شوخی در اسلام

سلام
ممنون میشوم یک استاد اخلاق و یا حدیث گرامی به این سوال بنده پاسخ دهند.
من روی مساله مزاح کار میکنم و به یک مشکلی برخوردم که تلاش برای حل آن تا به حال نتیجه ای نداشته
ما در روایات مزاح درمورد پیامبر اکرم حکایاتی با مضمون پیر زن وارد بهشت نمیشود و پیر مرد و بی دندان وارد بهشت نمیشود داریم
سوال من این است که مگر ما نمیگوییم باید در باب مزاح ظرفیت ها سنجیده شود که کسی ناراحت نشود؟1
دوم اینکه مگر نمیگوییم در باب مزاح این عمل باید موجب شادی و نشاط شود و اصلا مزاح به همین علت ایجاد میشود که حال و هوای کسی را عوض کنیم. ادخال سروری باشد و در کنارش البته فکاهی و بی معنا نباشد؟
این عمل پیامبر که قطعا درست است و از او هیچگاه عمل ناشایست سر نمیزند چگونه در دسته مزاح ها قرار میگیرد با اینکه فرد مقابل را ناراحت میکند در برخورد اول؟
حرف من این است که این گونه حکایات صرفا یک حکایت اخلاقی اند و نه مزاح.
یعنی همانطور که میدانید ما باید فرقی قائل شویم میان این دو تا معنی مزاح را بفهمیم
مزاح میشود مثلا ماجرای خرما خوردن ایشان و حضرت علی و...
اما اینگونه موارد را چگونه در دسته مزاح قرار میدهیم؟
من میگویم بیشتر به نظر میرسد یک حکایت اخلاقی باشد تا مزاح
هر حکایتی لزوما مزاح نیست
ممنون میشوم پاسخ دهید.