جمع بندی آیا امام خمینی (ره) در تصویر سازی از حکومت اسلامی اشتباه کردند؟

بسم الله الرحمن الرحیم

با سلام و احترام

این کلیپ تقطیعی از سخنان امام خمینی(رضوان الله تعالی علیه) است که خب برای قضاوت درست باید نگاهی مجموعی به این سخنرانی، و سایر سخنرانی های ایشان، و همچنین اتفاقات و وقایع معاصر آن از جمله وعده های دولت موقت درخصوص آب و برق مجانی و مانند آن داشت، اما در هر صورت آنچه که اجمالا در خصوص پاسخ به این سوال می توان طرح نمود چند نکته است که باید به آنها توجه بفرمایید:

نکته اول:
انقلاب شروع یک حرکت است، نه پایان آن!!! بنابراین کسی که در آغاز یک انقلاب و تشکیل حکومت یک اهدافی را پایه گذاری میکند، یک اهدافی را بیان می کند، یعنی مقصد این است، هدف این است و ما باید به آن برسیم، انقلاب و تشکیل حکومت هرگز بدین معنا نیست که ما به اهدافمان رسیده ایم!!

امام خمینی(ره) هدف از تشکیل حکومت اسلامی را آبادانی دنیا و آخرت می دانند، چرا که هدف اسلام همین است، و این مصادیقی که اشاره فرمودند از آب و برق مجانی، و اتوبوس مجانی وعده هایی بود که دولت موقت بیان کرده بود، و در حقیقت امام خمینی(ره) برای اینکه وعده های مادی جای وعده های معنوی را نگیرند فرمودند: دلخوش به این نباشید، بلکه معنویات و روحیات شما را عظمت می بخشیم.

خب جمله امام خمینی(ره) هم روشن است که دلالت بر حال ندارد، نفرمودند با انقلاب، معنویات و روحیات شما را عظمت بخشیدیم! بلکه فرمودند عظمت می بخشیم. این هدف انقلاب بوده و هست؛ تا انقلاب هست این حرکت به سمت تربیت معنوی روحی و معنوی مردم نیز ادامه دارد و هیچ کجا متوقف نخواهد شد.

نکته دوم:
همان طور که اشاره شد هدف گذاری به معنای ترسیم چشم انداز است که باید به سمت آن رفت، اما عدم تحقق هدف در زمانی خاص، یا تحقق نسبی آن شکست محسوب نمیشود، مثل این است که خداوند می فرماید: انبیاء را فرستادیم برای هدایت، خب نمیشود از عدم هدایت بشر به صورت کامل، بی نتیجه بودن ارسال انبیاء را نتیجه گرفت!! چون اولا این هدایت در گرو تحقق شرایط دیگری نیز هست، ثانیا: نباید به موفقیت نگاه صفر و صدی داشت، ثانیا در برابر جبهه حق، جهه باطلی هم وجود دارد، باید نگاهی منصفانه و واقع بینانه داشت؛ بنابراین:

اولا: آیا ما در عرصه تغذیه مردم، در عرصه کاهش فقر، در عرصه آزادی، در عرصه استقلال، در عرصه حمایت از اقشار ضعیف، در عرصه معنویت پس از انقلاب مسیر رو به رشدی را پیموده ایم یا خیر؟
در عرصه پرورش و تربیت روحی و معنوی مردم خب گنجاندن دروس دین و معنویت از دبستان تا دانشگاه، نظارت بر تولید محتواهای صوتی و تصویری، اصلاح رسانه و سینما، شکل گیری نهضت سوادآموزی، برخورد با مجرمین و مخلّین در عرصه فرهنگ، و مانند آن آیا گام های مهمی نیست که بعد از انقلاب برداشته شدند؟
تشکیل جهاد سازندگی، کمیته امداد امام خمینی(ره)، بهزیستی، ترویج گفتمان عدالت، توجه ویژه به روستاها و مناطق محروم و مانند آن آیا دستاوردها کمی است و کشور در این زمینه دچار تحوّل نشد؟ امروز اردوهای جهادی، و حرکت پزشکان جهادی و مانند آن از برکات انقلاب نیست؟

ثانیا: در مورد قضاوت در خصوص نتیجه نیز من با این نگاه 100 درصد مخالف هستم که مردم ایران مردمی بد نشان داده میشوند که رحم و مروّت در وجودشان نیست، دنبال دریدن یکدیگر هستند، و تلیقینات منفی دیگری مانند آن!! چرا چند نفر اختلاس کنندگان و احتکار کنندگان ما را به چنین دیدگاهی کشانده است؟ آیا کم هستند خیّرین در عرصه ازدواج و جهیزیه و مسکن و مدرسه و بیمارستان؟ چرا گمان میکنیم مردم ایران به لحاظ روحی و روانی روند نزولی داشته اند؟ از خودگذشتگی ها در جبهه ها و همچنین جوانان مومن و مردم امروز ما کم است؟

اشکال این است که ما فقط کسانی که گاهی نیازمند نیستند و در صف می ایستند را می بینیم، اما ای کاش صفی هم تشکیل می دادیم برای کسانی که حاضرند برای سیری دیگران گرسنگی بکشند، برای شادی دیگران ناراحتی بکشند، برای رفاه دیگران سختی بکشند، کاش میشد این انسان ها را هم در صفی جمع کرد تا مردم ما ببینند این صفوف در اکثریت قاطع اند.

متاسفانه بروز و نمود بدی ها بیشتر است نه اینکه به لحاظ کمّی بیشتر باشد، به عنوان مثال از اشخاصی که احتکار کرده اند در اخبار سخن گفته میشود اما طبیعتا از کسانی که با مال خود دست دیگران را گرفته و از خودگذشتگی می کنند در اخبار سخنی به میان نمی آید، اما این نباید ما را به اشتباه بیندازد.

در مورد مادیات نیز همچنین، چرا گمان می کنیم به لحاظ راهیات اجتماعی روند نزولی پیموده ایم؟ در حالی که ایران رتبه اول برق رسانی به روستاها در دنیاست! شاخص پزشک نسبت به جمعیت 6 برابر بهبود یافته است، دیگر خبری از پزشکان هندی و بنگلادشی نیست! و بر اساس آمار بانک جهانی، ۴۶ درصد مردم ایران در سال ۱۳۵۶ زیر خط فقر بودند؛ اما این رقم در سال ۱۳۷۸ به ۱۶ درصد کاهش یافته است. و در کنار این ها ایران امروز قدرت اول منطقه، و مظهر اقتدار اسلام است.

