چند پرسش از بی‌خدایان و طرفداران نظریه فرگشت

میتوانید تردید کنید ولی تا زمانی که با روش علمی آنرا نقض نکنید مبنا و اصل هست

قتی این اصل را پذیرفتیم که انرژی و ماده نه خلق میشود و نه نابود میشود بلکه از شکلی به شکل دیگر در می آید نیازی نیست موجد آن را دنبال کنیم همانطور که شما در معرفت شناسی خود بدنبال علت خدا نمیگردید و قضیه علت ها را با مطرح کردن عله العلل فقط تا خدا ادامه میدهید

وقتی ازلی بوده نیازمند چه باید باشد

کسی از عدم صحبت نکرد صحبت از اندازه قطعی ذرات و امواج انرژی هست تا آثارشان به وقوع نپیوندد قادر به اندازهگیری دقیق و قطعی شان نیستیم

ذرات زیر اتم را کدام دانشمندی اندازه گیری کرده که در زمان و مکان نمیگنجد؟

ذرات کوانتومی و اجزاء ریز اتمی خاصیت موجی ذر ه ای دارند تا به وقوع نپیوندند هیچ قطعیتی در زمان یا مکان خاصی ندارند

وقتی موضوعی را حتی نتوان تصور کرد چطور میتوان آن را اثبات کرد

چه روشی غیر از روش علمی برای تمیز اوهام از موضوعات اصیل و قابل اثبات سراغ دارید؟

آن روش که موهومات را کمتر کند
قابل نقدتر باشد
بتوان درستی از نادرستی آن را تشخیص داد
پیچیدگی کمتر داشته باش

باز هم مثال قطب شمال

خودش ما هم اشاره کردید که این بحث خارج از بحث تاپیک هست. میدانم که اگر مطرح کنم بحث را کاملا به بیراهه میکشاند.
اگر علاقه دارید میتوانید به تاپیکهای مرتبط مراجعه کنید یا اگر قانع نشدید تاپیک مستقلی بزنید.

اشکال من بر مقایسه شما بین تقسیم عقلی و اثبات یک امر خارجی بود.
درتقسیم عقلی، هیچ چیزی به عنوان یک موجود خارجی اثبات نمیشود.
شما برای شروع بحث یک تقسیمی در فضای کاملا ذهنی و در گوشه غار تنهایی تان تصویر میکنید.

خدا خیرتان دهد.
پس اینقدر با قوت و شدت از جهان خارج به عنوان یک امر اثبات شده و یقینی نام نبرید.
هیچ دلیل متقن و غیر قابل نقضی برای اثبات جهان خارج وجود ندارد.

اما وجود خود اندیشه
می اندیشم یعنی چه؟
یعنی تصورات ذهنی را در کنار هم قرار میدهم تا به تصوری جدید برسم.
درسته؟
اگر این باشد، باید بگویم این هم یقینی نیست.
از کجا میدانید که یک موجود ماهر و فوق العاده ای شما را با همه چیزهایی که تصور میکردید می اندیشید در یک آن قبل یک دفعه ایجاد نکرده است.
پس اندیشه ای بدین معنا در کار نیست.

بله میتوان اندیشه مورد نظر را بدین صورت تصویر کرد:
من در همین ثانیه تصوراتی در ذهنم هست که گمان میکنم آن تصور از ترکیب و استنتاج و تبدیل تصورات قبلی ایجاد شده است.
به عبارت بهتر میتوانم اینچنین بگویم: تصویری در ذهنی( که ذهن من خوانده میشود) وجود دارد که من بدون هیچ دلیل متقنی انرا اندیشه خودم میدانم.

در این صورت، با وجود ملاک یقین غیر قابل زوال و شک، تنها
در میان علوم حصولی و معرفت قضیه ای، یک دسته از قضایا باقی میمانند و آن چیزی نیست جز قضایای تحلیلی و اولی
و علوم شهودی و حضوری.

اولا: این جمله"تصورات را به اندازه تصورات قبول میکنم" یعنی چه؟
به اندازه تصورات" یعنی چه؟
دوم: پذیرش امور خارج از ذهن به اندازه وزن تاثیرشان یعنی چه؟

یعنی با ملاک پراگماتیسمی؟

اگر این باشد، که دیگر نباید دنبال معرفت یقینی باشید.

