نهی از منکر مسولین

با سلام

سوال اصلی را با ذکر چند مثال بیان می کنم

مثال اول
قرار است یک نماینده مجلس شورای اسلامی یا نماینده مجلس خبرگان رهبری یا نامزد ریاست جمهوری، انتخاب شود.
ما می دانیم که او مرتکب فلان ظلم ها یا جرائم شده است یا فلان اعمال و رفتار منافقانه را دارد و ...
اما این موارد از حیث شرعی قابل اثبات در دادگاه نیستند.
آیا اگاه کردن دیگران از جرم و ظلم و فساد مالی فلان نماینده، تا زمانی که شرعا اثبات نشود، تهمت و غیبت محسوب می شود ؟
مثال دوم
فرض کنید مردی کودک ازاری می کند اما به گونه ای این کار را انجام می دهد که از حیث شرعی قابل اثبات نباشد.
آیا آگاه کردن دیگران از جرم و ظلم او، تا زمانی که شرعا اثبات نشود، تهمت و غیبت محسوب می شود ؟
مثال سوم
امام حسین علیه السلام، چیزهایی به یزید نسبت می داد که قابل اثبات نبود و مردم مدینه نیز بعدا برای کشف حقیقت، گروه حقیقت یاب به شام فرستادند تا حقیقت اثبات شود.
آیا اگاه کردن دیگران از جرم یزید تا زمانی که شرعا اثبات نشود، تهمت و غیبت محسوب می شود ؟

در مثال های فوق
اگر این اگاه کردن، حرام نباشد آیا طرف مقابل می تواند به جرم تهمت و غیبت، ما را مجازات کند ؟ مثلا به جرم اینکه ما به فلانی تهمت لواط زدیم، به ما حد جاری کنند یا به جرم اینکه به فلانی اتهام فساد مالی زدیم ما را مجازات کنند ؟

آیا مردم وظیفه دارند در مقابل کسانی که بدون اثبات قضائی مطالبی را جهت آگاهی نشر می دهند، مقابله کنند ؟ (آن افراد و اطرافیان به این امر علم دارند و فکر می کنند انجام وظیفه ی امر به معروف و نهی از منکر است اما افرادی که مقابله می کنند فاقد این علم هستند و فکر می کنند دارند تهمت و غیبت می شنوند ... )
یعنی امکان دارد از یک طرف ما وظیفه ی شرعی داشته باشیم مردم را از وجود مفسدان، اگاه کنیم و از یک سو مردم وظیفه داشته باشند نسبت به این افراد، مقابله کنند یا توسط شاکی به جرم این آگاهی بخشی ( که عنوان تهمت دارد چون در دادگاه قابل اثبات نیست ) توسط دادگاه اسلامی مورد مجازات ( مثلا شلاق و ... ) قرار بگیریم ؟
و ...