جمع بندی فرزندان و دعوای پدر و مادر

تب‌های اولیه

12 پستها / 0 جدید
آخرین ارسال
فرزندان و دعوای پدر و مادر

سلام کمکم کنید خسته شدم از این زندگی همش تنش همش ترس تا مرز خود کشی رفتم
خدا من چه گناهی کردم شده بچه شون کمک کنید

یه مدتی تو خونه همش دعوا هست نمیدونم چی کار کنم
تورو خدا اگه کسی میتونه کمک کنه میتونم برم مشهد خادم بشم

width: 700 align: center

[TD="align: center"]با نام و یاد دوست

[/TD]

[TD="align: center"][/TD]


کارشناس بحث: استاد امیـد

siyahi;989347 نوشت:
سلام کمکم کنید خسته شدم از این زندگی همش تنش همش ترس تا مرز خود کشی رفتم
خدا من چه گناهی کردم شده بچه شون کمک کنید

یه مدتی تو خونه همش دعوا هست نمیدونم چی کار کنم
تورو خدا اگه کسی میتونه کمک کنه میتونم برم مشهد خادم بشم

سلام

پیداست که از دعوای پدر و مادرتان ناراحت هستید و دوست دارید از این وضعیّت خارج شوید. اما باید بدانید که فرار از این موقعیّت، به حلِّ آن کمکی نمی کند. فرزند نیاز به امنیت دارد و وظیفه تامین امنیت به عهده پدر و مادر است. زمانی که والدین با هم مشاجره می کنند، این امنیت از بین می رود. فرزند هم نمی داند در آن لحظه به چه کسی پناه ببرد و دچار ترس و اضطراب می شود.
فرض کنیم شما به دورترین نقطه کرده زمین بروید. درست است که در این صورت دیگر دعوای پدر و مادرتان را نمی شنوید. امّا آیا این کارْ کمکی به حلّ اختلاف میان پدر و مادرتان می کند؟ مشخص است که با رفتنِ شما از این خانهْ دعوای آنها تمام نمی شود و ادامه می یابد.
لطفا به این سؤالات جواب دهید. جوابِ این سؤالات را به صورت خصوصی برایم بفرستید:

- چند سال دارید؟
- تا چه مقطعی تحصیل کرده اید؟
- چند خواهر و برادر دارید؟
- از چه زمانی دعوای پدر و مادرتان شروع شده است؟
- دعوای پدر و مادرتان بر سرِ چه موضوعاتی است؟

siyahi;989347 نوشت:
سلام کمکم کنید خسته شدم از این زندگی همش تنش همش ترس تا مرز خود کشی رفتم
خدا من چه گناهی کردم شده بچه شون کمک کنید

یه مدتی تو خونه همش دعوا هست نمیدونم چی کار کنم
تورو خدا اگه کسی میتونه کمک کنه میتونم برم مشهد خادم بشم

به شما حق می دهم که به خاطر دعواهای پدر و مادرتان ناراحت و غمگین باشید. اختلاف پدر و مادر باعث می شود که فرزندان احساس نااُمیدی و نااَمنی نمایند. قربانیِ اصلیِ دعوا و اختلاف والدین، فرزندان هستند. در خانواده ای که اعضایش با یکدیگر تفاهم ندارند، افکارِ مزاحمی گریبانگیرِ همه اعضا _ به ویژه فرزندان_ می شوند. این افکارِ مزاحم، باعثِ ایجاد بی قراریِ عصبی در اعضا می شوند. در نتیجه یِ این افکار مزاحم و بی قراریِ عصبی، اعضای خانواده دست به رفتارهای اجتنابی می زنند. یعنی آنها ممکن است برای فرار از این وضعیّت، به رفتارهایی همچون قهرکردن و رفتن از خانه دست بزنند. رفتنِ شما از این خانه، یک رفتار اجتنابی است. رفتار اجتنابی حلِّ مشکل کمکی نمی کند. شما هر جا دنا برود، فرزند پدر و مادرتان هستید.

