***** ماه ضیافت خدا *****

پيامبر اسلام میفرمایند:
مردى كه به زن خود در خانه کمک كند، خدا ثواب یک سال عبادتی را که روزها روزه باشد و شبها به قیام و نماز ایستاده باشد به او می‌دهد.

قرآن، حکیم است

صدوق ابن بابويه (رحمة اللّه عليه) در كتاب من لا يحضره الفقيه آورده است كه امير المؤمنين على عليه السّلام در وصيتى به فرزندش محمد بن حنفيه فرمود: «اعلم أنّ درجات الجنّة على عدد آيات القرآن فإذا كان يوم القيمة يقال لقارئ القرآن: اقرأ و ارق».
ثقة الاسلام كلينى در كتاب فضل القرآن كافى به اسنادش از حفص از امام هفتم موسى بن جعفر عليهم السّلام روايت كرده است كه امام به حفص فرمود:يا حفص، من مات من أوليائنا و شيعتنا و لم يحسن القرآن علّم في قبره ليرفع اللّه به من درجته، فإنّ درجات الجنّة على قدر آيات القرآن، يقال له: «اقرأ و ارق» فيقرأ ثم يرقى.اين دو حديث گرانقدر نيز مقام فوق تجرد نفس ناطقه انسانى را بيان مى‏فرمايند كه وعاء علم حدّ يقف ندارد و هر چه آب‏حيات معارف و حقائق الهيه را بنوشد سعه وجودى او بيشتر و حيات او قوى ‏تر مى‏ گردد؛ زيرا آيات قرآن كه درجات آن است، كلمات اللّه است، و كلمات اللّه را نفاد نيست،و هر آيه‏ اى خزانه ‏اى از خزائن اللّه است و درجات قرآن همه حكمت بلكه حكيم است‏ يس وَ الْقُرْآنِ الْحَكِيمِ‏ و حكمت بهشت است،درجات بهشت به عدد آيات قرآن، و به قدر آيات قرآن است.

#هزار_و_یک_و_کلمه/ج۴،ص۱۵۹

علامه حسن زاده آملي

عارفى به ديدن دوستى رفت كه خانه نوساخته بود. در بالاى اتاق دريچه‏اى را مشاهده كرد، پرسيد: براى چه باز گذاشته‏اى؟ گفت: براى اين كه هوا داخل شود. عارف گفت: كاش براى داخل شدن صداى اذان گذاشته بودي؛ يعنى آن نيّت لعب ولهواست واين كه مىگويم: اتصاف به صفت رحمانى است كه هم بهره دنيايى است وهم آخرتى (هوا داخل شدن وصداى اذان آمدن واگر فقط به قصد شنيدن صداى اذان باشد، متصف به صفت رحيمى خداست)
واين جا حديث پيامبر (صلّى الله عليه وآله وسلّم) جلوه مىكند كه، قال رسول‏اللّه (صلّى الله عليه وآله وسلّم): «نيةُ المُؤمِن خَيْرٌ مِنْ عَمَلِه»؛ يعنى نيت مؤمن بهتر است از عمل او و قال... «إنّما الأَعمال بالنيّات ولكل امرىءٍ ما نَوى فلابدّ لِلْعَبدِ مِن خالِص النّيةِ فى كُلِ حَرَكَةٍ وسُكُونٍ»(14)؛
وحضرت فرمود: ارزش اعمال انسان وابسته به خالص وخدايى بودن نيّات اوست واصل، نيّت است وعمل پديده‏اى به شكل نيّت، پس سزاوار است كه بنده خدا در هر حركت وسكونى، نيّتش خالصا لوجه اللّه باشد.

(14). سفينة البحار، ج 2، ص 628.

استاد مرحوم آیت اللّه حاج شیخ ابوالفضل نجفى خوانسارى فرمودند:
شبى همراه با چند تن از تربیت شدگان استاد، در معیت استاد، به مسجد کوفه براى عبادت و مناجات و راز و نیاز رفـتیم. در کنار استاد به عبادت مشغول شدیم و با خدا به راز و نیاز پرداختیم. پس از پایان کار چون آماده بیرون رفـتن از مسجد شدیم، ناگهان مارى بسیار خطرناک و وحشت زا نزدیک جمع ما حاضر شد. جمع دوستان به جز استاد که در آرامشى عجیب قرار داشت به وحشت افـتادند و در ترسى سخت فرو رفـتند; استاد، با همان آرامش و طمأنینه مخصوص به خود رو به مار کردند و گفـتند: اى مار بمیر. مار چون چوبى خشک، بى جان و بى حرکت برجاى ماند و ما هم با آرامشى که به دست آوردیم به طرف بیرون مسجد حرکت کردیم.

