حکمتهای آسمانی خطبه گل یاس

سلام علیکم و رحمة الله،
ممنون بابت پاسخ خوبتان،
حقیر بعد از پاسخ‌های استاد بزرگوار و جناب ملاصدرا و روحانی بزرگوار دیگری که برای کامل جا افتادن مطلب برایم از ایشان هم کمک دریافت نموده بودم مسأله را طور دیگری فهمیده بودم، لطفاً ببینید آیا اشتباه می‌کنم؟
چند مطلب هستند که باید بینشان تفکیک قائل شد:
۱. نور وجودی همان است که نسب‌ها را تشکیل می‌دهد و ظاهراً عالم ذر برای ایشان بوده است، به حداقل سه دلیل روایی:

• یکی اینکه خداوند بعد از اینکه انوار مقدس اهل بیت علیهم‌السلام را در پشت حضرت آدم علیه‌السلام قرار داد به فرشتگان دستور سجده داد،
• و دیگر اینکه در جنگی معروف است که حضرت امیر علیه‌السلام وقتی به شخصی از طرف مخاصم می‌رسیدند ابتدا نگاهی در او می‌کردند و بعد برخی را می‌کشتند و برخی را رها می‌کردند، از ایشان علت را پرسیدند و ایشان فرمودند در صلب ایشان نگاه می‌کردم اگر در نسل ایشان تا قیامت نور شیعیانم نبود ایشان را می‌کشتم مگرنه زنده رها می‌کردم تا آن شیعه بتواند به دنیا بیاید
• و نهایتاً اینکه در مورد عالم ذر برخی روایات اینطور روایت کرده‌اند که خداوند حضرت آدم علیه‌السلام را به خواب فرو برد (بیهوشی کامل :Gig:) و بعد پشت ایشان را گشود و ذرها از پشت ایشان بیرون آمدند و مخاطب خداوند قرار گرفته شدند (خود حضرت آدم علیه‌السلام مستقیماً مخاطب خداوند قرار گرفتند)

۳. یک مسأله هم جرم نطفه است که از بین صلب (درون ستون فقرات) و ترائب (یعنی بین دو ران) ایجاد می‌شود، در خانم‌ها ظاهراً تخمک‌ها از همان ابتدای تولد زن با او هستند (حدود ۱۵۰۰۰۰ تا؟) و در تمام طول عمر او تخمک جدیدی تولید نمی‌شود و تخمک‌ها با ترشح هرمون‌های زنانگی یکی پس از دیگری بالغ شده و هر یک از آنها بین دو عادت ماهانه مصرف می‌شوند (برای اطلاعات بیشتر ر.ک. به این لینک ویکی)، اما در مرد اسپرم هربار جداگانه تولید می‌شود و اینطور که حقیر فهمیدم از آب نخاع (همان مغز نخاع که حرام است و اولین عضوی از بدن انسان است که ساخته می‌شود و نجس می‌باشد) درست می‌شود، بنابراین ایجاد اسپرم مربوط به تغذیه‌ی مرد است و جرم اسپرم از تغذیه‌ی مرد ریشه می‌گیرد، اما در مورد زن این تخمک‌ها در رحم مادر دختر ایجاد شده‌اند و مادر دختر هم بخشی از خلقت دخترش را از شوهرش که پدر دختر است می‌گیرد و بخشی را از رحم مادر خودش به همراه دارد، آن مادر هم باز بخشی از خلقت دخترش را از شوهرش می‌گیرد و بخشی را از باز مادرش و الی آخر ...، با این حساب هم پدر و هم مادر انتقال دهنده‌ی نسب هستند ... مادر تولید کننده‌ی نسب نیست ولی انتقال دهنده‌ی نسب هست ... این نکات شاید (و تنها شاید و تا بخشی از) احکام فقهی انتقال سیادت تنها از طریق پدر را توضیح بدهد :Gig:

اگر اشتباه نکنم با توجه به اینکه هم در اسپرم مرد و هم در تخمک زن اثر نسبی هم از پدر هم از مادر ایشان (یعنی هر چهار جدّ نطفه‌ای که قرار است ایجاد شود) وجود دارد پس احتمالاً نسب مورد نظر در اسلام که هم از پدر منتقل می‌شود و هم از مادر همان بحثی است که امروزه به عنوان ژنتیک دنبال می‌شود ... با این حال بین نسبی که از پدر منتقل می‌شود و نسبی که از مادر منتقل می‌شود اختلاف‌هایی هم وجود دارد (پدر مستقیماً نقش دارد و مادر نقش واسطه را دارد) که در برخی از احکام فقهی نیز می‌تواند اثرگذار باشد که این احکام در بحث احکام انتقال سیادت از پدر سید به فرزندان سید ظهور و بروز می‌یابد.

نکته‌ی دیگری که با این تعبیر نتیجه گیری می‌شود پاسخ به سؤالی اساسی است که مدتها ذهن حقیر را به خود درگیر کرده بود و آن اینکه اگر فرزندان آدم و حوّا علیهماالسلام با یکدیگر ازدواج نکردند (که ظاهراً نکردند) پس باید با زنان یا مردانی از جنس جنّ یا حوری ازدواج کرده باشند (چنانکه ظاهراً هم اینطور بوده است) و از این گذشته در شرع اسلام هم ازدواج انسان با جن جواز دارد (اگرچه احتیاط دارد) و این باعث می‌شود که فرزندان این ازدواج‌ها در نَسَبشان غیر از آدم و حوا سلام‌الله‌علیهما هم وارد شود ... تا پیش از این نمی‌دانستم اگر پدر از طایفه‌‌ی جن باشد با توجه به اینکه مادر از جنس انسان است و فرزندی که در رحم دارد هم لاجرم انسان خواهد شد پس چگونه نسب آن طفل را باز مطابق قرآن باید به حضرات آدم و حوّا سلام‌الله‌علیهما برسانم ... اما اکنون معلوم شد که فرزندان هر ازدواجی که یک طرفش انسان باشد به آن پدر و مادر اولیه علیهماالسلام برمی‌گردد اگرچه این نفی نسب‌های دیگر را برای انسان نمی‌کند ... (ولی طبق قرآن باید بکند؟ :Gig:)


با این حساب غذایی که رسول خدا صل‌الله‌علیه‌وآله از بهشت قبل از زناشویی خود تناول کردند و همچنین تمامی ائمه‌ی دیگر علیهم‌السلام هم قبل از زناشویی خود که به تولد امام بعدی ختم شود مشابه همین قصه را داشته‌اند می‌تواند به همین مسأله برگردانده شود که نطفه به تغذیه‌ی مرد بستگی دارد و همین مسأله هم توضیح می‌دهد که چرا فقط پدر لازم بوده است که چنین تغذیه‌ی خاصی را تناول نماید، در عوض برای مادر در حیم حمل و بعد از وضع حمل غذاهای بهشتی مهیا بوده است که لااقل در دو مورد به ما خبر رسیده است، یکی حضرت مریم سلام‌الله‌علیها که درخت خرمای خشکیده برایشان جوانه زد و خرمای تازه داد و یکی حضرت فاطمه‌‌بنت‌سعد علیها‌السلام که در داخل کعبه از غذاهای بهشتی بهره‌مند بودند ...

به نظر شما این مطالب جایی نیاز به اصلاح دارد؟
با تشکر از صبرتان :Gol:
یا علی

[="Navy"]سلام
در مورد انساب مطلب دیگری که وجود دارد این است که این امور اعتباری و ظاهری مربوط به همین دنیا است
فَإِذَا نُفِخَ فِي الصُّورِ فَلَا أَنسَابَ بَيْنَهُمْ يَوْمَئِذٍ وَلَا يَتَسَاءَلُونَ ﴿المؤمنون: ١٠١﴾
هنگامی که در «صور» دمیده شود، هیچ یک از پیوندهای خویشاوندی میان آنها در آن روز نخواهد بود؛ و از یکدیگر تقاضای کمک نمی‌کنند!

مفاهيمى كه در اين جهان در محدوده زندگى مادى انسانها حكمفرما است غالبا در جهان ديگر دگرگون مى‏شود، از جمله مساله ارتباطات قبيله‏اى و فاميلى است كه در زندگى اين دنيا غالبا كارگشا است و گاهى خود نظامى را تشكيل مى‏دهد كه بر ساير نظامات جامعه حاكم مى‏ گردد.
اما با توجه به اينكه ارزشهاى زندگى در جهان ديگر هماهنگ با ايمان و عمل صالح است مساله انتساب به فلان شخص يا طايفه و قبيله جايى نمى‏تواند داشته باشد در اينجا اعضاى يك خاندان به هم كمك مى‏ كنند و يكديگر را از گرفتاري ها نجات مى‏ دهند، ولى در قيامت چنين نيست آنجا نه از اموال سرشار خبرى است، و نه از فرزندان كارى ساخته است يَوْمَ لا يَنْفَعُ مالٌ وَ لا بَنُونَ إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ:" روزى كه نه مال سودى مى‏ بخشد و نه فرزندان، تنها نجات از آن كسى است كه داراى قلب سليم باشد" «1».
حتى اگر اين نسب به شخص پيامبر اسلام ص برسد، باز مشمول همين حكم است، و به همين دليل در تاريخ زندگى پيامبر ص و امامان بزرگوار مى ‏خوانيم كه بعضى از نزديكترين افراد بنى هاشم را به خاطر عدم ايمان يا انحراف از خط اصيل اسلام رسما طرد كردند و از آنها تنفر و بيزارى جستند.
گر چه در حديثى از پيامبر ص نقل شده كه فرمود:
كل حسب و نسب منقطع يوم القيامة الا حسبى و نسبى:
" پيوند هر حسب «2» و نسبى روز قيامت بريده مى‏شود جز حسب و نسب من" «3».
ولى به گفته مرحوم علامه طباطبائى (رضوان اللَّه عليه) در الميزان به نظر مى ‏رسد اين همان حديثى است كه جمعى از محدثان اهل تسنن در كتابهاى خود گاهى از عبد اللَّه بن عمر و گاهى از خود عمر بن الخطاب و گاهى از بعضى ديگر از صحابه از پيامبر ص نقل كرده ‏اند.
در حالى كه ظاهر آيه مورد بحث عموميت دارد و سخن از قطع همه نسبها در قيامت مى‏دهد و اصولى كه از قرآن استفاده شده و از طرز رفتار پيامبر با منحرفان بى ايمان بر مى ‏آيد اين است كه تفاوتى ميان انسانها از اين نظر نيست.
لذا در حديثى كه صاحب كتاب مناقب ابن شهرآشوب از طاووس (يمانى) از امام زين العابدين ع نقل كرده مى‏خوانيم:
خلق اللَّه الجنة لمن اطاع و احسن و لو كان عبدا حبشيا، و خلق النار لمن عصاه و لو كان ولدا قرشيا:
" خداوند بهشت را براى كسى آفريده كه اطاعت فرمان او كند و نيكو كار باشد هر چند برده‏اى از حبشه باشد، و دوزخ را براى كسى آفريده است كه نافرمانى او كند هر چند فرزندى از قريش باشد" «4».
البته آنچه گفته شد منافات با احترام خاص سادات و فرزندان با تقواى پيامبر ص ندارد كه اين احترام خود احترامى است به شخص پيامبر ص و اسلام و رواياتى كه در فضيلت و مقام آنها وارد شده نيز ظاهرا ناظر به همين معنى است.

پی نوشت ها:
(1) شعراء- 89.
(2) حسب از نظر لغت به معنى افتخاراتى است كه نياكان و پدر و اجداد انسان داشته‏اند و گاه به معنى خلق و خوى خود انسان نيز مى‏آيد ولى در اينجا منظور همان معنى اول است (به لسان العرب ماده حسب مراجعه شود).
(3) مجمع البيان ذيل آيه مورد بحث. [.....]
(4) مناقب ابن شهرآشوب (طبق نقل تفسير نور الثقلين جلد 3 صفحه 564).[/]

سلام علیکم استاد عزیز و بزرگوار،
به نظر شما پس آن عطف اگر به دو سجده‌ی متفاوت با یک نوع عطف اشاره کند قبیح نیست؟ این را عالمی به حقیر گفته بودند و حقیر خودم چیزی در مورد ادبیات عرب نمی‌دانم:

أَلَمْ تَرَ‌ أَنَّ اللَّـهَ يَسْجُدُ لَهُ مَن فِي السَّمَاوَاتِ وَ مَن فِي الْأَرْ‌ضِ وَ الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ‌ وَ النُّجُومُ وَ الْجِبَالُ وَ الشَّجَرُ‌ وَ الدَّوَابُّ وَ كَثِيرٌ‌ مِّنَ النَّاسِ ۖ وَ كَثِيرٌ‌ حَقَّ عَلَيْهِ الْعَذَابُ ... [الحج، ۱۸]

از طرفی «مَن فِي السَّمَاوَاتِ» و «مَن فِي الْأَرْ‌ضِ» شامل انس و جن هم می‌شود تماماً و به نظر می‌رسد پاسخ شما هم درست باشد چون تخصیص در مورد ایشان نیامده است و می‌شود سجده‌ی آنها را به سجده‌ی تکوینی تفسیر کرد؟

پاسخ شما کاملاً درست است، اما به نظرم هم می‌رسید که مطلب حقیر هم با مطلب شما تنافری نداشته باشد :Gig:
حقیر هم منکر شعور و حسّ و درک جمادات نشدم و نظرم به این بود که آنها بروز دنیایی حقایقی عالی‌تر باشند که بروز دنیایی‌اشان تواضعشان برای خداوند باشد، با این حساب بروز دنیایی ایشان به منزله‌ی گذاردن مواضع سجده بر سجده‌گاه‌هاست و شعورشان در پس این دنیا به منزله‌ی تسبیح و ذکر این سجده، اما شنیدن این تسبیح گوش محرم می‌خواهد، گوش برزخی می‌خواهد، یعنی باید به درکی از شعور فرادنیایی دست یافت چون فرادنیا و برزخ جایی است که حقیقت جمادات در حال تسبیح خداوند هستند ...

در روایتی چیزی به این مضمون دیده بودم که در آسمان نقطه‌ای نیست مگر آنکه فرشته‌ای در آنجا در ذکر خداست، برخی فقط در سجده و برخی فقط در رکوع ... مدتها سؤال داشتم که چطور نقطه‌به‌نقطه‌ی آسمانها فرشتگان در حال سجده هستند و رکوع، ولی با تفسیر بالا (اگر درست باشد :Gig:) می‌توان گفت که تک‌تک ذرات آسمان‌ها (هر قطعه‌ی آسمان در قرآن به صورت ابرمانند برشمرده شده است: «وَإِن يَرَ‌وْا كِسْفًا مِّنَ السَّمَاءِ سَاقِطًا يَقُولُوا سَحَابٌ مَّرْ‌كُومٌ») بروز دنیایی فرشتگان هستند و هر گروهی از فرشتگان زیر نظر ملکی هستند که ارشد ایشان است و چه بسا این ملک همان عهده‌دار امور دنیا باشد و قوانین حاکم بر دنیا (علوم طبیعی) همان سنت‌های خداوند باشد که آن فرشتگان مأمور به آن هستند ... جالب است که نقل شده است که شخصی مرحوم آیت‌الله‌بهجت رحمه‌الله‌ را در خواب دید و از ایشان پرسید که از آن طرف چه خبر و ایشان فرموده بودند تمام خبرها آن طرف است و از اینجا تا همین دیوار روبرو خبرهای بسیاری است ...