توصیه های زیر را با دقت انجام دهید:
- طرفداری و قضاوت شما در اختلافات والدین یا قهر با هر یک از آنان، نمی تواند به آرامش خانواده منجر شود؛ بنابراین از این کار خودداری و رابطه خود را با والدین تان حفظ کنید. دخالت نکنید، قضاوت نکنید، طرفداری هم نکنید.
- باید بدانید که وقتی اختلافی بین همسران ایجاد می شود، هر دو در ایجادِ آن نقش دارند. بی تقصیر خداست. پس دنبالِ مقصّر گشتن در دعواهای خانوادگی اشتباه است. وقتی بین پدر و مادرتان دعوایی را مشاهده می نمایید، اگر می توانید به حرف های هر دو گوش دهید؛ ولی قضاوت نکنید. نهایت مداخله شما این باشد که از آنها بخواهید حتما «با همدیگر» به یک روانشناس و مشاور خانواده یِ متعهّد و خبره مراجعه کنند. همسرانی که با یکدیگر اختلاف شدید دارند، باید «مهارت های زناشویی» را بیاموزند و به کار گیرند. همسرانی که این مهارت ها را یاد می گیرند، می دانند چگونه با یکدیگر صحبت کنند، چگونه خشم خود را کنترل نمایند و چگونه اختلافات خود را حلّ کنند.
- اگر پدر یا مادرتان یا هر دو حاضر نیستند به روانشناس و مشاور خانواده مراجعه کنند، از افرادی که پدر و مادرتان از آنها حرف شنوی دارند، بخواهید «جداگانه» با پدر و مادرتان صحبت کنند و آنها را برای مراجعه به روانشناس تشویق نمایند.

- شما نیز اگر می خواهید رابطه پدر و مادرتان را درست کنید، به آنها احترام بگذارید. با آنها دعوا نکنید. وقتی به کمکِ شما نیاز دارند، محترمانه به آنها کمک نمایید. در صورتی که پدر یا مادرتان عیبِ دیگری را به شما گفت، شما آن عیب را به دیگری منتقل نکنید. مثلا اگر پدرتان مواردی منفی از مادرتان به شما می گوید، شما آن موارد منفی را به مادرتان منعکس نکنید و سعی کنید موارد مثبت را به مادرتان بگویید.
- برای اینکه افکار و احساساتِ منفی و ناخوشایندِ ناشی از دعوای پدر و مادرتان را متوقف کنید، همه این افکار و احساسات را با زبان ساده (بدون هیچ جمله ادبی) روی کاغذی بنویسید و بدون اینکه کاغذ را به کسی نشان دهید، آن را پاره کنید و دور بیاندازید. پژوهش روانشناختی نشان داده که این کار باعث می شود احساسِ بهتری به دست بیاورید و در زندگی تان کمتر دچار مشکل شوید. همچنین برای اینکه احساسِ بهتری پیدا کنید و استرس هایتان را کم نمایید، ورزش کنید و خود را مشغول نگه دارید. به کاری که دوست دارید و برای آینده یِ شما مفید است بپردازید. خود را برای آینده آماده کنید و برای رسیدن به آینده ای بهتر تلاش کنید. کتاب «مهارت گفتگو برای همسران» نوشته خانم «زهره شیری» را به صورت رایگان از اینترنت دانلود کنید، آن را بخوانید و وقتی پدر و مادرتان آرامش دارند، جداگانه از آنها بخواهید این کتاب را مطالعه نمایند و توصیه ها و راهکارهایش را اجرا کنند.

