"در زمان امام صادق علیه السلام جوانی به امام صادق خیلی علاقه داشت و آقا را دوست داشت. ولی مبتلا به شراب خواری بود. (شراب خوردن گناه کبیره است. نمی خواهیم ترویج گناه بکنیم. هیچ کس هم فکر نمی کنم برداشت غلط داشته باشد. می خواهیم بگوییم گناه در برابر اصل دین خیلی مهم نیست. اصل دین خیلی مهم است اگر اعتقادات و محبت اهل بیت باشد فرع ها را هم می شود درستش کرد.) این جوان گناه کار شراب می خورد اما دهانش را آب می کشید خودش را تمیز می کرد می آمد در جلسه امام صادق شرکت می کرد. علاقه بسیار شدید به حضرت داشت. حضرت هم به روی مبارکشان نمی آوردند که می داند او کار خلافی می کند.
امام مظهر ستاریت خداست، به روی این جوان نمی آورد. یک روز این جوان خیلی شراب خورده بود مست شده بود و دهانش هم بوی تعفن شراب می داد. می خواست جایی برود مقداری که راه رفت دید امام صادق علیه السلام از روبرو دارند تشریف می آورند. از حضرت خیلی خجالت می کشید . دید موقیعت سختی برایش پیش آمده، گفت: ما این زهره ماری را می خوریم اما از امامان خجالت می کشیم. (آدم نباید گناه و کاری که قلب امام زمان را مکدر می کند بکند. ائمه فرمودند: شما که گناه می کنید ما ناراحت می شویم. ما باید خجالتش را بکشیم و استغفار بکنیم. کسی به امام هشتم عرض کرد که آقا فلان دوست شما شراب خورد. حضرت پیشانیش عرق کرد و خجالت کشید.)
این جوان فکر کرد که چه کار بکند امام صادق او را نبیند. به ذهنش خطور کرد به بهانه این که می خواهم کمر بندم را ببندم رو به دیوار می کنم با لباسم ور می روم پشت به امام می کنم. امام آقایی می کند از کنار من رد می شود. این جوان شراب خورده رو به دیوار کرد و شروع کرد با لباسش ور رفتن، همین طوری که با لباسش ور می رفت یک وقت دید دست پر از مهر و محبت و لطف امام صادق به شانه اش خورد. امام فرمود: فلانی در هر حالی که هستید رویتان را از ما برنگردانید!
با تخلیص از سخنرانی استاد فرحزاد در vaezoon.ir"