آیا با این توضیح اضافه باز اشکال دارد که خلقت دنیا با قوانین طبیعی‌اش به سجده‌ی تکوینی همه‌ی موجودات دنیایی نسبت داده شود و تسبیحات ایشان به حقایق این موجودات نسبت داده شود (البته در مورد جمادات) که با حجاب ظلمانی دنیا از ما پوشیده شده است و چشم و گوش برزخی می‌توانند آن تسبیحات را درک کنند؟

در یک زنجیره از زنجیره‌های متعدد موجودات دنیایی:
مجموعه‌ای از ذرات زیراتمی اتم‌ها را می‌سازند و اتم‌ها برای خود هویت جدیدی دارند، یعنی خلقت مستقلی دارند، یعنی حقیقتی مستقل از حقیقت اجزای آن در مراتب بالاتر وجود به ایشان نظیر می‌شود؛
مجموعه‌ای از اتم‌ها مولکول‌ها را می‌سازند که ساختارهایی پایدار یا شبه‌پایدار هستند و باز هویتی جدید دارند؛
مجموعه‌ای از مولکول‌ها سلول‌ها را می‌سازند که نخستین ساختاری است که آثار حیات حتی در دنیا هم در آن دیده می‌شود و البته باز هویتی جدید دارد؛
مجموعه‌ای از سلول‌ها اعضای بدن انسان را می‌سازند و هر عضو از بدن باز هویت جدیدی دارد، چنانکه در قیامت دست و چشم و گوش می‌توانند بر علیه انسان شهادت دهند و این شهادت توسط این اعضاست و نه توسط تک‌تک سلول‌های تشکیل‌دهنده‌اشان یا چیز دیگر؛
مجموعه‌ای از اعضای بدن انسان خود بدن انسان را می‌سازد که مطابق قرآن در رحم مادر خلقتی جدید به آن بخشیده می‌شود و هویتی جدید می‌یابد که همان انسان است؛
مجموعه‌ای از انسان‌ها و سایر موجودات در زمین و موجودات جاندار یا جماد تشکیل دهنده‌ی زمین‌ها زمین را می‌سازند که آن هم هویت جدیدی دارد چنانکه خداوند به آن و به آسمان امر کرد و ایشان از روی میل اطاعت کردند:

ثُمَّ اسْتَوَىٰ إِلَى السَّمَاءِ وَهِيَ دُخَانٌ فَقَالَ لَهَا وَلِلْأَرْ‌ضِ ائْتِيَا طَوْعًا أَوْ كَرْ‌هًا قَالَتَا أَتَيْنَا طَائِعِينَ [فصّلت، ۱۱]
آن گاه آهنگ آفرینش آسمان کرد، در حالی که به صورت دود بود، پس به آن و به زمین گفت: خواه یا ناخواه بیایید. آن دو گفتند: فرمانبردار آمدیم.

با این حساب سلول‌های موجود در بدن انسان سجده دارند و در طول آنها انسان سجده دارد و در طول آنها زمین و آسمان سجده دارند و می‌خواستم نتیجه بگیرم همه‌ی اینها در طول سجده‌ی حضرت زهراء سلام‌الله‌علیهاست که از بالاترین مرتبه‌ی وجود تا به دنیای پست خود را برای خداوند پایین آوردند و به قول رسول خدا صل‌الله‌علیه‌وآله خود را نزد خداوند مانند یک ذره و یا کوچکتر از آن یافتند (خلقت ذرات زیر اتمی :Gig:) و این اوج بندگی این خاندان است، کل بروز کثرت و بروز وجودهای عالی در وجودهای پر از نقایص جدید مراتب پایین‌تر وجود تواضع نیست؟

با تشکر :Gol:
یا علی

باء;

سلام علیکم و رحمة الله،
ممنون بابت پاسخ خوبتان،
حقیر بعد از پاسخ‌های استاد بزرگوار و جناب ملاصدرا و روحانی بزرگوار دیگری که برای کامل جا افتادن مطلب برایم از ایشان هم کمک دریافت نموده بودم مسأله را طور دیگری فهمیده بودم، لطفاً ببینید آیا اشتباه می‌کنم؟
چند مطلب هستند که باید بینشان تفکیک قائل شد:
۱. نور وجودی همان است که نسب‌ها را تشکیل می‌دهد و ظاهراً عالم ذر برای ایشان بوده است، به حداقل سه دلیل روایی:

• یکی اینکه خداوند بعد از اینکه انوار مقدس اهل بیت علیهم‌السلام را در پشت حضرت آدم علیه‌السلام قرار داد به فرشتگان دستور سجده داد،
• و دیگر اینکه در جنگی معروف است که حضرت امیر علیه‌السلام وقتی به شخصی از طرف مخاصم می‌رسیدند ابتدا نگاهی در او می‌کردند و بعد برخی را می‌کشتند و برخی را رها می‌کردند، از ایشان علت را پرسیدند و ایشان فرمودند در صلب ایشان نگاه می‌کردم اگر در نسل ایشان تا قیامت نور شیعیانم نبود ایشان را می‌کشتم مگرنه زنده رها می‌کردم تا آن شیعه بتواند به دنیا بیاید
• و نهایتاً اینکه در مورد عالم ذر برخی روایات اینطور روایت کرده‌اند که خداوند حضرت آدم علیه‌السلام را به خواب فرو برد (بیهوشی کامل :Gig:) و بعد پشت ایشان را گشود و ذرها از پشت ایشان بیرون آمدند و مخاطب خداوند قرار گرفته شدند (خود حضرت آدم علیه‌السلام مستقیماً مخاطب خداوند قرار گرفتند)

۳. یک مسأله هم جرم نطفه است که از بین صلب (درون ستون فقرات) و ترائب (یعنی بین دو ران) ایجاد می‌شود، در خانم‌ها ظاهراً تخمک‌ها از همان ابتدای تولد زن با او هستند (حدود ۱۵۰۰۰۰ تا؟) و در تمام طول عمر او تخمک جدیدی تولید نمی‌شود و تخمک‌ها با ترشح هرمون‌های زنانگی یکی پس از دیگری بالغ شده و هر یک از آنها بین دو عادت ماهانه مصرف می‌شوند (برای اطلاعات بیشتر ر.ک. به این لینک ویکی)، اما در مرد اسپرم هربار جداگانه تولید می‌شود و اینطور که حقیر فهمیدم از آب نخاع (همان مغز نخاع که حرام است و اولین عضوی از بدن انسان است که ساخته می‌شود و نجس می‌باشد) درست می‌شود، بنابراین ایجاد اسپرم مربوط به تغذیه‌ی مرد است و جرم اسپرم از تغذیه‌ی مرد ریشه می‌گیرد، اما در مورد زن این تخمک‌ها در رحم مادر دختر ایجاد شده‌اند و مادر دختر هم بخشی از خلقت دخترش را از شوهرش که پدر دختر است می‌گیرد و بخشی را از رحم مادر خودش به همراه دارد، آن مادر هم باز بخشی از خلقت دخترش را از شوهرش می‌گیرد و بخشی را از باز مادرش و الی آخر ...، با این حساب هم پدر و هم مادر انتقال دهنده‌ی نسب هستند ... مادر تولید کننده‌ی نسب نیست ولی انتقال دهنده‌ی نسب هست ... این نکات شاید (و تنها شاید و تا بخشی از) احکام فقهی انتقال سیادت تنها از طریق پدر را توضیح بدهد :Gig:
اگر اشتباه نکنم با توجه به اینکه هم در اسپرم مرد و هم در تخمک زن اثر نسبی هم از پدر هم از مادر ایشان (یعنی هر چهار جدّ نطفه‌ای که قرار است ایجاد شود) وجود دارد پس احتمالاً نسب مورد نظر در اسلام که هم از پدر منتقل می‌شود و هم از مادر همان بحثی است که امروزه به عنوان ژنتیک دنبال می‌شود ... با این حال بین نسبی که از پدر منتقل می‌شود و نسبی که از مادر منتقل می‌شود اختلاف‌هایی هم وجود دارد (پدر مستقیماً نقش دارد و مادر نقش واسطه را دارد) که در برخی از احکام فقهی نیز می‌تواند اثرگذار باشد که این احکام در بحث احکام انتقال سیادت از پدر سید به فرزندان سید ظهور و بروز می‌یابد.

نکته‌ی دیگری که با این تعبیر نتیجه گیری می‌شود پاسخ به سؤالی اساسی است که مدتها ذهن حقیر را به خود درگیر کرده بود و آن اینکه اگر فرزندان آدم و حوّا علیهماالسلام با یکدیگر ازدواج نکردند (که ظاهراً نکردند) پس باید با زنان یا مردانی از جنس جنّ یا حوری ازدواج کرده باشند (چنانکه ظاهراً هم اینطور بوده است) و از این گذشته در شرع اسلام هم ازدواج انسان با جن جواز دارد (اگرچه احتیاط دارد) و این باعث می‌شود که فرزندان این ازدواج‌ها در نَسَبشان غیر از آدم و حوا سلام‌الله‌علیهما هم وارد شود ... تا پیش از این نمی‌دانستم اگر پدر از طایفه‌‌ی جن باشد با توجه به اینکه مادر از جنس انسان است و فرزندی که در رحم دارد هم لاجرم انسان خواهد شد پس چگونه نسب آن طفل را باز مطابق قرآن باید به حضرات آدم و حوّا سلام‌الله‌علیهما برسانم ... اما اکنون معلوم شد که فرزندان هر ازدواجی که یک طرفش انسان باشد به آن پدر و مادر اولیه علیهماالسلام برمی‌گردد اگرچه این نفی نسب‌های دیگر را برای انسان نمی‌کند ... (ولی طبق قرآن باید بکند؟ :Gig:)


با این حساب غذایی که رسول خدا صل‌الله‌علیه‌وآله از بهشت قبل از زناشویی خود تناول کردند و همچنین تمامی ائمه‌ی دیگر علیهم‌السلام هم قبل از زناشویی خود که به تولد امام بعدی ختم شود مشابه همین قصه را داشته‌اند می‌تواند به همین مسأله برگردانده شود که نطفه به تغذیه‌ی مرد بستگی دارد و همین مسأله هم توضیح می‌دهد که چرا فقط پدر لازم بوده است که چنین تغذیه‌ی خاصی را تناول نماید، در عوض برای مادر در حیم حمل و بعد از وضع حمل غذاهای بهشتی مهیا بوده است که لااقل در دو مورد به ما خبر رسیده است، یکی حضرت مریم سلام‌الله‌علیها که درخت خرمای خشکیده برایشان جوانه زد و خرمای تازه داد و یکی حضرت فاطمه‌‌بنت‌سعد علیها‌السلام که در داخل کعبه از غذاهای بهشتی بهره‌مند بودند ...

به نظر شما این مطالب جایی نیاز به اصلاح دارد؟
با تشکر از صبرتان :Gol:
یا علی

باسلام وتشکر .
1_ در باره سخن اول تان باید گفت :
جریان عالم به آن صورت که شما تصویر نموده اید پذریش دشوار است لذا از بزرگان معاصر مثل علامه طب طبایی و شاگرد ش تحلیل متفاوت از مسله دارد و گفته اند :
علامه طباطبایی معتقدند این آیه ناظر به وجود و حضور جمعی انسان‏ها در حضور خدا است؛ حضوری که غیبت در آن متصور نیست، گویی همه فرزندان آدم یک جا از پشت پدران گرفته شده، گرد هم جمع آمده‏اند و در برابر خدا حضور دارند. در این حالت هر انسانی خود را حضوری می‏یابد و یافته‏اش گواهی روشن بر وجود خدا و خداوندگاری او است، ولی قرار گرفتن انسان‏ها در گردونه زمان و تحولات جهان، آدمی را چنان مشغول و از خود بی خود می‏کند که از آن علم حضوری که به آفریدگار خود داشت، غافل می‏گردد.(1)
آیت الله جوادی آملی بعد از بررسی نظریات مفسران در آیه، دو احتمال را موجه دانسته‏اند:
أ) بیان تمثیلی: هر چند ظاهر آیه حاکی از گفت و گویی بین خدا و انسان و گرفتن اقرار است، ولی این آیه در مقام بیان واقع نیست، بلکه مقصود صرفاً تمثیل است.
خداوند در واقع از فرزندان آدم اقرار نگرفته، بلکه مراد آن است که گویا خداوند از همه انسان‏ها اقرار گرفته است. مسئله ربوبیت خدا و عبودیت انسان به قدری روشن است که گویا همه انسان‏ها گفتند «بلی». شیوه بیان این آیه بیان تمثیلی است مانند آیه یازدهم سوره فصلت که فرمود: «سپس آهنگ آفرینش آسمان کرد و آن بخاری بود، پس از آن به زمین فرمود: خواه یا ناخواه بیایید. آن دو گفتند: فرمان‏پذیر آمدیم»(2) آن دو گفتند با رغبت می‏آییم، در حالی که در واقع گفت و گویی بین خدا و آسمان و زمین واقع نشده است.
پس در آیه میثاق (عالم ذر) امر و نهی لفظی نیست، بلکه در حقیقت تمثیل است. (3)
2_ آنچه در چهار ماهیگی به بدن انسان تلق می گیرد روح است وبرای همه انسانها است وربطی به مسله ائمه که در زیارت جامعه کبیره آمده ندارد .
3_ بر خلاف تصور شما در خصوص ازدواج فرزندان حضرت آدم- به یک اعتبار - دودیدگاه وجود دارد. ما هر دو نظر را به طور اجمال نقل می‏کنیم :
1- فرزندان آدم با هم ازدواج نموده اند ،این ازدواج اشکال ندارد، زیرا در آن زمان هنوز قانون تحریم ازدواج خواهر و برادر از طرف خداوند قرار داده نشده بود . چون راهی برای بقای نسل بشر غیر از این راه نبود، ازدواج آنان با یکدیگر صورت گرفته است.
دستگاه قانون گذاری از آن خداست: «ان الحکم الا للّه‏ ؛ هر گونه حکم راجع به خداست».(4). بر این اساس چه اشکال دارد که به طور موقت و از راه ضرورت، برای عده‏ای این گونه ازدواج در آن زمان بلا مانع و مباح باشد و برای دیگران عموما تحریم ابدی شود؟
علامه طباطبایی در توجیه این نظریه می‏فرماید: حکم ازدواج، یک حکم تشریعی و تابع مصالح و مفاسد است . حکم تکوینی نیست که قابل تغییر نباشد. ازاین ‏رو ممکن است که در ابتدای خلقت به خاطر ضرورت بقای نسل در جامعه محدود آن روز که فقط دو برادر و دو خواهر بودند، از جانب خدا حلال گردد . بعد که ضرورت برطرف شد، حکم حرمت بیاید .به جهت این که ادامه جواز ازدواج با توجه به گسترش نسل و ازدیاد برادران و خواهران موجب اشاعه فحشا و از بین رفتن غریزه عفت شود .(5)
طرفداران این نظریه از ظواهر قرآن برای خود دلیل می‏آورند که خداوند در آیه 1سوره نساء می‏فرماید:
«و بث منهما رجالاً کثیرا و نساءا ؛ از آن دو (آدم و حوا) مردان و زنان فراوانی در روی زمین منتشر ساخت». ظاهر این آیه می‏گوید که نسل بشر فقط به وسیله این دو تن به وجود آمده است، و اگر غیر از این دو در بقای نسل او دخالت داشتند، باید بفرماید: «و بث منهما و من غیرهما ؛به وسیله این دو و غیر آنان... ».(6)
2- در اين جا احتمال ديگرى نيز هست كه گفته شود: فرزندان آدم با بازماندگان انسان‏هاى پيشين ازدواج كرده‏اند ،زيرا طبق رواياتى آدم اولين انسان روى زمين نبوده، مطالعات علمى امروز نيز نشان مي دهد كه نوع انسان احتمالا از چند مليون سال قبل در كره زمين زندگى مي كرده، در حالى كه از تاريخ پيدايش آدم تا كنون زمان زيادى نمي گذرد، بايد قبول كنيم كه قبل از آدم انسان‏هاى ديگرى در زمين مي زيسته‏اند كه به هنگام پيدايش آدم در حال انقراض بوده‏اند، چه مانعى دارد كه فرزندان آدم با باقيمانده يكى از نسل‏هاى پيشين ازدواج كرده باشد؟ اين احتمال با ظاهر آيه فوق چندان سازگار نيست.(7)