- اگر پدر و مادرتان نتوانستند با یکدیگر زندگی کنند و در نهایت جدا شدند، به آنها بگویید:«هر دوی شما والدین من هستید، من هر دوی شما را دوست دارم و با هر دو رابطه خواهم داشت».
- حرف آخر اینکه خداوند متعال هر یک از بندگانش را به گونه ای آزمایش و امتحان می کند. خداوند تبارک و تعالی در سوره مبارکه بقره، آیات 155 و 156 می فرماید: (وَ لَنَبْلُوَنَّکُمْ بِشَيْ‏ءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ وَ نَقْصٍ مِنَ الْأَمْوالِ وَ الْأَنْفُسِ وَ الثَّمَراتِ وَ بَشِّرِ الصَّابِرينَ. الَّذينَ إِذا أَصابَتْهُمْ مُصيبَةٌ قالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ) یعنی«قطعاً ما شما را با مقداری ترس و گرسنگى و کاهش اموال و نفوس و فرزندان مى آزماییم. و تو ـ اى پیامبر ـ به صابران بشارت ده. آنان که وقتی اتّفاق ناگوارى برایشان پیش می آید، مى گویند: ما از آنِ خداییم و به سوى او بازمى گردیم». این هم امتحان شماست. صبور باشید.
این روزها می گذرد و فقط خاطره ای از آن در ذهن تان می ماند. تلاش کنید تا آینده ای درخشان برای خودتان بسازید. شما می توانید.

امید;991550 نوشت:
به شما حق می دهم که به خاطر دعواهای پدر و مادرتان ناراحت و غمگین باشید. اختلاف پدر و مادر باعث می شود که فرزندان احساس نااُمیدی و نااَمنی نمایند. قربانیِ اصلیِ دعوا و اختلاف والدین، فرزندان هستند. در خانواده ای که اعضایش با یکدیگر تفاهم ندارند، افکارِ مزاحمی گریبانگیرِ همه اعضا _ به ویژه فرزندان_ می شوند. این افکارِ مزاحم، باعثِ ایجاد بی قراریِ عصبی در اعضا می شوند. در نتیجه یِ این افکار مزاحم و بی قراریِ عصبی، اعضای خانواده دست به رفتارهای اجتنابی می زنند. یعنی آنها ممکن است برای فرار از این وضعیّت، به رفتارهایی همچون قهرکردن و رفتن از خانه دست بزنند. رفتنِ شما از این خانه، یک رفتار اجتنابی است. رفتار اجتنابی حلِّ مشکل کمکی نمی کند. شما هر جا دنا برود، فرزند پدر و مادرتان هستید.

توصیه های زیر را با دقت انجام دهید:
- طرفداری و قضاوت شما در اختلافات والدین یا قهر با هر یک از آنان، نمی تواند به آرامش خانواده منجر شود؛ بنابراین از این کار خودداری و رابطه خود را با والدین تان حفظ کنید. دخالت نکنید، قضاوت نکنید، طرفداری هم نکنید.
- باید بدانید که وقتی اختلافی بین همسران ایجاد می شود، هر دو در ایجادِ آن نقش دارند. بی تقصیر خداست. پس دنبالِ مقصّر گشتن در دعواهای خانوادگی اشتباه است. وقتی بین پدر و مادرتان دعوایی را مشاهده می نمایید، اگر می توانید به حرف های هر دو گوش دهید؛ ولی قضاوت نکنید. نهایت مداخله شما این باشد که از آنها بخواهید حتما «با همدیگر» به یک روانشناس و مشاور خانواده یِ متعهّد و خبره مراجعه کنند. همسرانی که با یکدیگر اختلاف شدید دارند، باید «مهارت های زناشویی» را بیاموزند و به کار گیرند. همسرانی که این مهارت ها را یاد می گیرند، می دانند چگونه با یکدیگر صحبت کنند، چگونه خشم خود را کنترل نمایند و چگونه اختلافات خود را حلّ کنند.
- اگر پدر یا مادرتان یا هر دو حاضر نیستند به روانشناس و مشاور خانواده مراجعه کنند، از افرادی که پدر و مادرتان از آنها حرف شنوی دارند، بخواهید «جداگانه» با پدر و مادرتان صحبت کنند و آنها را برای مراجعه به روانشناس تشویق نمایند.

