توجه به اینکه برخی از بازتابهای ناقص A موجوداتی هستند که صاحب ادراک غیر اصیل می باشند، گزافه نگفته ایم اگر وضعیت A نسبت به A را ادراک اصیل بنامیم.

چنین تعریف جدیدی موضوعیت ندارد. در ثانی خودِ ادراک هم بازتاب A است.

ادراک اصیل هرچه که باشد فقط در خودِ A موضوعیت دارد، چرا که همانطور که فرمودید a تا ابد a می ماند. در نتیجه دلیلی ندارد بین A و ادراک اصیل فاصله ای قائل شویم.

امیدوارم مشخص شده باشد که تعریف جدیدتان از X و ادراک اصیل موضوعیت ندارند.

بنا نیست چیزی را کنار بگذاریم. بلکه بناست بر اساس احتمالات نادر (و محالات عقلی) برنامه ریزی نکنیم. نکته ای هم لازم به ذکر است و آن اینکه در عرایض حقیر و مثالهایی که آوردم موردی از مغالطه و سفسطه وجود ندارد. اژدهای هفت سر به هیچ عنوان سفسطه محسوب نمی شود.

عقل حکم می کند که در خلقت خالق کامل، به قول شما مهملات (اژدهای هفت سر) هم باشد. شما در ردِ این مطلب هیچ منطقی ارائه نفرمودید، در نتیجه دلیلی نمی بینم چیزی را در آن باب کنار بگذاریم.

در رابطه با مقدار و میزان X، شما هیچ دلیلی ارائه نفرمودید که ثابت کند این مقدار بینهایت نیست. از طرف دیگر، تعریفتان از X و ماهیت آن اشتباه بود که پیشتر به آن اشاره شد.

لطفاً رابطۀ بین خالق و مخلوق را شرح دهید. همچنین معنای دقیقِ «همه چیز در اوست» را ذکر بفرمایید.

بحث ما دقیقاً راجع به همین موارد است. مخلوق کامل به نوعی توضیح رابطۀ بین خالق و مخلوق است. حقیر در آن باب مفصلاً توضیح دادم. طبیعی است اگر شما هم اظهار نظری بفرمایید، لازم است توضیحات و استدلالات منطقی مربوط به آن را ارائه بفرمایید.

ابتدا لازم است مسئلۀ حضور اشیاء در او را توضیح دهید تا از نظر منطقی مورد بررسی قرار بگیرد و ببینیم با کمال و وحدانیت خداوند تناقضی دارد یا خیر.

بر چه اساس؟

علم حضوری (به آن شکلی که می فرمایید) برای A امکان دارد. چرا که واقعیت هر چیزی نسبت به خودش تسلط کلی و جزئی دارد. بین A و A هیچ حجابی متصور نیست.

دو نکته:

1- لطفاً منطقاً شرح دهید یعنی چه که پروردگار ورای یک شئ آن را در بر گرفته است. (رابطۀ خالق و مخلوق را منطقاً شرح دهید).
2- بین A و A هیچ حجابی متصور نیست. اگر چنین حجابی متصور است، آن را منطقاً شرح دهید.

مجدداً توجه شما را به این بخش از پست قبلی جلب می نمایم:

«مگر مطالب یک و دو و سه فرمایشات شما نیست؟ با استناد به همین دیدگاه، بنده هم از واحد بودنِ خداوند که خودتان هم به آن اعتراف کردید مخلوق کامل را منطقاً استنباط کرده به اثبات می رسانم.

چگونه است هر وقت به نفعتان است با دیدگاه این جهانی هرچه دلتان خواست دربارۀ خداوند می گویید، ولی وقتی ما با دیدگاه این جهانی مخلوق کامل را به اثبات می رسانیم، با استناد به نمی دانمِ سفسطه آمیز، مطلب ما را حواله می کنید به حیطۀ آن جهانی و آن را فاقد اعتبار می دانید؟»

مخلوق کامل منطقاً به اثبات رسیده است. هیچ جایی برای مذاکره جهت تغییر معنای مفاهیم وجود ندارد. :Cheshmak:

خدمت دوست عزیزم، جناب manmehdiam:

توضیحات مفصل ما همچنان پابرجاست. منطقاً به اثبات رسید که کمال و وحدانیت از لازمه های وصف نشدنی بودن است. همچنین اشاره شد که کمال و وحدانیت خداوند صفاتی اضافی بر وصف نشدنی بودن نیستند، بلکه معنای حقیقی آنها همان وصف نشدنی بودن می باشد.