سلام علیکم و رحمة الله و برکاته
حرف علمای بزرگی که از ایشان یاد کرده‌اید حتماً از نظرات حقیر قابل اعتناتر هستند، ولی حقیر هنوز به علت کمی علمم نتوانسته‌ام با این نظریات قانع شوم، البته به زعم خودم دلایلی هم برای این امر دارم که اعتبارشان محدود به بین‌الجنبین خودم هست و نه بیشتر، با توجه به اینکه نه علم تفسیر دارم و نه علم تأویل و نه زبان عربی می‌دانم و نه علم حدیث دارم. در هر صورت حقیر قائل به تمثیلی بودن عالم ذر نیستم.
البته برخی بزرگان همینکه انسان فطرتی الهی دارد را برای پذیرش ولایت خداوند کافی دانسته‌اند و از طرف دیگر تا حقیر دیده‌ام تمثیلی گرفتن عالم ذر برای ایشان از آن جهت لازم به نظر می‌رسد که ایشان تمایل دارند خلقت انسان را به همان چهارماهگی جنین در رحم مادر نسبت بدهند و در این بین فقط اهل بیت عصمت و طهارت علیهم‌السلام را استثناء می‌گیرند که تقدم خلقت ایشان بر تمامی موجودات دیگر قابل انکار نیست، دلیلشان هم برای این منظور استفاده‌ی خداوند از لفظ انشاء در مورد خلقت دیگر است که انشاء به خلقت دفعی اطلاق می‌گردد، تا حقیر فهمیده‌ام. اما حقیر دلایلی شخصی دارم که ماجرای «عالم ذر» تمثیلی نبوده و در عالم واقع رخ داده است و اثرش حتی در فقه ما هم وارد شده است، مثلاً در «استلام حجر» در طواف، یا در تعیین «حدود حرم» در اطراف مسجد‌الحرام، یا در اینکه چرا قبله‌ی ما در ظاهرِ نماز باید کعبه باشد اگرچه در باطن نماز باید برای هر کس دل او که حرم خداست قبله باشد (توجه قلبی شرط قبول نماز است اگر رو به قبله‌ی ظاهر بودن شرط صحت نماز است). همچنین اینکه عالم بزرگوار که حقیر خاک زیر پایشان هم نیستم حضرت آیت‌الله جوادی آملی فرمودند که خطاب خداوند به آسمان‌ و زمین که به سوی من بیایید هم تمثیلی است حقیر این را هم قبول ندارم چنانکه این خطاب رخ داده و ایشان اجابت کردند و آن روز همان روز جمعه بود که نام «جمعه» هم از جمع شدن ایشان گرفته شده است و درهمین روز جمع شدن هم از تمامی موجودات ساکن در آنها میثاق الست گرفته شده است و نماز جمعه هم برای همین منظور فرض شده است، :Gig:

[INDENT=2] الإختصاص، النص، ص: 129
[/INDENT]
يَا جَابِرُ لِمَ سُمِّيَتْ يَوْمُ الْجُمُعَةِ جُمُعَةً قَالَ قُلْتُ تُخْبِرُنِي جَعَلَنِيَ اللَّهُ فِدَاكَ قَالَ أَ فَلَا أُخْبِرُكَ بِتَأْوِيلِهِ الْأَعْظَمِ قَالَ قُلْتُ بَلَى جَعَلَنِيَ اللَّهُ فِدَاكَ قَالَ فَقَالَ يَا جَابِرُ سَمَّى اللَّهُ الْجُمُعَةَ جُمُعَةً لِأَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ جَمَعَ فِي ذَلِكَ الْيَوْمِ الْأَوَّلِينَ وَ الْآخِرِينَ وَ جَمِيعَ مَا خَلَقَ اللَّهُ مِنَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ وَ كُلَّ شَيْ‏ءٍ خَلَقَ رَبُّنَا وَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرَضِينَ وَ الْبِحَارَ وَ الْجَنَّةَ وَ النَّارَ وَ كُلَّ شَيْ‏ءٍ خَلَقَ اللَّهُ فِي الْمِيثَاقِ فَأَخَذَ الْمِيثَاقَ مِنْهُمْ لَهُ بِالرُّبُوبِيَّةِ وَ لِمُحَمَّدٍ ص بِالنُّبُوَّةِ وَ لِعَلِيٍّ ع بِالْوَلَايَةِ وَ فِي ذَلِكَ الْيَوْمِ قَالَ اللَّهُ لِلسَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ ائْتِيا طَوْعاً أَوْ كَرْهاً قالَتا أَتَيْنا طائِعِينَ فَسَمَّى اللَّهُ ذَلِكَ الْيَوْمَ الْجُمُعَةَ لِجَمْعِهِ فِيهِ الْأَوَّلِينَ وَ الْآخِرِينَ ثُمَّ قَالَ عَزَّ وَ جَلَّ يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذا نُودِيَ لِلصَّلاةِ مِنْ يَوْمِ الْجُمُعَةِ مِنْ يَوْمِكُمْ هَذَا الَّذِي جَمَعَكُمْ فِيهِ وَ الصَّلَاةُ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ ع يَعْنِي بِالصَّلَاةِ الْوَلَايَةَ وَ هِيَ الْوَلَايَةُ الْكُبْرَى فَفِي ذَلِكَ الْيَوْمِ أَتَتِ الرُّسُلُ وَ الْأَنْبِيَاءُ وَ الْمَلَائِكَةُ وَ كُلُّ شَيْ‏ءٍ خَلَقَ اللَّهُ وَ الثَّقَلَانِ الْجِنُّ وَ الْإِنْسُ وَ السَّمَاوَاتُ وَ الْأَرَضُونَ وَ الْمُؤْمِنُونَ بِالتَّلْبِيَةِ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَامْضُوا إِلَى ذِكْرِ اللَّهِ وَ ذِكْرُ اللَّهِ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ وَ ذَرُوا الْبَيْعَ يَعْنِي الْأَوَّلَ ذلِكُمْ يَعْنِي بَيْعَةَ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ ع وَ وَلَايَتُهُ خَيْرٌ لَكُمْ مِنْ بِيعَةِ الْأَوَّلِ وَ وَلَايَتِهِ إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ فَإِذا قُضِيَتِ الصَّلاةُ يَعْنِي بِيعَةَ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ فَانْتَشِرُوا فِي الْأَرْضِ يَعْنِي بِالْأَرْضِ الْأَوْصِيَاءَ أَمَرَ اللَّهُ بِطَاعَتِهِمْ وَ وَلَايَتِهِمْ كَمَا أَمَرَ بِطَاعَةِ الرَّسُولِ وَ طَاعَةِ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ ع كَنَّى اللَّهُ فِي ذَلِكَ عَنْ أَسْمَائِهِمْ فَسَمَّاهُمْ بِالْأَرْض‏


[INDENT=2]البرهان في تفسير القرآن، ج‏4، ص: 781[/INDENT]
... و قد سئل أبو الحسن الرضا (عليه السلام) عمن كلم الله لا من الجن و لا من الإنس، فقال: «السماوات و الأرض، في قوله تعالى: ائْتِيا طَوْعاً أَوْ كَرْهاً قالَتا أَتَيْنا طائِعِينَ».

خوب در همین مسأله هم بین علما اختلاف است، حقیر قائل به اینکه روح انسان در چهارماهگی جنین او خلق شده باشد نیستم، چنانکه در حدیث جنود عقل و جهل و بعد در توصیف روند آفرینش داریم که خلقت عقل و جهل هر دو مقدم بر وجود بسیاری از مخلوقات دیگر است تا چه برسد به چهارماهگی بدنشان در رحم مادرشان. جنود ایشان هم بعد از ایشان خلق شده‌اند و البته روایات زیادی این مطالب را توضیح می‌دهد، مثل حدیث طینت و مشابه‌های آن، علاوه بر اینکه خداوند در آسمان انوار اهل بیت علیهم‌السلام و شیعیان ایشان را به برخی نشان داده بوده است و این مطالب به نظر حقیر (که حدیث شناس نیستم) هم خیلی زیاد در احادیث تکرار شده‌اند و هم همگی یکدیگر را تأیید کرده و توضیح می‌دهند.

البته مطالب بیش از این است. مثلاً در بحث روی روح هم برخی علما نظرات خاصی دارند که توجه به آنها هم می‌تواند راهگشا باشد. مثلاً عالم بزرگواری را می‌شناسم که فرمودند عقل از آن نظر که به عالم غیرمجردات گره خورد و عقال شد عقل گفته شد و کثرت در ذیل آن شکل گرفت، اما همین وجود در سمت دیگرش که رو به عالم اسماء و صفات است از این عقال راحت است و به همین جهت روح گفته می‌شود، از این نظر روح اینطور نیست که برای هر موجودی جداگانه یک هویت متفاوت داشته باشد بلکه روح برای همه یکی است و در نتیجه آنچه که در ۴ ماهگی جنین رخ می‌دهد خلقت روح برای آن نیست بلکه الحاق روح به بدن است که به آن بدن هویت جدیدی می‌بخشد، یا توضیحی شبیه به این ... :Gig:

بله درست است که چند روایت است و مدتها حقیر هم ترجیح می‌دادم آن احادیثی را ملاک فهم خود قرار دهم که در آنها از ازدواج فرزندان آدم و حوّا سلام‌الله‌علیهما با هم صحبت می‌کرده است و بحث اینکه خداوند از بعد از ایشان این حرمت را وضع نموده است، اما بعد دیدم که در فقه ما همین حالا هم اجازه‌ی ازدواج بین انس و جن داده شده است و چون خطاب خداوند در قرآن مخصوص یک دوره‌ی خاص نیست پس اینکه یکی از والدین غیر انسان باشد نباید مشکلی در اتصال نسب به حضرت آدم و حوا علیهماالسلام ایجاد نماید، چنانکه در این تاپیک هم علما توضیح دادند که نسب از هر دو طرف منتقل می‌شود و نه فقط از طریق پدر ... با این حساب الآن دیگر حقیر با خیال راحت روایتهایی را ملاک فهم خود قرار می‌دهم که در آنها ازدواج فرزندان آدم و حوّا علیهماالسلام را با یکدیگر حرام شمرده‌اند، چه آنکه وقتی راهی برای تکثیر نسل انسان وجود داشته باشد و ضرورتی نباشد خداوند هم خلاف حکمت خود قوانینش را نقض نمی‌کند ....
حالت سومی هم هست که ممکن است ولی به ذهن حقیر نمی‌رسد، و آن اینکه بتوان بین این احادیث به ظاهر متضاد را با یکدیگر جمع نمود. مشابه این ماجرا را در مورد خلقت حضرت حوّا سلام‌الله‌علیها دیده‌ام، روایاتی بودند که تصریح داشتند ایشان از دنده‌ی چپ حضرت آدم علیه‌السلام خلق شده‌اند، و روایاتی بوده‌اند که این را افترا نامیده‌اند و فرموده‌اند که اگر اینطور بود حضرت حوا سلام‌الله‌علیها بر حضرت آدم علیه‌السلام محرم می‌شد و ازدواجشان حرام می‌بود (مشابه ازدواج خواهر و برادر یا فرزندان با والدین) و در عوض فرموده‌اند که از اضافه‌ی خاک بدن حضرت آدم علیه‌السلام ایشان را خلق نموده‌اند، این دو حدیث هم به ظاهر متضاد می‌آیند ولی حدیث دیگری بود که بین آنها را به زیبایی جمع کرده بود و برخی احکام فقهی مانند نصف بوده دیه‌ی زن و ... را از آن نتیجه گرفته بود که حدیث را در تاپیک دیگری نقل کرده بودم الآن جزئیاتش را خاطرم نیست.

