«گزیده های مطالعه»

:Rose::Rose:There was God & nothing else:Rose::Rose:

دست نوشته ی شهید دکتر مصطفی چمران:

به سه خصلت ممتاز شدم :
1-عشق که از سخنم و نگاهم ، دستانم و حرکاتم و مماتم عشق می بارد.در آتش عشق میسوزم و هدف حیات را ، جز عشق نمی شناسم.در زندگی جز عشق نمی خواهم و جز به عشق زنده نیستم.

2-فقر که از قید همه چیز آزادم و بی نیازم و اگر آسمان و زمین را به من ارزانی کنند تاثیری نمی کند.

3-تنهایی که مرا به عرفان اتصال می دهد و مرا با محرومیت آشنا می کند.کسی که محتاج عشق است در دنیای تنهایی با محرومیت می سوزد و جز خدا کسی نمی تواند انیس شب های تار او باشد و جز ستارگان اشک های او را پاک نخواهد کرد و جز کوه های بلند راز و نیاز او را نخواهند شنید و جز مرغ سحر ناله ی صبح گاه او را حس نخواهد کرد.به دنبال انسانی می گردد تا او را بپرستد یا به او عشق بورزد ولی هرچه بیشتر می گردد کم می یابد... .

کتاب :خدا بود و دیگر هیچ نبود
نوشته ی خود دکتر
به کوشش مهدی چمران

[="times new roman"]سبحان اللّه‏، يعنى خدا از هر جهت پاك، بى‏عيب، بى‏نقص و داراى صفات ثبوتى مطلق است. صفات بى‏نهايت در بى‏نهايت كه عبارت‏اند از : علم، اراده، قدرت، حكمت، عدل، خالقيت، رزاقيت و آن چه در قرآن مجيد به عنوان صفات خداوند آمده يا در دعاهاى مهم اسلامى، مانند دعاى جوشن كبير بيان شده كه نزديك به هزار اسم و صفت از اسما و صفات الهى است. با دقت در صفات خدا در قرآن و دعاها و روايات و اخبار، تا حدّى معرفت و شناخت انسان به خداوند بزرگ تأمين مى‏شود و با تأمين شناخت و معرفت انسان به خدا، قسمت عمده مشكلات دنيا و آخرت انسان حل مى‏شود. بنا به فرموده امير المؤمنين عليه السلام : «انسان با معرفت خودش به تنهايى تبديل به كليد حلّ بسيارى از مشكلات و قفلى بر بسيارى از درهاى گمراهى و ضلالت مى‏شود». به تعبير قرآن مجيد، به موجودى مبارك تبديل مى‏شود ؛ يعنى وجودى كه همانند چشمه‏هايى در دامن صحرا است كه از همه جوانبش خير مى‏بارد و همانند سدّى در برابر هر شرّ و گمراهى و پستى و بدبختى كه متوجه جامعه اوست، مى‏ايستد يا مانند قفلى است بر تمام درهايى كه مى‏خواهد از آنها به طرف جامعه بدبختى سرازير شود ؛ هر انسان مؤمنى در دنيا، وظيفه واجب دارد كه به فرموده امير المؤمنين عليه السلام كليدى باشد براى حلّ مشكلات خلق خدا، سدى باشد عليه دشمنان و هجوم آنها و قفلى باشد بر تمام درهايى كه گمراهان به روى مردم باز مى‏كنند. اين حالت در دنيا، حالت انبيا، اوليا، امامان، عاشقان الهى، مردان راه حق و حالت عارفان بود. تمام دقت آنها در تمام دوره عمر اين بود كه كليدى براى حلّ مشكلات خلق خدا بوده و سدّى براى دفاع از حقوق مردم و بندگان پروردگار بزرگ عالم باشند.
____________________
1 . يس (36) : 36.
2 . مريم (19) : 29.
3 . مريم (19) : 30.
4 . «مَّن يُطِعِ الرَّسُولَ فَقَدْ أَطَاعَ اللّه‏َ» نساء (4) : 80 .
5 . شمس (91) : 7 ـ 8 .
6 . الرحمن (55) : 6 .
7 . مريم (19) : 30.
8 . نبأ (78) : 9.
9 . مكاتيب الرسول : 3/275 الكافى
10 . بقره (2) : 138.
11 . مدثر (74) : 56 .

[/]

[="times new roman"]به نقل صحيح مسلم : حفصه به عمر گوشزد مى‏كند كه كسى را به عنوان جانشين خود معيّن كند و به دنبال آن عبداللّه فرزند عمر ، به وى مى‏گويد : اگر چوپان تو ، شتران و گوسفندان را بدون سرپرست رها كند ، به وى اعتراض خواهى كرد كه چرا باعث نابودى آن‏ها گرديدى؟

پس به فكر اين امّت باش ! و كسى را به‏عنوان خليفه براى آنان تعيين كن! چون رعايت حال اين امّت از مراعات وضع شتران و گوسفندان لازم‏تر است : « عن ابن عمر قال : دخلت علىّ حفصة فقالت : أعلمت أنّ أباك غير مستخلف؟

قال : قلت : ما كان ليفعل .

قالت : إنّه فاعل .

قال ابن عمر : فحلفت أنّي أكلّمه في ذلك . فسكت ، حتّى غدوت ولم أكلّمه .

قال : فكنت كأنّما أحمل بيميني جبلاً ، حتّى رجعت فدخلت عليه ، فقلت له : إنّي سمعت ، الناس يقولون مقالة فآليت أن أقولها لك ، زعموا أنّك غير مستخلف ، وأنّه لو كان لك راعي إبل ، أو راعي غنم ثمّ جاءك وتركها رأيت أن قد ضيّع ، فرعاية الناس أشدّ » صحيح مسلم ، ج 6 ص 5 ، كتاب الإمارة ، باب الاستخلاف وتركه ؛ مسند أحمد ، ج 1 ص 47 ؛ المصنّف لعبد الرزاق ، ج 5 ص 448 . .