باید از جناب متحیر تشکر کنیم که با وارد کردن تهمت سفسطه به اینجانب، حقیر را بر آن داشتند تا دربارۀ انواع سفسطه مطالعه ای داشته باشم.

در این رابطه نظر یکی از دوستانی را که تاپیک را دنبال می فرمایند جویا شدم. ایشان فرمودند که توضیحات حقیر روشن و واضح است.

سفسطۀ واقعی این است که بنده سؤال یا سؤالاتی را بپرسم، مطالبی را ارائه کنم، ولی دوستان در پستهای بعدی طوری رفتار کنند که گویا اصلاً هیچ سؤالی پرسیده نشده و هیچ مطلبی نبوده.

مثلاً بنده این همه دربارۀ توصیف نبودن کمال و وحدانیت خداوند مطلب ارسال می کنم. ولی پاسخ شما چیست؟ ببینیم:

سفسطۀ تمثیل ناروا. دوست عزیز. کمال و وحدانیت خدای وصف نشدنی (به همان معنایی که ذکر شد) به اثبات رسیدند. با استناد به آنها مخلوق کامل هم به اثبات رسید. برای اثبات هماهنگی این مطالب با دینِ حق هم به بخشهایی از خطبۀ حضرت علی (ع) اشاره شد.

خلق را ایجاد نمود و بدون نیاز به اندیشه، و فکر و استفاده از تجربه، آفرینش را آغاز کرد، و بى‏ آنکه حرکتى ایجاد کند و تصمیم آمیخته با اضطرابى در او راه داشته باشد، جهان را ایجاد نمود، پدید آمدن هر یک از موجودات را بوقت مناسب خود موکول ساخت ‏و در میان موجودات، با طبایع متضاد هماهنگى برقرار نمود، و در هر کدام، طبیعت‏ و غریزه مخصوص به خودشان آفرید، و آن غرائز را ملازم و همراه آنها گردانید، او پیش ‏از آنکه آنها را بیافریند، از تمام جزئیات و جوانب آنها آگاه بود، و به حدود و پایان آنها احاطه داشت، و به اسرار درون و برون آنها آشنا بود.

اِنْشَاءَ الْخَلْقَ اِنْشاءً وَ اِبْتَدَاهُ ابْتِداءً، بِلا رَوِيَّهٍ اَجالَها. وَ لا تَجْرِبَهٍ اِسْتَفادَها، وَ لا حَرَكَهٍ اَحْدَثَها، وَ لا هَمامَهِ نَفْسٍ اضْطَرَبَ فيها، اءَحالَ الاَشْياءَ لاَوْقاتِها، وَ لاَمَ بَيْنَ مُخْتَلِفاتِها، وَ غَرَّزَ غَرائِزَها وَ اَلْزَمَها اَشْباحَها عالِما بِها قَبْلَ اِبْتِدائِها مُحِيطا بِحُدودِها وَ اِنْتِهائِها، عارِفا بِقَرائِنِها وَ اَحْنائِها.

از این فرمایشات حضرت امیرالمؤمنین (ع) همین موضوع برداشت می شود که خلقت خداوند زمانمند و متکثر نیست. چرا که زمانمند و متکثر بودن با «خلقتی بدون ایجاد حرکت» مغایرت دارد.

موضوع کاملاً روشن است. وقتی حقیر یک مطلبی می نویسم، این مطلب را من آفریده ام یا خدا؟ پاسخ روشن است: این مطلب آفریدۀ خداست، ولی نه آنکه خداوند با استفاده از من این مطلب را آفریده باشد. به عبارتی عمل من مستقیماً به خداوند متصل نمی شود، چرا که در آن صورت نقص و تکثر و زمانمندی را به فعل او وارد دانسته ایم. در آن صورت عمل خلق کردن خداوند را عملی نیازمند حرکت دانسته ایم.