سوم: این تقسیم بندی بر چه اساسی است؟ بدیهی است، مصداق خارجی دارد، از خارج گرفتید یا دلبخواهی است؟

چهارم. اگر این دو باشد، هیچ معرفت یقینی نخواهید داشت.
شما یک سری تصورات ذهنی دارید(که فقط قادر به درکشان هستید نه اثبات انها) و یک سری اموری که در زندگی شما اهمیت دارد و زندگی شما بر اساس آنها پیش میرود.
در این صورت، شما یک پراگماتسیت هستید.

پس نیابد دنبال بحثهای نظری و عقلی باشید.
معرفت عبارت است از آنچه به کار می اید نه انچه قابل اثبات منطقی است.
پس دیگر نباید دنبال ادله اثباتی باشید.

پنجم:شما نمیتوانید این سخن را در پاسخ سوال من بدهید.
شما ملاکی برای عدم قبول یک سری از تصورات را ارائه کردید:
اگر پذیرش این ملاک و طرح آن، به واسطه اهمیت آنها باشد، خود این ملاک از چه طریقی ایجاد شده است.

ششم.از اینها گذشته، من هم موضوعات مورد نظرم را به اندازه وزنشان در زندگی ام میپذیرم.(با همین ملاک شما)
با این وضعیت، چه ملاکی برای صحت پذیرش من یاعدم پذیرش شما وجوددارد؟

شما اول اصلش را اثبات کن.
تا بعد نامش را یافته بگذاریم.
شما دچار مغالطه معیار دوگانه هستید.

نقل قول:

نوشته اصلی توسط متحیر
«کلمه» مثالی بود، برای مکانمند بودن هر چه که اندیشه میکنیم

مثال اشتباهی بود.

شما اعتماد گرا هستید و در پستهای قبل پاسخ شما را دادم.
اگر معیار واحدی دارید، بحث میکنیم و گرنه بحث ثمری ندارد.

این نمیشود
هر موقع نوبت خودمان شد، اثبات را به مفید بودن و قابل تصور بودن موکول کنیم.
هر موقع طرف مقابل شما، اثبات را به ادله عقلی غیر قابل نقض و تردید حتی از نظر تردیدهای عقلی متوقف کنیم.

تا بحال که توجیه مناسبی برای پذیرش مبانی این مباحث نیافتم چنانچه تاپیکهای مناسبی یا منابع مطالعاتی سراغ دارید بفرمایید .

لطفا صرفا یک مثال یا مصداق برای بحث عقلانی بدون مدد از اشیاء خارج از ذهن عنوان کنید

چون اثباتش به این هست که ذهنیت ما در مغز جا گرفته در بدن و محیط اطرافمان شکل میگیرد تجربه و عقلانیت به هم مربوط هستند.

من شکاک نیستم یعنی نافی موجودات و اشیاء خارج از ذهن نیستم
ولی نسبت به امور فرامادی که نمیتوان مبنای تجربی برای آنها پیدا کرد ناباور هستم و نسبت به آنها شکاک هستم
تقریبا همان پراگماتیسمی که شما میفرمایید.
تجربه و ساختار مغز را پدیدآورنده ذهنیت و معرفت میدانم .

یقین وقتی پدید می آید که با روش علمی از محک تجربه بگذرد
در روش علمی تردید حتی در اصول و نظریات کنار نمیرود ولی نقض اصول و نظریات با شواهد علمی و مستند پذیرفته هست

اگر فرضیات و نظریات صرفا ذهنی باشند شواهد و مستندات و تجربه ای به همراه نداشته باشند بله همه چیز مظنون هست
این تکه از بحث هم خارج از تاپیک بود باز هم اگر لازم میدانید آدرس برای ادامه بدهید

هم چنان که شعله وجود اشیاء خارج از ذهن را خاموش می کنیم این علوم هم بنیان و مبنایی ندارند
وقتی اندیشه معلق هست و متعلق نیست علم حضوری یا حصولی برای که پدید میآید؟

همانطور که در پستهای بعد عنوان کردید متاسفانه من و شما بنیان معرفت شناسانه مشترکی نداریم
معرفت از ساختار فیزیکی مغز که در بدن ما کاشته شده و تجربه حواسمان از تعامل با محیط حاصل میشود.
ولی شما معرفت و عقل را بدون مدد از محیط و حتی مغز حاصل میدانید .