با تشکر،
یا علی

سلام علیکم و رحمة الله و برکاته،
جناب استاد صادق، می‌شود لطف کنید ببینید این متن چقدر اعتبار علمی دارد؟

عربی زبان آخرین و کاملترین و قدیمی‌ترین وحی است
[SPOILER]در سوره‌ی الرحمن «عَلَّمَ الْقُرْ‌آنَ» مقدم بر «خَلَقَ الْإِنسَانَ» آمده است که یعنی آموزش قرآن به رسول خداوند حتی از خلقت امیرمؤمنان علیه‌السلام قدیم‌تر بوده است و رسول خداوند صل‌الله‌علیه‌وآله مطابق زیارت‌نامه‌اشان «معدن‌الوحی» هستند و سایر اهل بیت علیهم‌السلام «مهبط‌الوحی» هستند
[/SPOILER]
و همچنین زبان خلقت است
[SPOILER]با توجه به اینکه بعد از خلقت اهل بیت علیهم‌السلام حروف اولین خلقت هستند و خلقت‌های بعدی توسط فعل کُن در عربی بوده است[/SPOILER]
و هر واژه‌ای که به هر مفهومی دلالت می‌کند خودش تعریف آن مفهوم است
[SPOILER]تعریف یعنی توصیفی که هم جامع باشد و هم مانع، یعنی هم کامل باشد و هم حدود وجودی موصوف خود را تعیین کند و به کمک آن بتوان میان این موصوف و چیزهای دیگر تفکیک قائل شد
[/SPOILER]
چنانکه اسم ذاتی (=تعریف) هر «مخلوقی» بر خود آن مخلوق مقدّم است.
درباره‌ی عبد هم همینطور است، عبد از سه حرف عین و باء و دال تشکیل شده است با ترتیبی که حتماً از روی ترجیحی وضع شده است. در روایات مبارکه هم داریم:

[INDENT=2] مصباح الشريعة، ص: ۷ و ۸
[/INDENT]
قَالَ الصَّادِقُ ع الْعُبُودِيَّةُ جَوْهَرٌ كُنْهُهَا الرُّبُوبِيَّةُ فَمَا فُقِدَ مِنَ الْعُبُودِيَّةِ وُجِدَ فِي الرُّبُوبِيَّةِ وَ مَا خَفِيَ عَنِ الرُّبُوبِيَّةِ أُصِيبَ فِي الْعُبُودِيَّةِ قَالَ اللَّهُ تَعَالَى سَنُرِيهِمْ آياتِنا فِي الْآفاقِ وَ فِي أَنْفُسِهِمْ حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ أَ وَ لَمْ يَكْفِ بِرَبِّكَ أَنَّهُ عَلى‏ كُلِّ شَيْ‏ءٍ شَهِيدٌ أَيْ مَوْجُودٌ فِي غَيْبَتِكَ وَ فِي حَضْرَتِكَ وَ تَفْسِيرُ الْعُبُودِيَّةِ بَذْلُ الْكُلِّ وَ سَبَبُ ذَلِكَ مَنْعُ النَّفْسِ عَمَّا تَهْوَى وَ حَمْلُهَا عَلَى مَا تَكْرَهُ وَ مِفْتَاحُ ذَلِكَ تَرْكُ الرَّاحَةِ وَ حُبُّ الْعُزْلَةِ وَ طَرِيقَةُ الِافْتِقَارِ إِلَى اللَّهِ تَعَالَى‏
قَالَ النَّبِيُّ ص اعْبُدِ اللَّهَ كَأَنَّكَ تَرَاهُ فَإِنْ لَمْ تَكُنْ تَرَاهُ فَإِنَّهُ يَرَاكَ وَ حُرُوفُ الْعَبْدِ ثَلَاثَةٌ ع ب د فَالْعَيْنُ عِلْمُهُ بِاللَّهِ وَ الْبَاءُ بَوْنُهُ عَمَّنْ سِوَاهُ وَ الدَّالُ دُنُوُّهُ مِنَ اللَّهِ تَعَالَى بِلَا كَيْفٍ وَ لَا حِجَاب‏

با این توصیف اکنون مشخص است که اگرچه به صورت اصطلاحی و یا تکوینی همه‌ی مخلوقات بندگان خداوند هستند ولی برای موجودات مختار که بحث تشریع هم مطرح می‌گردد برخی از عبودیت خداوند بیرون شده و به صورتی باطل و بی‌بهره از حقیقت (مَجازاً) وارد در عبودیت طاغوت می‌گردند، علم ایشان به طاغوت (عین در عبودیت طاغوت) البته دیگر مرتبه‌ای از جهل است و انقطاع ایشان از غیر طاغوت هم فریب است و هیچ وجودی هرگز نمی‌تواند از خداوند منقطع گردد، به همین دلیل عبودیت طاغوت باطل است و حقیقتی ندارد، مَجاز است و فریب و دوری از معرفت حقیقی و در نتیجه حرمان، چه آنکه علم در ترتیب خلقت هم نخستین خلقت است و مقدمه‌ی هر فیض بعدی و صورت‌های دیگر رحمت خداوندی.
اما در میدان عبودیّت خداوند هم طبیعی است که تنها موجوداتی گوی سبقت را در عبودّیت از بقیه می‌ربایند که در علمشان نسبت به خداوند و انقطاعشان از غیر خداوند و قربشان به خداوند از سایر موجودات جلوتر یاشند ... بالاترین مقام در این عبودیت مقام «او ادنی» است که مخصوص رسول خداوند صل‌الله‌علیه‌وآله است و باقی موجودات اگر بخواهند در این راستا حرکتی کنند حداکثر تقربی که به حقیقت ممکن است برایشان تصور کرد مقام «او ادنی» است نسبت به رسول خدا ولی دیگر نه خود خداوند، در این بین آنکه گوی سبقت را از سایر خلق ربوده است امیر مؤمنان است علیه‌السلام که به منزله‌ی نفس پیامبر خدا صل‌الله‌علیه‌وآله هستند و برادر و وزیر ایشان، بعد سایر اهل بیت عصمت و طهارت علیهم‌السلام،‌ پس از ایشان که جلودار السابقین‌السابقین هستند سایر بندگان خداوند هم موظفند به هرچه نزدیک‌تر شدن به رسول خدا و آنها که از هر کس دیگری به ایشان نزدیک‌ترند، یعنی اهل بیتشان علیهم‌السلام ... در این ترتیب شیعیان حقیقی دنباله‌روان اهل بیت علیهم‌السلام هستند و در پس آنها محبین اهل بیت و شیعیان ایشان قرار دارند ... اما در دوردست‌ها در عقب‌تر کسانی هستند که میل حرکت کردن و به پیش رفتن ندارند و یا پای رفتن ندارند و در نتیجه سکون را بر حرکت جوهری و تکاملی برگزیده‌اند یا خلقتشان اینطور بوده است که ثوابت مسیر باشند ... و در دوردست‌ها در پس آنها کسانی هستند که عبادت طاغوت را برگزیده‌اند و به سوی هدفی ناموجود و سراب‌گونه در جهت عکس در حرکتند ... حرکتی به سمت منفی‌بی‌نهایت، مدام بهره‌اشان از حقیقت وجود و فیوضات وجود و رحمت‌های خداوند کم و کمتر می‌شود، ایشان هرگز به انتهای راهی که در آن قرار گرفته‌اند نخواهند رسید و در انتهای راه ایشان جز «عدم» نیست و «عدم» بی‌بهر‌گی کامل از رحمت خداوندی است.

سؤال حقیر این است که آیا در مورد کافران انسی و جنّی که امکان این حرکت رو به عقب در دنیا برایشان فراهم شده است چنین حرکتی می‌تواند در جهنم نیز ادامه بیابد تا ایشان به عدم مطلق برسند و نیست و نابود گردند یا لاجرم در مرتبه‌ای دانیّ از وجود (بی‌بهرگی از حقّ و در واقع در نقطه‌ی مقابل عبودیّت) متوقف شده و در آن مرتبه ابدی می‌گردند؟ آیا مرگ در دنیا پایان راه ایشان به سمت سرابی است که در دنیا به سمتش بودند؟ آیا معیاری برای پاسخ دادن به این سؤالات داریم؟ آیا اینکه تمامی موجودات به صورت تکوینی و خارج از اراده‌ی خودشان بهره‌ای از عبودیّت خداوند دارند را می‌توان ملاک قرار داد که پس وجود ایشان هرگز به عدم منجر نخواهد شد و در نتیجه عذاب جهنم برایشان ابدی خواهد بود؟ آیا اگر جایی پیش از منفی‌بینهایت حرکت ایشان رو به عقب متوقف شود می‌توان انتظار داشت که عذابی محدود (غیر از ابد) برای تنبیه و بیدار کردن ایشان از اینکه مسیرشان در جهت اشتباه است کافی بوده و ایشان هم نهایتاً مانند سایر مخلوقان حرکت رو به جلو را اختیار کرده و پاک شده و بعد از زمانی بسیار بسیار زیاد نهایتاً به درجه‌ای از حقیقت برسند که رحمت ناشی از رحیمیت خداوند را هم بتوانند بشناسند و درک کنند؟ آیا بحث عقلی بر روی چنین امکان‌هایی می‌توانیم داشته باشیم؟

با تشکر از حلم و علم و رفقتان، :Gol:
یا علی

یا علی :Gol:

سلام علیکم استاد عزیزم،
ممنونم از توضیحاتتان، می‌شود به عنوان آخرین پرسش بخش قرمز شده از فرمایشاتتان در بالا را هم کمی توضیح دهید، اینکه بین فنا شدن در خداوند و معدوم شدن چه تفاوتی است؟ وقتی اثری از منیّت و هویّت شخصی در کسی نماند آیا لزومی ندارد که هویت او عدم شده باشد؟ کثرت بدون استقلال در هویت اجزاء آیا ممکن است؟ واحد مرکب در مقابل واحد بسیط آیا تعبیر درستی است؟
[SPOILER] دیگر اینکه آیا این فنا شدن حتی برای جهنمیان ابدی هم رخ خواهد داد؟ سایر موجودات مانند حیوانات و جمادات چطور؟ یعنی آیا زمانی می‌رسد که تمام عالم وجود فانی فی الله شده و بساط عالم به کل برچیده شود؟[/SPOILER]
با تشکر :Gol:
ان شاء الله در پناه خداوند باشید
یا علی

[="Tahoma"][="Navy"]بسم الله الرحمن الرحیم

سلام علیکم
به به ماشاءالله جناب owari ، حسابی با جناب صادق گفتان میکنند.
هر دو عزیز عجب صبر و حوصله ای دارند ، ادم لذت میبره :Nishkhand:
ان شاءالله همه کاربران فعال این تاپیک ، سلامت و صبور باشند.
یا علی مدد..[/]

بسم الله الرحمن الرحیم

با عرض سلام خدمت شما

و با عرض معذرت برداشت شما از آیه شریفه صحیح نیست.

آیه از قول کافران است ومیفرماید:

و اگر پاره‏ سنگى را در حال سقوط از آسمان ببينند مى‏ گويند این ابرى متراكم است.منظور از این پاره سنگ همان عذابی است که بر ایشان نازل میشود.

«آنها چنان لجوجند كه اگر با چشم خود ببينند قطعه اى از سنگهاى آسمانى به عنوان عذاب الهى سقوط مى كند مى گويند: اشتباه مى كنيد، اين سنگ نيست ، اين ابر متراكم است كه بر زمين فرو مى ريزد»! (و ان يروا كسفا من السماء ساقطا يقولوا سحاب مركوم ). تفسير نمونه جلد ۲۲ صفحه ۴۶۳

[h=2]نخست‌ آفريدۀ خدا، حقيقت‌ محمّديّه‌ است‌ [/h] و شيخ‌ نجم‌ الدّين‌ رازي‌ گويد:» بدانك‌ مبدأ مخلوقات‌ و موجودات‌، ارواح‌ انساني‌ بود؛ و مبدأ ارواح‌ انساني‌ روح‌ پاك‌ محمّدي‌ بود عليه‌ الصّلوة‌ والسّلام‌، چنانك‌ فرمود: أَوَّلُ ما خَلَقَ اللَهُ تَعَالَي‌ رُوحِي‌، و در روايتي‌ ديگر: نُورِي‌. چون‌ خواجه‌ عليه‌ الصّلوة‌ و السّلام‌ زبده‌ و خلاصۀ موجودات‌ و ثمرۀ شجرۀ كائنات‌ بود كه‌ لَوْلَاكَ لَمَا خَلَقْتُ الافْلَاكَ؛ مبدأ موجودات‌ هم‌ او آمد و جز چنين‌ نبايد كه‌ باشد، زيرا كه‌ آفرينش‌ بر مثال‌ شجره‌ايست‌ و خواجه‌ عليه‌الصّلوة‌ و السّلام‌ ثمرۀ آن‌ شجره‌؛ و شجره‌ به‌ حقيقت‌ از تخم‌ ثمره‌ باشد. 27 و در جاي‌ دگر گويد:» لطيفه‌اي‌ سخت‌ غريب‌ روي‌ مي‌نمايد؛ آنك‌ خواجه‌ عليه‌ الصّلوة‌ و السّلام‌ فرمود: أَوَّلُ مَا خَلَقَ اللَهُ الْقَلَمُ، أَوَّلُ مَا خَلَقَ اللَهُ العَقْلُ، أَوَّلُ مَا خَلَقَ اللَهُ رُوحِي‌؛ هر سه‌ راست‌ است‌ و هر سه‌ يكي‌ است‌، و

چنین چیزی اگر حقیقت داشته باشد همیشه فرزندشان ، انسان نخواهد شد.

طبق همان روایاتی که میفرمایید چنین فرزندی نیمی انسان و نیمی جن است. اما اگر ازدواج جن و انس امکان پذیر باشد فرزند حاصله قطعا حکم انسانهایی را نخواهد داشت که ذریه حضرت ادم محسوب میشوند.

اگر حرف شما صحیح باشد باید لااقل نیمی از انسانها ترکیبی از جن و انس باشند.

سلام علیکم برادر عزیزم و رحمة‌الله و برکاته،
ممنون بابت تذکرتان، درست است که حق با شماست ولی دقت داشته باشید که از دید کسی که علم کافی نداشته باشد این توجیه کافران باید پذیرفتنی باشد (مثل هر توجیه دیگری که خود و دیگران را با آن فریب می‌داده‌اند)، بنابراین اگرچه این عبارت توجیه کفار است برای آنکه منکر سقوط قطعات آسمان (نه لزوماً سنگ‌های آسمانی آنطور که گاهی در فاسیر از آن یاد شده است) شوند، آنها اگر قطعات آسمان بر سرشان فرو افتد آنها را به صور ابرهایی متراکم می‌بینند و البته درک این موضوع سخت هم نیست وقتی که آسمان ابتدا دخان بوده است و بعد در هفت طبقه بر پا شده است ... این نشان می‌دهد که خلقت آسمان در هفت طبقه از دخان و در قطعاتی که به صورت ابرهای متراکم است بوده است. در تاپیک‌های دیگری صحبت‌هایی از دریاهای میان آسمان‌ها نیز شده است و هر ابر هم دریایی از آب است که در فاز بخار است و اگر به جای قطره‌قطره به صورت شرّه‌ی آب بر زمین و زمینیان می‌بارید تمام رویه‌ی زمین را با خود می‌شست و با ساکنانش به همراه می‌برد. در نهایتا دقت داشته باشید که کلاً سماء از ریشه‌ی وسمه است که به فرمایش مولا علیه‌السلام به معنای منبع اب است، البته این آب لزومی ندارد که حتماً h2o در متون دینی به «منی» هم «آب» جهنده گفته شده است، بلکه این همان آبی است که قبل از خلقت زمین و آسمان داریم که «کان عرشه علی الماء».