مخلوق کامل استنباطی منطقی است که چگونگی اتصال مخلوقات ناقص و متکثر و زمانمند به فعل خداوند را روشن می سازد.

حالا پاسخ شما چیست؟ لابد همان چیزی که قبل هم فرمودید: بحث دربارۀ موجودِ وصف نشدنی بیمورد است!

بیمورد نبودنش منطقاً به اثبات رسید. بنا به دلایلی که ارائه شد، موجودِ وصف نشدنی باید کامل و واحد باشد. به دنبال اثبات این مطلب، مخلوق کامل هم به اثبات می رسد.

با تشکر فراوان
یا حق

با سلام و عرض ادب خدمت شما سروران گرامی :Gol:

خدمت دوست عزیزم، جناب manmehdiam:

البته حقیر برداشت درستی نکرده بودم. به نظر می رسد فراموش کردم از شما به خاطر این اشتباه پوزش بطلبم... ببخشید.

علی رغم اینکه به اشتباه بودم برداشتم اشاره ای نکرده بودم، ولی کماکان آن توضیحات کاملاً مرتبط هستند.

وصف نشدنی = خودِ آن موجود ذاتاً غیر قابل وصف باشد.

اگر خدا را وصف نشدنی می دانیم، به این معنا نیست که او را خارج از دسترس بدانیم، بلکه او را موجودی می دانیم که اساساً غیر قابل وصف شدن است.

تشکل از اجزاء با وصف نشدنی بودن جمع نمی شود. چرا که اگر موجودی از اجزاء تشکیل شده باشد، آنگاه ذاتاً قابل توصیف خواهد بود.

دیدید که بود:

«بله. وقتی موجودی وصف نشدنی را کامل بدانیم، خود به خود معنای کامل تغییر می کند. تشکل از اجزاء با وصف شدنی بودن مغایرت دارد. پس وقتی می گوییم خدای کامل، منظورمان خدایی است که هیچ نقصی به او راه ندارد، و البته ناقص بودنِ یک شئ خودش زمینه ای برای توصیف است. ناقص یعنی «یک چیزی کم داشته باشد»، و اگر خداوند یک چیزی کم داشته باشد، این دقیقاً به معنای تشکل او از اجزاء، و وصف شدنی بودنش است.»

پذیرش طرفین شرط نیست. بلکه منطق شرط است. حقیر منطقاً ارتباط بین کمال و وحدانیت با وصف نشدنی بودن را شرح دادم. ولی شما هیچ توجهی به عرایض حقیر ندارید و مرتباً فرمایش خودتان را تکرار می فرمایید.

وقتی با استناد به نمی دانم، لزوم متشکل نشدن یک موجود وصف نشدنی از اجزاء را زیر سؤال می برید، دقیقاً مصداق همان سفسطه ای است که به آن اشاره کردم.

این دیگر مصداق ایراد بنی اسرائیلی است. شما کمال خالق را با کمال ساختمان مقایسه فرمودید، بنده معنای حقیقی آنها را (وقتی برای خداوند به کار برده می شوند) شرح دادم. چه چیزی اینقدر سؤال برانگیز و حیرت آور است؟

به نظرم توضیحات مفصل شما دربارۀ معانی صفات بیمورد باشند. به همین دلیل به آنها پاسخی نمی دهم.

اتفاقاً عجزی در کار نیست و توضیحات مربوطه مفصلاً ارائه شده است.

ما ذات خداوند را نمی شناسیم. ولی این دلیل نمی شود که چشممان را بر استنتاجات منطقی حاصل از وصف نشدنی بودنِ او ببندیم.

ما گفتیم خداوند از اجزاء تشکیل نشده است. گفتیم خداوند چه چیزی نیست. کجای این کار توصیف محسوب می شود؟

خصوصاً که عدم تشکل او از اجزاء با استناد به وصف نشدنی بودن خود به خود به اثبات می رسد؛ هر حالت دیگری مصداق محال عقلی است.

ما عرضمان را به اثبات رسانده ایم. این شمایید که باید ثابت بفرمایید یک موجود وصف نشدنی می تواند از اجزاء هم تشکیل شده باشد.