- شما نیز اگر می خواهید رابطه پدر و مادرتان را درست کنید، به آنها احترام بگذارید. با آنها دعوا نکنید. وقتی به کمکِ شما نیاز دارند، محترمانه به آنها کمک نمایید. در صورتی که پدر یا مادرتان عیبِ دیگری را به شما گفت، شما آن عیب را به دیگری منتقل نکنید. مثلا اگر پدرتان مواردی منفی از مادرتان به شما می گوید، شما آن موارد منفی را به مادرتان منعکس نکنید و سعی کنید موارد مثبت را به مادرتان بگویید.
- برای اینکه افکار و احساساتِ منفی و ناخوشایندِ ناشی از دعوای پدر و مادرتان را متوقف کنید، همه این افکار و احساسات را با زبان ساده (بدون هیچ جمله ادبی) روی کاغذی بنویسید و بدون اینکه کاغذ را به کسی نشان دهید، آن را پاره کنید و دور بیاندازید. پژوهش روانشناختی نشان داده که این کار باعث می شود احساسِ بهتری به دست بیاورید و در زندگی تان کمتر دچار مشکل شوید. همچنین برای اینکه احساسِ بهتری پیدا کنید و استرس هایتان را کم نمایید، ورزش کنید و خود را مشغول نگه دارید. به کاری که دوست دارید و برای آینده یِ شما مفید است بپردازید. خود را برای آینده آماده کنید و برای رسیدن به آینده ای بهتر تلاش کنید. کتاب «مهارت گفتگو برای همسران» نوشته خانم «زهره شیری» را به صورت رایگان از اینترنت دانلود کنید، آن را بخوانید و وقتی پدر و مادرتان آرامش دارند، جداگانه از آنها بخواهید این کتاب را مطالعه نمایند و توصیه ها و راهکارهایش را اجرا کنند.

- اگر پدر و مادرتان نتوانستند با یکدیگر زندگی کنند و در نهایت جدا شدند، به آنها بگویید:«هر دوی شما والدین من هستید، من هر دوی شما را دوست دارم و با هر دو رابطه خواهم داشت».
- حرف آخر اینکه خداوند متعال هر یک از بندگانش را به گونه ای آزمایش و امتحان می کند. خداوند تبارک و تعالی در سوره مبارکه بقره، آیات 155 و 156 می فرماید:(وَ لَنَبْلُوَنَّکُمْ بِشَيْ‏ءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ وَ نَقْصٍ مِنَ الْأَمْوالِ وَ الْأَنْفُسِ وَ الثَّمَراتِ وَ بَشِّرِ الصَّابِرينَ. الَّذينَ إِذا أَصابَتْهُمْ مُصيبَةٌ قالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ) یعنی«قطعاً ما شما را با مقداری ترس و گرسنگى و کاهش اموال و نفوس و فرزندان مى آزماییم. و تو ـ اى پیامبر ـ به صابران بشارت ده. آنان که وقتی اتّفاق ناگوارى برایشان پیش می آید، مى گویند: ما از آنِ خداییم و به سوى او بازمى گردیم». این هم امتحان شماست. صبور باشید.
این روزها می گذرد و فقط خاطره ای از آن در ذهن تان می ماند. تلاش کنید تا آینده ای درخشان برای خودتان بسازید. شما می توانید.