ثالثا: روشن است که با پیروزی انقلاب اسلامی دشمن هم دست از دشمنی بر نداشت، بلکه دشمنی های دشمنان اسلام و انقلاب چندین برابر شد، طبیعتا در کنار تلاش های انقلاب اسلامی برای تربیت روحی و معنوی مردم، دشمن هم مشغول تربیت مردم متناسب با اهداف خود شد، شما می بینید که از پشت دوربین های ماهواره ای خویش علنا مردم را از قحطی و گرسنگی و جنگ نظامی و هر بهانه دیگری می ترسانند و صراحتا به احتکار و انبار کردن دعوت می کنند!! در عرصه اجتماعی بر بی اخلاقی ها تأکید کرده و از بی بند و باری های جنسی، تا هم جنس بازی و گربه و سگ نگه داشتن به جای فرزندآوری، بزرگ نمایی فسادهای مالی در ایران، و از ان طرف تحقیر دستاوردها سخن می گویند و خلاصه از هیچ تلاشی فروگذار نیستند.

پس بخشی از ناکارآمدی ها در عرصه تربیت معنوی مردم هم قطعا به خاطر تلاش های فرهنگی دشمن است که سالانه بودجه های عظیمی را از سوی کشورهای استعمارگر و همچنین برخی حکام دیکتاتور حوزه خلیج فارس به خود اختصاص می دهد.

نکته سوم:
حرکت نظام و رهبری به عنوان سکان دار آن را باید مجموعی دید، رهبری چشم انداز ترسیم میکند، و مسئولین و مردم را به سمت آن فرا میخواند، وظیفه رهبری تبیین و حفظ سیاست های کلی نظام است، بنابراین صرفا حرکت کلی نظام به پای رهبری نوشته میشود، نه حرکت های موقتی و مقطعی.

با این اوصاف روشن میشود فراز و نشیب های موقتی در حیطه مسئولیت یک مسئول موقت را کسی نباید به پای اصل نظام یا رهبری بنویسد؛ خب هر کسی در حیطه وظایف خود می تواند هم به مردم خدمت کند و هم میتواند خدمت نکند و اصلا مردم را تحقیر کند. متاسفانه این امور هم از اموری نیست که ظلم و عدل چندان درآن شفاف باشد که بشود مچ شخص را گرفت که از سر خیرخواهی توأم با بی تدبیری چنین میکند، یا از سر تحقیر مردم! بنابراین بیننده باید عاقل باشد و بداند که تمام مسئولین اجرایی مسئولیتشان موقتی است، می آیند و می روند، سلیقه و علاقه ایشان به معنای مشی کلی نظام نیست! نظام علی رغم فراز و نشیب هایش دارد به جلو حرکت می کند، اصل هم همین است.

علاوه بر اینکه تصمیم گیری برای مسئولین در یک نظام نوپا ممکن است همراه با آزمون و خطا باشد، یعنی یک تصمیمی میگیرند و سپس به نقاط ضعف آن پی میبرند و آن را اصلاح می کنند، این آثار و پیامدهای منفی موقتی میتواند نقش پازلی از رشد یک حکومت نوپا را بازی کند.
کشورهای غربی که امروز از نگاه برخی به موفقیت هایی رسیده اند طی ده سال و بیست و سال و پنجاه سال نبوده است، بلکه قرن هاست که دیدگاه های حکومتی در غرب در معرض آزمون و خطا و رشد بوده اند. خود لیبرالیسم مقاطع مختلف و اصلاحات متعددی را طی کرده تا بدین جا رسیده است.

بنابراین در یک کلام اگر از حرکت های مقطعی چشم پوشید و حرکت کلان انقلاب را دید، همچنین فارغ از هیاهوی رسانه ها و همچنین بروز و نمود پررنگ احتکار کنندان و اختلاس کنندگان و طمع کنندگان و مانند ایشان، اگر فارغ از این جلوه ها، بی طرفانه مردم ایران را به صورت مجموعی ببینیم، یقین خواهیم کرد اکثریت قاطع مردمی هستند که میل به مناعت طبع دارند تا مستمند نشان دادن خویش، میل به از خودگذشتگی دارند تا پا گذاشن روی دیگران، میل به انسانیت دارند تا میل به درندگی!

این را بدانیم، و خدا را بر آنچه که می خواهم بگویم گواه می گیرم که این همه هجمه های سنگین اقتصادی و فرهنگی و سیاسی و ناامید کننده اگر بر هر ملت دیگری غیر از ملت ایران فرود آمده بود وضعیتی به مراتب بدتر از ملت ایران داشتند، و از این بابت باید بدانیم ملت ما برترین ملت دنیا هستند، چرا که باید خوب و بد بودن را با شریط آن سنجید.

با سلام احترام

من چنین اعتقادی ندارم، چرا که با قضاوت های ظاهری مخالفم؛ ما نباید از ظواهری چون بی نمازی و بی حجابی به ضعف دین نسبت به گذشته حکم کنیم؛ اولا این ها جلوه های دین داری است، وگرنه می بینیم که خانم بازیگری که کشف حجاب کرده و به شبکه جم پیوسته هنگامی که به کشور بازگشت ابتدا به حرم حضرت معصومه(س) رفت و اولین عکس خود پس از بازگشت را از آنجا منتشر کرد.
ثانیا این جلوه ها را هم باید دقیق دید، نه آن جلوه هایی که به خاطر مخالفت با اعتقاد ما بیشتر جلب توجه می کنند، مثلا زائران اماکن متبرکه و حرم ائمه(ع) و مسجد جمکران را هم دید که نسبت به جمعیت ده ها برابر شده است، در حالی که جمعیت ما بعد از انقلاب کمی بیش از سه برابر شده است.

باور کنید ما هم نفسمان از جای گرم در نمی آید، ما هم تحت فشار هستیم، ما هم باید گوشت را به همین قیمتی که مردم می خرند بخریم اگر بتوانیم!! اما باید منطقی نگاه کرد!
این هم جزئی از فراز و نشیب های موقتی و مقطعی یک حکومت است، هفت، هشت سال برای عمر یک حکومت خیلی طولانی به شمار نمیرود، نمیتوان گفت در زمان مسئولیت الف و ب هر اتفاقی افتاد چه خوب و چه بد آن جزء ذات انقلاب و حکومت بوده و همواره همراه انقلاب باقی خواهد ماند! لیبرالیسمی که امروز برخی برای آن به به و چه چه می کنند یکی از فراز و نشیب هایش جنگ های جهانی بوده است که حدود 100 میلیون نفر در آن کشته شدند!!