به علت محدودیت ذاتی ما نسبت به وسعت جهان یقین صد در صد هرگز بدست نمی آید.
ولی با راه و روش علمی نظریات کمتر گمراه کننده و دور از اوهام بدست میآید کم کم دانایی ها و روشنی ذهنمان بیشتر میشود ولی همچنانکه یک جزء هر چقدر هم که بزرگ باشد از کل سر در نمی آورد به اندازه وسعت خود میتواند حداقل خود و محیط اطراف را درک کند بخاست شناخت و معرفتی بیش از این هر چند ایده آل هست و لی دست نیافتنی و غیر معقول هست.

متوجه نشدم

بله البته اگر منظور شما معرفت شناسی از روی تجربه باشد

وقتی چیزی فابل اثبات نیست چگونه به کار می آید؟

از خود زندگی
همینطور که ذهنیت ما به چند عامل وابسته هست یعنی برآمده از 4E (ساختار مغز کاشته شده در بدن و حواس در تعامل با محیط embodied, embedded, extended, and enactive) هست
ملاک ما زندگی است زندگی توامان احترام به حدود و سعادت فردی به همراه توسعه اجتماعی و حفظ محیط زیست هست .

از آنجا که انسان ذاتا اجتماعی هست تعریف زندگی انسان بدون در نظر آوردن اجتماع نادیده گرفتن خود انسان هست.
اجتماع و مقتضیات آن هم مثل خود انسان فرزند زمانه هست باید هر آن و هر دوره آنها را بر اساس زمان و مکان سنجید و راهکار برای آن تعریف کرد

روش علمی روش اثبات منطقی و یقینی نیست.
اگر گمان معتبر است، دیگر اشکالات شما بر ادله عقلی متافیزیکی جایی ندارد.

این روش ها به دنبال انکار دست یابی به هر نوع معرفت قضیه ای تالیفی پسینی است.
در این صورت، هیچ معرفت یقینی ای در این گزاره ها یافت نمیشود.

من چند بار گفتم که در این تقسیم، من وجود افراد را پیش فرض نمیگیرم.
بلکه با بیان خصوصیاتی که در برخی موجودات میبینم، به صورت اثبات و نفی بین حالتهای متناقض همان صفات، دو جوهر متفاوت برای آنها در نظر میگیرم.
یک دسته ان خصوصیات را دارند.
یک دسته ندارند.
خب اینها چه ربطی به قوری راسل داره؟

چطور ازلی بودن ماده قابل تصور است ، اما ازلی بودن خدا نه؟

اگر ماده ازلی است ، چطور "هاوکینگ" میگوید جهان از "هیچ" بوجود آمده است؟

انرژی وجود خارجی ندارد

با سلام و عرض احترام

بیشتر توضیح بدید

دیشب که خسته از کار به مطالب شما پاسخ میدادم و باید امروز صبح زود هم در ادامه روزمرگی های به محل کار برمیگشتم پاسخ ناتمام مطالب شما که جمع بندی بود جا ماند
خدمت شما می آورم اگر نیرویی داشتم مطالب امروز شما را پاسخ میده

نظریات علمی هر چند یقینی نیستند ولی با توجه به عدم قطعیت و تغیر جهان و عاجز بودن جزء نسبت به کل معتبرترین هستند.
نظریات علمی هر چند یقینی و قطعی صد در صد نیستند ولی منطقی هستند
توقع قطعیت و یقین صد در صد از اساس نابجا و نابخردانه هست چه رسد به انسان و معرفت منبعث از ابناء بشر که بتواند به یقین دست پیدا کند

