شوخی

سلام علیکم  در احادیثی وارد  شده که ادخال سرور در قلوب مومنین (یعنی  شاد کردن مومن )  مستحبه و از طفر دیگر حدیثی در نهج البلاغه داریم که می فرماد که : هیچ کس مزاحی نمی کند مگر اینکه مقداری ز عقل او کنده می شود  حال می خواستم بدانم که آیا مزاح کردن مکروه است ؟ و منظور از شادکردنی که در روایت آمده شاد کردن دل مومن است ؟ مثلا آنرا کمک کنیم  و اگر منظور روایتی که مزاح را قبیح شمارده مزاح غیر اخالقیه ، دلیل شما بر این که منظور مزاح غیر اخلاقیه چیست ؟  

سلام خدمت شما  بعضی سخنان که در گفت و گوها میگوییم مشخص نیست که غیبت هستند یا نه مثلا پ با لحن شوخی به دوستم بگویم که 《استاد فلانی باز از خواب بیدار شد و شروع کرد به حرف زدن در گروه کلاسی》 چون در این ایام از این مسئله که بعضی استاد هایمان از صبح زود انتظار دارند در گروه کلاسی حاضر باشیم و در بحث های درسی شرکت کنیم گلایه مندیم با همکلاسیها از سر شوخی از این حرفها میزنیم که وای استاد فلانی از صبح آنلاین میشود و حرف میزند... این حرف را نه برای مسخره کردن و بیان عیب استاد گفتم نه با عصبانیت درباره او حرف زدن بلکه با لحن شوخی که عجب استادهایی داریم از صبح شروع میکنند به حرف زدن درباره درس.. آیا این کلام به منزله غیبت است و من که چند بار اینکار را کرده ام باید توبه کنم؟ و آیا در هر شرایطی که حرف فرد غایب را برای شوخی کردن بزنیم گناه غیبت است؟ لطفا در مورد اون مثالی که گفته ام بگویید غیبت است یا خیر چون از این موارد پیش میاید در گفت و گوهام در این روزها نمیدانم غیبت بوده اند یا خیر.ممنون از شما

سلام

میخواستم راجب شوخی با نامحرم یه نظر جامعو کاملی رو بهم بدید

معمولا ادمها از شوخی با نامحرمهای نااشنا ( غیر اقوام معمولا) شاید دوری کنن اما دیدیم که مثلا ( حتی شاید خودمم) با دختر عمو یا دختر دایی با پسر عمها و وو و ( اقوام کلا) توی جمع مهمونی و مثلا شام خانوادگی که رفتن خونه با هم شوخی میکنن و همه میخندن و ...

یا شنیده میشه میگن من که با شوخی با پسر عموم حس هوسی ندارم ....

میخوام حدو اندازه شوخی رو روشن کنید برام

و اینکه چه اثراتی داره

ممنونم

با نام و یاد دوست

سلام

یکی از کاربران سایت سوالی داشتند که مایل نبودند با آیدی خودشون مطرح شود

لذا با توجه به اهمیت موضوع، سوال ایشان ضمن حفظ امانت، جهت پاسخگویی توسط کارشناس محترم، با نام کاربری "مدیر ارجاع سؤالات" درج می شود:

با تشکر

در پناه قرآن و عترت پیروز و موفق باشید

سلام
ممنون میشوم یک استاد اخلاق و یا حدیث گرامی به این سوال بنده پاسخ دهند.
من روی مساله مزاح کار میکنم و به یک مشکلی برخوردم که تلاش برای حل آن تا به حال نتیجه ای نداشته
ما در روایات مزاح درمورد پیامبر اکرم حکایاتی با مضمون پیر زن وارد بهشت نمیشود و پیر مرد و بی دندان وارد بهشت نمیشود داریم
سوال من این است که مگر ما نمیگوییم باید در باب مزاح ظرفیت ها سنجیده شود که کسی ناراحت نشود؟1
دوم اینکه مگر نمیگوییم در باب مزاح این عمل باید موجب شادی و نشاط شود و اصلا مزاح به همین علت ایجاد میشود که حال و هوای کسی را عوض کنیم. ادخال سروری باشد و در کنارش البته فکاهی و بی معنا نباشد؟
این عمل پیامبر که قطعا درست است و از او هیچگاه عمل ناشایست سر نمیزند چگونه در دسته مزاح ها قرار میگیرد با اینکه فرد مقابل را ناراحت میکند در برخورد اول؟
حرف من این است که این گونه حکایات صرفا یک حکایت اخلاقی اند و نه مزاح.
یعنی همانطور که میدانید ما باید فرقی قائل شویم میان این دو تا معنی مزاح را بفهمیم
مزاح میشود مثلا ماجرای خرما خوردن ایشان و حضرت علی و...
اما اینگونه موارد را چگونه در دسته مزاح قرار میدهیم؟
من میگویم بیشتر به نظر میرسد یک حکایت اخلاقی باشد تا مزاح
هر حکایتی لزوما مزاح نیست
ممنون میشوم پاسخ دهید.