ما در طول عمر انقلاب یک بار در طول هشت سال یک بحران نظامی ای را تجربه کردیم که امروز نیست، ما در زمان تحریم و جنگ به ابتدایی ترین تسلیحات دسترسی نداشتیم، اما امروز دیگر آن نقائص وجود ندارد، شرایط توان نظامی ایران عوض شده است، اقتصاد هم همین است، نمیشود گفت چون در این هفت، هشت سال اخیر خراب شده، همین گونه باقی خواهد ماند، هیچ تلازم منطقی ای در این خصوص وجود ندارد.

تاپیک موقتا تا پاسخگویی به پست ها بسته می ماند
با تشکر از شما

با سلام و احترام

موضوع تاپیک به ما اجازه ورود به چنین مطلبی را نمی دهد، فقط در پاسخ باید عرض کنم که چنین برداشت هایی از روایات نشأت گرفته از التقاط نوعی نگاه گزینشی به روایات و برداشت سلیقگی از آنهاست که در تاپیک ها و همچنین متون دینی مختلفی به آن به صورت مفصل پاسخ داده شده است، اگر هنوز پاسختان را نگرفته اید می توانید تاپیک جدیدی در این خصوص ایجاد کنید.

با سلام و احترام

خواهش می کم با دید نقادانه به سخن بنده نگاه نکنید، به قصد رد کردن، آن را نخوانید، تعبیر ده هزار سال دیگه یعنی سخن بنده را تقریبا دارید مسخره می کنید! سخن از این است که هیچ حکومتی در چهل سالگی به تمام اهدافش نمیرسد، اما به این معنا هم نیست که ما در این چهل سال هیچ رشدی نداشته ایم و به هیچ درصدی ازاهدافمان دست نیافته ایم!
ما قطعا در این چهل سال رشد کرده ایم، اما به ثمر رسیدن اهداف یک حکومت در چهل سال خیلی کم است! همین تمدن غرب که امروز برخی غبطه ی آن را می خورند هم چندین قرن طول کشید تا به اینجا رسید، در برخی از دوران ها یکدیگر را به صورت فجیع می کشتند، جنگ های جهانی از جمله همین فراز و نشیب ها برای شکل گیری تمدن غرب است...

اولا اینکه از میان بیش از یکصد کشور در دنیا بگردیم و بهترین کشورهای دنیا را که شکل گیری هویت علمی و مدنی آنها حاصل سال ها تلاش علمی است را با کشور خودمان مقایسه کنیم، چنین مقایسه ای از اساس اشتباه است، بقیه کشورها که انقلاب نکرده اند، و جمهوری اسلامی ندارند هم به این دو کشور نرسیده اند! باید منصفانه و واقع بینانه نگاه کرد!

به عنوان مثال زمانی که ما انقلاب کردیم اینها مترو داشته اند! و با همان سرعت هم دارند پیش می روند، مقایسه شما مثل این است که برده ای که چند سال است از دست اربابش آزاد شده و دارد مستقل کار می کند را مقایسه کنید با ثروتمندترین افراد شهر و بگویید چرا این دو در یک مرتبه نیستند؟! خب این وقتی که این برده آزاد شده، آنها ده ها برابر او ثروت و امکانات داشتند!

ثانیا: از بدیهی ترین شروط مقایسه بین دو چیز این است که باید در شرایط مساوی مقایسه شوند، شما برای مقایسه ایران با ژاپن و آلمان باید ا ایران را در شرایط آنها تصور کنید، یا آنها را در شرایط ایران!
خواهش می کنم به فکر رد سخن بنده نباشید، چند دقیقه ای چشمانتان را ببندید و تصور کنید دنیا ژاپن یا آلمان را کاملا تحریم کرده است، هشت سال مانع ورود کوچکترین تسلیحاتی به این کشورها شود در حالی که توان ساخت تسلیحات را هم هنوز ندارند، و سپس با تمام توان به آنها حمله نظامی شود، بیش از 570 بار مورد حمله شیمیایی قرار بگیرند و سازمان های بین المللی حاضر نشوند آغازکنندگان جنگ را به عنوان متجاوز اعلام کنند! 40 سال تحریم کمر شکن که پولشان را فقط با چمدان خارج کنند، کشتی هایشان را بیمه نکنند! از گروهک های تروریستی مختلف در داخل آنها حمایت کنند!

شبکه عظیم رسانه ای که علیه هیچ کشور دیگری وجود ندارد علیه آنها به راه بیندازند، و با تمام توان از اپوزیسیون آنها حمایت های مادی و معنوی کنند! بودجه های عظیمی که امروز از جانب کشورهای حوزه خلیج فارس خرج فروپای ایران میشود، خرج فروپاشی آنها شود و...
از هر کسی که به گونه ای به ملت و مردمشان ضربه می زند حمایت کنند، شما می دانید 70 درصد از تریاک جهان در ایران کشف میشود! حالا همه اینها را در حق ژاپن یا آلمان تصور کنید، شما را به خدا آیا در این صورت وضع ژاپن و آلمان بدتر از ایران نبود؟ خدا ار گواه می گیرم که وضعشان از ایران بدتر بود، بلکه دچار فروپاشی شده بودند.

هیچ انقلابی در چهل سالگی به میزان رشدی که ایران دست یافته است ، نرسیده بود.

ببینید ما باید منطقی باشیم، خودتان می فرمایید به جرم قاچاق؛ خب باید با اینها چه کرد؟ اگر در آلمان و ژاپن بود با آنها چه می کردند؟ این نقص به نظام نیست.

نه متاسفانه چنین نیست، ببینید معمولا آن چیزی جلب توجه می کند فعلی است که خلاف جریان فکری ما و خلاف جریان عادی جامعه باشد، به عنوان مثال انبارهایی که دارند به صورت عادی جنس بین مردم توزیع می کنند گزارشی تهیه نمیشود چون این طبیعت کار است و دارند وظیفه شان را انجام میدهند، اما اگر در انباری جنسی احتکار شود این چون خلاف جریان عادی کشور است گزارش تهیه میشود، این هرگز به معنای اکثریت بودن نیست.خواهش می کنم جامعه را با چشم دیگری ببینید، اینکه به لحاظ کیفی دروغ و کلک و نیرنگ و اختلاس و دزدی ما را بیشتر ناراحت می کند حرف درستی است اما نباید بگذاریم این احساسات تحریک شده قضاوت کند، بلکه با عقل و منطق باید سنجید، قطعا به لحاظ کمّی بیشتر مردم ایران اهل خیر و اهل کمک هستند تا اهل فریب و کلک؟