سلام استاد.
گاهی اختلافات بین پدر و مادر قابل حل نیست..حتی با روانشناس
دراین مواقع فرزندان باید چکار کنند؟؟
تا چه زمانی باید این اختلافات شدید رو تحمل کنند؟
هرکاری فرزند انجام بده بازهم در اون خانواده‌ی پرتنش و فاقد عاطفه هست.. روح و روانش بشدت آسیب میبینه و تصمیم به هرکاری خواهد گرفت..خودکشی، فرار از خانه..درسته هیچکدوم راه حل نیست ولی چکار باید کرد؟؟
چطور باید خودش رو ازخانواده‌ش جدا کنه؟؟

smart star;991554 نوشت:
سلام استاد.
گاهی اختلافات بین پدر و مادر قابل حل نیست..حتی با روانشناس
دراین مواقع فرزندان باید چکار کنند؟؟
تا چه زمانی باید این اختلافات شدید رو تحمل کنند؟
هرکاری فرزند انجام بده بازهم در اون خانواده‌ی پرتنش و فاقد عاطفه هست.. روح و روانش بشدت آسیب میبینه و تصمیم به هرکاری خواهد گرفت..خودکشی، فرار از خانه..درسته هیچکدوم راه حل نیست ولی چکار باید کرد؟؟
چطور باید خودش رو ازخانواده‌ش جدا کنه؟؟

سلام

شما درست می گویید. مواقعی پیش می آید که پدر و مادر اختلافات شدیدی دارند و حتی با وجود مراجعه به روانشناس و مشاور خانواده نمی توانند به تفاهم برسند. در این مواقع فرزند باید در دعواها بی طرف بماند. زیرا دخالتِ فرزند و طرفداری از یک طرف نه تنها کمکی به حلّ مشکل نمی کند؛ بلکه ممکن است دامنه اختلافات را گسترش دهد. در این گونه موارد من توصیه می کنم فرزند در فامیل و آشنایان بگردد و افرادی را پیدا کند که پدر و مادر از آنها حرف شنوی دارند. ممکن است پدر از یک دوستش حرف شنوی دارد و مادر از یکی از آشنایان (مثلا دختر خاله اش) حرف شنوی دارد. فرزند باید «به صورت پنهانی» با این افراد صحبت کند و از آنها بخواهد «بدون اشاره به صحبت فرزند» با پدر و مادر صحبت کنند و ابتدا آنها را به یادگیری و اجرایِ «مهارت های زناشویی» تشویق نمایند و اگر دیدند چنین کاری فایده ای ندارند، از آنها بخواهند با خوبی و خوشی به زندگی پایان دهند و اجازه دهند فرزندشان خودش انتخاب کند با کدام یک از آنها زندگی نماید. البته فرزند با وجود انتخاب زندگی با پدر یا مادر _ یعنی گذراندنِ بیشتر وقت هفته در خانه یکی از آنها _ هر هفته به دیگری نیز سر بزند و به هیچ وجه رابطه خود را با دیگری قطع ننماید. مواردی هست که پدر و مادر نمی توانند همدیگر را تحمل کنند و به دلایلی نیز نمی خواهند از یکدیگر جدا شوند. در این موارد من توصیه می کنم پدر دو خانه تهیه کند، یک خانه برای خودش و خانه دیگر برای مادرِ فرزندانش. پدر در خانه خودش زندگی کند و مادر در خانه خودش و هیچ یک از پدر و مادر در زندگیِ دیگری دخالت نکند. فرزندان نیز اجازه داشته باشند آزادانه به خانه هر یک از پدر و مادر رفت و آمد داشته باشند. با این کار مرزی بین پدر و مادر قرار داده می شود و هیچ یک در اُمور دیگری دخالت نمی کنند و فرزندان نیز از وجودِ پدر و مادر بهره مند می شود. البته این کار مخارجی بر پدر متحمل می سازد و انجامِ آن برای همه خانواده ها ممکن نمی باشد؛ اما از طلاق و جدایی بهتر است.

siyahi;989347 نوشت:
سلام کمکم کنید خسته شدم از این زندگی همش تنش همش ترس تا مرز خود کشی رفتم
خدا من چه گناهی کردم شده بچه شون کمک کنید