6 - هم‏چنين عايشه به وسيله عبد اللّه بن عمر به عمر پيام مى‏دهد : امّت محمّد را بدون چوپان رها مكن وكسى را به عنوان جانشين تعيين نما ، چون واهمه آن دارم كه آنان گرفتار فتنه گردند : « ثمّ قالت ( أي عائشة ) : يا بُنيّ! أبلغ عمر سلامي ، وقل له : لا تدع أمّة محمّد بلاراع ، استخلف عليهم ولا تدعهم بعدك هملاً ، فإنّي أخشى عليهم الفتنة » الإمامة والسياسة بتحقيق الشيري ، ج 1 ص 42 و بتحقيق الزيني ، ج 1 ص 28 . .

و همين‏طور ، معاويه كه به قصد گرفتن بيعت براى يزيد وارد مدينه شد ، در جمع صحابه و ضمن گفتگو با عبداللّه بن عمر گفت : « إنّي أرهب أن أدع أمّة محمّد ( ( ص ) ) بعدي كالضأن لاراعي لها » من وحشت دارم ، كه امّت پيامبر را همانند گوسفند بدون چوپان رها سازم و بروم‏ تاريخ الطبري ، ج 4 ص 226 ؛ الإمامة والسياسة بتحقيق الشيري ، ج 1 ص 206 ، وبتحقيق الزيني ، ج 1 ص 159 .

ومطابق نقل ابن سعد در طبقات ، عبد اللّه بن عمر به‏پدرش گفت : اگر چنانچه كسى را كه وكيل تو بر روى زمين‏هاى كشاورزى است ، فرا خوانى ، آيا كسى را جايگزين آن خواهى كرد يا خير؟ گفت : آرى!

و پرسيد : اگر كسى را كه گوسفندان تو را چوپانى مى‏كند فراخوانى ، كسى را به جاى آن قرار خواهى داد يا خير؟ گفت : آرى! وقال عبداللَّه بن عمر لأبيه : لو استخلفت ؟ قال : من ؟ قال : تجتهد فإنّك لست لهم بربّ ، تجتهد ، أرأيت لو أنّك بعثت إلى قيّم أرضك ألم تكن تحبّ أن يستخلف مكانه حتّى يرجع إلى الأرض ؟ قال : بلى . قال : أرأيت لو بعثت إلى راعي غنمك ألم تكن تحبّ أن يستخلف رجلاً حتّى يرجع؟ طبقات ابن‏سعد ، ج‏3 ، ص‏343 ؛ تاريخ مدينة دمشق ، ج 44 ص 435 .

آيا اين بالاترين اهانت به رسول خدا ( ص ) نيست كه به اندازه عايشه و حفصه و معاويه ، به فكر امّتش نباشد؟! وآنان را بدون رهبر رها سازد؟! و آيا كسى نبود به رسول اكرم ( ص ) تذكر دهد كه كسى را به عنوان جانشين تعيين كند؟! و يا از حضرت ، راه و روش تعيين خليفه را سؤال نمايد؟! [/]
[="darkred"]منبع: کتاب چهل سؤال پيرامون امامت و خلافت
[/]

حکمت ما حکمت زمان حضرت موسی علیه السّلام است! امّا تو کجا، موسی کجا؟

موسی، ششصد هزار بنی اسرائیلی را نجات داد.

تو صدها میلیون انسان درمانده را رهایی می بخشی.

موسی، نُه نشانه ی نبوت نمایاند.

تو وارث بیّنات نبوت و آیات قدرت همه ی یامبرانی.

موسی جادوی هشتاد جادوگر را باطل کرد.

تو جادوی جهانی از جادو را نابود می کنی.

موسی با یک فرعون در افتاد.

تو با صدها فرعون رودر رو می شوی.

موسی چهل سال در غیبت بود.

تو صدها هزار سال است که رخ در پرده ی پنهانی پوشانده ای.

موسی موعود یوسف بود.

تو موعود همه پیامبرانی.

مولای من! خدا داستان موسی را فرموده تا ماجرای تو را باور کنم.

ای موعود منتظر!

منتظران موسی با دعا و در خواست، با ناله و ندبه، با صبر و بردباری و تحمل درد و رنج

و تلاش و کوشش با شکر و سپاسگزاری، ظهور موسی را پیش انداختند.

ما نیز شب و روز در انتظار آمدن تو شکیبایی می ورزیم.

از درد تو اشک می ریزیم و درمانده و ناتوان، مضطّر و پریشان، امّا امیدوار و آرزومند،

داستانی دیگر را آغاز می کنیم:

قصّه ی انتظار تو را، داستان ظهورت را.