علاوه بر اینکه حتی اگر رفتار مردم بدتر شده باشد، تأکید می کمی بر فرض محال که مردم ایران بدتر از مردم زمان پهلوی باشند، برای تشخیص مجرم باید رفتار حکومت ها را با هم مقایسه کرد تا ببینیم آیا حکومت جمهوری اسلامی مقصر بوده است یا پای علت دیگری در میان است؛ من از شما فقط یک کلمه می پرسم: آیا اهتمام به تربیت و آموزش دینی و روحی و روانی مردم در این حکومت بیشتر بوده است یا حکومت پهلوی؟ آیا به مردم در این حکومت بهای بیشتری داده شده یا در حکومت پهلوی؟

پاسخ این سوالات روشن است، پس بر فرض محال حتی اگر وضع مردم به لحاظ روحی و اخلاقی بدتر شده باشد این موانع اخلاقی هستند که از زمان پهلوی بدتر شده اند، نه حکومت، چون بدون شک حکومت در این امر بهتر شده است.(خواهش می کنم دقت بفرمایید)

منظورتون از اینکه مردم قبول دارید یا نه چیست؟ اولا این آمار رسمی است، می توانید در موردشان تحقیق کنید، مثلا واژه: "رتبه اول برق رسانی به روستاها" را جستجو کنید در گوگل؛ ثانیا مردم دارند از این مسئله بهره می برند، کوچکترین روستاهای ما دارای برق است و برای ایشان جاده کشیده شده، در حالی که در در زمان پهلوی از کمترین امکانات برخوردار نبودند! در همه شهرها و در بسیاری از روستاها امروز خانه بهداشت و پزشک ثابت وجود دارد، مردمی که در گذشته با کمبود پزشک روبرو بوده و پزشکان هندی را تجربه کرده اند می فهمند که الان چقدر به لحاظ بهداشت تغییر کرده ایم.

تفاوت های حکومت اسلامی ما با حکومت پهلوی فراتر از چشمگیر است، اما متاسفانه رسانه های معاند با قدرت عظیم رسانه ای خودشان نمی گذارند مردم آن را بدانند، شما اعترافات اردشیر زاهدی، آخرین سفیر شاه در آمریکا و داماد خاندان پهلوی در خصوص نقصان عملکرد شاه در دوره پهلوی و پیشرفت در جمهوری اسلامی را ببینید.

قدرت یک رهبر در گرو مردم است، وگرنه اگر یک رهبر علی(ع) هم باشد اما مردم از او حمایت نکنند خانه نشین خواهد شد، منظور از قدرت رهبری قدرت بازو که نیست، قدرت اجتماعی و موقعیت سیاسی است، خب مثلا در مصداق تحریم ها متاسفانه من خودم بسیاری را می دیدم که می گفتند می شود تحریم ها را با مذاکره برداشتاما رهبری مخالفت می کند، و میخواستند بارگناه این تحریم ها و فشارها را به گردن رهبری بیندازند، خب در اینجا رهبری باید چه کند؟ ایشان فرمودند من به مذاکرات خوش بین نیستم! اما اجازه دادند که مردم هم تجربه کنند! و نتیجه رشد مردم شد، رهبری کوتاه آمدند تا مردم هم آنچه اشان می داند را تجربه کنند!
اما الان دوباره از برجام دو و سه سخن گفته میشود! خب نظر رهبری دراین امور مشخص است!

ببینید قدرت داشتن یک حرف است، مصلحت اندیشی در إعمال قدرت یک چیز! بلاتشبیه خداوند هم قدرت دارد اما مردم را مجبور به پیروی از خود نمی کند، چون چنین رفتاری یعنی اجبار مردم به خوب بودن که فایده ای ندارد! بله رهبری به راحتی می تواند منتخب مردم را کنار بگذارد، یا اصلا نظرات خودش را به او دیکته کند، اما به چه قیمتی؟ به قیمت از دست دادن مقبولیت نظام و اینکه مردم احساس کنند انتخابات صوری است و آنها هیچ نقشی ندارند، در حقیقت رئیس جمهور همان رهبر است، مردم فقط انتخاب می کنند چه کسی بیاید و اوامر رهبری را مو به مو اجرا کند!!

به همین خاطر رهبری تصریح می فرمایند که من در امور اجرایی کشور دخالت نمی کنم، تا مردم هم احساس کنند در این امور اجرایی نقش دارند، منتخب آنها آزادی عمل دارد و...

در خاطرات آیت الله بهشتی آمده است که به امام(ره) عرض کردم برای ما مسجّل شده است بنی صدر دارد خیانت می کند، امام (ره) فرمودند باید باشد تا مردم او را بشناسند، (مجله یاران، چاپ بنیاد شهید، خاطرات شهید بهشتی) همچنین در پاسخ به سوال برخی که چرا از بنی صدر حمایت می کنید؟ فرمودند: من به بنی صدر رأی ندادم و ازا و دفاع نمیکم، برای م بنی صدر مهم نیست، برای من آن یازده میلیون انسانی مهم اند که به بنی صدر رأی دادند، بعد فرمودند روزی که مطمئن شومآنها رأیشان را پس گرفته اند، من هم هر چه به او داده ام را پس می گیرم.و در نهایت هم تا زمانی که منتخبین مردم در مجلس حکم به بی کفایتی او نکردند، تنفیذشان را از او بر نداشتند!

خواهش می کنم دقت بفرمایید وظیفه رهبری رشد مردم است، نه هُل دادن مردم!

بله بنده منظورم از این سخنان این نبود که شما می خواهید این اشکالات را به پای اصل نظام و رهبری بنویسید، منظورم این بود که امام (ره) هر وعده ای داده اند و هر هدف گذاری که کرده اند به تنهایی نمی توانند به سمت آن حرکت کنند، هر کجا که مردم و مسئولین از ولی فقیه پیروی کرده اند حرکت رو به رشد ما سریع تر بوده است، و هر کجا که روگردانی کرده اند، سرعت حرکت ما کاهش یافته است.

با سلام و احترام

اجازه بدهید یک جور دیگه با هم سخن بگوییم، من پیش از پاسخ به مطالبی که بیان فرمودید، از شما یک سوال می پرسم: می شود به صورت واضح و به دور از کلی گویی بفرمایید که شرایط جامعه باید چگونه میبود که در آن صورت شما می پذیرفتید که وعده امام محقق شده است؟

با سلام و احترام
به نظر میرسد بحث تاپیک با بحث مشروعیت متفاوت باشد، پرسش گر از مشروعیت حکومت فقیه و نا مشروع بودن حکومت بدون فقیه و مانند آن نمی پرسد، سوال ایشان از وعده ای است که امام(ره) داده است و میگویند چرا عملی نشده است.