به چند دلیل
اول هیچگاه جزء برابر کل نمیشود حتی جمع همه اجزاء برابر با کلیت کل نمیشود
دوم هیچگاه همه زمان و همه مکان یکجا محقق نیست و همه انسانها از آمدگان و رفتگان اگر همه گرد هم آیند باز ذهنیتشان فائق بر جهان نیست
سوم ذات اندازه ناپذیر بودن قطعی جهان

اشکال بزرگش این هست که وجود متعلق و ضمیمه ماده هست

وفتی حرف از وجود میزنید یعنی از ماده صحبت میکنید غیر ماده و غیر وجود عدم هست نه اینکه وجودی هم هست که غیر ماده هست

مادی بودن صفت نیست که بر وجودی عارض بشود

مثل دیوار سرخ یا دیوار زرد شما دیوار را با تابش نور یا رنگ سرخ یا زرد میکنید نه اینکه دیوار ماهیتش از سرخی به زردی بدل میشود

محدودیت های شناختی زبان و حافظه ما را به اینجا کشانده که برای تعریف و انتقال مفاهیم به جای استفاده از اسامی مجزا برای هر یک از اشیاء در حالات مختلف یا افعال مختلف با استفاده از کلمه های محدود و استفاده از پیشوند و پسوند و قیود و افعال به عبارات و جملاتی برسیم که انتقال مفهوم از یک ماهیت یا کنش ماهیت های مختلف کرده باشیم

شما انرژی رو نمی تونید ببینید یا لمس یا تصور کنید
فقط اثراتی که انرژی می زاره رو مد نظر قرار می دید

اما می گید وجود داره

چون شواهدی دارید که دلالت بر وجودش داره
مثل همون شواهدی که دین داران برای اثبات خدا دارن

درود

سنجیدن وجود انرژی با وجود خدا ی ادیان ؛ سنجش خرد پذیری نیست

انرژی یک پدیده ی دانشپذیر و آزمایش شدنی است و با آزمایش های گوناگون دانشیک می تون به وجود آن پی برد

ولی هیچ ازمایش و ابزاری برای اثبات خدای ادیان وجود ندارد جز گفته های درون دینی خودشان که البته هتا ویژگی های خدا یشان باز با دین دیگر تفاوت دارد

خدای ادیان تنها یک باور و احساس درونی است نه چیزی که بتوان آن را قطعن اثبات کرد

به زبان دیگر خدای ادیان یک فرضیه است و هنوز وجود قطعی اش که بتوان آن را شیوه ای هدفمند و آزمون پذیر نشان داد اثبات نشده است

فقط یک باور و احساس می کنم است

برای خردمند ان باور ها و احساس ها ی درونی همیشه نمی توانند درست باشند ممکن است درست ممکن است نادرست باشند
یک مثال :

یک بیماری روانی دچار اسکیزوفرنی یا روان گسیختگی را در مرحله طغیان را در نگر بگیرید به اطرافیان خود مدام می گوید مگر نمی بینید که چند نفر پست اون میز میخواهند با شمشیر به من حمله کنند!!!! چرا کاری نمی کنید بروید دست آنها را بگیرید و .....

هر چند اطرافیان او را به ارامش و تفکر فرا می خوانند که اشتباه می کنی و تَوهم داری قبول نمی کند به باور و احساس درونی خود ایمان دارد فکر می کند انها درک نمی کنند یا کودن هستند یا مغرض !!!

هتا ممکن است چاقو را برداشته و به اطرافیان حمله کند که چه شمار باور ندارید به باور های من ای کوران و بی بصیرتان !!!!!!

پس صزف داشتن باور و احساس درونی دلیل بر راستین بودن آن باور و احساس نیست در واقع نوعی فریب خوردگی است و دور شدن از واقعیت موجود

درود

سنجیدن وجود انرژی با وجود خدا ی ادیان ؛ سنجش خرد پذیری نیست

انرژی یک پدیده ی دانشپذیر و آزمایش شدنی و اندازه گرفتی است و با آزمایش های گوناگون دانشیک می تون به وجود آن پی برد

ولی هیچ ازمایش و ابزاری برای اثبات خدای ادیان وجود ندارد جز گفته های درون دینی خودشان که البته هتا ویژگی های خدا یشان باز با دین دیگر تفاوت دارد