یه مدتی تو خونه همش دعوا هست نمیدونم چی کار کنم
تورو خدا اگه کسی میتونه کمک کنه میتونم برم مشهد خادم بشم

سلام
شما هیچ گناهی نکردید...
شاید شانستون این بوده که درچنین خانواده‌ای باشید..
به هرحال عضوی از این خانواده هستید و بهتون قول میدم هیچ جایی امن‌تر از خونه‌ی خودتون با اون همه تشنج و آشفتگی نیست ونخواد بود..
از راهنمایی های استاد امید حتما استفاده کنید ولی درحدی پیش نرید که به کار و تحصیل خودتون آسیب بزنه..
اگر نتیجه نگرفتید باید با اوضاع خانواده کناربیاید.میدونم سخته ولی تنها راه همین هست زندگی خودتون رو نجات بدید.سعی کنید شما مثل والدینتون این انتخاب اشتباه رو تکرار نکنید...
تنها راه استقلال و جداییتون از این زندگی با تحصیلاتتون کاری پیدا کنید و منبع درآمدی کسب کنید..بااین وجود هم باز برای خانواده‌تون دلتنگ خواهید شد،چون عضوی ازاین خانواده‌اید..

یادمه زمانی که بچه بودم یک بار پدرم از روی عصبانیت از دست مادرم روی من و خودش نفت ریخت تا آتیشمون بزند ولی شانس آوردم که این کار رو نکرد. البته شانس که نیاوردم چون اگه مرده بودم وضعم خیلی بهتر بود الان.

badbakht1;991812 نوشت:
البته شانس که نیاوردم چون اگه مرده بودم وضعم خیلی بهتر بود الان.

سلام دوست عزیر

خوشحالم که به جمع ما پیوسته اید. امیدوارم بتوانیم از تجربیّات یکدیگر استفاده کنیم.

امکان دارد یک خواهش از شما بکنم؟

خواهش و تقاضای من این است که به دو آدرسِ زیر مراجعه نمایید و مطالبی که من و دوستان نوشته ایم را بخوانید و اگر دوست داشتید، تکلیف هایی که به دوستانِ پُرسشگر داده ام را انجام دهید:

http://www.askdin.com/showthread.php?t=63067

http://www.askdin.com/showthread.php?t=63030

امید;991833 نوشت:
سلام دوست عزیر

خوشحالم که به جمع ما پیوسته اید. امیدوارم بتوانیم از تجربیّات یکدیگر استفاده کنیم.

امکان دارد یک خواهش از شما بکنم؟

خواهش و تقاضای من این است که به دو آدرسِ زیر مراجعه نمایید و مطالبی که من و دوستان نوشته ایم را بخوانید و اگر دوست داشتید، تکلیف هایی که به دوستانِ پُرسشگر داده ام را انجام دهید:

http://www.askdin.com/showthread.php?t=63067

http://www.askdin.com/showthread.php?t=63030

من نفهمیدم چه تکلیف هایی. اما یک تاپیکی جدا باز کرده ام و چیزهایی در مورد خودم گفته ام که هروقت جواب دادند شما هم می تونید بیایید تکالیف خودتون رو اعمال کنید. اگر این جا این خاطره رو که از کودکی در ذهن من ثبت شده گفتم به خاطر همدردی با دوستمون بود. تازه دعواهای مادربزرگ و پدربزرگم را تعریف نکردم که اون جا چه خبر بود.

badbakht1;991843 نوشت:
یک تاپیکی جدا باز کرده ام و چیزهایی در مورد خودم گفته ام که هروقت جواب دادند شما هم می تونید بیایید تکالیف خودتون رو اعمال کنید.

با عرض معذرت از شما

وقتی موضوعی به یکی از کارشناسان اِرجاع می شود، بقیه کارشناسان در مورد آن اظهار نظر نمی کنند.
در تاپیک هایی که آدرس آنها را به شما دادم، تکنیک های روانشناختی به پرسش کننده یاد دادم که در کاهش افسردگی و بهترکردنِ حالِ فرد تأثیر زیادی دارند.