لطفاً این حدیث را در ذیل آیه‌ ۱۷۲ از سوره‌ی اعراف ببینید:

حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مُوسَى عَنْ عَلِيِّ بْنِ حَسَّانَ عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ كَثِيرٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع فِي قَوْلِ اللَّهِ تَعَالَى وَ إِذْ أَخَذَ رَبُّكَ مِنْ بَنِي آدَمَ مِنْ ظُهُورِهِمْ ذُرِّيَّتَهُمْ‏ إِلَى آخِرِ الْآيَةِ قَالَ أَخْرَجَ اللَّهُ مِنْ ظَهْرِ آدَمَ ذُرِّيَّتَهُ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ فَخَرَجُوا كَالذَّرِّ فَعَرَّفَهُمْ نَفْسَهُ وَ لَوْ لَا ذَلِكَ لَمْ يَعْرِفْ أَحَدٌ رَبَّهُ ثُمَّ قَالَ أَ لَسْتُ بِرَبِّكُمْ قالُوا بَلى‏ وَ إِنَّ هَذَا مُحَمَّدٌ رَسُولِي وَ عَلِيٌّ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ خَلِيفَتِي وَ أَمِينِي. [بصائر الدرجات في فضائل آل محمد صلى الله عليهم، ج‏1، ص: 71]

همانطور که می‌بینید ذریه حضرت آدم علیه‌السلام تا روز قیامت از پشت ایشان بیرون آورده شدند و اینکه در آیه‌ی شریفه‌ی ۱۷۲ از سوره‌ی أعراف عبارت «مِنْ ظُهُورِهِمْ ذُرِّيَّتَهُمْ» را به کار برده است نشان می‌دهد که ترتیب خروج این ذریه از پشت حضرت آدم علیه‌السلام به همین ترتیب تولد ایشان از آن حضرت علیه‌السلام بوده است، یعنی مثلاً ابتدا باید فرزندان مستقیم ایشان در آن ذریه از پشت حضرت بیرون آورده شده باشند، بعد از پشت آنها فرزندان مستقیم خودشان، بعد از پشت هر کدام فرزندانشان ... الی یوم القیامة. این منافاتی با اینکه گفته شود از پشت حضرت آدم علیه‌السلام ذریه‌اشان خارج شود ندارد و نشان می‌دهد که آن ذریه به صورت مجزا و پراکنه نبوده‌ند و با ساختاری مطبّق در پشت ایشان بوده‌اند و البته تا جایی که حقیر فهمیده‌ام هم منظور از پشت همان «بین‌الصلب» است که می‌شود مغز حرام یا نخاع یا آب نخاع. حقیر روی این مسأله بحث مفصلی دارم که اینجا جای آن نیست، چون بحث حل شبهه‌ی آکل و مأکول پیش می‌آید و مسائلی از این قبیل ...
[spoiler]از طرف دیگر با توجه به حدیث فوق اینکه انسان فطرتاً خداشناس و خداپرست است به همان عهد الست برمی‌گردد و در واقع در این عهد بود که خداوند خود را معرفی کرد و دیگر برخی مخلوقان که از جنود عقل بودند خود را واله خداوند یافتند و در طلبش شدند و آنها که از جنود جهل بودند خداوند در موردشان آیه‌ی ۱۰۱ سوره‌ی أعراف را نازل فرمود. با این معنا فطرت نقش rom در رایانه را دارد، اطلاعاتی که ضروری خلقت نیست ولی ضروری حرکت جوهری و تکامل هر موجودی است برای پر کردن نقایص خود و به فعلیت رسیدنش ...[/spoiler]

یا علی

سلام علیکم برادر عزیزم جناب .امین.،
در این زمینه در شهر سؤال در این آدرس مطالب خوبی آمده که هم امکان این ازدواج را تذکر می‌دهد و هم جواز آن را، در ضمن اینکه اجازه دهید یک مطلب هم حقیر به آن اضافه کنم و آن اینکه در توحید مفضل امام صادق علیه‌السلام می‌فرمایند ازدواج تنها میان گونه‌های یکسان یا نزدیک به هم مجاز است، یعنی مثلاً هر حیوانی تنها با خودش یا حیوانی با طبیعت نزدیک به طبیعت خودش می‌تواند ازدواج کند، ازدواج اسب با خر یک ازدواج مجاز است و مشابه آن می‌تواند باشد ازدواج انسان با جن، اگرچه رابطه‌ی زناشویی میان انسان و جن باید در حالتی صورت گیرد که جن بدنی انسانی به خود گرفته باشد.
این مطلب شما هم درست است که برخی انسان‌ها می‌توانند نیمی انسان و نیمی جن باشند ولی مهم این است که همگی نسبشان به آدم و حوّا سلام‌الله‌علیهما می‌رسد، چه تنها از طریق پدر به ایشان وصل باشد، چه تنها از طریق مادر (مثل حضرت عیسی علیه‌السلام) و چه از هر دو طرف.
یا علی

سلام علیکم ورحمه الله
در هر دو مورد مجهولاتی وجود دارد که تا اثبات نشود نمیتوان نظر قطعی داد
با اجازه شما چون به تاپیک ارتباطی ندارد همینجا خاتمه میدهم
یا علی

سلام
جناب صادق از ابراز لطف و مرحمت شما سپاسگزارم
به روی چشم تک تک متن ها را می خوانم و نظر می دهم

سلام علیکم استاد بزرگوار،
خیلی ممنون بابت این پست زیبا و تفکر برانگیز. در تفسیر آیه‌ی بسمله از سوره‌ی حمد از امیرمؤمنان علیه‌السلام روایت شده است که میم در عبارت «بسم» اشاره به رسول خداست، صل‌الله‌علیه‌وآله، و حقیر گمان می‌کردم که این از آن جهت است که نام ایشان محمد صل‌الله‌علیه‌وآله است و با میم شروع می‌شود، اما بعد از خواندن مطلب پربار شما متوجه شدم که این میم همان میمی است که تفاوت است بین أحد و أحمد! این میم به صورت وجه تمایز خالق و مخلوق بروز یافته است اما در واقع وجه تمایز نیست بلکه حقیقت وجودی خود ایشان است و حتماً نکته‌ها پنهان است در اینکه چرا میم به أحد اضافه شد و جایگزین برخی حروف آن نشد، و اینکه چرا میم بعد از همزه و حاء و قبل از دال قرار گرفته است، چه کنیم که ما اوتینا من علم الا قلیلا ... :hey:

اضافه بر این «أحمد» نام ایشان در آسمان‌هاست، در زمین همزه‌ی ابتدای نامشان نیز قلب به «میم» شده و میم‌میانی نیز به میم ساکنی مدد می‌شود تا در مجموع مشدّد گردیده و «محمّد» حاصل گردد، صل‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم. همه‌اش شد «میم»!

میم مثل ممکن‌الوجود، مثل مخلوق نخست، مثل مرزوق، مثل مربی و تربیت شده، مثل مرضیّ، مثل معدن‌الوحی، مثل منبع فیض ...

أحمد از أحد گرفته شده است و حمد از أحمد، نه اینکه أحمد از حمد گرفته شده باشد آنطور که معمول است گفته می‌شود :Gig:
یا علی

:Gol:سيره‌ پيامبر(ص) در قرآن:Gol:

[=nassim-bold] تمام اعمال، حركات، سكنات، گفته‌ها و اوصاف نفساني كه سيره و سنت پيامبر نام دارد از طريق وحي انجام مي‌گيرد از اين رو سنت و سيره آن حضرت حجت است لذا اطاعت از سنت و سيره اطاعت خداوند است، «مَنْ يُطِعِ الرَّسُولَ فَقَدْ أَطاعَ اللَّهَ.»[1]
«كسي كه از پيامبر اطاعت كند همانا اطاعت خداوند را نموده» پس بنابراين اين دو از هم جدا نخواهند بود، زيرا تمام آنچه را مي‌گويد و انجام مي‌دهد از ناحيه خداوند است و هرگز از روي هوي و هوس نمي‌باشد، «وَ ما يَنْطِقُ عَنِ الْهَوي إِنْ هُوَ إِلاَّ وَحْيٌ يُوحي[2]» «هرگز از روي هواي نفس سخن نمي‌گويد، آن‌چه آورده چيزي جز وحي نيست كه به او وحي شده است».
إِنْ أَتَّبِعُ إِلاَّ ما يُوحي[3] «تنها از آنچه به من وحي مي‌شود پيروي مي‌كنم».
و چون پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ براي همگان اسوه حسنه است «لَقَدْ كانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ»[4] پس بايد آنچه كه رسول خدا براي مردم آورده بگيرند و اجراء كنند و آنچه كه از او نهي كرده از آن خودداري كنند. «ما آتاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَ ما نَهاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا[5] آنچه كه پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ براي شما آورده بگيريد و آنچه را كه از آن نهي كرده از آن خودداري كنيد.»
اين آيه سند روشني براي حجت بودن سنت رسول خدا[6] ـ صلّي الله عليه و آله ـ است.

- سيره پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ در قرآن:
در مورد سيره پيامبر در قرآن بحث هاي گسترده‌اي بيان شده است که به طور اختصار به بعضي از آنها اشاره مي‌ نمائيم:

دلسوزي نسبت به امت
پيامبر اسلام ـ صلّي الله عليه و آله ـ آن قدر به مردم دلسوز بود و در صدد هدايت آنها بود كه قرآن آن را اين گونه بيان مي‌فرمايد: فَلَعَلَّكَ باخِعٌ نَفْسَكَ آثارِهِمْ إِنْ لَمْ يُؤْمِنُوا بِهذَا الْحَدِيثِ أَسَفاً[7] «شايد جان خود را به دنبال آنان، آن گاه كه به رسالت تو ايمان نياوردند از دست بدهيد.»
اين نشان از سعي و تلاش پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ اسلام در هدايت امت دارد تا جايي كه خود را در پرتگاه هلاكت و نابودي قرار مي‌دهد تا مردم را هدايت كند.
خداوند در جوابي ديگر مي‌فرمايد: وَ لا تَحْزَنْ عَلَيْهِمْ وَ لا تَكُنْ فِي ضَيْقٍ مِمَّا يَمْكُرُونَ[8]
«بر گستاخي كافران غم مخور، از مكر و حيله آنان بر خود فشار مده.»
باز مي‌فرمايد: فَلا تَذْهَبْ نَفْسُكَ عَلَيْهِمْ حَسَراتٍ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ بِما يَصْنَعُونَ[9].
«جان خود را به اثر شدت تأسف به آنها از دست مده، خداوند از آنچه كه انجام مي‌دهند آگاه است.»[10]

تطهير امت اسلامي
يكي از كارهاي پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ اين است كه پاك كننده‌ي امت اسلامي است چون خود پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ پاك و مطهر است لذا امت خويش را پاك مي‌كند: خُذْ مِنْ أَمْوالِهِمْ صَدَقَةً تُطَهِّرُهُمْ وَ تُزَكِّيهِمْ بِها وَ صَلِّ عَلَيْهِمْ إِنَّ صَلاتَكَ سَكَنٌ لَهُمْ[11].
«از اموال آنها صدقه‌اي بگير تا به وسيله آن پاك و پاكيزه‌شان سازي برايشان دعا كن زيرا دعاي تو براي آنان آرامش است».
زكات در اين آيه به عنوان نمونه است بلكه تمام دستورات اسلامي پاك كننده است و كسي كه دستورات اسلام را انجام بدهد به طهارت مي‌رسد، در آيه فوق به پيامبر خطاب مي‌كند و اين جمله «تُطَهِّرُهُمْ وَ تُزَكِّيهِمْ» وصف صدقه نيست زيرا ضمير «ـها» به صدقه بر مي‌گردد لذا ضمير «هم» در تطهيرهم و تزكيهم به صدقه بر نمي‌گردد با اين توصيف معناي آيه اين مي‌شود كه اي پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ : با گرفتن صدقه از اموال مردم، خود مردم را تطهير و تزكيه مي‌كني.[12]

رأفت و رحمت پيامبر نسبت به امت
رحمت و رأفت از صفات خداوند است، رسول خدا ـ صلّي الله عليه و آله ـ مظهر اين صفات الهي است وقتي كه پيامبر از مردم زكات مي‌گيرد خداوند به پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ مي‌فرمايد: وَ صَلِّ عَلَيْهِمْ إِنَّ صَلاتَكَ سَكَنٌ لَهُمْ[13] «اي پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ براي آنها دعا كن زيرا تو براي آنها آرامشي» يعني اي پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ تو براي آنها رحمتي پس براي آنها دعا كن كه دعاي مستجاب تو باعث آرامش و سكون آنها خواهد شد اگر چه دادن زكات جز وظايف آنها است ولي باز پيامبر با آن رحمت خاصه‌ي خود براي آنها دعا مي‌كند.
لذا خود پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ مي‌فرمايد: حيوتي خيرة لكم و مماتي خير لكم، «زندگي من براي شما خير است مرگ من هم براي شما خير است»[14]

صبر و پايداري
خداوند مسئوليت سنگيني بر عهده پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ قرار داد و فرمود: إِنَّا سَنُلْقِي عَلَيْكَ قَوْلاً ثَقِيلاً[15] «ما گفتار سنگيني را به تو وحي مي‌كنيم» اين گفتار سنگين همان رسالت جهاني اوست، انجام اين رسالت جز با پايداري و صبر ممكن نيست لذا خداوند در آيات متعددي پيامبر را دعوت به صبر مي‌كند: وَ لِرَبِّكَ فَاصْبِرْ[16] «براي خدا در طريق ابلاغ رسالت بردبار باش». فَاصْبِرْ كَما صَبَرَ أُولُوا الْعَزْمِ مِنَ الرُّسُلِ وَ لا تَسْتَعْجِلْ[17] «بسان پيامبران اولوا العزم صبر نبي و درباره آنها عجله نكن.[18]»
فَاسْتَقِمْ كَما أُمِرْتَ وَ مَنْ تابَ مَعَكَ[19] «بنابراين همان گونه كه فرمان يافته‌اي استقامت كن هم‌چنين كساني كه با تو به سوي خدا آمده‌اند».
پس از اين استفاده مي‌شود اين سيره پيامبر كه همان صبر و استقامت باشد وظيفه پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ به تنهايي نيست بلكه تمام كساني كه از شرك به سوي ايمان باز گشته‌اند بايد استقامت كنند.[20]
سراسر زندگي پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ با مشكلات همراه بوده آزارها و اذيت‌هاي فراواني نسبت به او روا مي‌داشتند او را سنگباران مي‌كردند، محاصره اقتصادي و سياسي مي‌نمودند، ياران او را شكنجه و آزار مي‌دادند او را دشنام و ناسزا مي‌گفتند، گاه او را ديوانه و گاه ساحر خطاب مي‌كردند اما در تمام اين مشكلات شيكبا و صبور بود و با اين صبر و استقامتي كه پيشه كرد باعث شد كه دينش جهاني شود، بايد مؤمنين به اين سيره اقتداء كنند لذا علي ـ عليه السّلام ـ مي‌فرمايد: صبر و استقامت به رهبران و زمامداران واجب است زيرا خداوند به پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ فرمود: فَاصْبِرْ كَما صَبَرَ أُولُوا الْعَزْمِ مِنَ الرُّسُلِ، همين معنا را بر دوستان و اهل طاعتش نيز واجب كرده است چرا كه مي‌گويد براي شما در زندگي پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ اسوه نيكويي است.[21]