بسم الله الرحمن الرحیم

خب حالا بحث روشن تر شد، من تا حالا گمان میکردم تکیه شما بیشتر روی وعده معنویات و انسانیت است، اما در خصوص آنچه فرمودید باید به چند نکته اشاره کنم:

نکته اول:
همانطور که در پست ابتدایی خودم عرض کردم این وعده، وعده امام(ره) نبوده است، بلکه وعده دولت موقت بود، این وعده برای اولین بار در هشتم اسفند ماه سال 1357 از سوی سخنگوی دولت موقت مطرح شد و امام(ره) در واکنش به این وعده که صرفا یک وعده مادی است فرمودند به این وعده ها دلخوش نباشید، بلکه ما برای رشد معنوی و انسانیت
قیام کرده ایم؛ در حقیقت امام خمینی(ره) می خواستند وعده ها و مسیر حکومت به جای معنویات به سمت مادیات نرود

نکته دوم:
امام(ره) در جای دیگری می فرمایند: که در این خصوص به دولت سفارش اکید فرموده اند، و این نشان میدهد برنامه ریزی برای این مسئله بر عهده دولت بوده است و امام(ره) هم وعده ای در این خصوص نداده اند؛ فارغ از اینکه تا مدتی بعد از انقلاب آب و برق تا یک مقدار مصرف مشخصی مجانی شد اتفاقا؛ و بعد از آن هم تا قبل از هدفمندی یارانه ها و حذف بخشی از یارانه نیرو، تا مدت ها هزینه آب و برق برای خانواده های کم مصرف بسیار اندک و ناچیز بود.

نکته سوم:
روشن است که یک وعده ای که داده میشود در شرایط عادی است، مثلا اگر پدری به خانواده وعده داد تلویزیون بخرد و از بد ماجرا زلزله آمد و خانه شان ویران شد، طبیعتا اولویت برای هزینه های خانواده باید در خصوص رفع آثار این تخریب هزینه شود و کسی از این بابت اعتراضی نمیکند، وعده آب و برق مجانی برای یک دولت نوپا هم همینطور است، می توانست ادامه دار باشد، اما وقتی تمام دنیا علیه ایران بسیج شده و جنگی هشت ساله با آن همه خسارت و ویرانی و تحریم تسلیحاتی بر ایران تحمیل می کنند انصافا این یک شرایط بحرانی تلقی خواهد شد، شرایطی که مردم ایران هم آن را به خوبی درک می کردند و با تمام توان علی رغم نداری شان به جبهه ها کمک می کردند.

امروز هم تصمیم گیری در خصوص بودجه کشور بر عهده دولت و مجلس است، اینها که منتخب مردم هستند باید بنشینند اگر امکان چنین امری هست آن را محقق سازند، و حقیقتا هم ابراز نظر در این مسئله سخت است، بسیاری از شرایط است که ما از آن مطلع نیستیم، نمی توانیم به این راحتی قضاوت کنیم.

نکته چهارم:
اما فارغ از این پاسخ های جزئی نگرانه، باید حرکت یک حکومت را به صورت کلی دید؛ و در سنجش نتیجه هم نباید نگاه صفر و صدی داشت، و همچنین نباید یک مقطع خاص به لحاظ زمانی را دید؛ اینها همگی برای نتیجه گیری درست رهزن است.

پیامبر(ص) و امیرالمومنین(ع) هم نتوانستند آن اهدافشان را به صورت کامل در جامعه پیاده کنند، چون رهبر فقط یک نفر است، بدون حرکت مردم و سایر مسئولین رهبر یک جامعه توانی نخواهد داشت. اما همین که آن بزرگواران گام های بزرگی برداشتند نشانه موفقیت است، چون موفقیت را نباید صفر و صدی دید.
در مورد نظام اسلامی ما هم همینطور است، اگر توقع داریم با روی کار آمدن این حکومت دیگر فقیر و نیازمندی در کشور نباشد، این در زمان حاکمیت پیامبر(ص) و امیرالمومنین(ع) هم اتفاق نیفتاد!! باید بی طرفانه شرایط را سنجید. اما همین که از تعداد فقرا و نیازمندان، و همچنین فاصله طبقاتی کاسته شده است، این نشانه موفقیت است، نشانه رشد است و همانطور که از کلام شما پیداست، شما هم این رشد را قبول دارید.

ضمن این که مقایسه حکومت جمهوری اسلامی با حکومت پهلوی از سوی بنده به این خاطر بود که عرض کنم چه پیشرفت چشمگیری داشته ایم، نه اینکه به اهدافمان رسیده ایم. وگرنه بنده هم قبول دارم که میتوانستیم بهتر از این باشیم، و قبول دارم مشکلات هست، مردم تحت فشار هستند، من همه اینها را قبول دارم، سخن بنده در اصل حرکت در تحقق اهداف انقلاب است.

با سلام و عرض ادب
جناب رستگاران عزیز در خصوص مشروعیت، همین که فقیهی شرایط لازم برای بر عهده گرفتن حکومت را داشت حکومت برای او مشروع است، این که چه وعده ای بدهد مرحله بعد از مشروعیت است، البته برای او شرعا جایز نیست وعده ای بدهد که امکان عمل و اجرای آن نیست، اما سخن در این است که:
اولا: امام خمینی(ره) هرگز وعده آن مدینه فاضله ای که ما از حضرت مهدی(سلام الله علیه) انتظار داریم را نداده اند
ثانثا: این وعده های آب و برق مجانی را هم امام نداده اند
ثالثا: این وعده تا مدت ها اجرا شده بود
رابعا: به تحقق وعده ها نباید نگاه صفر وصدی داشت
خامسا: وعده ای که در آغاز یک حکومت داده میشود، سمت و سوی حرکت را نشان میدهد، چر که انقلاب و تشکیل حکومت آغاز یک حرکت است، نه پایان آن.

با سلام و احترام

بله در این که امام و مقام معظم رهبری دغدغه این را دارند که ملت ایران به لحاظ مادی و معنوی در بالاترین مرتبه ها باشند، و اینکه کشور هم پتانسیل رسیدن به آن را دارد شکی نیست، اما میخواهید چه نتیجه ای بگیرید؟ که آنها کم کاری کرده اند؟ رهبر یک جامعه فقط یک نفر است که طبق قانون اساسی وظیفه اجرایی هم ندارد مگر فرماندهی قوای مسلح که ما در این عرصه برترین ها هستیم.
اگر شما می خواهید نتیجه بگیرید که ما کاستی داریم خب این را که بنده هم قبول دارم؛ اگ می خواهید نتیجه بگیرید که امام و رهبری در این کاستی ها مقصر هستند، شما پیش از آن باید خیلی مقدمات دیگر را اثبات کنید.

