جمع بندی فقها و مجتهدین ، دشمنان امام زمان علیه السلام !

جمع بندی پرسش: آیا روایت زیر معتبر است؟ اگر هست چه توجیهی دارد؟ امام صادق (علیه السلام) فرمودند: «اَعْداؤُهُ مُقَلِّدّةَ الفُقَهاءِ اَهْلِ الاجتِهَادِ لَمَّا يَرَونَهُ يَحْكُمُ بِخِلافِ مَا ذَهَبَ اِلَیهِ اَئِمّّتِهُمْ و لَو لا اَنَّ السَّيْفَ بِيَدِهِ لافْتَى الفُقَهاءُ بِقَتْلِه وَ لَكِنَّ اللّٰهُ يُظْهِرُهُ بِالسَّیْف وَ الکَرَمِ فَيُطِيعُونَهُ وَ يَخَافُونَ فَيَتَقَبُّلونَ حُکمَهُ مِن غَيرِ اِيمان بَل يُضْمِرُونَ خِلافَةُ اِذا خَرَجَ فَلَيسَ لَهُ عَدُوُّ مُبِينٌ الاّ الفُقَهاءُ خَاصَّة؛ دشمنان حضرت مهدى (عجل الله فرجه) تقلید شدگان از فقهاء هستند. که اهل اجتهادند چون احكام حضرت (علیه السلام) برخلاف فتواى آنان است. نه‌ تنها دشمن امام (علیه السلام) هستند بلكه؛ اگر قدرت به دست حضرت مهدی (علیه السلام) نبود ؛ فقها هرآينه فتواى قتل ایشان را صادر مى‌كردند ، اما چون ایشان با شمشير قاطع و خُلق کریمانه ظهور مى‌نمایند ، از ترس و به طمع مقام ، بر خلاف آنچه که در دل مخفی دارند به ظاهر اظهار ايمان می‌کنند. وقتی حضرت مهدی (علیه السلام) ظهور نماید ، دشمن آشكارى بجز فقها ندارند.»؟! پاسخ: در پاسخ به این سؤال، چند نکته حائز اهمیت است: اولاً. از برخی احادیث و روایات، بدست می آید که بيشترين كارشكني ها از جانب كساني است كه ادعاي موافقت با امام را دارند، و خود را از منتظران مهدي مي دانند. در این میان، تعدادی از علما و فقها با گرایش های مختلف، نیز در زمانه ی ظهور در مقابل حضرت می ایستند. البته برخی از این احادیث از نظر سندی ضعیف و قابل اعتماد نیستند بررسی سندی روایات مذکور و روایت مورد از حوصله این مبحث خارج است.(1) ثانیاً. مصداق چنین روایاتی شامل تمام علما و فقهای شیعه نمی شود زیرا از یکسو طبق احادیث معتبر شیعی، 313 تن یاران خاص آن حضرت، عمدتا فقیه و عالم هستند که با همه وجود، حضرت را یاری می کنند، از سوی دیگر، علما و فقهاء شیعه، امام را کاملاً شناخته و او را حجت بر حق می دانند و همچنین در مورد وجود، طول عمر و ظهور آن حضرت هیچ گونه اختلافی ندارند فلذا دلیلی بر مخالفت با آن حضرت ندارند. بعلاوه مقصود پیامبر اسلام(صلی الله علیه وآله) از اینکه در روایتی فرمودند: «زمانی فرا می‌رسد که فقهای فتنه‌گر، متصدی امور دین می‌شوند»، قطعاً، همه‌ی فقها نیست؛ بلکه مقصود فقهایی هستند که بر خلاف رضای خدا و به نفع منافع خود و حاکمان جور فتوا می دهند فقهايي كه در اختيار استعمار و زورگويان و ابرقدرتها قرار می‌گیرند. ثالثاً در باره مصادیق این روایت، می توان به: فقهایی همچون ابن تیمیه، ابن قیم جوزیه، محمد بن عبد الوهاب و پیروان مکتب آنها اشاره کرد که فتاوای فتنه‌گرانه و گمراه‌کننده صادر کرده و می‌کنند و امت اسلامی را دچار تشتت، تفرقه و تکفیر نموده و می‌نمایند.