خدای ادیان تنها یک باور و احساس درونی است نه چیزی که بتوان آن را قطعن اثبات کرد

به زبان دیگر خدای ادیان یک فرضیه است و هنوز وجود قطعی اش( که بتوان آن را با شیوه ای هدفمند و آزمون پذیر نشان داد) اثبات نشده است

فقط یک باور و احساس می کنم است

برای خردمند ان باور ها و احساس ها ی درونی همیشه نمی توانند درست باشند ممکن است درست ممکن است نادرست باشند
یک مثال :

یک بیماری روانی دچار اسکیزوفرنی یا روان گسیختگی را در مرحله طغیان را در نگر بگیرید به اطرافیان خود مدام می گوید مگر نمی بینید که چند نفر پست اون میز میخواهند با شمشیر به من حمله کنند!!!! چرا کاری نمی کنید بروید دست آنها را بگیرید و .....

هر چند اطرافیان او را به ارامش و تفکر فرا می خوانند که اشتباه می کنی و تَوهم داری قبول نمی کند به باور و احساس درونی خود ایمان دارد فکر می کند انها درک نمی کنند یا کودن هستند یا مغرض !!!

هتا ممکن است چاقو را برداشته و به اطرافیان حمله کند که چرا شما باور ندارید به باور های من ؟؟ ای کوران و بی بصیرتان !!!!!!

پس صزف داشتن باور و احساس درونی دلیل بر راستین بودن آن باور و احساس نیست در واقع نوعی فریب خوردگی است و دور شدن از واقعیت موجود

تقریبا وجود خدا برای همه به غیر از کسایی که به عمد علاقه ای به باور به خدا ندارند ثابت شده،

اثرات انرژی قابل سنجش و اثبات هست نه خود انرژی !

خواهشمندم اگر میتوانید وجود انرژی را ثابت کنید

درود@};-

ینی همون تعریف خدا را بزای انرژی در نظر بگیریم

چه خوب happy

ینی دیگه ماهیت خدا را شناختیم ؟

پس چرا نگوییم خدا همان انرژی های موجود در جهان هستی است ؟

منطقی هم هست و قابل اثبات happy

درود
خب پذیرفتیم خدا هست قبول

اساس دینداری شناختن خداست و کمال شناخت خدا اعتراف به وجود وی است و کمال اعتراف به وجود خدا درک یکتائی اوست. کمال یکتائی خدا پاکباخته شدن نسبت به اوست. کمال پاکباختگی در برابر خدا این است که او را بدون علامت درک کنیم. زیرا هر علامتی گواهی میدهد که علامت غیر از آن است که تعریف میشود و باز هر موصوفی گواهی میدهد که با صفت مغیر است.

یا توجه به نکات یاد شده کسی که برای خدا نشانی ذکر کند، برای او شبیه آورده و چنین کسی برای خدا نمونه آورده و کسی که برای خدا نمونه آورد او را به تجزیه کشانیده است و کسی که خدا را قابل تجزیه بداند، او را نشناخته است.

کسی که خدا را نشناخته به او اشاره میکند و کسی که به خدا اشاره کند او را محدود کرده و کسی که خدا را محدود کند، او را شمارش کرده است.

کسی که بگوید خدا در چیست، او را در جای معینی تصور کرده است و کسی که بگوید روی چه چیزی قرار گرفته است، به طور حتم جائی را بدون خدا تصور کرده است.

خدا موجودی است که آغازی ندارد و با عدم سازگار نیست. در عین اینکه با تمام موجودات همراه است از آنان جداست.

خدا که کارگردان جهان است کارش نیازی به وسیله ندارد و کارش شبیه به کار بشر نیست.

خدا آگاه بود، آنگاه که نیازی به مخلوق خود نداشت، یکتا بود آنگاه که پناه گاهی برای انس گرفتن نبود، یکتاست و از تنهایی ترس ندارد.

خدا که جهان را آغاز کرد نه برای آن فکر کرد و نه تجربه ای داشت و نه به خود حرکتی داد و نه لحظه ای ناراحت گردید.

