کاربر مهمان خوش آمدید
[="palatino linotype"][="red"]یاحبیب
سپهبد شهید علی صیاد شیرازی :
عظیم ترین نعمت خدا را نعمت ولایت می دانم و استحکام در پیوند با ولایت را ضمانت بخش و عافیت بخیری می پندارم و لذا نه تنها با قلب و زبان بلکه در عمل کوشیده ام ارادتم را به ولایت به ثبوت برسانم و از خداوند متعال مسئلت دارم مرا در این مهم یاری فرماید.
[/][/]
[="Blue"]سپاهیان همه مدیون عشقند
خدا مردان حق مجنون عشقند
خراسانی ترین سید مخور غم
که پاسداران حواریون عشقند
تو موسایی کنون بر نیل داروم
برای ابرهه سجیل داروم
برای اوج علم ورشد ایمان
دو بال از شهپر جبریل داروم
علی شوکت ، علی صولت ، علی نام
خدایا رهبری تکمیل داروم[/]
[="Red"]فایل از انصار کلیپ
تبدیل به فرمت mp3-گفتگوی دینی[/]
در فرق میان امامت و نبوت که اولی رهبری است و دومی راهنمایی .همچنان که راهنمایی دینی راهنمایی است که از افق غیب باید رسیده باشد یعنی رانما باید غیبی باشد رهبری نیز چنین است واین که پیامبر اکرم (ص)وبرخی پیامبران هم راهنا بودند وهم رهبر ،وختم نبوت ختم راهنمایی است و نه ختم رهبری .
امامت و نبوت دو منصب و دو شانند واحیانا قابل تفکیک.
بسیاری از پیامبران نبی بودند ورساننده وحی ولی امام نبودند همچنان که ائمه ما امامند و نبی نیستند ولی حضرت ابراهیم و پیامبر اکرم (ص) هم امامند وهم نبی .
امامت راهنمایی است و نبوت رهبری ،وظیفه نبی تبلیغ است ولی وظیفه امام این است که ولایت ورهبری و سرپرستی کند کسانی را که رهبری او را پذیرفته اند.
شیعه همچنان که راهنمایی دین را من جانب الله می داند رهبری دینی را نیز من جانب الله می داند در این جهت میان راهنمایی ورهبری تفکیک نمی کند ختم نبوت ختم راهنمایی اللهی وارائه برنامه وراه است اما ختم رهبری اللهی نیست.
فرق راهنمایی ورهبری
رهبر به یک تعریف کسی است که سبب تسهیل گروه در نیل به هدف رهبری بشود به عبارتی وی آسانگر نیل به مقصود است راهنمای دستگیر است احیانا راه را تنها نمی نماید بلکه وسائل طی آن ورسیدن به فرجام آن را نیز فراهم می آورد
حقیقت این است که میان راهنمایی و رهبری به حسب مورد عموم وخصوص من وجه است نبوت از نوع راهنمایی وامامت از نوع رهبری است راهنما کسی است که راه وچاه رانشان می دهد ولی رهبری یعنی راهی راکه آشکار وهدفی مشخص دارد ولی نیاز به نیرویی است که قدرتها را متمرکز ومتشکل کند وسازمان بخشد ونیروهای خفته را بیدار وناشکفته را به سوی سازندگی وابتکار بسیج دهد.
مرتضی مطهری-امامت ورهبری
یک مداحی زیبا از برادر علی اصغر خرقه پوش
ما همه سرباز و فدایی ولایت
تشنه سر کشیدن جام شهادت
سید علی نائب صاحب الزمان است
ولایتش برای اهل دل عیان است
قسم به ام الشهدا ولایت او
ز آتش قهر خدا ما را امان است
نصیبتان نمی شود جام شهادت
مگر که با اطاعت از امر ولایت
گزیده‌ایی از بیانات رهبر معظم انقلاب
در مورد پرستاران
بي شك بررسي اين واقعه از ديدگاه امام خميني "ره" و رهبر فرزانه انقلاب زواياي جديدي ار اين رخداد تاريخي را بر ما نمايان خواهد كرد. در اين بخش واقعه 13 آبان از منظر امام و رهبري ارائه شده است.