و اگر اثبات منطقی ما را با استناد به نمی دانم از اعتبار بیاندازید، آنگاه حکم عقل را با استناد به محتمل بودنِ محال عقلی (موجودی وصف نشدنی که از اجزاء تشکیل شده است!) زیر سؤال برده اید و این مصداق همان سفسطه ای است که پیشتر به آن اشاره شد.

ما ملزم به دنبال کردن منطقیم. منطق حکم قطعی می کند که اگر موجودی از اجزاء تشکیل شده باشد، قابل شناخت و وصف شدنی خواهد بود.

خدمت دوست عزیزم، جناب متحیر:

ما ملزم به دنبال کردن منطقیم. وقتی منطق حکم کند که خالق کامل باید مخلوق کامل داشته باشد، دیگر هیچ جایی برای گلایه و نمی دانم باقی نمی ماند. مگر آنکه منطقاً به اثبات برسانید که خالق کامل می تواند مخلوق ناقص داشته باشد و نقصی به خود او وارد نشود.

البته حقیر نمی دانم موهوم گرایان دقیقاً چه می گویند. ولی اگر منظور ایشان از ساختۀ ذهن بودن مسائل این باشد که آن مسائل اساساً نیستند، آنگاه در پاسخ می گوییم آنچه درک می کنیم بر باد هوا استوار نیست، بلکه بازتاب واقعیت عالَم است.

در ثانی، گیریم که اصلاً بنده حرف بدی می زنم. لطف کرده منطقاً به اثبات برسانید که ادراک ما عینِ واقعیت است و مغز هم این وسط هیچ نقشی ایفا نمی کند.

سفسطه نکنید. عرض شد: هرچه درک می کنیم بازتاب واقعیتی است که مغز در آن تغییر ایجاد کرده است. واقعیت عالَم ورای ادراک ماست.

همانطور که شما بین میز و صندلی تفاوت قائل می شوید. به هر حال همگی بازتاب A هستند، ولی این دلیل نمی شود که ما در برابر بازتابهای مختلف رفتاری یکسان نشان دهیم، چرا که این بازتابها از دیدِ ما با هم برابر نیستند.

وقتی خالق از حرکت بری باشد، فعلش هم باید از حرکت بری باشد، در نتیجه حاصل مستقیم فعل او هم باید ثابت باشد. اگر فعل او تغییر کند، این یعنی خودش هم تغییر کرده که فعلش دچار تغییر شده است.

این چه تناقضی با عرایض حقیر دارد؟ ما هم همین را گفتیم. فقط عرضمان این است که فعل خداوند در حالتی لازمان و ثابت انجام می شود، و به عبارتی خداوند با انجام فعل کامل واحد خودش، یک بار برای همیشه موجودات را پدید آورده است.

خالق از زمانمندی و تکثر بری است. پس فعلش هم بری است. پس موکول کردن پدید آمدن موجودات به وقت مناسب خودش در حالتی لازمان انجام شده است.

در ثانی، تمامی فرمایشات حضرت علی (ع) با هم هستند. ندیدن یک قسمت، و بزرگ کردن قسمتی دیگر مصداق سفسطه است و منطقاً پذیرفتنی نیست. اگر تفسیر شما را بپذیریم، در آن صورت بری بودن از حرکت معنا نخواهد داشت.

در رابطه با چگونگی رسمیت a مفصلاً توضیح داده ایم. از طرفی، در قرآن آمده است که همه چیز به غیر از وجه الله نابود می شود.

در این رابطه مفصلاً توضیح داده شد. :Gig:

خود موضوع a و درک از موضوع a همگی بازتاب A هستند.

متوجه منظورتان نمی شوم.

ادراک بینام (که خودِ بینام هم بخشی از آن است) همگی a و بازتاب A هستند. توضیح دیگری هم لازم است؟

لطفاً بفرمایید:

1- چطور ممکن است موجودی وصف نشدنی از اجزاء تشکیل شده باشد؟
2- چطور ممکن است خالق واحد کامل لازمان صاحب افعال متعدد، متکثر، ناقص و زمانمند باشد؟

با تشکر فراوان
یا حق

با سلام و عرض ادب خدمت شما دوست عزیز و گرامی :Gol:

اگر اهل بحث منطقی هستید، فعلاً همین دو سؤال را پاسخ دهید:

1- چطور ممکن است موجودی وصف نشدنی از اجزاء تشکیل شده باشد؟
2- چطور ممکن است خالق واحد کامل لازمان صاحب افعال متعدد، متکثر، ناقص و زمانمند باشد؟

چرا از پاسخ به آنها طفره می روید؟

دوست عزیز. هیچ ترسی وجود ندارد. شما منطق رو بفرمایید، ما می پذیریم. از کی تا حالا یک استدلال منطقی را بر اساسِ نتایجش بررسی می کنند؟ گیریم که شما نتایج را نپسندید.
اگر راست می گویید خود استدلال را منطقاً زیر سؤال ببرید. :Sham:

خیر. A عین واقعیت است. a بازتاب آن. چطور اینها از یک سنخ هستند؟

شکری که در چای استفاده می کنید حاصل ادراک شما از A است. معلوم نیست در A شکر به همان شکلی که شما می پندارید باشد.

دوست عزیز. شما هرگز در ادراکتان با واقعیت شکر سر و کار ندارید. بلکه هرچه در ادراکتان می یابید، همه بازتاب A است. تا A از فیلتر مغز عبور نکند، در ادراک شما شکری دیده نمی شود. آنچه شکر می نامید متعلق به حیطۀ خروجی مغز است. این که خیلی روشن است. چطور متوجه این مطلب نمی شوید؟

ما شکر واقعی و شکر ذهنی نداریم. بلکه واقعیت، و عالَم ذهنی داریم. شکر و چای و خود شما بخشی از عالَم ذهنی شماست.

ما هم همین را گفتیم. به همین دلیل است که a را بازتاب A دانستیم.

چنین بایدی وجود ندارد. بلکه مغز می تواند یک ورودی خاص را بسته به موقعیت خودش به اقسام مختلفی ادراک کند. همانطور که زاویۀ دید در تصویری که از اشیاء می بینیم تأثیر می گذارد، مفهومی به نام زاویۀ ادراک را هم می توان متصور شد.

گاهی اوقات یک مطلب می تواند باعث خوشحالی شما شود. یک روز دیگر ممکن است همان مطلب شما را ناراحت کند. البته این فقط یک مثال است.

مشروط بر اینکه مغز بر آن شئ احاطۀ کامل داشته باشد. ادراکات ناقص از یک شئ می تواند موجب تعدد ادراک شود. برای مثال، اگر من فقط بخشی از یک تصویر را ببینم، بعد یک بخش دیگر آن را ببینم، ممکن است اصلاً نفهمم که این دو ادراک من متعلق به یک تصویر هستند. به همین خاطر تعدد ادراکات شما دلیل بر تعدد واقعیت ورای ادراک شما نمی شود.

ناخالصی و تکثر ادراک خودتان می تواند باعث تعدد ادراک از یک شئ واحد گردد.

حقیر به فرمایشات شما دقت دارم. موضوع این است که ظاهراً شما دقت کافی به خرج نمی دهید. :Cheshmak:

بر چه اساسی هیچ اطلاعاتی ندارد؟ این موجودی که تعریف می فرمایید، کمال مطلق است. خبری واحد است. پیامی واحد است. یک اطلاع واحد و خالص است.

شما هم تصور بفرمایید: واقعیت عالَم، مخلوقی کامل است. فرصت منظره و بازتاب و ادراکهای دیگر، و خودِ ناظر همگی وهم ناظر هستند. در واقعیت فقط همین مخلوق کامل است و بس.

لطفاً دقت بفرمایید:

صفحۀ سیاهی که به آن اشاره می فرمایید، در واقع حاوی تمامی پیامهای ممکن است. اینکه شما نتوانید این پیامها را از آن استخراج کنید، دلیل بر بی پیامی آن نمی شود. بلکه همین هرج و مرجی که به آن اشاره می فرمایید مادر موارد به قول شما منظم و حاوی اطلاعات هم می باشد.

خیر. اصلِ پیام در بی زمانی و بی مکانی نهفته است. زمان و مکان قالبی است که شما از طریق آن حالات مختلف (و ناقص) پیام را دریافت می کنید. اصل پیام در همان صفحۀ سیاه موجود است. مابقی بازتاب اصلِ پیام است که در ادراک ناظرهای مختلف به صورت پیامهای ناقص و متعدد نمود پیدا می کند.