در هر صورت اگر ما صفر و صدی نگاه نکنیم می بینیم که بسیاری از وعده های انقلاب با درصد قابل توجهی محقق شده است، چهل سالگی برای یک انقلاب هنوز دوران جوانی است، یک حکومت چهل ساله هنوز در ابتدای راه است، نمی توان توقع داشت که چرا وعده هایش محقق نشده است؟ نباید در ناکامی ها دچار بزرگ بینی شویم، ما در همین جوانی انقلابمان از بسیاری از کشورها پیش افتاده ایم، اما فقط ما را با امثل ژاپن و آلمان مقایسه میکنند برای اینکه ناامیدمان کنند، بگویند رشدی نداشته اید.

یعنی شما میگویید در زمان حکومت پیامبر(ص) و امیرالمومنین(ع) فقیر مادی و معنوی نبوده؟ این که خلاف واضحات تاریخی است! پس امام علی(ع) نیمه های شب برای چه کسی نان و خرما میبرده است؟ فقرایی که در نامه به عثمان بن حنیف از آنها یاد می کنند کی هستند؟ البته ما هم نمیگوییم نتوانستند، می گوییم نشد!! چون پیامبر(ص) و علی(ع) هم فقط یک نفر بودند و برای موفقیت در یک جامعه و رسیدن به اهداف همه باید همت کنند

با سلام و عرض ادب

ببینید جناب 501 عزیز بنده هم نمی خواهم بگویم مشکلات نداریم و همه چیز گل و بلبل است، و می دانم که بخشی از این ناکارآمدی هم بر عهده مسئولین است، تا اینجا هم با یکدیگر اختلافی نداریم، در حقیقت اختلاف من و شما از اینجا شروع میشود که شما ابتدا می فرمایید انگشت روی شخص خاصی نمیبرم، اما سپس در لفافه ولی فقیه که در رأس جامعه است را مقصر این کاستی ها میدانید:

کاملا انتظار به جایی هست، قطعا بنده هم چنین انتظاری دارم اما عمر یک حکومت مانند عمر یک انسان نیست که چهل سال، عمر میانسالی آن باشد
علاوه بر اینکه شما باید شرایطی که این حکومت با آن روبرو بوده است را هم ببینید؛ به عنوان مثال آیا قبول ندارید که اگر پیامبر(ص) و امیرالمومنین(ع) در طول حکومتشان از سوی دشمنان تهدید و مجبور به جنگ نمیشدند، و کارشکنی های داخلی نبود خیلی بهتر اهدافشان را پیش میبردند؟ حکومت ما در حالی به چهل سالگی رسیده است که کاملا از صفر شروع کرد! در زمانی شروع کرد که کشورهای اروپایی و آمریکایی از ساختارهای پیشرفته اجتماعی بهره می بردند، کشور ما این چهل سال را در تحریم به سر برده است، این چهل سال را در حالی پشت سر گذاشت که هشت سال آن را با تمام دنیا می جنگید!!
بااین حال در تمام شاخص ها به آمار بانک جهانی و موسسات بین المللی رشد چندین برابری داشته است.

باور کنید من نمی خواهم نواقص را نادیده بگیرم، من دقیقا میخواهم همین حرفی را که شما اینجا زدید بزنم که فرمودید:

این ظلم بزرگی در حق این نظام و انقلاب است که فقط کاستی ها را ببینیم و کارکردها را نبینیم؛ وگرنه ما هم نمیگوییم این حکومت به اهداف خود رسیده است.

در این شکی وجود ندارد...
ان شالله خود خداوند دست هر مسئولی را که شایستگی پستش را ندارد در هر رده ای از مسئولیت کوتاه کرده، و بهترین مردم را مسئول امور مردم قرار دهد.

پرسش:
در مورد سخنان امام خمینی(ره) در خصوص آب و برق و اتوبوس مجانی برای مستمندان، به نظر می رسد نه تنها آب و برق و اتوبوسی را برای طبقه مستمند مجانی نکردند، بلکه معنویات و روحیات هم تنزّل یافته و به جایی رسید که الان وقتی چند بسته غذا رو میبری تو خیابون به مستمندان بدهی حتی اونهایی هم که دستشون به دهنشون میرسه میان توی صف تا غذایی بگیرند. آیا امام خمینی اشتباه کرد؟ یا اینکه اشتباه نکردند و نباید این موارد انجام میشد؟

پاسخ:
نکات متعددی در پاسخ به این سول باید عرض شود، خواهش می کنم از نگاه جزیره ای به این پاسخ ها اجتناب کرده و همه آنها را با هم و در کنار هم ببینید:

نکته اول:
وعده آب و برق مجانی وعده امام(ره) نبوده است، این وعده برای اولین بار در هشتم اسفند ماه سال 1357 از سوی سخنگوی دولت موقت مطرح شد و امام(ره) در واکنش به این وعده که صرفا یک وعده مادی است فرمودند به این وعده ها دلخوش نباشید، بلکه ما برای رشد معنوی و انسانیت قیام کرده ایم؛ در حقیقت امام خمینی(ره) می خواستند هدف اصلی انقلاب گم نشود و وعده ها و مسیر حکومت از معنویات به سمت مادیات نرود.

امام(ره) در جای دیگری می فرمایند: که در این خصوص به دولت سفارش اکید فرموده اند، و این نشان میدهد تحقق چنین امری بر عهده دولت بوده است، فارغ از اینکه اتفاقا تا مدتی بعد از انقلاب آب و برق تا یک مقدار مصرف مشخصی مجانی شد؛ و بعد از آن هم تا قبل از هدفمندی یارانه ها و حذف بخشی از یارانه نیرو، تا مدت ها هزینه آب و برق برای خانواده های کم مصرف بسیار اندک و ناچیز بود.

نکته دوم:
نکته مهم دیگری که باید به آن توجه داشته باشید این است که انقلاب شروع یک حرکت است، نه پایان آن!!! بنابراین کسی که در آغاز یک انقلاب و تشکیل حکومت یک اهدافی را پایه گذاری میکند، یک اهدافی را بیان می کند، یعنی مقصد این است، هدف این است و ما باید به آن برسیم، انقلاب و تشکیل حکومت هرگز بدین معنا نیست که ما به اهدافمان رسیده ایم!! بنابراین عدم تحقق هدف در زمانی خاص، یا تحقق نسبی آن شکست محسوب نمیشود.

امام خمینی(ره) هدف از تشکیل حکومت اسلامی را آبادانی دنیا و آخرت می دانند، و تا انقلاب هست این حرکت به سمت آبادانی دنیا، و همچنین تربیت معنوی روحی و معنوی مردم نیز ادامه دارد و هرگز متوقف نخواهد شد.