خلق عظيم
« وَ إِنَّكَ لَعَلي خُلُقٍ عَظِيمٍ[22]، تو بر خويي بزرگ هستي» يكي از ويژگيهاي برجسته پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ در قرآن به عنوان خلق عظيم است «فَبِما رَحْمَةٍ مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ وَ لَوْ كُنْتَ فَظًّا غَلِيظَ الْقَلْبِ لاَنْفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ،[23] در پرتو رحمت الهي در برابر تندي آنها نرم شدي و اگر خشن و سنگدل بودي از اطراف تو پراكنده مي‌شدند.»
قرآن در جايي ديگر رمز نفوذ در مردم و قيام به وظايف رهبري را اين گونه بيان مي‌فرمايد: وَ لا تَسْتَوِي الْحَسَنَةُ وَ لاَ السَّيِّئَةُ ادْفَعْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ فَإِذَا الَّذِي بَيْنَكَ وَ بَيْنَهُ عَداوَةٌ كَأَنَّهُ وَلِيٌّ حَمِيمٌ[24] «هرگز بدي و نيكي يكسان نيست بدي را با نيكي دفع كن، تا دشمنان سرسخت مانند دوستان گرم و صميمي شوند»
در طول زندگي پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ موارد بسيار زيادي از عطوفت و مهرباني رسول خدا ـ صلّي الله عليه و آله ـ چه در رابطه با كفار و چه در رابطه با مسلمين وجود دارد، مثلاً در جريان فتح مكه، با آن كه مردم مكه پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ را انواع آزارها و اذيت‌ها كرده بودند امّا وقتي پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ مكه را فتح كرد همه را آزاد كرد و فرمود: امروز بر شما سرزنشي نيست خدا همگان را مي‌بخشد.[25]

گذشت و عفو
يكي از خصايص رسول خدا ـ صلّي الله عليه و آله ـ گذشت و عفو بود، هر چه انسانيت انسان قوي‌تر شود گذشت او بيشتر خواهد شد و چون پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ رحمة للعالمين است و از طرفي هم خدا مي‌دانست كه پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ اهل چنين خصلتي است لذا او را امر به عفو و گذشت كرد و فرمود: فاعف عنهم[26] «پس از آنها در گذر» پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ آن قدر اهل گذشت بود كه حتي از وحشي كه قاتل عمويش حمزه بود گذشت كرد زيرا وقتي كه وحشي مسلمان شد پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ از او سؤال كرد تو وحشي هستي؟ گفت: بله، فرمود: عمويم حمزه را چگونه كشتي؟ او جريان را براي پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ گفت، پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ گريه كرد و او را بخشيد.[27]

مشورت كردن
مشورت كردن با مردم يك نوع احترام به رأي آنها است، اگر شخصي با كسي مشورت كند در حقيقت با اين كارش به او مي‌فهماند كه تو داراي معرفت و عقل و درايت هستي كه من با تو مشورت مي‌كنم و اگر انساني همچون پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ چنين كاري را انجام دهد باعث افتخار آن طرف مي‌شود لذا خداوند به پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ مي‌فرمايد با مردم مشورت كن، وَ شاوِرْهُمْ فِي الْأَمْرِ[28] «در كارها با آنها مشورت كن» لذا پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ در جنگ بدر با اصحابش مشورت كرد[29].

عبادت
وقتي كه آيه: يا أَيُّهَا الْمُزَّمِّلُ قُمِ اللَّيْلَ إِلاَّ قَلِيلاً[30] «اي جامه به خود پيچيده شب را جز كمي به پا خيز» بر پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ نازل تمام شب را به عبادت مي‌پرداخت تا اين كه پاهايش متورم شد لذا خداوند فرمود: ما انزلنلا عليك القرآن لتشقي[31]؛ ما قرآن را بر تو نازل نكرديم كه به زحمت افتي» و همچنين خداوند به پيامبرش فرمود: «فاقروا ما تيسر من القرآن؛[32] اكنون آنچه كه براي شما ميسر است قرآن بخوانيد». معلوم مي‌شود كه خداوند به پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ دستور مي‌دهد كه به خودش آسان بگيرد.[33]
يا اين كه نماز شب كه براي ديگران مستحب است اما بر پيامبر واجب است، «و من الليل فتهجد به نافلة لك؛[34] مقداري از شب را برخيز و نماز بخوان كه آن خاص تو است». و به خاطر اين عبادت بود كه به مقام محمود رسيد «عسي ان يبعثك ربك مقاماً محموداً؛[35] اميد است كه پروردگارت تو را به مقام در خور ستايش برانگيزد».
[=nassim-bold]

حضرت فاطمه زهرا سلام الله عليها فرمود:


حضرت محمّد صلی الله علیه و آله و حضرت علی علیه السلام، والِدین این امّت هستند. چنانچه از آن دو پیروی کنند، آن ها را از انحرافات

دنیوی و عذاب همیشگی آخرت نجات می دهند و از نعمت های متنوّع و وافر بهشتی بهره مندشان می سازند.

سلام علیکم و رحمة الله و برکاته استاد بزرگوار،
همه‌ی پست‌هایتان زیبا بودند ولی این پست دیگر یک سر و گردن از پست‌های قبلی بالاتر بود و ذهن انسان را به چالش‌های جدّی می‌کشاند و زیبایی مرموزی دارد :ok::Gol:
در این رابطه چند سؤال از خدمتتان دارم که ضمن عرض تسلیت بابت شهادت کسی که پربرکت‌تر از او به دنیا نیامده است اگر لطف کنید به آنها پاسخ دهید:

۱. روح أعظم و روح‌القدس و روح من امر ربی چه هستند و جایگاهشان چیست؟ اینکه روح‌القدس برای یاری انبیاء و ائمه علیهم‌السلام فرستاده می‌شود نشان می‌دهد که مرتبه‌ای از وجود مبارک امیر مؤمنان علیه‌السلام است که تمام انبیاء علیهم‌السلام را در خفا یاری رساندند و نبی خاتم را آشکارا یاری کردند؟

حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ حَسَّانَ عَنْ عَلِيِّ بْنِ عَطِيَّةَ يَرْفَعُهُ إِلَى أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ قَالَ قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ ع إِنَّ لِلَّهِ نَهَراً دُونَ عَرْشِهِ وَ دُونَ النَّهَرِ الَّذِي دُونَ عَرْشِهِ نُورٌ مِنْ نُورِهِ وَ إِنَّ عَلَى حَافَتَيِ النَّهَرِ رُوحَيْنِ مَخْلُوقَيْنِ رُوحُ الْقُدُسِ وَ رُوحٌ مِنْ أَمْرِهِ وَ إِنَّ لِلَّهِ عَشْرَ طِينَاتٍ خَمْسَةً مِنَ الْجَنَّةِ وَ خَمْسَةً مِنَ النَّارِ وَ خَمْسَةً مِنَ الْأَرْضِ وَ فَسَّرَ الْجِنَانَ وَ فَسَّرَ الْأَرْضَ ثُمَّ قَالَ مَا مِنْ نَبِيٍّ وَ لَا مَلَكٍ إِلَّا مِنْ بَعْدِ جَبْلِهِ نُفِخَ فِيهِ مِنْ إِحْدَى الرُّوحَيْنِ وَ جُبِلَ النَّبِيُّ مِنْ إِحْدَى الطِّينَتَيْنِ قُلْتُ لِأَبِي الْحَسَنِ ع مَا الْجَبْلُ قَالَ الْخَلْقُ غَيْرَنَا أَهْلَ الْبَيْتِ فَإِنَّ اللَّهَ خَلَقَنَا مِنَ الْعَشْرِ طِينَاتٍ جَمِيعاً وَ نَفَخَ فِينَا مِنَ الرُّوحَيْنِ جَمِيعاً فَأَطْيَبُهَا طِينَتُنَا وَ رَوَى غَيْرُهُ عَنْ أَبِي الصَّامِتِ قَالَ: طِينُ الْجِنَانِ جَنَّةُ عَدْنٍ وَ جَنَّةُ الْمَأْوَى وَ النَّعِيمُ وَ الْفِرْدَوْسُ وَ الْخُلْدُ وَ طِينُ الْأَرْضِ مَكَّةُ وَ الْمَدِينَةُ وَ بَيْتُ‏ الْمَقْدِسِ وَ الْحِيرَةُ. [بصائر الدرجات في فضائل آل محمد صلى الله عليهم، ج‏1، ص: 447]

و قال الشيخ البهائي قدس الله روحه يعني مادة بدننا لا تسمى جبلة لأنها خلقت من العشر طينات و قيل حاصله أن مصداق الجبل في الكلام المتقدم خلق غيرنا أهل البيت لأن الله تعالى خلق طينتنا من عشر طينات و لأجل ذلك شيعتنا منتشرة في الأرضين و السماوات. [بحار الأنوار (ط - بيروت)، ج‏25، ص: ۵۰]

روح أعظم آیا مرتبه‌ای از وجود مبارک رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله هستند یا اینکه فرمودید عقل کلی عالم هستند نشان می‌دهد که مقدم بر ایشان هستند؟ در حدیثی آمده که اگر عقل ۱۰۰ واحد باشد ۹۹ واحد آن به رسول خدا داده شده است و یک واحد آن در میان تمام مخلوقات دیگر تقسیم شده است:

عَنْهُ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الْفَضْلِ النَّوْفَلِيِّ عَنْ أَبِيهِ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص خَلَقَ اللَّهُ الْعَقْلَ فَقَالَ لَهُ أَدْبِرْ فَأَدْبَرَ ثُمَّ قَالَ لَهُ أَقْبِلْ فَأَقْبَلَ ثُمَّ قَالَ مَا خَلَقْتُ خَلْقاً أَحَبَّ إِلَيَّ مِنْكَ قَالَ فَأَعْطَى اللَّهُ مُحَمَّداً ص تِسْعَةً وَ تِسْعِينَ جُزْءاً ثُمَّ قَسَمَ بَيْنَ الْعِبَادِ جُزْءاً وَاحِداً. [المحاسن، ج‏1، ص: 192]

در کتای شرح اصول کافی ملاصدرا، جلد ۱ صفحه‌ی ۴۲۲، ایشان به حدیثی از رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله اشاره می‌کنند که «عذاب الكافر فى قبره تسلط عليه تسعة و تسعون تنينا لكل حية منها تسعة رءوس‏ ينهشونه و يلحسون و ينفخون فى جسمه الى يوم يبعثون.» و بعد در بیان معنای ۹۹ اینطور می‌فرمایند که «و اما انحصاره فى تسعة و تسعين فانما توقف عليه بنور النبوة، كما ان كثيرة جنود العقل و كثرة جنود الجهل التى هى اضدادها معلومتان بنور البصيرة و اما انحصارهما فى خمسة و سبعين كما فى هذا الحديث فانما يستفاد من نور الولاية»

در کتاب الغارات، جلد۱ ص. ۲۴۰، هم توضیح جالبی برای این مطلب آمده است که خواندنی است:
و لبعض أصحاب الحديث في نكتة التخصيص بهذا العدد وجه ظاهرى اقناعى محصله أنه: قد ورد في الحديث: ان للَّه تسعة و تسعين اسما من أحصاها دخل الجنة، و معنى إحصائها الإذعان باتصافه عز و جل بكل منها،
و روى الصادق عن النبي- صلى اللَّه عليه و آله- أنه قال: ان للَّه مائة رحمة أنزل منها رحمة واحدة بين الجن و الانس و البهائم و أخر تسعة و تسعين رحمة يرحم بها عباده.
فتبين من الحديث الأول أنه سبحانه بين لعباده معالم معرفته بهذه الأسماء التسعة و التسعين، و من الحديث الثاني أن لهم عنده في النشأة الأخروية تسعة و تسعين رحمة، و حيث ان الكافر لم يعرف اللَّه سبحانه بشي‏ء من تلك الأسماء جعل له في مقابل كل اسم رحمة تنينا ينهشه في قبره، هذا حاصل كلامه و هو كما ترى».

با این حساب تفاوت میان ۱۰۰ و ۹۹ در تفاوت بین رحمانیت است و رحیمیت ... اینکه رحیمیت خداوند ۹۹ جزء از ۱۰۰ جزء رحمت عام خداوندی است و این ۹۹ جزء هم منطبق است بر طبقات معرفت طالب رحمت به خداوند خویش که این معرفت از طریق معرفت به اسماء ۹۹ گانه‌ی خداوند حاصل می‌شود، و اگر این کسب معرفت به معنی تجلی‌خانه‌شدن انسان به این اسماء باشد معلوم است که اهل بیت علیهم‌السلام جلودار تمام مخلوقات در این کسب معرفت و رحمت خواهند بود و بلکه خود بذل کننده‌ی این رحمت و معرفت از ناحیه‌ی خداوند هستند و واسطه‌ی فیض. سپس از آنجا که پیامبر خدا صل‌الله‌علیه‌وآله رحمة‌للعالمین هستند و واسطه‌ی فیض به هر موجود ذی‌وجودی پس به جایی ۹۹ باید در ایشان ۱۰۰ جمع باشد، اشتباه می‌کنم؟

آیا اگر این حدیث صحیح باشد روح أعظم که به فرموده‌ی شما عقل کلی عالم هستند در راستای زنجیره‌ی علت و معلول مقدم بر رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله قرار خواهد داشت؟ چون که ۱۰۰ باشد ۹۹ هم پیش ماست ... اما فکر نکنم این نتیجه گیری درست باشد :Gig: شاید عقل کلی عالم (یعنی هر ۱۰۰ واحد بر روی هم) مرتبه‌ای بالاتر از خود وجود مبارک رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله باشد که آن مرتبه همان مرتبه‌ی روح است، مرتبه‌ای قبل از آنکه نفخت فیه من روحی که مرحله‌ی صورت زدن بر روح است پیش بیاید؟ آیا درست است که اینطور نتیجه بگیرم که از این منظر کل عالم خلقت وجود مبارک رسول خداست صلی‌الله‌علیه‌وآله که متشکل است از روح که نگاه به بالا دارد و حالتی است از راحتی ناشی از شهود عالم اسماء و صفات خداوند و همین روح وجهی دیگر دارد که نگاهش به پایین است و از این بابت عقال دارد و می‌شود عقل. بعد در مرتبه‌ی این نگاه رو به پایین که مرتبه‌ی عقل است جنود عقل در خدمت او قرار می‌گیرند و هر حقیقتی صورتی می‌خورد و این رویکرد ادامه دارد تا نهایتاً در عالم جسم خداوند بار دیگر آدم را خلق می‌کند که خود از جنود جنود عقل است و از نسل او حضرت انسان صلی‌الله‌علیه‌وآله که حقیقت خلقت وجود و انسانیت هستند بار دیگر در مرتبه‌ای پایین‌تر وارد عرصه می‌شوند؟ با صورتی و جسمی که خلاصه‌ی تمام آن کمالات روحانی است؟ اگر این مطلب درست باشد فاطمة بضعة منی هم معنای دیگری می‌یابد، چون هر بضعتی از ایشان یکی از جنود عقل است و از أعاظم و بزرگان این جنود هم هست ... این تعبیرات درست هستند؟ :Gig:

در روایت دیگری داریم که خداوند ارواح ما را خلق کرد و ما صامت بودیم، بعد ما را به نطق آورد و ما ذکر او را می‌گفتیم. این روایت هم اشاره دارد به تقدم خلقت انوار ایشان بر خلقت حروف که قبلاً در بیان امام رضا علیه‌السلام مطرح گردید و هم می‌تواند به عقلی تعبیر شود که هنوز به جنودی که مددرسان آن باشند مدد نشده است، عقل به خودی خود فقط عقل است و زبانی ندارد (تعبیر استعاری زبان) که گویا باشد و ...؟

۲. یک سؤال هم در مورد تجرّد روح و مراتب بالای وجودی این عالم وجود دارم که حالا که صحبت از روح أعظم و عقل کلی عالم شده است شاید جایی برای طرح این سؤال هم باشد. معمول است که از مرتبه‌ی عقل به بالا مجرّد در نظر گرفته می‌شود (اگر اشتباه نفهمیده باشم :Gig:). از طرف دیگر می‌دانیم که خداوند قدیم است و جز خداوند هیچ وجودی قدیم نیست. وقتی گفته می‌شود قدیم منظور بحث زمانی است و نه رتبه‌ای، بحث ازل و ابد بحث زمانی هستند دیگر، اشتباه که نمی‌کنم؟ پس چرا ما اصرار داریم که بحث زمان را در مراتب بالای وجود مطرح نکنیم؟ خلقت نور رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌واله بر هر خلقت دیگری مقدم است قبول، از نظر رتبه‌ای هم مقدم است باز قبول، ولی آیا از نظر زمانی ابتدایی ندارد؟ ازلی است؟ قدیم است؟ واضح است که نیست پس اگر این را قبول داریم چطور هنوز آنها را مجرد می‌دانیم؟ علتی که حقیر به این مطلب اشکال دارم این است که فکر می‌کنم (در هر فکر کردنی هم احتمال اشتباه وجود دارد، می‌دانم :ok:) اینجا خلط مبحثی پیش آمده است. برای روشن شدن مطلب از ریاضیات مثال می‌زنم. فرض کنید ما محور اعداد حقیقی را داریم که از ازل تا ابد (منفی‌بی‌نهایت تا مثبت‌بی‌نهایت) امتداد یافته است. حالا یک سری توابع روی این محور اعداد تعریف می‌کنیم و محور قائم را هم محور عالم مخلوق نام می‌دهیم. برخی توابع در زمان‌های ابتدایی اصلاً تعریف نشده‌اند و دامنه‌ی تعریفشان از زمانی به بعد است، برخی توابع هم ذاتاً توابعی ثابت هستند، یعنی زمان t هرچه که باشد خروجی این تابع که وضعیت این مخلوق در عالم مخلوق هست مقداری ثابت خواهد بود: f(t)=c. این تابع می‌تواند عدم حرکت جوهری تعبیر شود و عدم وابستگی به زمان و به نوعی تجرد، موجودات دیگری هم هستند که هم آرگمان زمان را دارند و هم در بروز خود تابع زمان هستند. آیا اگر تابعی ثابت باشد می‌شود گفت آن تابع دیگر فقط خود عدد c است و تابع نیست؟ نه تابع است ولی تابعی که مقدارش همواره ثابت است. فرق عدد c و تابع f ای که مقدارش c است را می‌توان از آنجا متوجه شد که این تابع ثابت از زمانی به بعد تعریف شده است و دامنه‌ی تغییرات t در آن از لحظه‌ای به بعد است که آن لحظه خلقت آن را نشان می‌دهد و دلالت بر این می‌کند که مقدار c هم مقداری قدیم نیست، خداوند بوده و جز خداوند نبوده است، این صراحت در روایات ما هست که خداوند بوده و هیچ چیزی با خداوند نبوده است، حتی خداوند اسم هم نداشته است و بعد اسمی برای خود خلق کرده است و برای اجزاء آن اسم‌ رکنهایی قرار داده است و الی آخر. اگر همه‌ی خلقت مراتب بالایی وجود را بخواهیم مجرد بدانیم و شروع خلقت را برایشان لحاظ نکنیم شبهه‌ی قدیم بودن خلقت پیش می‌آید که مطابق اعتقادات ما شرک است، نیست؟

ببخشید اگر بخصوص در قسمت اول سؤالم ذهنم به هم ریخته بوده است و در قسمت دوم هم شاید شما را به زحمت اضافه بیاندازم برای تکرار مکرراتی که اساتید بارها به حقیر فرموده‌اند و حقیر از فهم کامل آنها عاجز مانده‌ام. :Gol:
خداوند ان شاء الله بر صبر و حلمتان و بر بذل علم و رفقتان برکت مضاعف دهد.
یا علی

[="Microsoft Sans Serif"][="Black"]

[="Tahoma"][="Navy"]بسم الله الرحمن الرحیم

سلام علیکم
اینکه میگن خدا از همه چی باخبره از اول خلقت تا اخرش خب این درست.
من همیشه میگم خدا همون موقعی که فرشته ها رو افرید میدونست شیطان اینجوری میشه.
اصلا میدونست ادم و حوا به زمین میان ..
خدایا منو ببخش ولی خب یه سواله که تو ذهنمه..
شاید خدا واسه غربال کردن ادمای خوب از بد اینکه بفهمه معرفت انسان ها در چه حدیه شیطان را افرید.
خدایا منو ببخش ..
میشه جواب این سوالمو بدید؟ با تشکر[/]

[="Tahoma"][="Navy"]

سلام علیکم استاد بزرگوار،
ممنون از توضیحاتتان، :Gol:
درک این بخش از توضیحات شما:

تجرد: محسوس نبودن به حواسّ پنجگانه، بنابراین موجود مجرد موجودی است که با حواسّ پنجگانه‌ی تعبیه شده توسط خالق در بدن هر انسان سالمی قابل درک نباشد و از آن جهت که کارایی این قوا در افراد متفاوت یکسان نیست تعریف تجرد بر این مبنا بر اساس نهایت کارایی این حواس سنجیده می‌شود که در این نهایت تعمیم‌هایی هم در نظر گرفته می‌شود، مثل اینکه چشم انسان تنها طیف نور مرئی از امواج الکترومغناطیس را می‌بیند ولی با کمک وسایلی می‌توان حدود دیدن را افزایش داد، با این حساب موجود مجرد موجودی است خارج از دسترس حواسّ انسان، چه به صورت غیرمسلح و چه به صورت مسلح به ابزارهایی آشکارساز.
با این تعریف تجرد، حالت‌هایی از ماده ممکن است مجرد به حساب بیایند که یا از روی آثارشان شناخته می‌شوند، یا از راه درک باطنی و به کمک عقل شناخته می‌شوند، و از آنجا که انسان دارای وجودی است که معرفت آن معرفت تمام موجودات را در ذیل خود با خود به همراه دارد (معرفت انسان بالاترین معرفتی است که می‌توان قبل از معرفت خداوند داشت) پس هیچ موجودی نیست که نهایتاً توسط انسان قابل شناخت نباشد، مگر شناخت کامل انسان‌های کامل‌تر که تا احاطه‌ی به ایشان پیدا نشود یافتن علم به ایشان هم مقدور نخواهد بود. و البته کارکرد عقل هم در استفاده از آثار و ظواهر برای پی بردن به باطن و درک کردن است که درک کردن کار دل است. بنابراین به نحوی می‌توان گفت موجودات مجرد موجوداتی هستند که از روی آثارشان شناخته می‌شوند و نه اینکه خودشان محسوس حواسّ پنجگانه‌ی بدن انسان باشند. در این میان شاید خود نور بهترین مثال از موجودات مجرد باشد، چه آنکه نه دیده می‌شود و نه لمس می‌شود و نه بوییده می‌شود و نه چشیده می‌شود و نه شنیده می‌شود، اما از روی آثاری می‌توان آن را شناخت، چنانکه در روایت حضرت رضا علیه‌السلام آمده است که به عمران صائبی فرمودند نور دیده نمی‌شود و اثرش است که دیده می‌شود.
این نور همان نوری است که در فیزیک نور مادّی به حساب می‌اید ولی در حقیقت موجودی مجرد است و مجردات هم می‌توانند از آن خلق شده باشند. با این حساب همه چیز ماده است و ماده یعنی مخلوق، اگرچه از نظر لغوی هم ماده معنای ریشه را دارد و عجیب نیست که هر چیزی از آن خلق شده باشد.

با این حساب تعریف ماده هم تا حدودی مشخص‌تر می‌گردد، ماده بسیار با آنچه معمولاً تصور می‌شود متفاوت است، تعریفی که حقیر از ماده دارم یک میدان نیرویی بی‌نهایت و متحرک است. رسیدن به این تعریف ترکیبی از مشاهدات تجربی و آزمایش‌های ذهنی (عقلی) است که در اینجا به اختصار به آنها اشاره‌ای می‌کنم ولی در جای دیگر به جزئیاتش پرداخته‌ام. یک جسم مادی معمولی در فاز جامد را در دست بگیرید، این جسم در مقیاس ماکروسکوپی یک محیط پیوسته دیده می‌شود، ابعاد مکانی دارد و جرم دارد و فضا را اشغال کرده است. اما به کمک میکروسکوپ‌ها می‌دانیم که این جسم جامد در حقیقت در مقیاس میکروسکوپی ساختاری متخلخل دارد و پر است از حفره‌ها و فضاهای بین مولکولی. هر مولوکول یا یون یا هم از یک یا چند اتم تشکیل شده‌اند و باز فضای خالی میان اتم‌ها در بیشتر موارد قابل توجه است. داخل هر اتم هم هسته‌ی اتم و تعدادی الکترون را داریم و باز فضای خالی زیادی در این بین وجود دارد. اگر بخواهیم کوچکترین ساختار مادی که جسم از آن تشکیل شده است را در نظر بگیریم دو راه بیشتر نخواهیم داشت:

1. یا این ذرات باید بدون ابعاد مکانی و به عبارت دیگر نقاط صفر بعدی باشند،
2. یا باید ذرات بسیار کوچکی باشند که کوچکترین ساختارهای پایدار ماده به حساب بیایند، یعنی از نظر منطقی قابل تفکیک به اجزای دیگری باشند ولی این اجزاء بدون قرار گرفتن در کنار هم ناپایدار بوده و سریع نابود شوند (مثلاً فرض کنید به انرژی تبدیل شوند که البته هنوز مفهوم انرژی معرفی نشده است).
   

با تشکر از صبر و تحملتان :Gol:
یا علی

شفاعت‌ پيامبر و امامان‌ و حضرت‌ فـاطـمۀ زهــراء سلام‌ الله‌ عليهم‌

از جمله‌ شفيعان‌ روز قيامت‌ پيغمبر اكرم‌ و خمسۀ طيّبه‌ و امامان‌ بحقّ و حضرت‌ صدّيقۀ كبري‌ سلام‌ الله‌ عليهم‌ أجمعين‌ هستند. در سورۀ انبياء وارد است‌ كه‌:
وَ قَالُوا اتَّخَذَ الرَّحْمَـٰنُ وَلَدًا سُبْحَـٰنَهُو بَلْ عِبَادٌ مكْرَمُونَ * لَا يَسْبِقُونَهُو بِالْقَوْلِ وَ هُم‌ بِأَمْرِهِ يَعْمَلُونَ * يَعْلَمُ مَا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَ مَا خَلْفَهُمْ وَ لَا يَشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ارْتَضَي‌' وَ هُم‌ مِنْ خَشْيَتِهِ مُشْفِقُونَ. [1]
«و ميگويند كه‌: خداوند رحمن‌ براي‌ خود اولادي‌ (از پسر چون‌ عيسي‌، و از دختر چون‌ ملائكه‌) اتّخاذ كرده‌ است‌؛ بلكه‌ آنان‌ (پيامبران‌ و فرشتگان‌) بندگان‌ مكرّم‌ و بزرگوار خدا هستند كه‌ در گفتار خود از او جلو نمي‌افتند و پيشي‌ نمي‌گيرند، و به‌ امر خدا عمل‌ مي‌كنند. خداوند از آنچه‌ در برابر آنهاست‌، و از آنچه‌ در پشت‌ سر آنهاست‌ علم‌ و اطّلاع‌ دارد و ايشان‌ شفاعت‌ نمي‌كنند مگر براي‌ كسي‌ كه‌ دينش‌ و عقيده‌اش‌ پسنديده‌ باشد؛ و ايشان‌ از خوف‌ و خشيت‌ خدا در هراس‌ هستند.» و چون‌ نصاري‌ عيسي‌ را پسر خدا، و يهود عُزَيْر را پسر خدا ميدانند، و مشركين‌ جاهليّت‌ ملائكه‌ را دختران‌ خدا مي‌پنداشتند؛ به‌ اطلاق‌ اين‌ آيه‌ هر دو صنف از پيامبران‌ و فرشتگان‌، بندۀ مكرّم‌ خداوند محسوب‌ شده‌، و مقام‌ شفاعت‌ به‌ آنها إجمالاً داده‌ شده‌ است‌.

فلسفه بعثت رسول خدا و بیان زحمات پیامبر

آشنایی هر یک از ما با مبانی وحیانی بعثت، رسالت، امامت و عصمت، نقشی بنیادین در استواري فکر و فرهنگ نابمان دارد و ما را

چونان صخره اي سنگین و پا بر جا در برابر توفان شبهات و اشکالات نموده که کوچکترین آسیبی به باورهاي دینی مان نخواهد

رسید. از آن سو دشمنان هیچ گاه چشم طمع خود را به سوي ما ندوخته، نگاه ابزاري براي هموار ساختن راه خود به ما نمی کنند.

