پرخاشگری

ناتوانی در اجرای تکالیف به دلیل ضعف اعصاب

سلام و خسته نباشید خدمت تمام اعضای اسک دین بخصوص کارشناسان زبده سایت . من اخیرا متوجه شدم که به بیماری ضعف اعصاب مبتلام البته از کودکی پرخاشگر و کم طاقت بودم ولی فکر نمیکردم که این موضوع مهمی باشه چون بنحوی در خانواده ما پدرم و عمو هام و پسر عمو هام هم دقیقا این ویژگی ها رو دارند اما فکر میکنم مشکل من یکم حاد تره .من حدود ۳ ساله که دارم تلاش میکنم در مسیر قرب الی الله و سیر و سلوک قدم بردارم و بشکلی طی طریق کنم تمام مطالب لازم رو هم از کتاب هایی مثل معراج السعاده مرحوم نراقی ،چهل حدیث امام خمینی(ره)،پانزده گفتار علامه طباطبایی و... بدست آوردم حتی دوستان و معلمای خوبی هم دارم که خیلی منو تشویق کردند اما این بیماری توی این چند سال بشدت سد راه من شده بطوری که من حتی نتونستم توی این ۳ سال حتی ۱ هفته ب طور مداوم نماز های واجبم رو بجا بیارم چون بعد از چند روز نماز خوندن بشدت عصبی و پرخاشگر میشم بطوری که حتی گاهی اوقات کفر گفتم و قسم خوردم که دیگه نماز نخونم اما همیشه توبه کردم و از خدا طلب کمک و بخشش کردم و ازین بابت بسیار شرمنده ام اما الان واقعا احساس میکنم که دیگه تلاش فایده ای نداره و نیاز جدی به کمک و راهنمایی دارم چون اگر روش و کار من درست بود حتما در این ۳ سال با توجه به تلاش و زحمات خودم باید لطف خداوند شامل من میشد اما نشده و این نشون میده که مشکل جای دیگری است معذرت میخوام که پیامم طولانی شد و متشکرم اگر پاسخ من را بدهید با آرزوی سلامتی و زندگی بهتر در سال ۹۸ بهمراه ظهور آقا (عج)

چگونگی رفتار با جوان پرخاشگر

با نام و یاد دوست

سلام

یکی از کاربران سایت سوالی داشتند که مایل نبودند با آیدی خودشون مطرح شود

لذا با توجه به اهمیت موضوع، سوال ایشان ضمن حفظ امانت، جهت پاسخگویی توسط کارشناس محترم، با نام کاربری "مدیر ارجاع سؤالات" درج می شود:

نقل قول:



سلام و عرض ادب

در اقوام ما جوانی هست که عادت کرده برای رسیدن به خواسته هایش در برابر خانواده به لجبازی و بدخلقی و دعواهای خطرناک متوسل شود طوری که واقعا جان مادر در خطر است.
روش برخورد این مادر چه قبل از درگیری چه هنگام دعوا باید چگونه باشد تا بتواند تنش ها را کم کند و حداقل خودش از اسیب های احتمالی در امان باشد؟
تشکر از کارشناس محترم




با تشکر

در پناه قرآن و عترت پیروز و موفق باشید

چگونه پرخاشگری را کنترل کنیم؟

انجمن: 

با سلام
دوستان خوبم؛
یکی از موضوعات مهم که مشکل ساز هم می باشد،رفتار پرخاشگرانه است.
این موضوع باعث ناراحتی و شاید مشکلات دیگری در خانواده ها ایجاد می کند،لذا به جهت نیاز و توضیح کامل این مساله،راغب شدیم در این تاپیک به صورت کامل بحث کنیم،که انشالله مفید دوستان باشد.

(البته سعی می کنیم طوری تعمیم بدهیم که قابل استفاده برای همه باشد.)
قبل از ورود بحث بهتر است یک تعریف از رفتار پرخاشگرانه داشته باشیم؛

پرخاشگری عبارت است از « رفتاری که به نیت آسیب رساندن (جسمی یا کلامی) به شخص دیگر یا تخریب اموال وی صورت می گیرد»[1]

.......
پی نوشت:
1. ریتال ال.اتکینسون و همکاران،زمینه روانشناسی هلیگارد،ترجمه حسن رفیعی،محسن ارجمندو مرسده سمیعی،ج2،ص67

چشم و همچشمی

امان از چشم و همچشمي



چشم و همچشمي‌ زندگي‌هاي فراواني را ويران كرده است. به جاي اين‌كه باعث پيشرفت و تغيير بشود، اختلاف‌ها را بيشتر مي‌كند. زندگي با چشم و همچشمي ‌زندگي روي خط‌هاي لرزان و شكننده‌اي است كه هر لحظه فرو مي‌ريزند؛ البته نگاه كردن به زندگي ديگران گاهي مي‌تواند انگيزه‌بخش باشد و حركت ايجاد كند. خيلي از آدم‌ها حركت‌هاي مهم زندگي‌شان را با احساس غبطه به مسير رو به جلوي ديگران، آغاز كرده‌اند.
اما كمتر كسي پيدا مي‌شود كه فرق بين چشم و همچشمي‌ و انگيزه گرفتن را نداند.
چشم و همچشمي‌ در واقع زماني اتفاق مي‌افتد كه يك نفر نتواند بين تلاش براي پيشرفت زندگي‌اش و تقليد از ديگران فرق بگذارد و اين اتفاق زن و مرد هم ندارد. هر چند بعضي نشانه‌ها بر اين دلالت مي‌كنند كه زن‌ها بيشتر اهل چشم و همچشمي‌ مي‌باشند و حتي آماري وجود دارد كه مي‌گويد براساس تحقيقات انجام شده، 15 درصد از زن‌ها دچار چشم و همچشمي هستند كه 5 درصد اين افراد به دليل مشكلات رواني و كمبودهاي دوران كودكي و‌10 درصد نيز به دليل حسادت و رقابت منفي چشم و همچشمي مي‌كنند، اما ما در ادامه اين مطلب به شما نشان مي‌دهيم كه چشم و همچشمي ‌چطور بين همه افراد رواج دارد و چرا زن‌ها در اين زمينه مشهورتر شده‌اند.
خيلي از كارشناسان چشم و همچشمي‌ را يك بيماري رواني مي‌دانند. اين بيماري خيلي آرام و خزنده بروز مي‌كند، يعني هر چه از رقابت مثبت و دوستانه به سمت حسادت و رقابت منفي برويم، چشم و همچشمي به عنوان يك پديده رفتاري و ناهنجاري اخلاقي در رفتارمان آشكار مي‌شود و در نتيجه مشكلات و رنج‌هاي بي‌شماري ايجاد مي‌شود كه بسياري از آنان قابل درمان نيست؛ به عبارت ديگر اين بيماري نشان‌دهنده نداشتن رشد عاطفي و فكري است. آدمي‌كه چشم و همچشمي‌ مي‌كند، به معيارهاي مادي در ذهن خودش اولويت مي‌دهد. پس چشم و همچشمي نوعي نقص و نارسايي است كه مي‌تواند منجر به بيماري شود.
اما در زندگي‌هاي ما چشم و همچشمي‌از كجا شروع مي‌شود؟