`*ღ*´ کلبه احزان `*ღ*´ اشعار و پیامک ویژه امام زمان علیه السلام

دوازدهمين بهار

پنج سال سر بر خاک عبودیت گذاشتی.
پنج سال غرق شدی در آیه آیه کلام وحی.
پنج سال گذشت از اضطراب روح بی قرارت

و تو... دوازدهمین درختی شدی که از کویر زمین روییدی.
دوازدهمین بهاری شدی
که بشر، هیچ وقت نتوانست لطافتت را درک کند.

یازده جاده از جاده های امامت پیموده شده بود
و تو آخرین جاده ای شدی که تا آسمان قد کشید و به افلاک رسید.

و خدا خواست که چشم های زمین در انتظار به سر ببرد.

خدا خواست که حسرت بکشند زمینیان دیدار تو را.

آقا!
زودتر بیا و ما را برسان به آرزوهای دست نیافته یازده مرد آسمانی.:Gol:

آغاز امامت نور :Gol:

خداوند، سرنوشت زمین را به تو سپرده است.

در این ثانیه های تازه، در این شکوه دیرین سال رحمت که امروز این گونه سرشار است،
پای هر دریچه ستاره ای می درخشد و هیاهویی است آغاز روزی این چنین را؛ آغاز امامت نور، آغاز امامت آخرین ستاره بیدار.

شایسته ایستاده ای و چراغ های راه، در سرانگشتان اشارتت روشن شده است.
شایسته ایستاده ای و خورشید، بر پلک های آفتابی ات سجده برده است.
شایسته ایستاده ای و این آغاز روزهای انتظار است.:Gol:

این روز فرو خفته را برانگیخته ای در صبحی روشن؛ آخرین وعده الهی محقق شده است.
شایسته ایستاده ای و بر شانه های استوارت، بهار بوسه داده است؛ :Gol:

حضور روشنت امید این روزهاست.
شایسته ایستاده ای و اشتیاق امامتت ، این فرودست را به فرادست پیوند زده است.
زمین در پوست خود نمی گنجد و چراغ های هدایت، در دست های مهربانت روشن است.
تو آن سایه مهربانی که وعده حتمی خداوندی برای این روزهای مکرر و مکدر. وعده نور، جذبه فلق است و کرانه های آسمان، خلاصه شده در چشم هایت.

جذبه فلق است و اولین روزی که ردای امامت به تن کرده ای.
جذبه فلق است و روزی سرشار از آینه.
نجوای گداخته ام را به شور، در جای جای خاک رها کرده ام.

جهانی در مقابل شکوهت خم شده است. نعمت، بر ما تمام و شب چون روحی سرگردان، در بیابان های پیکر خویش فرو ریخته است و روز با برقی از دیدگان سرشارت آغاز شده است. :Gol:

بوی بابونه فضا را آکنده است؛ اولین روز امامت اولین روزی است که جهان، با شوق در جذبه نورت ته نشین شده است.
امروز اولین روزی است که خداوند سرنوشت زمین را به تو سپرده است.:Gol:

تشنه باران

امروز، خورشید مهربان تر از همیشه بیدار می شود. روز از شانه های تو آغاز می شود تا جهان، بزرگی ات را ببیند؛ چون بزرگی ابراهیم خلیل علیه السلام در برابر بتانی که فرو ریختند. :Gol:

ملکوت را در دست هایت به تماشا می گذارند تا رسولان بی رسالت دنیازده، بهشت را پیچیده در قنوتت به تماشا بنشینند.

جهان، خلاصه ای از لبخند توست که امامتت را تمام آبشارها قیام می کنند و جنگل ها قامت می بندند.:Gol:

بزرگی؛ چون پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله . بزرگی؛ چون وحی، چون پدرانت ردای پیامبر صلی الله علیه و آله بر دوشت آواز عدالت سر می دهد و شمشیر سرْ شکافته پدر بزرگوارت علی علیه السلام ، در دست هایت مشق عشق می کند.

