کمال الهی

با سلام و عرض ادب

با توجه به اینکه عموم افراد نه در طول زندگی تحت تعلیم دروس حوزوی قرار می گیرند و نه امکان و یا وقت کافی برای تعلیم و تحصیل علوم و معارف الهی را دارند ایا هرگز می توانند به درجات عالی معرفت و کمال معنوی برسند؟

یک عضو معمولی جامعه که باید 8 ساعت از وقت خود را صرف امرار معاش کند و یا مشغول به تحصیلات عالی و یا حتی هر دو باشد، و بخشی از وقت خود را نیز صرف خانواده و امور لازم دیگر دنیوی بپردازد دیگر چقدر می تواند برای ارتقاع سطح علم دینی و معرفت الهی وقت بگذارد؟ مثلا خود بنده اگر خیلی برنامه ریزی دقیق و بدون هیچ اطلاف وقتی داشته باشم اگر تازه نخواهم مشغول به تحصیل علوم دیگر باشم شاید بطور میانگین1 تا 2 ساعت در روز بتوانم وقت بگذارم، و اطمینان دارم اکثر افراد بخصوص هم مشتغل و هم متاهل و بچه دار تازه اگه مشغول تحصیلات نباشند نمیتوانند در این حد نیز وقت بگذارند، صرف نظر از اینکه امکان تحت تعلیم مستقیم اساتید خوب و برجسته قرار گرفتن برای عموم امکان پذیر نمی باشد.

در ضمن عرفای شناخته شده و انسانهایی که مراتب عالی معنوی را طی کرده اند چه در گذشته و حال تقریبا همگی به جز استثناعاتی چون مرحوم رجبعلی خیاط طلبه بوده اند و سالها شبانه روز تحت تعلیم اساتید بزرگ بوده اند و حتی بعد از فارغ التحصیلی نیز بیشتر وقت خود را صرف فعالیتهای اینچنینی کرده اند.

ایا با این وجود هرگز میشود به ان حد کمال و درجات معنوی که خداوند استعداد و میل به چنین کمال بینهایتی را در انسان قرار داده دست پیدا کرد؟

ایا با این وجود اینطور نیست که یکی از اهداف عالی خلقت انسان در این دنیا که رشد و رسیدن به کمالات والای روحی و معنوی است برای اکثر قریب به اتفاق انسانها مخصوصا در دنیای امروز حتی با وجود میل و رغبت هرگز به تحقق نخواهد رسید؟

با تشکر

بسم الله الرحمن الرحیم
با سلام خدمت همگی
:Sokhan:طبق قولی که به دوستان داده بودم که شبهاتی که خانم یا آقای sasan2012 گذاشته بودند و قرار شده بود که بعد از 40 روز که آنها را تفکیک کنند تا هم سنگین نباشند و هم باعث نشود درست به آنها پرداخته شود ولی این کار رو نکرد من این پست های جدا از هم رو می ذارم ان شاءالله که مفید واقع شود و خیر باشه
شبهات دینی من(sasan2012) : این شبهات سنگین بوده و خواهشا چنانچه احساس می کنید که در باعث ضعف عقائد شما می شود اکیدا از خواندن آنها اجتناب کنید . با تشکر

1- در حالی که امروزه تقریبا همه برهانهای خداشناسی به شدت زیر سوال رفته اند و بر بعضی از آنها به طور کامل خط بطلان کشیده شده است ، چگونه می توان هنوز به وجود خدا باور داشت ؟ قوی ترین برهانهای خداشناسی ، برهان نظم و علیت می باشد . این براهین در هزاره های پیشین توسط دانشمندان یونانی و بعد مسیحی ابداع شدند و از همان زمان نیز مورد مخالفت شدید قرار گرفتند . ابوعلی سینا هر دو این نظریات را رد کرده بود . دیوید هیوم 25 سال بر روی این نظریه (برهان نظم) مطالعه کرد و مطالعات خود را تحت کتابی به عنوان محاورات به تألیف در آورد و نهایتا به شکست خود در اثبات این نظریه اعتراف کرد . شهید مطهری نیز در این زمینه تحقیقاتی به عمل آورد که نهایتا به نتیجه قابل ذکری نرسید و در عصر حاضر آیت الله جوادی آملی با قاطعیت می گوید : "هرگز برهان نظم بدون استمداد از براهین دیگر، توان اثبات ذات واجب را ندارد". وقتی که بزرگترین براهین خداشناسی چنین مورد نقض قرار می گیرند ، تکلیف سایر براهین کم اهمیت تر چه می شود . کار اثبات خدا چنان به تنگنا کشیده است که شخصی مانند پاسکال ، نظریه دفع خطر احتمالی را عنوان می کند که بیشتر به سفسطه می ماند تا یک برهان علمی . طبق این نظریه اگر خدایی نباشد( البته تاکید پاسکال بر خدای مسیحی و تثلیث است ) که هیچ ، ولی اگر خدایی باشد و در آن دنیا ما را مؤاخذه کند چه ؟ پس عقل سلیم می گوید که بهتر است خدا را قبول داشته باشیم . یک مسلمان می تواند این نظریه را برای الله به کار ببرد و یک بت پرست برای بت ها و هر کس از هر دینی می تواند این نظریه را برای خدایان و الهگان خود به کار ببرد و حتی یک شیطان پرست نیز می تواند ادعا کند که اگر تابع شیطان نباشید بعد از مرگ احتمالا روح شما را مجازات خواهد کرد پس بهتر است تنها به شیطان پناه ببرید تا از مجازات احتمالی در امان بمانید ! حتی بعضی رو به برهانهای احساس و فطرت و امیال درونی و میل به پرستش و ... می آورند در حالی که هنوز موجودیت فطرت و احساس و... و همچنین ماهیت و خواستگاه آنها در هاله ای از ابهام قرار دارد و برای اثبات خدا از طریق این براهین ابتدا باید خود فطرت و احساس اثبات شوند و سپس از آنها برای اثبات خدا استفاده کرد . به عنوان مثال یک انسان درستکار ممکن است بگوید احساس می کند که باید به جامعه خدمت کند و آن را اصلاح کند و یا یک بزهکار بگوید احساس می کند که باید از همان جامعه انتقام تمام رنجهایش را بگیرد . هر دو از احساس حرف می زنند ولی نوع احساس آنها تفاوت دارد و مسلما هر دو احساس به طور همزمان و موازی نمی توانند درست باشند .