[="red"]برگرفته از کتاب سرانجام صالحان انتظار ظهور ( دکتر نادر فضلی)[/]

چند حکایت!
علم اندوزی
«لقمان حکیم به فرزندش فرمود: با دانشمندان هم نشینی کن! همانا خداوند دل های مرده را به حکمت زنده می کند. ، چنان که زمین را به آب باران».(1)
کورحقیقی
« فقیری به در خانه بخیلی آمد، گفت: شنیده ام که تو قدرتی از مال خود را نذر نیازمندان کرده ای و من در نهایت فقرم ، به من چیزی بده بخیل گفت: من نذر کوران کرده ام. فقیر گفت : من هم کور واقعی هستم ، زیرا اگر بینا می بودم ، از در خانه خداوند به در خانه کسی مثل تو نمی آمدم.»(2)
آزادگی
«همسر مرد آزاده ای به او گفت: نمی بینی که یارانت به هنگام گشایش، در کنار تو بودند و اینک که به سختی افتاده ای ، تو را ترک کرده اند؟ او گفت : از بزرگواری آنهاست که به هنگام توانایی، از احسان ما بهره می بردند و حال که ناتوان شده ایم ، ما را ترک کرده اند.»(3)
غیبت
«به بزرگی گفتند : هیچ ندیدم که از کسی غیبت کنی گفت: از خود خشنود نیستم، تا به نکوهش دیگران بپردازم». (4)
سخن چینی
«مردی به اندیشمندی گفت: فلان شخص، دیروز از تو بدگویی می کرد. اندیشمند گفت : از چیزی سخن گفتی که او از روبه رو گفتن آن با من شرم داشت»(5)
تجسس
«حکیمی گفته است: آن که عیب های پنهانی مردم را جست و جو کند، دوستی های قلبی را بر خود حرام می کند.»(6)
غفلت
«به عارفی گفتند: ای شیخ! دل های ما خفته است که سخن تو در آن اثر نمی کند چه کنیم ؟ گفت: کاش خفته بودی که هرگاه خفته را بجنبانی ، بیدار می شود؛ حال آنکه دل های شما مرده است که هر چند بجنبانی ، بیدار نمی شود.»(7)
بخل
بخیلی سفارش ساخت کوزه و کاسه ای را به کوزه گر داد. کوزه گر پرسید: بر کوزه ات چه نویسم ؟ بخیل گفت بنویس «فمن شرب منه فلیس منی؛ هر کس از آن آب بنوشد از من نیست » (بقره 249) باز کوزه گر پرسید: بر کاسه ات چه نویسم؟ بخیل گفت بنویس « و من لم یطعمه فانه منی؛ هر کس از آن بخورد از من نیست .» (بقره 249)(8)
تکبر
«آورده اند که روزی عابدی نمازش را به درازا کشید و چون نگریست مردی را دید که به نشانه خشنودی در وی می نگرد ، عابد او را گفت : آنچه از من دیدی ، تو را به شگفتی نیاورد که ابلیس نیز روزگاری دراز، با دیگر فرشتگان به پرستش خدا مشغول بود و سپس چنان شد که شد .»(9)
افسوس پادشاه به هنگام مردن
گویند پادشاهی به بیماری سختی مبتلا شد. طبیب از او خواست که وصیتش را بیان کند. در این هنگام ، پادشاه برای خود کفنی انتخاب کرد. سپس دستور داد تا برایش قبری آماده کنند. آن گاه نگاهی به قبر انداخت و گفت « ما أغنی عنی مالیه هلک عنی سلطانیه؛ مال و ثروتم هرگز مرا بی نیاز نکرد، قدرت من نیز از دست رفت.» (حاقه 28 و 29) و در همان روز جان داد .(10)
عقل، بزرگترین نعمت الهی
«روزی پادشاهی به بهلول گفت : بزرگترین نعمت های الهی چیست؟ بهلول جواب داد : بزرگترین نعمت های الهی عقل است. خواجه عبدالله انصاری نیز در مناجات خود گوید: خداوندا آن که را عقل دادی ، چه ندادی و آن که را عقل ندادی ، چه دادی؟»(11)
محافظت از خویشتن
« پادشاهی به عارفی رسید، از او پندی خواست. عارف گفت: هر آنچه را در آن امید رستگاری است، بگیر و آنچه را در آن خطر هلاکت است ، رها کن»(12)
عبرت
« گویند: روزی خلیفه از محلی می گذشت ، دید که بهلول ، زمین را با چوبی اندازه می گیرد. پرسید: چه می کنی؟ گفت: می خواهم دنیا را تقسیم کنم تا ببینم به ما چه قدر می رسد و به شما چه قدر؟ هر چه سعی می کنم ، می بینم که به من بیشتر از دو ذارع (حدود یک متر) نمی رسد و به تو هم بیشتر از این مقدار نمی رسد.»(13)
خطر سلامتی و آسایش
«آورده اند روزی حاکم شهر بغداد از بهلول پرسید: آیا دوست داری که همیشه سلامت و تن درست باشی؟ بهلول گفت : خیر زیرا اگر همیشه در آسایش به سر برم ، آرزو و خواهش های نفسانی در من قوت می گیرد و در نتیجه ، از یاد خدا غافل می مانم. خیر من در این است که در همین حال باشم و از پروردگار می خواهم تا گناهانم را بیامرزد و لطف و مرحتمش را از من دریغ نکند و آنچه را به آن سزاوارم به من عطا کند.»(14)
پی نوشت :
1- شیخ بهائی ، حکایت و حکمت ص 143.
2- نک ، حبیب الله شریف کاشانی ، ریاض الحکایات ص 128.
3- کشکول ص 415.
4- همان ، ص 172.
5- نک : همان ص 391.
6- همان ، ص 347
7- عارفان، ص 48. به نقل از: حکایت و حکمت ، ص 19.
8- حسین خرمی ، لطایف و حکایت های قرآنی ، صص 31 و 32.
9- کشکول ، ص 335.
10 - حکایت و حکمت ، ص 126.
11- محمود همت ، ماجرای بهلول عاقل ص 34.
12- نک : کشکول صص 295 و 296 .
13- حسین دیلمی؛ حکایت و حکمت ، ص 87
14- عبدالله نیازمند، لطیفه و حکایت بهلول ، ص 76 .