چشم هایت بوی مهربانی زهرا علیهاالسلام می دهد.
امروز، روز بزرگی توست؛ بزرگی تو بزرگ تر از تمام پیامبران است. بزرگی تو سال ها خواهد بود؛ بزرگی تو از ازل آغاز شده و با ابدیت به پایان می رسد.

خدا از امروز، تو را بزرگ تر از هر کسی می خواهد.
امروز از آن توست؛ مثل تمام فرداهای نیامده، مثل تمام دیروزها، مثل تمام روزها، هفته ها، ماه ها و سال ها.

تمام فصل های سال، نامت را از بر کرده اند؛ مثل تمام درخت ها و آب ها.
امروز، روز آغاز مهربانی خداوند با دنیاست، روز مهربانی تو با جان های تشنه ما. امروز، روز آشنایی و آشتی لبخند و آینه هاست؛ روز شکوفا شدن گل های محمدی در دامنه نام شکوهمند تو. امروز، عطر گل های محمدی فراگیر می شود و باغ های عصمت، در شکوه امامتت شکوفه خواهند کرد، با نفس های معطرت.

:Gol:

اللهم عجّل لوليك الفرج :Gol:

امروز، فروردین ها از لبخند تو شکوفه خواهند داد و اردیبهشت ها با نفس هایت بهشتی می شوند.
ابدیت در تو خلاصه می شود و شادی، با لبخندت به نهایت کمال می رسد. بعد از امروز، جهان آغاز می شود؛ جهان از امروز، دوباره متولد خواهد شد.
پیش از این، نمرودها، رودهای آتش را گرداگرد زمین شعله کشیده بود؛ اما امروز با تو دنیا سربلند بیرون می آید از این همه آتش طغیان.:Gol:

مانند ابراهیم خلیل، آتش ها را گلستان کرده ای. امروز، نوح، کشتی نجاتش را به دست تو می سپارد تا سینه سخت ترین توفان ها را به سمت ساحل های امن بشکافی.:Gol:

ای منجی، ای یگانه منجی! از امروز، سکان هدایت بشر به دست توست. از امروز، شادی های ما آغاز خواهد شد؛ مثل غم های طولانی تو.
بر ما ببار، ای رحمت بی کران خداوند!:Gol:

بر ما ببار که سال هاست کویر سینه هامان، تشنه باریدن زلال توست. :Gol:

[/COLOR]