پرسش:

مدتی است که پدر و مادرم در خانه دعوا می کنند. تنش و ترس زیادی را تحمل می کنم و تا مرز خودکشی پیش رفته ام. از این زندگی خسته شده ام. دوست دارم از این خانه بروم. نمی دانم چه کار کنم. لطفا کمکم کنید.

پاسخ:

به شما حق می دهم که به خاطر دعواهای پدر و مادرتان ناراحت و غمگین باشید. اختلاف پدر و مادر باعث می شود که فرزندان احساس نااُمیدی و نااَمنی نمایند. قربانیِ اصلیِ دعوا و اختلاف والدین، فرزندان هستند. در خانواده ای که اعضایش با یکدیگر تفاهم ندارند، افکارِ مزاحمی گریبانگیرِ همه اعضا _ به ویژه فرزندان_ می شوند. این افکارِ مزاحم، باعثِ ایجاد بی قراریِ عصبی در اعضا می شوند. در نتیجه یِ این افکار مزاحم و بی قراریِ عصبی، اعضای خانواده دست به رفتارهای اجتنابی می زنند. یعنی آنها ممکن است برای فرار از این وضعیّت، به رفتارهایی همچون قهرکردن و رفتن از خانه دست بزنند. رفتنِ شما از این خانه، یک رفتار اجتنابی است. رفتار اجتنابی حلِّ مشکل کمکی نمی کند. شما هر جا دنا برود، فرزند پدر و مادرتان هستید.
توصیه های زیر را با دقت انجام دهید:

- طرفداری و قضاوت شما در اختلافات والدین یا قهر با هر یک از آنان، نمی تواند به آرامش خانواده منجر شود؛ بنابراین از این کار خودداری و رابطه خود را با والدین تان حفظ کنید. دخالت نکنید، قضاوت نکنید، طرفداری هم نکنید.
- باید بدانید که وقتی اختلافی بین همسران ایجاد می شود، هر دو در ایجادِ آن نقش دارند. بی تقصیر خداست. پس دنبالِ مقصّر گشتن در دعواهای خانوادگی اشتباه است. وقتی بین پدر و مادرتان دعوایی را مشاهده می نمایید، اگر می توانید به حرف های هر دو گوش دهید؛ ولی قضاوت نکنید. نهایت مداخله شما این باشد که از آنها بخواهید حتما «با همدیگر» به یک روانشناس و مشاور خانواده یِ متعهّد و خبره مراجعه کنند. همسرانی که با یکدیگر اختلاف شدید دارند، باید «مهارت های زناشویی» را بیاموزند و به کار گیرند. همسرانی که این مهارت ها را یاد می گیرند، می دانند چگونه با یکدیگر صحبت کنند، چگونه خشم خود را کنترل نمایند و چگونه اختلافات خود را حلّ کنند.

- اگر پدر یا مادرتان یا هر دو حاضر نیستند به روانشناس و مشاور خانواده مراجعه کنند، از افرادی که پدر و مادرتان از آنها حرف شنوی دارند، بخواهید «جداگانه» با پدر و مادرتان صحبت کنند و از آنها بخواهند:

در مرحله اول: برای حل اختلافشان به یک روانشناس و مشاور خانواده متعهّد و خبره مراجعه نمایند.
در مرحله دوم: اگر به دلایلی پدر و مادرتان نمی خواهند از یکدیگر جدا شوند، بهتر است یک فرد که پدرتان از او حرف شنوی دارد، از پدرتان بخواهد که دو خانه تهیه کند، یک خانه برای خودش و خانه دیگر برای مادرِ فرزندانش. پدر در خانه خودش زندگی کند و مادر در خانه خودش و هیچ یک از پدر و مادر در زندگیِ دیگری دخالت نکنند. فرزندان نیز اجازه داشته باشند آزادانه به خانه هر یک از پدر و مادر رفت و آمد داشته باشند. با این کار مرزی بین پدر و مادر قرار داده می شود و هیچ یک در اُمور دیگری دخالت نمی کنند و فرزندان نیز از وجودِ پدر و مادر بهره مند می شود. البته این کار مخارجی بر پدر متحمل می سازد و انجامِ آن برای همه خانواده ها ممکن نمی باشد؛ اما از طلاق و جدایی بهتر است.
در مرحله سوم: اگر پس از مشاوره با یک روانشناسِ خبره و متعهّد، پدر و مادرتان به این نتیجه رسیدند که به هیچ وجه نمی توانند یکدیگر را تحمل نمایند و نمی توانند در دو خانه جدا از یکدیگر زندگی کنند، بدون درگیریِ بیشتر از یکدیگر جدا شوند.

- شما نیز اگر می خواهید رابطه پدر و مادرتان را درست کنید، به آنها احترام بگذارید. با آنها دعوا نکنید. وقتی به کمکِ شما نیاز دارند، محترمانه به آنها کمک نمایید. در صورتی که پدر یا مادرتان عیبِ دیگری را به شما گفت، شما آن عیب را به دیگری منتقل نکنید. مثلا اگر پدرتان مواردی منفی از مادرتان به شما می گوید، شما آن موارد منفی را به مادرتان منعکس نکنید و سعی کنید موارد مثبت را به مادرتان بگویید.

- برای اینکه افکار و احساساتِ منفی و ناخوشایندِ ناشی از دعوای پدر و مادرتان را متوقف کنید، همه این افکار و احساسات را با زبان ساده (بدون هیچ جمله ادبی) روی کاغذی بنویسید و بدون اینکه کاغذ را به کسی نشان دهید، آن را پاره کنید و دور بیاندازید. پژوهش روانشناختی نشان داده که این کار باعث می شود احساسِ بهتری به دست بیاورید و در زندگی تان کمتر دچار مشکل شوید. همچنین برای اینکه احساسِ بهتری پیدا کنید و استرس هایتان را کم نمایید، ورزش کنید و خود را مشغول نگه دارید. به کاری که دوست دارید و برای آینده یِ شما مفید است بپردازید. خود را برای آینده آماده کنید و برای رسیدن به آینده ای بهتر تلاش کنید.

- اگر پدر و مادرتان نتوانستند با یکدیگر زندگی کنند و در نهایت جدا شدند، به آنها بگویید:«هر دوی شما والدین من هستید، من هر دوی شما را دوست دارم و با هر دو رابطه خواهم داشت».

- حرف آخر اینکه خداوند متعال هر یک از بندگانش را به گونه ای آزمایش و امتحان می کند. خداوند تبارک و تعالی در سوره مبارکه بقره، آیات 155 و 156 می فرماید: (وَ لَنَبْلُوَنَّکُمْ بِشَيْ‏ءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ وَ نَقْصٍ مِنَ الْأَمْوالِ وَ الْأَنْفُسِ وَ الثَّمَراتِ وَ بَشِّرِ الصَّابِرينَ. الَّذينَ إِذا أَصابَتْهُمْ مُصيبَةٌ قالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ) یعنی«قطعاً ما شما را با مقداری ترس و گرسنگى و کاهش اموال و نفوس و فرزندان مى آزماییم. و تو ـ اى پیامبر ـ به صابران بشارت ده. آنان که وقتی اتّفاق ناگوارى برایشان پیش می آید، مى گویند: ما از آنِ خداییم و به سوى او بازمى گردیم». این هم امتحان شماست. صبور باشید.
این روزها می گذرد و فقط خاطره ای از آن در ذهن تان می ماند. تلاش کنید تا آینده ای درخشان برای خودتان بسازید. شما می توانید.

موضوع قفل شده است