نکته سوم:
روشن است که یک وعده ای که داده میشود در شرایط عادی است، مثلا اگر پدری به خانواده وعده داد تلویزیون بخرد و از بد ماجرا زلزله آمد و خانه شان ویران شد، طبیعتا اولویت برای هزینه های خانواده باید در خصوص رفع آثار این تخریب هزینه شود و کسی از این بابت اعتراضی نمیکند، وعده آب و برق مجانی برای یک دولت نوپا هم همینطور است، می توانست ادامه دار باشد، اما وقتی تمام دنیا علیه ایران بسیج شده و جنگی هشت ساله با آن همه خسارت و ویرانی و تحریم تسلیحاتی بر ایران تحمیل می کنند انصافا این یک شرایط بحرانی تلقی خواهد شد، شرایطی که مردم ایران هم آن را به خوبی درک می کردند و با تمام توان علی رغم نداری شان به جبهه ها کمک می کردند.

امروز هم تصمیم گیری در خصوص بودجه کشور بر عهده دولت و مجلس است، اینها که منتخب مردم هستند باید بنشینند اگر امکان چنین امری هست آن را محقق سازند، و حقیقتا هم ابراز نظر در این مسئله سخت است.

نکته چهارم:
نباید به موفقیت نگاه صفر و صدی داشت، اگر توقع داریم با روی کار آمدن این حکومت دیگر فقیر و نیازمندی در کشور نباشد، این در زمان حاکمیت پیامبر(ص) و امیرالمومنین(ع) هم اتفاق نیفتاد!! چون رهبر فقط یک نفر است، بدون حرکت مردم و سایر مسئولین رهبر یک جامعه توانی نخواهد داشت. اما همین که آن بزرگواران گام های بزرگی برداشتند نشانه موفقیت است، همین که از تعداد فقرا و نیازمندان، و همچنین فاصله طبقاتی کاسته شده است، این نشانه موفقیت است، نشانه رشد است.
چه در حیطه فرهنگ و چه در حیطه اقتصاد و سایر ابعاد آیا ما قابل مقایسه با قبل از تشکیل حکومت اسلامی هستیم؟ آیا ما در عرصه تغذیه مردم، در عرصه کاهش فقر، در عرصه آزادی، در عرصه استقلال، در عرصه حمایت از اقشار ضعیف، در عرصه معنویت پس از انقلاب مسیر رو به رشدی را پیموده ایم یا خیر؟

در عرصه پرورش و تربیت روحی و معنوی مردم خب گنجاندن دروس دین و معنویت از دبستان تا دانشگاه، نظارت بر تولید محتواهای صوتی و تصویری، اصلاح رسانه و سینما، شکل گیری نهضت سوادآموزی، برخورد با مجرمین و مخلّین در عرصه فرهنگ، و مانند آن آیا گام های مهمی نیست که بعد از انقلاب برداشته شدند؟
تشکیل جهاد سازندگی، کمیته امداد امام خمینی(ره)، بهزیستی، ترویج گفتمان عدالت، توجه ویژه به روستاها و مناطق محروم و مانند آن آیا دستاوردها کمی است و کشور در این زمینه دچار تحوّل نشد؟ امروز اردوهای جهادی، و حرکت پزشکان جهادی و مانند آن از برکات انقلاب نیست؟

بنابراین چرا گمان می کنیم به لحاظ سطح رفاهیات زندگی روند نزولی پیموده ایم در حالی که ایران رتبه اول برق رسانی به روستاها در دنیاست! شاخص پزشک نسبت به جمعیت 6 برابر بهبود یافته است، دیگر خبری از پزشکان هندی و بنگلادشی نیست! و بر اساس آمار بانک جهانی، ۴۶ درصد مردم ایران در سال ۱۳۵۶ زیر خط فقر بودند؛ اما این رقم در سال ۱۳۷۸ به ۱۶ درصد کاهش یافته است. و در کنار این ها ایران امروز قدرت اول منطقه، و مظهر اقتدار اسلام است.

در مورد فرهنگ نیز نباید مردم ایران مردمی بد نشان داده شوند که رحم و مروّت در وجودشان نیست، دنبال دریدن یکدیگر هستند، و تلیقینات منفی دیگری مانند آن!! چرا چند نفر اختلاس کنندگان و احتکار کنندگان ما را به چنین دیدگاهی کشانده است؟ آیا کم هستند خیّرین در عرصه ازدواج و جهیزیه و مسکن و مدرسه و بیمارستان؟ چرا گمان میکنیم مردم ایران به لحاظ روحی و روانی روند نزولی داشته اند؟ از خودگذشتگی ها در جبهه ها و همچنین جوانان مومن و مردم امروز ما کم است؟

ما نباید از ظواهری چون بی نمازی و بی حجابی به ضعف دین نسبت به گذشته حکم کنیم؛ اولا این ها جلوه های دین داری است، وگرنه می بینیم که خانم بازیگری که کشف حجاب کرده و به شبکه جم پیوسته هنگامی که به کشور بازگشت ابتدا به حرم حضرت معصومه(س) رفت و اولین عکس خود پس از بازگشت را از آنجا منتشر کرد.
ثانیا این جلوه ها را هم باید دقیق دید، نه آن جلوه هایی که به خاطر مخالفت با اعتقاد ما بیشتر جلب توجه می کنند، مثلا زائران اماکن متبرکه و حرم ائمه(ع) و مسجد جمکران را هم دید که نسبت به جمعیت ده ها برابر شده است، در حالی که جمعیت ما بعد از انقلاب کمی بیش از سه برابر شده است.

اشکال این است که ما فقط کسانی که گاهی نیازمند نیستند و در صف می ایستند را می بینیم، اما ای کاش صفی هم تشکیل می دادیم برای کسانی که حاضرند برای سیری دیگران گرسنگی بکشند، برای شادی دیگران ناراحتی بکشند، برای رفاه دیگران سختی بکشند، کاش میشد این انسان ها را هم در صفی جمع کرد تا مردم ما ببینند این صفوف در اکثریت قاطع اند.