[=arial]بعد از رحلت حضرت رسول اکرم صلى الله عليه و آله 9 يا 10 سال بيشتر در قيد حيات نبود. او مؤ ذن رسول اکرم صلى الله عليه و آله و از سابقين در اسلام است .وقتى ابوبکر با مردم نماز مى گذارد، انتظار داشت که بلال کما فى السابق اذان بگويد، ولى اين آرزوى او هرگز برآورده نشد. وقتى ابوبکر، بلال را ملاقات کرد گفت : اى بلال ، تو علاوه بر آنکه ترک ما کرده اى اذان گفتن را نيز ترک گفته هنگام نماز در مسجد ما را از بانک اذان خود بى بهره ساخته اى .اى مؤ ذن رسول خدا صلى الله عليه و آله آيا اين کناره گيرى تو دليلى داشته و علت و سببى را در بردارد؟
[=arial]بلال گفت : اى ابوبکر هيچکارى بدون دليل و هيچ عملى بى برهان نيست . تو خود جواب سؤ الت را بهتر مى دانى .سپس بلال با يک قيافه جدى ادامه داد. آيا من براى امامت نماز تو اى ابوبکر چگونه مى توانم اذان بگويم در حاليکه اين کار تو نيست و لباس اين امر برازنده اندام تو نمى باشد. [=arial]ابوبکر گفت : اى بلال از اين مقوله سخن مگو و در اين مورد وارد بحث نشو ولى مى خواستم از تو خواهش کنم که به مؤ ذنى خود ادامه دهى . [=arial]بلال در پاسخ اظهار داشت : اى ابوبکر من خيلى صريح و روشن مطلب را گفتم، که چشمان بلال نمى تواند کس ديگرى را جز آنکه خود تعيين فرمود، بر منبر پيامبر اسلام و در محراب رسول خدا ملاحظه نمايد. [=arial]ابوبکر که تصميم داشت به هر طريقى است بلال را راضى نموده و به نفع خود باز بلال را مخاطب ساخته گفته : اى بلال من فکر مى کنم که اگر در همين شهر باقى بمانى و مانند گذشته به فعاليت خود ادامه دهى براى تو بهتر و نيکوتر است و زندگانيت صورت مطلوب ترى به خود خواهد گرفت . [=arial]بلال اظهار داشت که : اى ابوبکر تو از مطلوبيت زندگانى بحث مى کنى و آن را رخ من مى کشى . آخر بعد از محمد صلى الله عليه و آله زندگانى به چه درد من مى خورد و پس از رحلت آن وجود آن عزيز زندگى چه ثمرى در بر دارد که مطلوب باشد.
[=arial]نقل از کتاب طعم خوب بندگی

این زن سوم، زنی است، که می خواهد انتخاب کند. زنی است که نه چهره موروثی را می پذیرد و نه چهره تحمیلی صادراتی پست ترین و پلیدترین دشمنان انسانیت را. هر دو را آگاه است و هردو را می هم داند.آنکه به نام سنت تحمیل می شد و در جریان آن به وراثت می رسید، مربوط به اسلام نیست؛ مربوط به سنت های دوره ی پدرسالاری است و حتی دوره ی بردگی و آنکه امروز از غرب می آید، نه علم است، نه بشریت است، نه ازادی است، نه انسانیت است، و نه مبتنی بر حرمت زن است، مبتنی بر حیله های پست قدرت های پست انحرافی و تخدیر کننده ی بورژوازی است. می خواهد در این میانه انتخاب کند؛ چه چیز را؟ ان کدام تصویر است؟نه تصویر زن ارتجاعی سنتی، نه تصویر زن مدرن تحمیلی، بلکه تصویر زن مسلمان است. برای این که تصویر این چهره سوم را بفهمد، خوشبختانه هم مواد در دست ماست و هم تاریخ، و هم بهتر از مواد و مجسم تر از تاریخ و معین تر و محسوس تر از مباحث علمی و فقهی، تصویر عینی شخصیت های نمونه ای که به نام امام، به نام اسوه، به نام سرمشق در تاریخ ما وجود دارند و بالاخص در فرهنگ شیعی، همه در یک خانواده، در یک اتاق 3×4 جمعند؛ خانواده ای که هرکدامشان سرمشقند:حسن بودن در صلح،حسین بودن در جهاد و شهادت، زینب بودن در سنگین ترین رسالت اجتماعی عدالت و حق، فاطمه بودن در زن، و علی بودن در همه چیز!

گزیده ای از کتاب فاطمه،فاطمه است -دکتر شریعتی

به یکدیگر مهر بورزید ،اما از مهر بند مسازید : بگذارید که مهر دریای مواجی باشد در میان دو ساحل روح های شما . جام یکدیگر را پر کنید ، اما از یک جام منوشید .
از نان خود به یکدیگر بدهید ، اما از یک گرده نان مخورید .
با هم بخوانید و ... و شادی کنید ، ولی یکدیگر را تنها بگذارید ، همان گونه که تارهای ساز تنها هستند، با آن که از یک نغمه به ارتعاش در می آیند .
دل خود را به یکدیگر بدهید ، اما نه برای نگه داری . زیراکه تنها دست زندگی می تواند دل های تان را نگه دارد .
در کنار یکدیگر بایستید ، اما نه تنگا تنگ : زیرا که ستون های معبد دور از هم ایستاده اند، و درخت بلوط و درخت سرو در سایه یکدیگر نمی بالند .