خدا هر موجودی را در جای خود خلق کرد و میان طبیعت های مختلف صفا برقرار کرد و غرائز موجودات را تنظیم و میان آنها مناسبت ایجاد نمود، زیرا قبل از خلق کردن آنها هم موجودات را میشناخت و هم آغاز و انجام آنها را میدانست و هم از صحیح و معیوب آنها آگاه بود.

اگر من انرژی را همان خدا بگیریم آیا شما می توانید وجود خدای خود را ثابت کنید که انرژی هم ثابت شود ؟

اگر وجودخدا ثابت شد وجود انرژی هم ثابت میشه

در مورد وجود مجردات و عدم انحصار موجودات عالم به محسوسات، میتوانید به نمط هفتم اشارات و شروح آن مراجعه کنید.

دقت نکردید
عرض بنده این نبود که هیچ کمکی ازخارج نمیگیریم. بلکه منظورم این است که در این تقسیم، وجودداشتن هر دو طرف قسمت برای صحت قسمت لزومی ندارد.
اتفاقا گاهی اوقات، یکی از اطراف نمیتواند موجود باشد.
مثلا شما میگویید الان یا روز است یا شب.
من یا مجردم یا متاهل.
پدرم یا زنده است یا از دنیا رفته است.
بله گاهی اوقات برای تصویر سازی یکی از طرفین را به کمک عالم خارج تصور میکنیم آنگاه نقیض خصوصیاتی که در ان میبینیم را برای طرف مقابل تصور میکنیم.
در این صورت، میگوییم:
هرموجودی یا x است یا x~.
x را از خارج میگیریم و انرا دارای خصوصیاتی مییابیم.
انگاه میگوییم طرف مقابل تقسیم ما، خصوصاتی برخلاف و متناقض با ان دارد.
اینها منفصله حقیقیه هستند که نه جمع میشوند و نه رفع.
صورت منطقی ان نیز اینچنین است:
اگر a موجود باشد، آنگاه آن، یا x است یا x~.

نقل قول:

نوشته اصلی توسط متحیر
چون اثباتش به این هست که ذهنیت ما در مغز جا گرفته در بدن و محیط اطرافمان شکل میگیرد تجربه و عقلانیت به هم مربوط هستند.
کدام عقلانیت. عقلانیت پنج اطلاق دارد که از منطقی شروع و به عملی ختم میشود.
هر کدام را انتخاب کنید، ایرادهایی بر کلامتان وارد میشود.

این مشکل هم به خاطر سبک بحث کردن و مبانی معرفت شناختی ای که انتخاب کردید است.

اگر این اشکال شما صحیح باشد، هیچ چیزی در عالم خارج قابل اثبات نیست چرا که ماهیت هیچ چیزی به صورت کامل و دقیق قابل شناسایی نیست

زیباترین تعریف برای خدا:

زیباترین مثال برای مغلطه توضیحات مرموز هم همین است!
با تشکر

خب برادر اشتباه میکنید.
به قول کانت چرا از خواب جزمی گرایی بیدار نمیشوید؟
شخصی با این دقت نظر، باید شکاک باشد.

ایراد من همین است.
اگر این نظریات، قابل تردید هستند، پس قابل اتکا و قابل عرضه به صورت انحصاری نیستند.
درست مانند بازرگانی که در حین فروش مثلا ماشینش میگوید امنیت ماشین من تضمین قطعی و غیر قابل تردیدی ندارد ولی اگرکسی نقضی بر امنیت ان اورد،ماشینم را جمع میکنم و نمیفروشم.
خب این ماشین را که کسی از اول نمیخرد.
اصلا قابل عرضه نیست

میتوانید نظریات معرفت شناسان معاصر همچون الستون و تمام کسانی که از اعتماد گرایی استفاده میکنند را مطالعه کنید.

شما اگر نقدی به اون تعریف دارید و خدایی که اون تعریف معرفی میکنه بفرمایید بشنویم.

پیش نویس: تاپیک رو مطالعه نکردم و صرفا در مورد عنوان تاپیک این پاسخ رو ارسال میکنم

نظریه فرگشت حتی دیگ در بین نظریه پردازان خود هم جایگاه خودش رو از دست داده و در خارج از مرزهای ایران هیچ کس این نظریه رو قبول نداره.