نکته پنجم:
برای قضاوت درست باید شرایط را هم دید و سپس قضاوت کرد، روشن است که با پیروزی انقلاب اسلامی دشمن هم دست از دشمنی بر نداشت، بلکه دشمنی های دشمنان اسلام و انقلاب چندین برابر شد، طبیعتا در کنار تلاش های انقلاب اسلامی برای رفع مشکلات اقتصادی، و معیشتی، و همچنین تربیت روحی و معنوی مردم، دشمن هم مشغول سنگ اندازی و فشار اقتصادی، و همچنین تربیت مردم متناسب با اهداف خود شد، شما می بینید که علنا تحریم کرده و سپس از پشت دوربین های ماهواره ای مردم را از قحطی و گرسنگی و جنگ نظامی و هر بهانه دیگری می ترسانند و صراحتا به احتکار و انبار کردن دعوت می کنند!! در عرصه اجتماعی بر بی اخلاقی ها تأکید کرده و از بی بند و باری های جنسی، تا هم جنس بازی و گربه و سگ نگه داشتن به جای فرزندآوری، بزرگ نمایی فسادهای مالی در ایران، و از ان طرف تحقیر دستاوردها سخن می گویند و خلاصه از هیچ تلاشی فروگذار نیستند.

براستی اگر هر کشور دیگری جای ایران میبود حتی کشورهایی که امروزه اقتصاد برتر جهان هستند مثل ژآپن و آلمان، اگر این کشورها هشت سال از ورود کوچکترین تسلیحاتی به آنها منع شود در حالی که توان ساخت تسلیحات را هم هنوز ندارند، و سپس با تمام توان به آنها حمله نظامی شود، بیش از 570 بار مورد حمله شیمیایی قرار بگیرند و سازمان های بین المللی حاضر نشوند آغازکنندگان جنگ را به عنوان متجاوز اعلام کنند! 40 سال تحریم کمر شکن که پولشان را فقط با چمدان خارج کنند، کشتی هایشان را بیمه نکنند! از گروهک های تروریستی مختلف در داخل آنها حمایت کنند!

شبکه عظیم رسانه ای که علیه هیچ کشور دیگری وجود ندارد علیه آنها به راه بیندازند، و با تمام توان از اپوزیسیون آنها حمایت های مادی و معنوی کنند! بودجه های عظیمی که امروز از جانب کشورهای حوزه خلیج فارس خرج فروپای ایران میشود، خرج فروپاشی آنها شود.
از هر کسی که به گونه ای به ملت و مردمشان ضربه می زند حمایت کنند، و تمام آسیب های اجتماعی را ترویج کنند، شما می دانید 70 درصد از تریاک جهان در ایران کشف میشود! آیا در این صورت وضع ژاپن و آلمان بدتر از ایران نبود؟

پس بخشی از ناکارآمدی ها در عرصه اقتصاد، و اجتماع، و تربیت معنوی مردم هم قطعا به خاطر تلاش های دشمن است که سالانه بودجه های عظیمی را از سوی کشورهای استعمارگر و همچنین برخی حکام دیکتاتور حوزه خلیج فارس به خود اختصاص می دهد.

نکته ششم:
حرکت نظام و رهبری به عنوان سکان دار آن را باید مجموعی دید، فراز و نشیب های موقتی در حیطه مسئولیت یک مسئول موقت را کسی نباید به پای اصل نظام یا رهبری بنویسد؛ خب هر کسی در حیطه وظایف خود می تواند هم با جدیّت به مردم خدمت کند و هم میتواند در حد معمول وظیفه اش را انجام دهد و هم می تواند با رانت و اختلاس و مانند آن اصلا خیانت کند به ملت. اما باید توجه داشت که سلیقه و علاقه هیچ مسئولی در حکم حرکت کلی نظام نیست. تمام مسئولین اجرایی مسئولیتشان موقتی است، می آیند و می روند، سلیقه و علاقه ایشان در دوره خودشان معتبر بوده و به معنای مشی کلی نظام نیست! نظام علی رغم فراز و نشیب هایش دارد به جلو حرکت می کند، اصل هم همین است.

علاوه بر اینکه تصمیم گیری برای مسئولین در یک نظام نوپا ممکن است همراه با آزمون و خطا باشد، یعنی یک تصمیمی میگیرند و سپس به نقاط ضعف آن پی میبرند و آن را اصلاح می کنند، این آثار و پیامدهای منفی موقتی میتواند نقش پازلی از رشد یک حکومت نوپا را بازی کند. کشورهای غربی که امروز از نگاه برخی به موفقیت هایی رسیده اند طی ده سال و بیست و سال و پنجاه سال نبوده است، بلکه قرن هاست که دیدگاه های حکومتی در غرب در معرض آزمون و خطا و رشد بوده اند. خود لیبرالیسم مقاطع مختلف و اصلاحات متعددی را طی کرده تا بدین جا رسیده است.

بنابراین در یک کلام اگر از حرکت های مقطعی چشم بپوشید و حرکت کلان انقلاب را ببینیم، خواهیم دید که انقلاب اسلامی ایران همواره رو به جلو حرکت کرده است.

نکته هفتم:
و نکته پایانی اینکه قدرت یک رهبر در گرو مردم است، وگرنه اگر یک رهبر علی(ع) هم باشد اما مردم از او حمایت نکنند خانه نشین خواهد شد، منظور از قدرت رهبری قدرت بازو که نیست، قدرت اجتماعی و موقعیت سیاسی است، خب مثلا در مصداق تحریم ها متاسفانه من خودم بسیاری را می دیدم که می گفتند می شود تحریم ها را با مذاکره برداشت اما رهبری مخالفت می کند، و میخواستند بارگناه این تحریم ها و فشارها را به گردن رهبری بیندازند، خب در اینجا رهبری باید چه کند؟ ایشان فرمودند من به مذاکرات خوش بین نیستم! اما اجازه دادند که مردم هم تجربه کنند! و نتیجه مذاکرات موجب رشد مردم شد، رهبری کوتاه آمدند تا مردم هم آنچه ایشان می داند را تجربه کنند!

قدرت داشتن یک حرف است، مصلحت اندیشی در إعمال قدرت یک چیز! بلاتشبیه خداوند هم قدرت دارد اما مردم را مجبور به پیروی از خود نمی کند، چون چنین رفتاری یعنی اجبار مردم به خوب بودن که فایده ای ندارد! بله رهبری به راحتی می تواند منتخب مردم را کنار بگذارد، یا اصلا نظرات خودش را به او دیکته کند، اما به چه قیمتی؟ به قیمت از دست دادن مقبولیت نظام و اینکه مردم احساس کنند انتخابات صوری است و آنها هیچ نقشی ندارند، در حقیقت رئیس جمهور همان رهبر است، مردم فقط انتخاب می کنند چه کسی بیاید و اوامر رهبری را مو به مو اجرا کند!

به همین خاطر رهبری تصریح می فرمایند که من در امور اجرایی کشور دخالت نمی کنم، تا مردم هم احساس کنند در این امور اجرایی نقش دارند، منتخب آنها آزادی عمل دارد.