گزیده ای از کتاب پیامبر-جبران خلیل جبران

سلام .
البته بر کتاب کوئلو نقد های سختی انگاشته شده که خواندنشون خالی از لطف نیست . مثلا ...
-----------------------------------
سخنان عادى رسول اكرم صلى اللّه عليه و آله و سلم نيز وحى است

س 116- خداوند متعال مى فرمايد: و ما ينطق عن الهوى ، ان هو الا وحى يوحى (نجم : 3 و 4)
و از روى هوس سخن نمى گويد، سخن او جز وحى نيست .
آيا از اين آيه استفاده مى شود كه صحبتهاى عادى رسول اكرم صلى الله عليه و آله و سلم نيز وحى بود؟
ج - ظاهر آيه ، تعميم را مى رساند، حتى راجع به سخنان عادى ايشان ، چنانكه از آيه شريفه زير استفاده مى شود كه سخن گفتن رسول خدا صلى اللّه عليه و آله و سلم با مردم يك نوع وحى الهى است با آن ها. خداوند متعال مى فرمايد: و ما كان لبشر ان يكلمه الله الا وحيا، او من و راء حجاب ، او يرسل رسولا فيوحى باذنه ما يشاء (شورى : 51).
و هيچ بشرى را نرسد كه خدا با او سخن گويد، جز از راه وحى ، يا از فراسوى حجاب ، يا فرستاده اى بفرستد و به اذن او هر چه بخواهد وحى نمايد.
از اين آيه شريفه بر مى آيد كه نحوه تكلم خداوند متعال با مردم سه گونه است :
1- (وحيا) يعنى وحى مستقيم بدون واسطه ملك .
2- (او من وراء حجاب ) يعنى با واسطه .
3- او يرسل رسولا فيوحى باذنه ما يشاء كه همان تكليم رسول الله صلى اللّه عليه و آله و سلم با مردم است .
بنابراين ، تكليم حضرت رسول صلى اللّه عليه و آله و سلم با مردم يك نوع از وحى است . [1]

[1] کتاب 665 پرسش و پاسخ نزد علامه طباطبایی رحمه الله علیه.

تشکر از همه دوستانه کتاب دوست

[=times new roman,times,serif][=times new roman]روزي در هواي گرم مدينه ،زني جوان و زيبا در حالي که طبق معمول روسري خود را به پشت گردن انداخته و دور گردن و بنا گوشش پيدا بود، از کوچه عبور مي کرد.مردي از اصحاب رسول خدا(ص) از طرف مقابل مي آمد. آن منظره زيبا سخت نظر او را جلب کرد و چنان غرق تماشاي آن زيبا شد که از خودش و اطرافيانش غافل گشت و جلو خودش را نگاه نمي کرد.آن زن وارد کوچه اي شد و جوان با چشم خود او را دنبال مي کرد. همانطور که مي رفت
، ناگهان استخوان يا شيشه اي که از ديوار بيرون آمده بود به صورتش اصابت کرد و صورتش را مجروح ساخت ، وقتي به خود آمد که خون از سر و صورتش جاري شده بود. با همين حال به حضور رسول اکرم رفت و ماجرا را به عرض [=times new roman]او [=times new roman]رساند. اينجا بود که آيه مبارکه نازل شد:
«اي پيامبر! به مو منان بگو که ديده هاشان را فرو گيرند و عورتهاشان را نگاه دارند زيرا که آن براي ايشان پاکيزه تر است .به درستي که خدا - به آنچه مي کنند - آگاه است . و به زنان باايمان نيز بگو که ديده هاشان را فرو گيرند و عورتهاشان را نگاه دارند و زيور و زينت خود را - مگر آنچه از آن آشکار آمد- ظاهر نسازند و بايد که روسريها و مقنعه هاشان را بر گريبانهاشان فرو گذارند و پيرايه هاي خود را ظاهر نسازندمگر براي شوهرانشان ، يا پدرانشان ، يا پدران شوهرانشان، يا پسران خواهرانشان ، يا زنانشان ، يا مملوکان ، يا ديوانگان و افراد ابله ، يا کودکان غير مميّز»[=times new roman]

دیروز شیطان را دیدم .در حوالی میدان بساطش را پهن کرده بود

و فریب میفروخت.مردم دورش جمع شده بودندوهیاهو می کردند

وهول میزدند.وبیشتر میخواستند. توی بساطش همه چیز بود

غرور٬ حرص ٬دروغ ٬خیانت ٬جاه طلبی ٬و .........هرکس چیزی

می خرید.ودر ازایش چیزی میداد.بعضی ها تکه ای از قلبشان

را می دادندوبعضی ها پاره ای از روحشان را

بعضی ها ایمانشان رامیدادندوعده ای هم آزادگیشان٬

شیطان می خندیدودهانش بوی گند جهنم می داد.

حالم را به هم میزد.دلم می خواست همه نفرتم را

توی صورتش تف کنم انگار ذهنم را خوانده بود.

مودبانه خندیدو گفت٬من با کسی کاری ندارم

فقط گوشه ای بساطم را پهن کردم و آرام نجوا می کنم

و نه کسی را مجبور می کنم چیزی از من بخرد.

می بینی ! آدمها خودشون دور من جمع شده اند.

جوابش را ندادم.آن وقت سرش را نزدیکتر آورد و گفت

البته تو با اینها فرق می کنی.

تو زیرکی و مومن. زیرکی و ایمان آدم را نجان می دهد.

اینها ساده اندو گرسنه جای هر چیزی فریب می خورند.

از شیطان بدم آمد .

اما حرفهایش شیرین بود.

گذاشتم که حرفهایش را بزند.

و او هی می گفت و گفت گفت ٬

ساعتها کنار بساطش نشستم

تا این که چشمم به جعبه ای عبادت افتاد.

که لابه لای چیزهای دیگر بود.

دور از چشمهای شیطان آن را برداشتم

و توی جیبم گذاشتم ٬

با خود گفتم بگذار یک بار هم که شده از شیطان چیزی بدزدم.

بگذاریک بار هم فریب بخورد.

به خانه آمدم و در جعبه عبادت را باز کردم توی آن

اما جز غرور چیزی نبود جعبه عبادت از دستم افتاد و

غرور در اتاق ریخت فریب خورده بودم فریب.