بله کاملا موافقم.
معرفت شناسی اصل و اساس دانش است که نادیده و مغفول دانسته میشود.
بحثهای فلسفه علم هم به همین جهت.

این معقولیت با معقولیتی که در طی بحث داشتیم تفاوت دارد.
اینجا معقولیت عملی یا هدف وسیله است ولی در نفی معقولیت مباحث متافیزیکی معقولیت منطقی مد نظر بود.

ایراد شما در تقسیم عقلی بنده این بود که این تقسیم بدیهی است یا ..
حال من همین نکته رادر مورد تقسیم شما نسبت به قضایای مورد قبولتان وارد میکنم.
بفرمایید.

خیر پراگماتیست یعنی کسی که معرفت را ناظر به موثر بودن در عرصه عمل و مفید بودن سنجش میکند نه در ساحت ذهن و قالبهای ذهنی و قواعد منطقی.

اشتباه شد.
این ایراد بر شماست و نقض کلام شما نه ادعای من

این ملاک برای من و امثال من که مبناگرا و قرینه گرا هستیم قابل فهم نیست(البته واقعا قابل قبول نیست.

نقل قول:

نوشته اصلی توسط متحیر
از آنجا که انسان ذاتا اجتماعی هست تعریف زندگی انسان بدون در نظر آوردن اجتماع نادیده گرفتن خود انسان هست.
اجتماع و مقتضیات آن هم مثل خود انسان فرزند زمانه هست باید هر آن و هر دوره آنها را بر اساس زمان و مکان سنجید و راهکار برای آن تعریف کرد

اینکه ما فرزند زمانه نیستیم را از کجا اثبات کردید.
قابل تصور ذهنتان بود یا در زندگی مهم بود.

من که اصلا نمیدانم خدا چه چیزی است که تازه تعریف دیگری هم بکنم که ضمنا بهتر هم باشد! ضمن اینکه توجه داشته باشید: کسی که خدا را تعریف کند او را محدود کرده و کسی که او را محدود کند او را شمارش کرده و ....!!!!

کسی که خدا را نشناخته به او اشاره میکند و کسی که به خدا اشاره کند او را محدود کرده و کسی که خدا را محدود کند، او را شمارش کرده است.

این جمله رو از خودت کشف کردی؟

من میگم: خدا یعنی بینهایت
الان من خدارو محدود کردم؟

بیخیال

حاجی

خیر الان شما یک حرف بی معنی زدید!

نقل قول:

نوشته اصلی توسط zeos_403
من میگم: خدا یعنی بینهایت
الان من خدارو محدود کردم؟

خیر الان شما یک حرف بی معنی زدید!

احتمالا چون از سطح درک شما پایین تر هست بی‌معنی هست واگرنه بی معنی نیست :)

زیباترین تعریف برای خدا:

اساس دینداری شناختن خداست و کمال شناخت خدا اعتراف به وجود وی است و کمال اعتراف به وجود خدا درک یکتائی اوست. کمال یکتائی خدا پاکباخته شدن نسبت به اوست. کمال پاکباختگی در برابر خدا این است که او را بدون علامت درک کنیم. زیرا هر علامتی گواهی میدهد که علامت غیر از آن است که تعریف میشود و باز هر موصوفی گواهی میدهد که با صفت مغیر است.

یا توجه به نکات یاد شده کسی که برای خدا نشانی ذکر کند، برای او شبیه آورده و چنین کسی برای خدا نمونه آورده و کسی که برای خدا نمونه آورد او را به تجزیه کشانیده است و کسی که خدا را قابل تجزیه بداند، او را نشناخته است.

کسی که خدا را نشناخته به او اشاره میکند و کسی که به خدا اشاره کند او را محدود کرده و کسی که خدا را محدود کند، او را شمارش کرده است.

کسی که بگوید خدا در چیست، او را در جای معینی تصور کرده است و کسی که بگوید روی چه چیزی قرار گرفته است، به طور حتم جائی را بدون خدا تصور کرده است.

خدا موجودی است که آغازی ندارد و با عدم سازگار نیست. در عین اینکه با تمام موجودات همراه است از آنان جداست.