رسيد بر لبم از انتظار جان، بي‌تو
شده است خستة هجران دل جهان، بي‌تو

بيا كه باور سبزم شود خزان، بي‌تو
«دلم قرار نمي‌گيرد از فغان، بي‌تو

دلي كه نيست دمي از حضور غم فارغ
به دستهاي تو خواهد شد از ستم فارغ

خوش آن زمان كه نشينم ز بيش وكم فارغ
«ز تلخ كامي دوران نشد دلم فارغ

هميشه منتظرت بوده‌ام ز تنگ دلي
قسم به روي تو فرسوده‌ام ز تنگ دلي

به غير تو گله ننموده‌ام ز تنگ دلي
«چو آسمان مه آلوده‌ام زتنگ دلي

در اشتياق تو گشته است سينه خانة ‌شوق
شده است شعر من از مهر تو نشانة شوق

نمي‌خورد به هدف تيري از كمانة شوق
«نسيم صبح نمي‌آورد ترانة شوق

به عزم كوي شما كوله بار مي‌بندم
دلي به آخر اين انتظار مي‌بندم

چو راه گرية بي‌اختيار مي‌بندم
« لب از حكايت شبهاي تار مي‌بندم

رسيد ز آه دلم استعاره‌اي به زبان
ز سوز سينة من شد اشاره‌اي به زبان

نمي‌شود غم ديرينه چاره‌اي به زبان
«چو شمع كشته ندارم شراره‌اي به زبان

قفس شكسته، ولي پاي بند زنجيرم
بيا كه بي تو در اين آشيانه مي‌ميرم

به قول خواجة شيراز «چيست تدبيرم؟»
«ز بي دليّ و خموشي چو نقش تصويرم

به يك اشاره به راه تو جان و دل بدهم
ز بند هستي ناچيز خويشتن بِرَهم

چو نقش آب در اين دشتها گسسته ز هم
«عقيق سرد به زير زبان تشنه نهم

تمام حاصلم از روزگار بود همين
كه پاي عشق نهم آنچه دارم از دل و دين

دمي كز«آتش» ما سوزد آسمان و زمين
«گزارش غم دل را مگر كنم چو «امين»

سلام دوستان

یوسف گم گشته باز اید به کنعان غم مخور

کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور

این سر شوریده باز اید به سامان غم مخور

دوستان این موضوع را ایجاد کرده ام تا هر وقت حس کردید که غم دوری به شما فشار میاره بیاید این جا شعری دلنوشته ای و... چیزی بنویسید تا کمی راحت بشوید

به امید انکه این کلبه احزان روزی گلستان شود و یوسف ما بیاید

نگذارید کلبه ی ما از بین برود
چشم ها را سفید کنید تا پیراهن یوسف اید:Gol::Ghamgin:

این دل باشد در گرو ات مهدی جان تا زمانی که تو را بینم و باز ستانم:Gol:

جانم در قفس عشق به تو مولا مانده پس کجایی که چرا من نمی بینم تورا؟:Gol:

سلام
او امده منتظر است تا ما بیاییم
موفق باشیم

سخت است

بر سر چشمه بودن و اب نخوردن

ساقیا

اب بیاور که دلم خشکیده :Gol:

تو طلوع آفتابی...

به غمی نشسته بودم
ز گنه شکسته بودم
به هوای نان گندم
زتو من گسسته بودم

به سیاهی و شب و غم
به سکوت و مر گ ماتم
به همین دو روز دنیا
زتو دور مانده بودم

تو مرا زمن ستاندی
به سپیده ام رساندی
زصفا و مهر وجودت
به من سیه چشاندی

تو طلوع آفتابی
به شب ظلمت جانم
نبود که بی هوایت
لحظه ی دگر بمانم

من کجا و سایه ساری که
ز دستان تو ریزد
من کجا و آتشی که
ز محبت تو خیزد

من زمین تو آسمانی
من غمگین تو شادمانی
من همین که می نمایم
تو همان که می کشانی

من آن روز را انتظار می کشم

روزی ما دوباره کبوترهايمان را پيدا خواهيم کرد
و مهربانی دست زيبايی را خواهد گرفت.
روزی که کمترين سرود بوسه است
و هر انسان برای هر انسان برادری ست.
روزی که ديگر درهای خانه شان را نمی بندند
قفل افسانه ايست
و قلب
برای زندگی بس است.
روزی که معنای هر سخن دوست داشتن است
تا تو بخاطر آخرين حرف دنبال سخن نگردی
روزی که آهنگ هر حرف ؛ زندگيست
تا من بخاطر آخرين شعر رنج جستجوی قافيه نبرم...
روزی که تو بيايی ؛ برای هميشه بيايی
و مهربانی با زيبايی يکسان شود.
روزی که ما دوباره برای کبوتر هايمان دانه بريزيم...
و من آن روز را انتظار می کشم
حتی روزی
که ديگر نباشم

دل تنگ تو گشتم ای دوست

کنج دل که خانه اوست

یوسف زهرا کجا است ای یار

فرج اش رسان چه زود

[CENTER]
کی درآویزم به دام زلف یار؟
کی نهم یک لحظه سر بر پای دوست؟

کی برافشانم به روی دوست جان ؟
کی بگیرم زلف مشک آسای دوست؟

این چنین پیدا زما پنهان چراست؟
طلعت خوب جهان آرای دوست؟

همچو چشم دوست بیمارم ، کجاست؟
شکرزان لعل جان افزای دوست؟

در دل تنگم نمی گنجد جهان
خود نگنجد دشمن اندرجای دوست؟

دشمنم گوید که ترک دوست گیر
من به رغم دشمنان جویای دوست ؟

چون "عراقی" واله و شیدا شدی
دشمن ار دیدی رخ زیبای دوست

[/CENTER]

من آه میکشم...

