کاربر مهمان خوش آمدید
از دیدگاه شیعه و سنی اعتبار این نقل چیست؟
آیا سنی ها هم این روایت را قبول دارند و معتقد به آن هستند؟
متشکرم.آغاز نامه امام علی علیه السلام به حارث همدانی
سپاس و حمد خدای متعال را که چنین توفیقی نصیب فرمود تا بتوانیم پیرامون کلام سید الموحدین، امام المتقین، قائد غرّ المحجلین ، یعسوب الدین، ابلغ البلغاء، امیرالمومنین علیه الصلوة والسلام
مطالبی را به سمع مبارک برسانیم، هر چند رمز و راز کلام علی علیه السلام برای چون حقیر بی بضاعتی کشف نشده است که منتقل به عزیزان گردد؛ اما:
ما لا یدرک کُلُّه لا یترک کلُّه.
آب دریا را اگر نتوان کشید / پس به قدر تشنگی باید چشید
بنابراین باید از اقیانوس زلال کلام امیر علیه الصلوة والسلام استفاده کنیم ولو به قدر نمی از یم بهره ای و حاصلی داشته باشیم. آنچه انتخاب شد نامه ای است که در نهج البلاغه صبحی صالح و در ترجمه فیض الاسلام نامه شصت و نه از مجموعه نامه های نهج البلاغه امیرالمومنین علیه الصلوة و السلام است.
عنوان نامه این است: «مِن کتابٍ لَهُ علیه السلام» مانند بقیه نامه ها، به که؟
همیشه در عنوان مشخص می شود که امام علیه السلام نامه را به که نوشته اند:
نویسنده کسی است که که به معارف الهیه احاطه کامل دارد.
نامه را کسی می نویسد که عقل کل وجود و متعلم اول در مکتب و محضر وجود مبارک نبی مکرم است لذا خلاصه و فشرده معالم تمام انبیاء الهی در سینه او جای دارد و چنین کسی هنگامی که دست بر قلم می برد می داند که نوشتن غیر از گفتن است. سخنی که انسان می گوید ممکن است به مرور از بین برود اما نوشته سند است. انسان هنگامی که کتابی می نویسد به عنوان یک سند تاریخی باقی می ماند و حتی در بعضی از موارد در نهج البلاغه می بینیم حضرت تصریح می کنند که ما این نامه را نوشتیم و این توصیه ها را به حاضرین کردیم، «وَ مَن بَلَغَهُ کتابی هذا» و آنهایی که در طول تاریخ و در طی زمان نوشته ما به آنان خواهد رسید و برای آنها حجت است. کسی چون امیرالمومنین علیه السلام با چنین علم و اطلاعی دست به قلم می برد، پس زمان و مکان خاص مراد نظر امیرالمومنین علیه السلام نیست. این نامه ای به تمام ابناء و فرزندان تاریخ در تمام ادوار بشری است. نامه ای که تمام مسلمین و شیعیان را از لسان و خامه مبارک حضرتش مخاطب قرار خواهد داد.