خدا که کارگردان جهان است کارش نیازی به وسیله ندارد و کارش شبیه به کار بشر نیست.

خدا آگاه بود، آنگاه که نیازی به مخلوق خود نداشت، یکتا بود آنگاه که پناه گاهی برای انس گرفتن نبود، یکتاست و از تنهایی ترس ندارد.

خدا که جهان را آغاز کرد نه برای آن فکر کرد و نه تجربه ای داشت و نه به خود حرکتی داد و نه لحظه ای ناراحت گردید.

خدا هر موجودی را در جای خود خلق کرد و میان طبیعت های مختلف صفا برقرار کرد و غرائز موجودات را تنظیم و میان آنها مناسبت ایجاد نمود، زیرا قبل از خلق کردن آنها هم موجودات را میشناخت و هم آغاز و انجام آنها را میدانست و هم از صحیح و معیوب آنها آگاه بود.
نهج البلاغه خطبه یک

همیشه گفتم باز هم میگم، لازم نیست حتما جوابی بدید!

نظریاتی که در علوم جدید ارائه میشود عمدتا یا عموما مستقیم یاغیر مستقیم مبتنی بر استقراست.
و همانطور که میدانید مسئله استقراء یکی از معضلات پیش روی علوم طبیعی است.
به همین جهت است که طیف کثیری از فلاسفه علم درگیر حل این چالش هستند.
البته در اینجا جای مطرح کردن این بحث نیست ولی اشنایی با این مباحث خوب است.
بگذریم.

بنابراین
اینکه ما بگوییم نظریات طرح شده در علوم طبیعی به واسطه استدلالهایی از قبیل بهترین تبیین یا کمترین اکسیوم یا معجزه نبودن دستاوردها و امثال آن معتبرند، تنها در حد گمان به ما کمک میکند.
بنابراین طرد دیدگاه رقیب نیز تنها به اندازه ظن و گمان معتبر است نه به صورت قطعی. یعنی هیچ قطعیتی نه در اثباتهای علوم طبیعی وجود دارد و نه در انکارهای ان.

اینها دستاوردهای علوم طبیعی نیست بلکه تحلیلهای عقلی است.

بگذریم
فکر میکنم به اندازه کافی در مورد مسائلی بحث کردیم که خارج از مبحث تاپیک است.
این مباحث تا زمانی که پیش فرضهای فلسفه علم و معرفت شناسی یکسان نشود ثمری ندارد.

سلام من این تاپیکو از یک صفحه ای به بعد ول کردم بعد دیدم خیلی زیاد شده امکانش هست یک خلاصه از صحبت هاتون قرار بدید؟
یک سوال دیگه داشتم.الان فرگشتیان برای اینکه آخرش چی می شه چی می گن؟ یعنی ما از زیر بوته به دنیا اومدیم وقتی مردیم هم می ریم زیر بوته!! آخر انسان چی مشه اگه می گن خدا وجود نداره؟

مشکل این گزاره شما این است که هیچ دلیلی بر آن ندارید.
یعنی وقتی از انحصار صحبت میکنید، باید بتوانید دلیلی برای ان ارائه کنید.
اینکه ما اینطور فکر میکنیم یا تصوری از غیر ان نداریم به هیچ وجه دلیلی بر بطلان طرف مقابل نیست.

این مغالطه در استنتاج است.
!!!
(اصل) هر وجودی= ماده است(دلیل؟)
(عکس نقیض) هر غیر مادی= غیر موجود است.

در استنتاج از نوع عکس نقیض
این استنتاج عکسی، در صورتی صادق است که اصلش صادق باشد.
ولی شما دلیلی برای صدق اصل آن ارائه نکردید .

بله صفت نیست. کسی هم نگفت که صفت است.
بلکه سنخ وجودی است.
یعنی یک سنخ از موجودات مادی هستند یک سنخ هم غیر مادی.

حالات یک جوهر گاهی حالات اعراض ان است و گاهی حالات جوهر ان.
در مورد وجود ماده و جوهر، تفاوت حالات وجودها مربوط به جوهر انهاست نه عرض انها.

این هم مغالطه از نوع قیاس مع الفارق و مقایسه بی ربط است.