همواره در برابر لیلی جنون کم است
شیرین اگر تویی، به خدا بیستون کم است

تنها دلیل کثرت شاعر تویی، ولی
هر قدر شعر گفته شده تا کنون کم است

من آمدم که یک شبه شاعر شوم تو را
اما برای وصف تو، عمر قرون کم است

من آه میکشم که چه میخواهی از دلم
باور مکن؛کشیدن آه از درون کم است

کاری کن ای عزیز، زلیخا شوم تو را
یوسف اگر تویی، جگر غرق خون کم است

اول دلم را صفا داد...


دل بردی از من به یغما، ای ترک غارتگر من
دیدی چه آوردی ای دوست، از دست دل بر سر من

عشق تو در دل نهان شد، دل زار و تن ناتوان شد
رفتی، چو تیر وکمان شد، از بار غم پیکر من

میسوزم از اشتیاقت، در آتشم از فراقت
کانون من، سینه من، سودای من، ساغر من

من مست صهبای باقی، زان ساتکین رواقی
فکر تو در بزم ساقی، ذکر تو رامشگر من
.
.
.
دل در تف عشق افروخت، گردون لباس سیه دوخت
از آتش آه من سوخت، در آسمان اختر من

اول دلم را صفا داد، آیینه ام را جلا داد
آخر به باد فنا داد، عشق تو خاکستر من

بار غم عشق او را، گردون نشاید تحمل
کی میتواند کشیدن، این پیکر لاغر من؟

عمرم گذشت در غم هجران روی دوست


مرغم درون آتش و ماهی برون آب

باید غزل نوشت...

باید غزل نوشت ز غوغای سرگذشت
از عمر عاشقی که همه بی خبر گذشت

این حرفای من که به دردی نمیخورد
باید برای دیدنت از جان و سر گذشت

روی تو را ندیدم و یک روز میرسد
که با خبر شوی سگ کوی تو درگذشت

این هفته هم گذشت به سویت نیامدم
این هفته هم نیامدی و سخت تر گذشت

باید برای دیدنت آتش گرفت وسوخت
در آتش فراق تو از بال وپر گذشت

مجنون کجا شبی سر راحت زمین گذاشت
باید برای تو ز رهی پر خطر گذشت

گفتم میان خلوت تنهایی خودم
باید غزل نوشت ز غوغای سر گذشت

شاعر:امیر حسین حیدری

اول دلم را صفا داد

دل بردی از من به یغما، ای ترک غارتگر من
دیدی چه آوردی ای دوست، از دست دل بر سر من

عشق تو در دل نهان شد، دل زار و تن ناتوان شد
رفتی، چو تیر وکمان شد، از بار غم پیکر من

میسوزم از اشتیاقت، در آتشم از فراقت
کانون من، سینه من، سودای من، ساغر من

من مست صهبای باقی، زان ساتکین رواقی
فکر تو در بزم ساقی، ذکر تو رامشگر من
.
.
.
دل در تف عشق افروخت، گردون لباس سیه دوخت
از آتش آه من سوخت، در آسمان اختر من

اول دلم را صفا داد، آیینه ام را جلا داد
آخر به باد فنا داد، عشق تو خاکستر من

بار غم عشق او را، گردون نشاید تحمل
کی میتواند کشیدن، این پیکر لاغر من؟