دستم را روی قلبم گذاشتم ! فهمیدم که آن را

کنار بساط شیطان جا گذاشتم. تمام راه را دویدم .

لعنتش کردم

می خواستم یقه نامردش را بگیرم

عبادت دروغیش را توی سرش بکوبم

و قلبم را پس بگیرم.

به میدان رسیدم

اما نبود. آن وقت نشستم و های های گریه کردم

اشکهایم تمام شد

بلند شدم تا بی دلی ام را با خود ببرم که صدایی شنیدم.

صدای قلبم را و همان جا بی اختیار به سجده افتادم

و زمین را بوسیدم

به شکرانه قلبی که پیدا شده بود.

آیت الله اراکی فرمودند :

شبی خواب امیرکبیر را دیدم، جایگاهی متفاوت و رفیع داشت...!

پرسیدم چون شهیدی و مظلوم کشته شدی این مرتبت نصیبت گردید؟

- با لبخند گفت خیر...

سؤال کردم چون چندین فرقه ضاله را نابود کردی؟!

- گفت: نه ...

با تعجب پرسیدم پس راز این مقام چیست؟

- جواب داد: هدیه مولایم حسین است!

گفتم چطور؟

- با اشک گفت :

آنگاه که رگ دو دستم را در حمام فین کاشان زدند؛ چون خون از بدنم میرفت تشنگی بر من غلبه کرد سر چرخاندم تا بگویم قدری آبم دهید؛ ناگهان به خود گفتم میرزا تقی خان...! ۲ تا رگ بریدند این همه تشنگی! پس چه کشید پسر فاطمه...؟! او که از سر تا به پایش زخم شمشیر و نیزه و تیر بود..! از عطش حسین حیا کردم ، لب به آب خواستن باز نکردم و اشک در دیدگانم جمع شد...!

آن لحظه که صورتم بر خاک گذاشتند امام حسین(ع) آمدند و فرمودند :

«به یاد تشنگی ما ادب کردی ؛ اشک ریختی و آب ننوشیدی...! این هدیه ما در برزخ، باشد تا در قیامت جبران کنیم...»
منبع : کتاب اخرین گفتار ها

در کتاب سمرالاعراب نقل شده: در زمانهای قبل زاهدی از قبایل عرب بود، اهل قبیله به او احترام شایانی می کردند و از اندرزهای او بهره مند می شدند، شبی چنان اتفاق افتاد که سگهای آن قبیله ناگهان مردند، بامداد مردم قبیله نزد زاهد آمدند و ماجرا را گفتند .
زاهد گفت:« الخیر فی ماوقع؛ آنچه رخ داده خیر است»
شب بعد همه ی خروسها و شب بعد از آن، همه ی خرهای آنها مردند و آنها نزد زاهد آمده و قصه را نقل کردند.
زاهد گفت: خیر است.
شب دیگر خواستند آتش افروزند، آتش زنه از خود تولید آتش نکرد، آنها هراسان شدند که بر اثر بی آتشی از سرما، رنجیده می شوند، نزد زاهد آمدند و ماجرا را گفتند.
زاهد گفت: خیر است.
آنها اعتراض نکردند که چگونه می شود انواع نعمت ها از ما گرفته شود در عین حال خیر و صلاح ما در آن باشد؟!
شب آخر، دزدان به روستاها و قبیله ها حمله کردند و به غارت اموال آنها پرداختند، همه ی روستاها و خیمه ها غارت شدند، ولی قبیله ی مذکور هیچ گونه آسیب ندید، زیرا سگ و خروس و الاغ و آتش نداشتند تا سر و صدای سگ و خروس و الاغ و روشنایی آتش، به دزدان خبر دهد که در آنجا روستایی وجود دارد. آنها دریافتند که سخن آن زاهد راست است، که واقعا آن مصایب برای! آنها خیر بوده است!
«کتاب داستانهای جوامع الحکایات»

این شرح حال کی بود؟!

سلام علیکم
ظاهرا "باء" در ابتدای این واژه از حروف جاره باشد
اما خود واژه برایم مفهوم نیست
لطفا کمی در مورد این واژه توضیح بدهید.
با سپاس فراوان

امام سجاد که در کودکی به امامت نرسیدند!!!!!

امام صادق (ع) فرمود: هر گاه اراده كردید چیزی از حوائج دنیا را از خدای سبحان مسألت نمایید، ابتدا باید خدای عزوجل را ستایش كنید. و سپس صلوات بر محمد و آل محمد بفرستید، پس آنگاه حاجت خود را از خداوند كریم بخواهید. آن حضرت فرمودند: مردی وارد مسجد شد و پس از بجای آوردن نماز، دست به سوی درگاه خداوند دراز نمود و حاجات خود را طلب كرد. پیامبر اكرم(ص) كه در آن مسجد حضور داشتند با مشاهده این وضع فرمودند: این بنده، درخواسته خود از خداوند تعجیل كرد. پس شخص دیگری آمد و دو ركعت نماز گزارده وثنای خدا را بجا آورد و سپس بر محمد و آل محمد صلوات فرستاد. آنگاه رسول خدا فرمودند: كه دعایت در آستانه اجابت است!
عدة الداعی، ص 120