خاک شلمچه قدمگاه شهیدان بود. در کربلای ۵ شهید حاج امینی یک شب قبل از شهادت وضو گرفت و در آن سوز به مدد من، خشک کرد دست و صورت خود را و مرا انداخت روی شانه اش و ایستاد به نماز شب. من شاهد تشهد شهیدان بودم در ملکوتی ترین فصل تاریخ. خون داشت فواره می زد از پهلوی شهیدی در ارتفاعات الله اکبر که همرزمش آمد و با کمک من جلوی فوران خون را گرفت اما محسن، دیگر به شهادت رسیده بود و از من کاری برنیامد. خجلت زده، غریب، تنها، محزون و غم زده نشسته بودم گوشه ای و جنگ که تمام شد، همه مرا از سر خود باز کردند و از شانه جدا کردند. نزدیک بود از غصه، دق کنم که تو به دادم رسیدی. از تنهایی درآوردی مرا. شانه تو نشان از شهدا دارد. بوی ستاره می دهد شانه ماه. آه که الان روی شانه تو جایم خوب است. عده ای ترسیدند از سرزنش لوامین که همنشینی کنند با من. عده ای مرا فراموش کردند. من چون بوی خاک می دادم اذیت شان می کرد. فصل، فصل زندگی بود و من بوی جبهه می دادم و خاکی می کردم شانه های اتوزده را. عده ای مرا سنجاق کردند به تقویم و تقدیمم کردند به مناسبت های سال. عده ای مرا فقط در جمع بسیجیان می بستند و در جمع دیگران، پشت سرم حرف می زدند و حرف درمی آوردند که الان وقت این کارها نیست. گذشت دوره زهد فروشی. تو اما دیدی دلم را. این دل شکسته ام را. یادت هست اول بار که روزی از روزهای سخت و نفس گیر بعد از جنگ، غربت مرا دیدی، با چه نیت و چه زمزمه و چه نجوایی مرا بر دوش خود انداختی؟ خوب شد که آرام گرفتم بر شانه ات و الا مرده بودم از غصه. روزگار وصل من شانه توست که نشان از شهدا دارد. “هر که او دور ماند از اصل خویش، باز جوید روزگار وصل خویش”.
از اینجا بهتر، بهتر از شانه تو، چه جایی برای چفیه پیدا می شود؟ من انیس امام بسیجی ها هستم و این موانست چه محبوب کرده مرا. روی شانه تو دلم برای شهدا تنگ نمی شود که تو امام شهدایی. گاهی اما دوست دارم بغض کنم با بسیجی ها از سر شوق. من احساس دارم. روح دارم و با شهدا بوده ام. با رزمندگان به شهادت رسیدم و با جانبازان به علمداری. من چفیه ام؛ چفیه رهبری.
افلاکیان خاکی. من تو را دوست دارم و اینجا روی شانه تو، عطر آسمانی ها را می دهد که بسیجی، مقتدایش خامنه ای است. الا ای مقتدای مخلص ترین فرزندان آدم! من چفیه ام. چفیه تو. رهسپارم با ولایت تا شهادت. به وجود توست که بسیجی ها مرا به عنوان تبرک از تو می گیرند و به همنشینی با سجده های عاشقانه ات قسم، لاله باران است اینجا؛ اینجا شانه توست و من نشان از تو دارم برای آن پدر شهیدی که آقا صدایت می کند و مرا از تو تمنا می کند. چه خوب می کنی، بویی از پیراهن یوسف تقدیم می کنی به ۲ چشم یعقوب و چه خوب که باز هم همگان، مرا دوباره روی دوش تو می بینند؛ “دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند، وندرآن ظلمت شب آب حیاتم دادند”.