دخت آفتاب، زهراي مرضیه علیهاالسلام در فرازي از خطبه نخست خود در مسجد مدینه که نقاب از چهره خوش سخنان زشت نیت

برگرفت، رسول اکرم(ص)را ابتدا (بنده خداوند)، سپس (فرستاده او) دانست و بینش خویش را در باره فلسفه بعثت آن حضرت این

گونه بیان فرمود: (گواهی و شهادت می دهم که پدرم (محمد(ص) بنده و فرستاده اوست، و قبل از آنکه او را بیافریند، برگزید و

پیش از پیامبري تشریف انتخاب بخشید و به نامی او را نامید که سزاوار او بود و این هنگامی بود که آفرینش از دیده نهان بود، از

بیم و ترس پنهان و در پهنه بیابان عدم سرگردان. پروردگار بزرگ پایان همه کارها را دانا بود و بر دگرگونیهاي روزگار بینا و به

سرنوشت هر چیز آشنا. محمد درود الهی بر او خاندان پاکش باد را برانگیخت تا کار خود را به اتمام رساند و آنچه را که مقدر

ساخته انجام دهد. پیغمبر(ص)دید: هر فرقه اي دینی برگزیده و هر گروه در روشنایی شعله اي خزیده و هر دسته اي به بتی عبادت

می کنند و همگان خدایی را که می شناسند، از خاطر برده اند.) در پی بیان فلسفه بعثت، فاطمه علیه السلام به تشریح فهرستی از

فعالیتها و زحمات رسول خدا(ص)پرداخته فرمود: (پس خداوند بزرگ تاریکی ها را به نور پدرم محمد صلی الله علیه و آله و سلم

روشن ساخت و دلها را از تیرگی کفر دور کرد و پرده هایی که بر دیده ها افتاده بود، به یک سو انداخت.) [ 1 ]

بسم الله السلام و برحمته الرحمن و ببرکات رحمته الرحیم

نور رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله که از ایشان خارج شد و تاریکی‌ها را روشن نمود خود گوینده‌ی خطبه بوده‌اند! صلوات‌الله‌علیها

کفر جای نگیرد در دلی که محبت خطبه‌خوان در آن جا مستقر شده باشد، او را فاطمه نامیدند چون دوستدارانش از آتش برکنارند ... دوستداران زهرا سلام‌الله‌علیها از اهل بیت علیهم‌السلام می‌شوند و محرم راز ... ایشان محرم می‌شوند و حجاب از ایشان برداشته می‌شود ... ایشان محرم می‌شوند و آن روز که در میان دو گروه حصار قرار گرفت ایشان داخل حصار قرار می‌گیرند که داخلش رحمت است و خارجش عذاب ... و بهشت زیر پای مادر است ... و کوثر حقیقت ایشان است که خیر کثیر است ... و امیر مؤمنان علیه‌السلام ساقی این خیر کثیر و میزان در بخشش از این خیر ...

و اوست یکی از دو دریای عمیق و بی‌کران علم که علم نور است و این نور به سرمنشأ نور متصل است، به شهر علمی که امیر مؤمنان علیه‌السلام هم دروازه‌ی آن است و حمایت کننده‌ و مددرسان این نور و مانع آن از خاموشی ...، همان نوری که ایشان می‌خواهند خاموشش کنند با دهانشان و امیرمؤمنان علیه‌السلام دست قدرتمند خداست که مانع ایشان می‌شود؛ نور ظلمت را برطرف می‌کند و آب جاری متصل به منبع آب هم نجاسات را برطرف می‌کند، نجاسات را برطرف می‌کند و خود رنگ نجاست به خود نمی‌گیرد (لَمْ تُنَجِّسْكَ الْجاهِلِيَّةُ بِأَنْجاسِها) و اوست منبع نور و اوست صاحب آب و حقیقت کوثر و سرچشمه برای ۱۱ آب جاری دیگر، ۱۱ نور دیگر، نورٌ علی نور ...

سبحان الله

سلام علیکم و رحمة الله،
در مورد اینکه نفس و روح و بدن برزخی چیستند به تازگی در تاپیک دیگری بحثی داشتیم که اگرچه هنوز به تأیید کارشناس محترم آنجا نرسیده است ولی در ضمن آن در این پست حدیثی از امام صادق علیه‌السلام آورده شده است که در آن روح را جسمی بسیار لطیف و رقیق از جوهر دم میعرفی نموده‌اند و این روح اگرچه به نظر می‌رسد همان روح بخاری مورد نظر برخی از علما باشد ولی مطابق همان حدیث ظاهراً همان روحی است که با مرگ از بدن جدا شده و در قبر به حیات برزخی خود ادامه می‌دهد، عذاب می‌شود یا پادش می‌گیرد، تا اینکه در صور دمیده شود ...
با تشکر از این احادیث بسیار زیبا، :Gol:
خداوند به قلمتان برکت و اجر مضاعف دهد :ok:
یا علی

خوب حقیر هم اینطور فکر می‌کردم تا اینکه بابت بحث معرفی شده در آن تاپیک دیگر (اثبات تجرد ملائکه) برخی روایات مطرح شد از معصومین علیهم‌السلام که حقیر را به پیش‌زمینه‌ی ذهنی که از ماهیت ماده داشتم به این جهت سوق داد که شاید باید در برخی دانسته‌های خود تردید کرده و تجدید نظر نمایم تا احادیث نورانی اهل بیت علیهم‌السلام را بهتر درک کنم و پازل مخشوش ذهنی‌ام از حقیقت مخلوق خداوند کمی کامل‌تر و روشن‌تر گردد. در این بین در صحبت بر روی روح و نکاتی که فرمودید چند مسأله به ذهنم می‌رسد:

۱. در عالم معنا صورت به چه کار می‌آید؟ صورت بدون باطنی که حقیقت آن باشد به چه کار می‌آید؟ چشمی که فقط صورت چشم دارد ولی با آن نمی‌شود دید به چه کار می‌آید؟ چشمی که فقظ ظاهر است و صورت تنها است با گوشی که آن هم فقط صورت تنها چه فرقی دارد؟ آیا جز این است که صورت بدون سیرت وهم است و وهم از حقیقت جداست؟ آیا بدن برزخی درست است که خیالی فرض گردد؟ آیا وجود خیالی اگر در جزئیات خود عبث باشد و فعل موجود مختار در دنیا (دار اختیار ولو به سوء استفاده از قدرت اختیار) هم نباشد هرگز از ناحیه‌ی حکیم قادر و عالم لباس وجود عطیه دریافت خواهد کرد؟ آیا چنان صورتی و چنان بدنی عبث نخواهد بود وقتی نه چشم آن حقیقتاً چشم است و نه گوش آن حقیقتاً گوش و ظاهری است بدون درون‌مایه؟
صورت حدود یک مفهوم است، مرز هر مفهومی می‌شود صورت برای باطن آن مفهوم نسبت به مفاهیم خارج از آن، ظاهر و صورت گاهی باطن را مخفی می‌کند (یا با فیلتر کردن اطلاعات، یا با جعل کردن اطلاعات اشتباه و استتار و یا با مخدوش کردن اطلاعات با ایجاد نویز) و گاهی آن را توصیف می‌نماید و توضیح می‌دهد و خودش شناسنامه‌ی آن باطن می‌گردد ... حالا صورت در عالم دنیا با توجه به مفهوم مکان و زمان کاربرد خود را دارد، چون در ظرف زمان و مکان داخل و خارج معنای واضحی دارد، مثلاً یک مقدار آب داخل لیوان است و یک دریا آب خارج از آن، یک مقدار آب الآن در جایی است و زمان دیگری خارج از آنجاست. بنابراین در دنیای محسوس و مادی ضرورت وجود صورت تا حدود زیادی ملموس و مشهود است، اگرچه در مورد گاز و بخار این مسأله خود به چالش کشیده می‌شود و جالب است که امیر مؤمنان علیه‌السلام هم در روایتی همین مسأله را تأکید می‌کنند و در پاسخ به کسی که از کیفیت وجه‌الله سؤال کرده بود که چطور هر طرف که بگردی «فثم وجه الله» فرمودند که مثال آن به مثال شعله‌ی آتش است که وجهی نمی‌توان برایش تعیین نمود ولی بدون وجه هم نیست ... حال سؤال اینجاست که اگر عالم برزخ عالم مجردات باشد (جسم برزخی خالی از ماده باشد و تنها صورت داشته باشد) کارکرد این صورت چیست؟

۲. در مورد بهشت این سؤال مطرح است که چگونه است که هر طبقه از بهشت برای تمام افراد آن طبقه روی‌هم‌رفته است و برای هر کدام از آنها هم هست؟ آیا جز این است که اگرچه آنها همه با هم هستند و بر عرائک مقابل هم تکیه می‌دهند اما هر کدامشان به طور جداگانه در بهشت خودشان هستند که تجسم اعمال خودشان (أحسن عملشان) است به علاوه‌ی نعمات خداوندی؟ آیا در جهنم کسی از آتش دیگری می‌سوزد یا هر کس در آتش خودش می‌سوزد؟ اگر مجازات هر کسی فقط به خود او می‌رسد پس چگونه است که ایشان با هم هستند؟ البته این سؤالات می‌توانند پاسخ‌های متعددی داشته باشند، مثلاً یک نفر ممکن است بگوید که ایشان پاداش کارهای گروهی خود (مثل جهاد، مثل نماز جماعت و ...) را گروهی می‌بینند و جدای از آن برای کارهای فردی خود هم پاداش‌های فردی دریافت می‌کنند و به طرز مشابه برای کفار، مجازات‌های گروهی تجسم اعمال زشت گروهی ایشان است و مجازات‌های انفرادی تجسم اعمال زشت فردی ایشان. این پاسخ ممکن است درست باشد ولی به نظر حقیر کامل نیست. زندگی اجتماعی در این دنیا و کارهای خوب یا بد گروهی در این دنیا تماماً اثرات فردی بر وجود هر شخصی می‌گذارد که آن آثار اعمّ از ما تقدم و ما تأخر به او رسیده و تجسم آنها هم باید همگی انفرادی باشند. به قول عالم بزرگواری خداوند نعوذ بالله کلاه‌بردار نیست که بهشت را به چند نفر با هم بفروشد «إِنَّ اللَّـهَ اشْتَرَ‌ىٰ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ أَنفُسَهُمْ وَأَمْوَالَهُم بِأَنَّ لَهُمُ الْجَنَّةَ» (البته شاید هم این بیان به کل غلط باشد، نمی‌دانم :Gig:البته حتماً برای خداوند کاری ندارد که به هر کس یک بهشت دهد ولی شاید حکمتش ضرورت دیگری را ایجاب نماید :Gig:)، با این حساب در بهشت هر کسی در بهشت خودش است ولی این بهشت‌ها کنار هم و روی هم هستند و تداخلی هم با یکدیگر نخواهند داشت، مشابه آن هر شخص جهنمی هم در جهنم خودش است و این جهنم‌ها در هر طبقه در کنار هم و روی هم هستند بی آنکه تداخلی با دیگری داشته باشد که بخصوص برای جهنم چه بسا تداخلشان مغایرت با عدالت خداوند داشته باشد. خدایی که رب‌العالمین است و عوالم را می‌تواند کنار هم و روی هم نگاه دارد بی‌آنکه در هم داخل شوند چرا عجیب باشد اگر بحث برزخ هم همینطور باشد؟ برای مثال از یک طرف می‌دانیم که بهشت برزخی در وادی‌السلام نجف است (اگرچه شاید محدود به آنجا هم نباشد چنانچه روایاتی در مورد حضور برخی انبیاء علیهم‌السلام در طبقات آسمان داریم و اینکه حضرت ادریس علیه‌السلام هم در باغی در آسمان چهارم هستند)، چه چیزی منع می‌کند از اینکه قبر هر مؤمنی به آنجا راه داشته باشد و نه تنها راه داشته باشد که حتی باغی از باغ‌های آنجا باشد؟ با این حساب حتی آن روایات حضور انبیاء علیهم‌السلام در طبقات آسمان هم توضیح بهتری خواهد داشت! یا می‌دانیم که جهنم برزخی در برهوت یمن است، اما هر قبری هم حفره‌ای از حفره‌های آتش است، آیا خداوند قادر نیست که قبرها کفار را با برهوت جمع نماید اگرچه قبر کافری در مثلاً آمریکا یا آفریقا یا خاور دور یا کره‌ی ماه یا مریخ باشد؟ پس یا باید نتیجه گرفت که فضای مکانی همین سه بعدی که ما می‌پنداریم را دارد و کاربرد آن تعابیر قبر و غیره برای برزخ استعاری است و یا اینکه فضا متفاوت از آنچیزی است که ما گمان می‌کنیم که نظر حقیر به رأی دوم است، خصوصاً که اگرچه از نقطه نظر پایین‌به‌بالا برای ما بدیهی است که مکان سه بعد دارد ولی از نقطه‌نظر بالا‌به‌پایین وقتی به خلقت خداوند نگاه می‌کنم هیچ دلیل برای اینکه در آن پایین که دنیاست فضا و عالم کون به سه بعد مکانی ختم شود نمی‌بینم و تا ترجیحی نباشد مرجحی هم نخواهد بود ...

۳. در آن تاپیک دیگر حدیثی از امام صادق علیه‌السلام آورده شده بود که توضیحاتی پیرامون روح انسان دادند که زمان مرگ از بدن جدا می‌شود و فرمودند که جوهر آن روح از خون است منتها مانند خون نیست و جسمی بسیار لطیف است. در روایت دیگری کارشناس تاپیک جناب مسلم روایتی آوردند از امیر مؤمنان علیه‌السلام که جوهر فرشتگان هم از هوا است و لطیف هستند و به چشم دیده نمی‌شوند. در همان حدیث امام صادق علیه‌السلام آمده است که روح بعد از جدا شدن از بدن با بدن در زیر خاک دفن می‌شود، یعنی منظور از عالم قبر برای او همان قبری است که ما هم سراغ داریم. بعد شخص زندیقی که امام علیه‌آلسلام به پرسش‌های او پاسخ می‌دهند از ایشان می‌پرسد پس آنکه دفن نمی‌شود و به صلیب کشیده می‌شود روحش چه می‌شود؟ امام علیه‌السلام فرمودند که روح او در قبضه‌ی ملکی که او را قبض روح کرده است باقی می‌ماند تا به زمین بازگردد. حالا این توضیحات را که روح در دست آن ملک است و بعد آنکه ملک از جوهر هوا است را بگذارید کنار این حدیث که خودتان بیان کردید که می‌گوید خداوند به هوا امر می‌کند که بدن او را مانند قبر بفشارد! آیا این هوا همان فرشته نخواهد بود که روح او را قبض کرده است؟ آیا فرشتگان در زمان مرگ بر سینه و پشت کفار نمی‌زنند برای خارج کردن روح از بدن ایشان؟ آیا شخص در حال احتضار احساس سنگینی بر سینه‌ی خود نمی‌کند؟ شاید حقیر اشتباه کنم ولی فکر کنم لااقل جای تفکر دوباره در این مباحث وجود داشته باشد، شاید حقایق زیادی از این رهگذر دستگیرمان شود که تا کنون به نظرمان می‌رسید بدیهی است که غلط هستند.

ان شاء الله از حقیر آزرده‌خاطر نشوید و این مطالب حقیر را به حساب جدال و تعصب و مخالفت نگذارید :Gol: ان شاء الله اشکالاتم را خاطرنشان کنید و بفهمم می‌پذیرم، ان شاء الله :Gol:
با تشکر از صبر و تحملتان :Gol:
یا علی

پیشپیش عید الله اکبر را هم خدمت شما و سایر سروران گرامی تبریک می‌گویم، ان شاء الله آخرین عید ولایت بدون ولی باشد