به نقل ابو بصیر، امام باقر (ع) فرمود:
بعد از رحلت رسول خدا (ص) جمعی از مهاجران و انصار و غیر آنها به حضور علی (ع) آمده و گفتند: سوگند به خدا تو امیرمؤمنان هستی ، سوگند به خدا تو از همه مقدمتر و شایسته تر نزد پیامبر می باشی ، دستت را بگشا تا با تو بیعت كنیم بیعت جان نثاری كه تا حد مرگ بپای این بیعت ایستادگی كنیم . علی (ع) به آنها فرمود: اگر راست می گوئید فردا با سر تراشیده نزد من بیائید. فردا كه شد، خود علی (ع) سرش را تراشید و بعد تنها سلمان و ابوذر و مقداد با سر تراشیده آمدند و به قول بعضی عمار و ابو سنان و شتیر و ابو عمرو نیز با سر تراشیده آمدند (جمعا 7 نفر) سپس متفرق شدند، علی (ع) بار دیگر اعلام كرد، باز جز همین افراد یاد شده كسی سرش را نتراشید چرا كه با تراشیدن سر، شناخته می شدند و به این ترتیب از این آزمایش ، شرمنده بیرون آمدند!
داستان دوستان / محمد محمدي اشتهاردي

هشام بن سالم گوید: امام سجاد (علیه السلام) در مكه مشغول طواف بود، ناگهان در یك ناحیه مسجد جمعیتی را دید، پرسید این جمعیت برای چه در آنجا جمع شده اند؟ عرض كردند: محمد بن شهاب زهری عقلش را از دست داده و با هیچ كس سخن نمی گوید، بستگانش او را از خانه بیرون آوردند تا شاید مردم را دید سخن بگوید، وقتی كه طواف امام سجاد (علیه السلام) تمام شد نزد زهری آمد و فرمود: چرا چنین هستی ؟ زهری عرض كرد: فرماندار شدم و در خون (فردی) شركت نموده ام ، اینك از خوف خدا به این حال كه می بینی افتاده ام . امام فرمود: من در مورد تو از اینكه ناامید از رحمت خدا شده ای ، بیشتر از آنچه انجام داده ای ترس دارم . سپس فرمود: برو دیه (و خونبهای) فردی را كه در قتل او دست داشتی بپرداز. زهری عرض كرد: این كار را كردم ولی اولیاء مقتول نمی پذیرند. امام فرمود دیه را در میان كیسه ای بگذار و ببند، و منتظر بمان تا وقت نماز، و در آن هنگام آن را به خانه اولیاء مقتول بیفكن .
داستان صاحبدلان / محمد محمدي اشتهاردي

بحار الأنوار : روايت شده است كه داوود عليه السلام تنها به صحرا رفت. پس خداوند به او وحي فرمود: اي داوود! چه شده است كه تو را تنها مي بينم؟ عرض كرد: معبودا! شوق ديدار تو در جانم شدّت گرفته وميان من وخلق تو حائل گشته است. خداوند به او وحي فرمود: به ميان آنان برگرد؛ زيرا اگر تو يك بنده گريز پا را نزد من بياوري نام تو را در لوح، با صفت ستوده ثبت مي كنم.

«ميزان الحكمه 12» صفحه 586

پيامبر خدا صلي الله عليه وآله : شعيب عليه السلام از عشق خداوند عزّ وجلّ چندان گريست كه نابينا شد، اما خداوند بينايي او را برگرداند. او باز گريست، چندان كه باز بينايي اش را از دست داد. دو مرتبه خداوند بينايي اش را به او بازگرداند. شعيب باز هم آنقدر گريست كه چشمانش كور شد وبار ديگر خدا بينايش كرد. مرتبه چهارم، خداوند به او وحي فرمود: اي شعيب! تا كي به اين وضع ادامه خواهي داد؟ اگر از بيم آتش مي گريي تو را امان دادم واگر به شوق بهشت است آن را ارزانيت داشتم. شعيب عرض كرد: معبودا! وسرورا! تو مي داني كه گريه من نه از بيم دوزخ توست ونه به شوق بهشتت، بلكه دلم بسته عشق ومحبّت تو گشته است، پس، صبوري نتوانم كرد، تا آن كه تو را ببينم. خداوند، جلّ جلاله، به او وحي فرمود: حال كه اينچنين است، پس بدين سبب همسخن خودم موسي بن عمران را خدمتگزار تو خواهم كرد.