(2) همچنین برخی از علما و فقهاء شیعه، به خاطر دنیا گرایی و پیروی از هواهای نفسانی در آن مقطع، در مقابل حضرت قیام می کنند؛ چنانکه در طول تاریخ اسلام(3) و در دوران پس از انقلاب نیز این قبیل مخالفت ها سابقه داشته است مانند برخی شخصیت های علمی و دینی که روزگاری در کنار حضرت امام(ره) و موافق نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران بودند اما پس از مدتی به خاطر برآورده نشدن خواسته های دنیایی و یا پیروی هوای نفس، پشت به نظام کردند. رابعاً. بر اساس روایاتی که فقهاء و عالمان بالله را نواب عام آن حضرت در دوران غیبت معرفی و ویژگیها و ملاکاتی را برای آنها بیان می کنند.(4) می توان نتیجه گرفت که قطعاً بسیاری از علماء در زمان ظهور حضرت(عجل الله فرجه) این ویژگیها را دارا بوده و در کنار امام زمان (علیه السلام) یاور ایشان خواهند بود و کسانی که عاری از این ویژگیها باشند ممکن است در برابر حضرت صف آرائی کنند. خامساً. مخالفت این دسته از فقهاء آخرالزمان، بسیار به مخالفت علماء یهود و نصاری در زمانه ی بعثت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله)شباهت دارد، زیرا علماء یهود و نصاری به آمدن پیامبری از بنی اسرائیل و سبقت شان در ایمان، به مردم جزیرة العرب فخر می فروختند اما پس از بعثت، آشکارا علم مخالفت و دشمنی برداشتند. فلذا این احتمال، تقویت می شود که چه بسا مقصود روایات، برخی علما و فقهاء افراطی اهل سنت و یا علمای وهابی باشد که در مقابل حضرت قیام می کنند؛ زیرا آنان نیز گرچه طبق وعده الهی در روایات، اصل ظهور حضرت مهدی را قبول دارند اما معتقدند که مهدی موعود(عجل الله فرجه) فرزند امام حسن عسکری(علیه السلام) نیست و برای آن حضرت فرزندی باقی نمانده بود.(5) و از آنجاییکه یا در تطبیق و شناخت امام دچار تردید شده و یا مطالبات امام (علیه السلام) را با منافع خود در تعارض می بینند علم مخالفت بر می دارند. پی نوشت ها: 1. برای این منظور می توانید به انجمن حدیث همین سایت مراجعه کنید. 2. برگرفته از کتاب گفتارهاي مهدوي، شيخ محمدجواد فاضل لنکراني، مرکز فقهی ائمه اطهار، قم، بی تا، صص 96 و 97. 3. مانند مخالفت برخی از صحابه ی پیامبر(صلی الله علیه و آله) در دوران نبوت و لحظات آخر زندگی آن حضرت و مخالفت برخی صحابه از امام علی (علیه السلام)، سبحانی، جعفر، فروع ابدیت، بوستان کتاب قم، 1385، ج2، ص493. 4. مانند روایت امام حسن عسکری(علیه السلام) که فرمودند:«فَأَمَّا مَنْ كَانَ مِنَ الْفُقَهَاءِ صَائِناً لِنَفْسِهِ حَافِظاً لِدِينِهِ مُخَالِفاً عَلَى هَوَاهُ مُطِيعاً لِأَمْرِ مَوْلَاهُ فَلِلْعَوَامِّ أَنْ يُقَلِّدُوه»؛ وسائل الشیعه، حرعاملی، محمد بن حسن، موسسه آل البیت لاحیاء التراث، قم، 1416، ج27، ص131. 5. مجموعه مقالات یازدهمین همایش علمی تحقیقی دهه ی فجر 1378، زاهدان، دفتر نمایندگی مقام معظم رهبری در امور اهل سنت بلوچستان، ص4، به نقل از صوراق محرقه.