دوست عزیز. واقعیت عالَم، ورای ادراک شما، از جمله ورای زمان و مکان و هر استاندارد ذهنی دیگری است که مغز شما بعد از مواجه با واقعیت از خودش بروز می دهد.

حتی چیزی به نام عالَم بیرون معنا ندارد، بلکه هرچه می بینید، در واقع در درون خود شماست. آن چیزی که مغز به شما نشان می دهد در مغز خودتان است. شما خودتان همۀ آن چیزی هستید که درک می کنید. شما خودتان همۀ آن چیزی هستید که می بینید. امکان ندارد شما چیزی را بیرون از خودتان درک کنید. تا چیزی واردِ ادراک شما نشود، درک نمی شود. در نتیجه کلِ عالَمی که مشاهده می فرمایید در درون خودتان شکل گرفته است.

آیا واقعیت عالَم با شما فاصلۀ مکانی و زمانی دارد؟ آیا لیوان چای که روی میز می بینید، واقعاً با شما یک متر فاصله دارد؟ آیا واقعاً در واقعیت عالَم، مکان معنا دارد؟ مگر نه اینکه لیوان چای روی میز خروجی مغز شماست؟ پس آنچه می بینید (دقت بفرمایید، آنچه می بینید) در واقع هم اکنون داخل مغز شماست. میز، صندلی، چای، شکر... خودِ متحیر. همۀ اینها در ذهن شما هستند؛ به نوعی با خود شما یکی هستند. :Sham:

لطفاً دقت بفرمایید. آن پرنده ای که در آسمان در حال پرواز است؛ نه اشتباه نفرمایید. واقعیت عالَم را نمی گویم. منظورم همان پرنده ای است که در آسمانِ عالَم ذهنی و خروجی مغز شما در حال پرواز است. بله همان را می گویم. این پرنده کجاست؟ چند متر بالاتر؟ این فاصله کجاست؟ این فاصلۀ متحیرِ عالَم ذهنی شما با پرندۀ عالَم ذهنی شماست.

دوست عزیز. اینها (از جمله فاصله شما با پرنده) همه در عالَم ذهنی شما هستند. کلِ آن چیزی که ادراک می فرمایید (واقعیت اشیاء را نمی گویم) در ذهن شماست... ذهن شما کجاست؟ ذهن شما مکان خاصی دارد؟

لابد می فرمایید ذهنتان در مغزتان است. مغزتان هم که بخشی از عالَم ذهنی است... این ذهن کجاست؟ تأکید می کنم. ذهن شما کجاست؟ مکان دارد؟ زمان دارد؟ در چه زمانی است؟ مال دیروز است؟ یا مال فردا؟ فردا و دیروز که نسبت به اکنون تعیین می شوند... اکنون چه زمانی است؟ آیا این همان زمانی نیست که ذهنتان در آن قرار دارد؟ :Sham:

اصلاً ذهنتان چیست؟ همان چیزی که می گوید «من هستم»؟ این من کیست؟ متحیر؟ متحیر که بخشی از عالَم ذهنی است... وقتی یک لیوان را از زمین بلند می کنید، در واقع دارید چه می کنید؟ کنترل لیوان را به دست گرفته اید؟ آیا لیوان بخشی از بدنِ شما شده است؟

وقتی دستتان را بلند می کنید چه می شود؟ دستتان چه فرقی با لیوان دارد؟ وقتی لیوان را بلند کردید، از دستتان برای این کار استفاده کردید. حالا که دستتان را بلند می کنید از چه چیزی دارید استفاده می کند؟ ماهیچه ها را منقبض و منبسط می کنید، در نتیجه دستتان بلند می شود؟ بسیار خوب. پس دستتان با لیوان چه فرقی دارد؟ لیوان را با دست بلند کردید، دست را با ماهیچه... ماهیچه را با چه چیزی حرکت دادید؟

حرکاتی که به بدنتان می دهید چه فرقی با حرکاتی دارد که به اشیاء دیگر می دهید؟ اصلاً بدنِ شما چه فرقی با دیگر اشیاء دارد؟ جز این است که بدنتان هم بخشی از خروجی مغز و عالَم ذهنی است؟