چون چند قدم دور شدیم یکى از دوستان براى اطمینان یافـتن از این واقعه که آیا مار در حقیقت با خطاب استاد مرده یا نه به عقب برگشت و با پاى خود به مار زد و مار را در حقیقت مرده یافـت، سپس به جمع ما پیوست و همه راه خود را به سوى نجف ادامه دادیم، ناگهان استاد رو به آن شخص کرد و فرمود: مار با خطاب من بى جان شد، لازم نبود شما به عقب برگردید و از این واقعه تفحص کنید و مرا امتحان نمایید.

یت الله خامنه ای می فرماید:

بشر در راه طولانی که دارد،در مراحل طولانی سلوک تا برسد به لقاء الله که از منزل یقظه شروع می شود، طی نمودن این مراحل گوناگون جز با شهیر عشق امکان ندارد که حرکت کند.
بدون محبت وبدون عشق الهی وجذبه عاشقانه،هیچ سالکی نمی تواند این طریق را سیر کند.

لذا در جهان بینی عرفا ودر مکتب عرفان،عشق ومحبت جایگاه بسیار برجسته ای دارد و در دیوان حافظ هم این مطلب موج میزند:

طفیل هستی عشقند آدمی وپری
ارادتی بنما تا سعادتی ببری
بکوش خواجه واز عشق بی نصیب مباش
که بنده رانخرد کس به عیب بی هنری
می صبوح و شکر خواب صبحدم تا چند
به عذر نیم شبی کوش وگریه سحری
طریق عشق،طریقی حجب خطرناک است
نعوذ بالله اگر ره به مقصدی نبری

در نکته 141 هزار و يک نکته كتاب حضرت علامه حسن زاده آملي آمده است:

«ميبدي در فتح ثالث فاتحة ثانيه آورده است که شيخ سعد الدين حموي سوار بود و به رودخانه رسيد و اسب از آب نمي‌گذشت امر کرد که آب را تيره ساختند و به گل آلوده کردند و اسب در حال بگذشت، فرمود: تا خود مي ديد از اين وادي عبور نمي توانست کرد.»

ديگر اينکه در خود فرو رود و عيبهاي خودش را پيدا کند. بگويد: «من آدم خوش اخلاقي نيستم، هميشه نسبت به ديگران سوءظن دارم، زبانم نيز قفل و بند ندارد و هر چه مي خواهد مي گويد، گناه هم که مي کنم و ...» خلاصه به جاي اينکه عيب جويي ديگران را بکند به دنبال عيوب خود باشد. اين عمل باعث مي‌شود که قوة خيال در متن ذات نفس تحقيق کرده و نقائص خود را شناسايي کند. اگر نقائص شناسايي شود قطعاً انسان به فکر معالجه آن مي افتد. همانند اين که آقاي پزشک ابتدا بايد درد مريض را تشخيص دهد و بداند که کجاي مريض درد مي کند و بعد به فکر درمان آن بيفتد.

اما نسبت به ديگران فرموده اند عکس آنچه را که در خود عمل مي کني، عمل کن. يعني اين که اولاً خوبيهاي ديگران را ببين و به جاي اينکه مانند مگس روي زخم بنشيني و به دنبال عيوب ديگران بگردي کارهاي خوب آنها را مشاهده کن. نگو: «فلاني آنجا يک اشتباه کرده»، چون اگر او در آنجا يک اشتباه کرده در جاي ديگر هم چهار تا کار خوب کرده است. چطور آن چهار خوبي را نمي بيني و همين يک نقص را مي بيني؟!

امیر المومنین علیه السلام :
چه زود ثانیه ها تبدیل به دقائق و دقیقه ها تبدیل به ساعات و ساعتها تبدیل به روزها و ایام تبدیل به هفته ها و هفته ها تبدیل به ماه ها و ماه ها تبدیل به سال می شوند

امـام علے علیہ السلام

«در بیان عیب کسی مشتاب، که شاید خداوند گناه او بخشوده باشد، و از گناه کوچکی که خود مرتکب شده ای آسوده خاطر مباش، که شاید به خاطر آن عذاب شوی.»

