غضب

یاهو

سلام و عرض ادب

من مدتی هست که قوه ی غضبیه ام رو از دست داده ام و در جامعه نمیتونم خودمو جمع و جور کنم ( در مقابل نامحرم توانایی مغرور بودن ندارم)
همه ما میدانیم که غضب برای دفع ضرر هست ...من نمیتونم دفع ضرر کنم
انرژی روانیم احساس میکنم خیلی پایینه ....تا حدی که توانایی برای غضبناک بودن ندارم
اعتماد به نفسم پایین رفته ....احساس ترس زیادی بر من حاکم هست

نمیدونم تاثیر جادو هست (ما تو فامیل جادوگر زیاد داریم خودشون هم اعتراف کردند !)
یا تاثیر شکستی که این اواخر خورده ام [SPOILER]( از فردی خوشم اومده بود ولی اون ابروریزی راه انداخت و در مکانی هستم
که نمیتونم ترکش کنم و برام زجراوره نگاه های قضاوت امیز و زشت حالمو بد میکنه)
[/SPOILER]

البته الان وضعم خیلی بهتر شده قبلا ......شبیه اسکیزوفرن ها و بیماری وسواس گرفته بودم تمرکزم نابووووووود ...شبها خوابم نمیبرد.....تفکر اشفته
در یک کلام ویران شدم و نمیدونم دقیقا دلیلش چیه

چه کنم؟
تشکر

سلام
چیکار کنم برای عصبانی نشدن آنی....کمتر از یک آن
فلج کرده زندگیمو
نسبت به چیزای خیلی کوچیک عصبانی میشم....اگه مثلا کسی بهم بگه ی چایی بده
البته می دونم ....عاملش خودمم...خیلی آدم پست خودخواهی بودم
هر صفت بدی تو من بود...از مردم متنفر بودم از مامان و بابام حتی
الان نیستم ....دیگه می فهمم مردمم آدمن....و شرمندم
توروخدا کمکم کنین
من یک دنیا مشکلات دیگه هم دارم
ک اصلا حوصله ی نوشتنشو ندارم
افسردگی،تنبلی،....

سلام.
ببخشید من خیلی عصبانی میشم ولی هیچوقت به صورت غضبناک شدن بروزش نمیدم و همیشه توی خودم میریزم شاید چون فکر میکنم از نظر دیگران موضوعاتی که منو ناراحت میکنن کاملا بی موردن. مثلا هرکس هر مهربونی ای بهم میکنه به دید ترحم میبینم، مثلا هیچوقت اجازه نمیدم کسی تو کارای خونه بهم کمک کنه یا اگه برام هدیه بخرن یا ابراز علاقه کنن حس خوبی ندارم و همش فکر میکنم ترحم دارن میکنن و بهم میریزم یا وقتی فکر میکنم کسی داره از بالا بهم نگاه میکنه مثلا سر شوخی سرکارم میذاره یا حتی تو کارام نظر میده عصبانی میشم و یا وقتی کسی نصیحتم میکنه یا اشتباهامو بهم میگه یا میخواد تغییرم بده خیلی بهمم میریزه. چیکار باید بکنم؟ دیگه از همه آدما دارم متنفر میشم و چون این عصبانیتای فروخورده همیشه جاهای دیگه سرباز میکنن گاهی بعضی از رفتارام برای دیگران سوال میشه همش

با سلام و احترام خدمت کارشناس عزیز
بنده مشکلی دارم تحت عنوان کنترل خشم. چندین تاپیک مختلف از این انجمن در این باره خوندم ولی کمکی بهم نکرد راهکار های عجیب و غریبی و غیر کاربردی زیاد دیدم خواشمندم به بنده در این زمینه کمک کنید. دو بخش این خشم من
اول در مورد خانواده من دوس ندارم در مورد اعضای خانوادم اصلا عصبانی بشم. ولی خوب گاهی پیش میاد و خوشبختانه خودم رو کنرل میکنم و فحاشی نمیکنم یا داد نمیزنم ولی بالاخره غر غر میکنم و این نگه داشتن خشم باعث میشه خودم رو از درون بسوزونه و بسیار اذیت میشم و تا چند ساعت حالم خوب نیست.
دوم در مقابل مردم جامعه هست. خوب میدونید اکثریت مردم ما فرهنگ و ادب ندارن و در حق خوری و پایمال کردن حقوق دیگران و زرنگ بازی سر آمد مخلوقات عالم هستن(صد رحمت به پدر یهود) ... موقعی هم که به رفتارشون اعتراض میکنی با پرخشگری و فحاشی و درگیری فیزیکی روبه رو میشی راهکار مناسب در این مواقع چیه؟
ی جا میخوندم تغییر وضعیت از ایستاده به نشسته!!!! یا وضو گرفتن راه کنترل خشم هست خوب شما تصور کنید وسط خیابان با ی آدم بی ارزش دعوامون شد و داشت حق ما رو میخورد بعد شروع به فحاشی کرد و با ما گلاویز شد بهش بگیم صبر کن وضو بگیرم!!!! طبعا این راهکار ها بیشتر چیزی شبیه طنز هست تا راهکار
جای دیگری خوندم بخشش!!! و مثال جریان جناب مالک اشتر و آن فرد بی ادب رو بیان کرده بود اما آیا این موضوع به معنی تو سری خوری و اجازه دادن به دیگران برای استفاده از این مقید بودن فرد نمیشه؟
در کل من راه حل کاربردی و منطقی که بدرد بنده بخوره و بتونم در زندگیم استفاده کنم پیدا نکردم از کارشناس محترم خواهش دارم به بنده کمک کنند
سپاس فراوان @};-@};-@};-

با سلام خدمت کارشناسان عزیز

در حدیثی داریم : ((یا من سبقت رحمته غضبه)) رحمت خدا بر غضبش سبقت داره؟!

چگونه ممکن هست که یه صفت خدا سبقت داشته باشه به یه صفت دیگه؟

کارشناس بحث : اویس