با سلام
دختری هستم که چند ماه دیگه وارد 28 سال میشم (تحصیلاتم فوق هست)، 6 سال تموم نذر و دعا کردم که خداوند برای ازدواجم کاری کنه. توی این 6 سال هر چی خواستگار اومد 80 درصدشون بخاطر وضعیت منزل مون چون اهل تجملات نیستیم به ما جواب منفی دادن. حتی مادر یکی از خواستگارام به خاطر مدل های میوه ناراحت شده بود...خلاصه توی این 6 سال 70 درصد خواستگارام از محله های بی فرهنگ تهران بودند. یا آدم های تازه به دوران رسیده بودند. 30 درصد بقیه رو هم که خانواده ام از پشت تلفن رد می کردند !!!
بعد از این همه سال، دو تا خواستگارپیدا شده و من موندم چه کنم !!!
فاکتورهای من ایمان و اخلاق و ولایت مداری و ماهواره و درآمد مناسب هست.
آقای A : محل زندگی شمال شهر
پدرشون خیلی سال ها پیش فوت شده است.
وضعیت مالی خانواده از ما بالاتر است.
شغل داره و درآمدش مناسب هست.
وضعیت شغلی تهران هست.
تحصیلات فوق لیسانس
از نظر سنی 9 سال بزرگتر هست.
خونه و ماشین داره.
ماهواره نداره
خمس میده و ولایت رو قبول داره.
مرجع تقلیدش صانعی هست. ولی میگه همین طوری انتخاب کردم.
برای ادامه تحصیل دکترا یک سال خارج از کشور بوده.
آقای B : محل زندگی جنوب شهر
پدرش مریض هست، احتمال داره تا 4-5 سال دیگه فوت کنه.
وضعیت مالی خانواده از ما پایین تر است. یه جورایی هیچی ندارن.
وضعیت شغلی معلوم نیست شاید تهران شاید شهرستان باشه.
شغلی که داره درآمدش پایین هست.
تحصیلات لیسانس
از نظر سنی 3 سال بزرگتر هست.
خونه و ماشین نداره.
ماهواره داره ( میگه بخاطر وضعیت آنتن دهی هست) ولی من نمیدونم باید چطوری باور کنم.
خمس میده و ولایت رو قبول داره.
مرجع تقلیدش رهبری هست، به قول خودش.
پدر و مادرم اهل تحقیق از خواستگار نیستن و این موضوع من رو اذیت می کنه.
پدرم از مورد B خوشش اومده و میگه اگه با این شخص ازدواج نکنی فردا دیگه ممکن نیست آدم مناسبی پیدا بشه که هم از خونه ما خوشش بیاد و هم تو رو قبول کنه. و باید با افراد طلاق گرفته ازدواج کنی.
منم موندم چه کنم !!! یک ماه هست که فقط دارم گریه می کنم، با این خرج و مخارج اجاره خونه توی تهران چه کار باید بکنم اگر بخوام با آقای B ازدواج کنم !!! از طرفی کارش معلوم نیست تهران باشه یا شهرستان و من زندگی در شهرستان روهم زیاد دوست ندارم. پدرم میگه زندگی با این شخص سختی داره و باید خودت رو آماده کنی ولی من تا حالا از نظر مالی سختی نکشیدم، نمیدونم چطور باید تحمل کنم !!!
پدرم از مورد A هم خوشش نمیاد میگه اول اینکه نباید صانعی رو انتخاب می کرده اگر عمدا انتخاب کرده پس آدم خوبی نیست و اگر از روی عمد هم انتخاب نکرده پس عاقل نیست.
پدرم در مورد A هم میگه این آدم عصبی هست و چون خیلی لاغر بود و موهاش کمی سفید شده بود و بخاطر وضعیت چشمش میگه حتما یا مریضی شدید داره یا اعتیاد داره. (روز خواستگاری ایشون، مردمک چشمش رو که من دیدم ،مردمک یکی از چشمانش خیلی بازتر از اون یکی چشم بود به صورت غیرعادی وهر دو چشم اصلا شبیه هم نبود)
مورد A فقط یک جلسه صحبت کردیم و پدرم اجازه نمیده جلسه دیگه ای با ایشون صحبت کنم ولی میگه اگه خودت بخوای عواقبش با خودت !!! من موندم پدرم با یه جلسه بدون اینکه با خواستگار صحبت کنه، چطور فهمید این آدم عصبی هست و اعتیاد داره یا مریض هست !!!
نمیدونم دیگه چی درست هست و چی غلط !!! چی کار باید بکنم ؟
از اون طرف پدرم به خواهرم که 37 ساله هست اجازه داده با آدمی که شاید بویی ازایمان نبرده باشه و وضعیت مالی مناسبی نسبت به خانواده ما داره، ازدواج کنه... اونم بخاطر اینکه سن خواهرم داره خیلی بالا میره پدرم این مجوز رو داده...ولی چون من سنم پایین تر هست باید وضعیت بی پولی رو تحمل کنم... چون به قول پدرم پسر با ایمانی که پول هم داشته باشه وجود نداره.
دلم به حال خودم میسوزه چرا پدر و مادرم وقتی 18 ساله بودم به فکر ازدواجم نبودن، حداقل اگه اون موقع ازدواج کرده بودم تا الان شاید با تلاش خودم و همسرم یه زندگی جم و جور داشتم. نه اینکه الان باید تلاش کنم تا 10 سال دیگه وقتی 40 ساله شدم تازه بتونم یه زندگی معمولی معمولی داشته باشم.
لطفا راهنماییم کنید باید حرف پدرم رو قبول کنم ؟ یا باید همچنان منتظر بمانم ؟
می ترسم از اینکه فردا حسرت زندگی مردم رو بخورم.