خودِ ذهن چیست؟ حاصل فعل و انفعالات مغز؟ مغز که خودش بخشی از عالَم ذهنی است... شما اول واقعیت عالَم را ادراک می فرمایید، بعد داخل این ادراک چیزی به نام مغز را می یابید. پس اول مغز است یا ذهن؟ این ادراک شماست که مغز را می سازد، یا مغز است که ادراک شما را می سازد؟

یا اینکه مغز و ذهن پشت و روی یک سکه اند؟ :Sham:

واقعیت عالَم چیست؟ همان چیزی که ادراک شما بازتاب آن است... آیا چیزی در ادراک شما هست که بازتاب واقعیت عالَم نباشد؟ از پرندۀ در حال پرواز در آسمان، تا لیوان روی میز، دست شما، ماهیچه های شما، مغز شما... آیا چیزی هست که بازتاب واقعیت عالَم نباشد؟

بازتابهای واقعیت عالَم در ذهن شما شکل می گیرند... آنها کجایند؟ در ذهن شما... ذهن شما کجاست؟ اصلاً ذهن شما مکان دارد؟ از نظر زمانی که در لحظۀ اکنون حضور دارد... از نظر مکانی کجاست؟ مگر نه اینکه گذشته و آینده نسبت به اکنون تعیین می شوند؟ آیا نمی توان یک «لحظۀ اکنون مکانی» قائل شد؟ این لحظۀ اکنون مکانی کجاست؟ همان جایی که جسمتان ایستاده است؟ جسمتان هم که بخشی از عالَم ذهنی است... اصلاً خودِ فاصله و مکان هم بخشی از عالَم ذهنی است... :Sham:

به هر حال این بازتابها در ذهن شماست. آیا ذهن شما اضافه بر خودِ شماست؟ آیا ذهن چیزی زائد بر وجودِ شماست؟ یا ذهن شما همان خودِ شماست؟

ادراکات شما کجاست؟ جز این است که کلِ عالَم ذهنیِ شما در ذهن شما، یعنی در خودِ شماست؟ آیا قادرید چیزی را خارج از خودتان ادراک کنید؟ مگر می شود چیزی را بیرون از ذهنتان ادراک کنید؟

ذهن شما از کجا می آید؟ آیا امکان دارد ذهن شما به واقعیت عالَم متصل نباشد؟ مگر می شود چیزی در ادراک شما باشد ولی با واقعیت عالَم هیچ ارتباطی نداشته باشد؟ ذهن که بنیادی ترین جنبۀ ادراک شماست... مگر می شود بدون ذهن ادراکی هم باشد؟

راستی، وقتی چشممان را می بندیم و یک اژدهای هفت سر را مجسم می کنیم، این اژدهای هفت سر کجاست؟ مگر می شود چیزی مجسم و ادراک شود ولی داخل ذهن نباشد؟

لیوان و میز و صندلی و دست و ماهیچه و مغز و پرنده و متحیر و بینام و اژدهای هفت سرِ فرضی که همگی در عالَم ذهنی هستند؛ ذهن هم بنیادی ترین چیزی است که به واقعیت عالَم مرتبط و متصل است... آیا این ادعای گزافی است اگر برای ذهن توانایی کسب ادراکاتی دیگر از واقعیت عالَم را قائل شویم؟

چه بگویم...

جز واقعیتِ عالَم مگر واقعیت دیگری هم هست؟

چه بگویم...

اصلاً مگر جز واقعیت عالَم چیز دیگری هم می تواند باشد؟ :Sham:

چه بگویم...

فرض کنیم واقعیت عالَم از دو شئ تشکیل شده باشد. آنگاه چه داریم؟ ببینیم:

1- شئ اول
2- شئ دوم
3- واقعیت عالَم (مجموع دو شئ)

در صورتی که این فرض برقرار باشد، آیا دیگر می توان ادعا کرد که جز واقعیت عالَم چیز دیگری نیست؟ ظاهراً به غیر از واقعیت عالَم، دو واقعیت نازل تر هم متصور خواهند بود: شئ اول و شئ دوم...

چه بگویم...

مگر جز واقعیت هم چیز دیگری می تواند باشد؟ :Sham::Sham::Sham:

با تشکر فراوان
یا حق