بهار مومن ؟

امام صادق علیه السلام فرمودند:

الشِّتَاءُ رَبِیعُ الْمُؤْمِنِ یَطُولُ فِیهِ لَیْلُهُ فَیَسْتَعِینُ بِهِ عَلَى قِیَامِهِ وَ یَقْصُرُ فِیهِ نَهَارُهُ فَیَسْتَعِینُ بِهِ عَلَى صِیَامِهِ
زمستان، بهار مومن است ؛ از شبهای طولانی اش برای شب زنده داری ، و از روزهای کوتاهش برای روزه داری بهره می گیرد
وسائل الشیعه، ج‏۱۰، ص: ۴۱۴

زمستان شبهایی بسیار بلند و طولانی دارد. اشخاصی که دغدغه خودسازی و نماز شب دارند بهترین فرصت است که از این فصل سال شروع کنند
شب های بلند بی عبادت چه کنم؟
طبعم به گناه کرده عادت چه کنم
گویند کریم است و گنه میبخشد
گیریم که ببخشد! ز خجالت چه کنم؟

داستانک
پس از آنکه حضرت مریم علیها السّلام از دنیا رفت، حضرت عیسی علیه السّلام جنازه ی او را پس از تجهیز به خاک سپرد، سپس روح مادرش را دید و گفت
«مادر آیا هیچ آرزویی داری؟»

مریم علیها السّلام پاسخ داد:
«آری، آرزویم این است که در دنیا بودم و شب های سرد زمستانی را با مناجات و عبادت در درگاه خدا به بامداد می رساندم و روزهای گرم تابستان را روزه می گرفتم

داستان هایی از یاد خدا صفحه ۲۸

حضرت #علي (ع) مي فرمايد :

زندگي کردن با مردم اين دنيا همچون دويدن در گله اسب است..
تا مي تازي با تو مي تازند.
زمين که خوردي، آنهايي که جلوتر بودند.. هرگز براي تو به عقب باز نمي گردند.
و آنهايي که عقب بودند، به داغ روزهايي که مي تاختي تورا لگد مال خواهند کرد!
در عجبم از مردمي که بدنبال دنيايي هستند که روز به روز از آن دورتر مي شوند
وغافلند از آخرتي که روز به روز به آن نزديکتر مي شوند..
نهج_البلاغه

چقدر کوتاه است زندگی
هنگام به دنیا آمدن در گوشمان اذان می خوانند ولی نمازی نمی خوانند!
هنگام مرگ برایمان فقط نماز میخوانند...
بدون اذان ...
اذان هنگام تولد برای نمازی است که هنگام مرگ می خوانند...
چقدر کوتاهست این زندگی...
به فاصله یک اذان تا نماز .
به خیلی چیزا باید فکر کرد وعمیق اندیشه نمود

از حکیمی پرسیدند:

˝چرا هیچ از عیب
مردم سخن نمیگویی ؟
حکیم گفت:
هنوز
از محاسبه
عیب های خــودم
فارغ نشدم تا
به عیب های دیگران بپردازم˝

بزرگی را گفتند تو برای تربیت فرزندانت چه میکنی؟
گفت: هیچ کار!
گفتند: مگر میشود؟
پس چرا فرزندان تو چنین خوبند؟
گفت: من در تربیت خود کوشیدم، تا الگوی خوبی برای آنان باشم.
فرزندان، راستی گفتار و درستی رفتارِ پدر و مادر را میبینند، نه امر و نهی های بیهوده ای که خود عمل نمیکنند.

تخم مرغ اگر با نیروی بیرونی بشکند پایان زندگیست ولی اگر با نیروی داخلی بشکند آغاز زندگیست.

همیشه بزرگترین تغییرات از درون شکل میگیرد.

درون خود را بشکن تا شخصیت جدیدت متولد شود، آنگاه خودت را خواهی دید...

امام صادق علیه السلام فرمود:
بهترین راه برای حضور قلب در نماز این است که گمان کنید که این آخرین نماز است که‌ می خوانید ، نماز را به گمان خداحافظی بخوانید.

از حکیمی پرسیدند:
چرا از کسی که اذیتت می کند انتقام نمی گیری؟
با خنده جواب داد:
آیا حکیمانه است سگی را که گازت گرفته را گاز بگیری .

میان پرواز تا پرتاب تفاوت از زمین تا آسمان است .
پرواز که کنی،
آنجا میرسی که خودت می خواهی .

پرتابت که کنند ،
آنجا می روی که آنان می خواهند .

پس پرواز را بیاموز...!!!
پرنده ای که "پرواز" بلد نیست،
به "قفس" میگوید....
"تقدیر"

علامه اواخر عمر این بیت را می خواند وگریه می کرد:

کاروان رفت وتو درخواب وبیابان در پیش
کی روی؟ ره زکه پرسی؟چه کنی؟چون باشی؟!