«ميزان الحكمه 2» صفحه 436

هرثمه بن اعین (خواجه مراد) نقل می كند: صبیح دیلمی یكی از اصحاب خاص مامون گفت : شبی مامون مرا با سی نفر از غلامان مخصوص ‍ خود طلبید و به ما گفت : مرا به شما حاجتی است كه اگر آن را برآورید به هر یك از شما یك همیان پر از طلا و ده ملك مستقل می دهم و تا زنده ام شما مقرب ترین افراد نزد من خواهید بود، آیا حاضرید حاجت مرا برآورید؟ همه گفتند: اطاعت امیرمؤ منان مامون بر ما واجب است . آنگاه دستور داد و به هر یك از ما یك شمشیر زهر آلودی دادند و گفت همین ساعت به منزل علی بن موسی الرضا (علیه السلام) می روید و دور او را می گیرید و از دو شمشیر او را قطعه قطعه می نمائید، و خون و مو و گوشت و استخوانش را مخلوط می كنید و این دستور را پنهان كنید و به هیچ كس نگوئید. ما طبق دستور بطور ناگهانی به منزل حضرت رضا (علیه السلام) رفتیم ، آن حضرت را در رختخواب دیدیم ، دورش را گرفتیم ، به او حمله كرده و بدنش ‍ را قطعه قطعه نمودیم و خون شمشیرهای خود را با رختخواب آن جناب پاك نمودیم و سپس به منزل مامون بازگشتیم و خبر كشتن امام را به او دادیم و سوگندهای زیاد خوردیم كه مطابق دستور عمل شد. مامون از ما تشكر كرد و به ما اجازه مرخصی داد. چون صبح زود نزد مامون رفتم ، دیدم لباس سیاه در بر نموده و با سروپای برهنه قصد دارد (به عنوان عزاداری رحلت امام) از منزل بیرون آید، من جلو در به همراه او شدم ، وقتی كه نزدیك حجره امام رضا رسیدیم ، صدای آن حضرت به گوش ما رسید، مامون لرزان شد و به من گفت : زود وارد حجره بشو و خبری برایم بیاور وارد حجره شدم دیدم آن حضرت در كمال سلامتی ، مشغول عبادت است ، به من رو كرد و فرمود: ای صبیح ! یریدون ان یطفوا نور الله بافواههم و یابی الله الا ان یتم نوره و لوكره الكافرون . آنها می خواهند نور خدا را بادهان خود خاموش كنند ولی خدا جز این نمی خواهد كه نورش را كامل كند هر چند كافران نپسندند. سپس فرمود: سوگند به خدا نیرنگ آنها (دشمنان) به ما ضرر نمی رساند تا وقتی كه اجل فرا رسد. صبیح گوید: برگشتم و سلامتی امام را به مامون اطلاع دادم مامون با كمال شرمندگی به خانه اش بازگشت . هرثمه گوید: خداوند را بسیار شكر كردم و بحضور امام رسیدم فرمود: این مطلب را به هیچ كس نگو مگر به كسی كه قلبش سرشار از ایمان و ولایت ما است . از گفتار حضرت رضا (علیه السلام) است : مثل استغفار (توبه) مثل برگهای درختی است كه وقتی آن درخت را تكان می دهند، برگهایش می ریزد (یعنی توبه این چنین گناهان را می ریزد)، و كسی كه استغفار از گناه می كند و در عین حال آن را انجام می دهد مانند كسی است كه خداوند را به مسخره گرفته است!
داستان صاحبدلان / محمد محمدي اشتهاردي

حبشى بن جناده گوید:

نزد ابى بکر نشسته بودم که مردى نزد وى آمد و گفت: اى جانشین رسول خدا، رسول خدا (صلی الله علیه و آله) بمن وعده فرموده که سه مشت خرما بمن بدهد. ابو بکر گفت: على را نزد من بخوانید، على (علیه السلام) آمد، ابو بکر گفت: ابا الحسن! این مرد مى گوید که رسول خدا (صلی الله علیه و آله) باو وعده فرموده که سه مشت خرما باو بدهد، پس شما باو بده. حضرت سه مشت خرما باو داد.

ابو بکر گفت: آنها را بشمرید، شمردند دیدند که هر مشتى شصت خرما بوده است. ابو بکر گفت: راستى که پیامبر (صلی الله علیه و آله) درست فرموده، در شب هجرت که از مکّه بسوى مدینه بیرون مى شدیم مى فرمود: اى ابا بکر، کف من و کف على در عدل (یا عدد) برابر است.




برگرفته از:

کتاب ترجمه امالی شیخ مفید(ره)

آرامش در نماز
در یكی از جنگ‌ها كه پیامبر همراه لشكر بودند، در شبی كه پاسبانی لشكر اسلام بر عهده‌ی عباد بن بُشر و عمّار یاسر بود، نصف اول شب نصیبِ،‌عباد گردید و نصف دوم نصیب عمار، پس عمار خوابید و تنها بُشر بیدار بود و مشغول نماز گردید در آن حال یكی از كفار به قصد شبیخون زدن به لشكر اسلام برآمد به خیال اینكه پاسبانی نیست و همه خوابند از دور عباد را دید ایستاده و تشخیص نمی‌داد كه انسانست یا حیوان یا درخت برای اینكه از طرف او نیز مطمئن شود تیری به سویش انداخت تیر بر پیكر عباد نشست و او اَبداً اعتنایی نكرد، تیر دیگری به او زد و او را سخت مجروح و خونین نمود باز حركت نكرد تیر سوم زد پس نماز را كوتاه نمود و تمام كرد و عمار را بیدار نمود عمار دید سه تیر بر بدن عباد نشسته و او را غرق در خون كرده گفت: چرا در تیر اول مرا بیدار نكردی عباد گفت: مشغول خواندن سوره‌ی كهف در نماز بودم و میل نداشتم آن را ناتمام بگذارم و اگر نمی‌ترسیدم كه دشمن بر سرم برسد و صدمه‌ای به پیغمبر برساند و كوتاهی در این نگهبانی كه به من واگذار شده كرده باشم هرگز نماز را كوتاه نمی‌كردم اگر چه جانم را از دست می‌دادم.
___________________
سفینه البحار، ج2، ص145

گوهرشاد همسر شاهرخ میرزا كه به منطقه‌ای وسیعی از ایران حكومت می‌كرد به فكر ساختن مسجدی در كنار بارگاه ملكوتی امام رضا (علیه السلام) افتاد؛ لذا تمام خانه‌ها و زمین‌های اطراف حرم را خریداری كرد.
ساختمان مسجد شروع شد و گوهرشاد هر چند روز یك بار جهت سركشی به ساختمان،, به محوطه كار می‌آمد و دستورات لازم را به معماران و استادكاران می‌داد.
روزی برای سركشی ساختمان آمد، باد مختصری وزیدن گرفت،‌گوشه‌ی چادر خانم به وسیله‌ی باد كنار رفت، یكی از عمله‌ها چهره او را دید و دلباخته آن زن شد.
جرأت اظهار نظر برای او نبود، زیرا بیم آن داشت كه او را اعدام كنند،‌عمله و اظهار عشق به ملكه مملكت!!
دو سه روزی نگذشت كه عمله‌ی بیچاره مریض شد او پرستاری جز مادر دردمندش نداشت.
طبیب از علاج او عاجز شده مادر مهربان كنار بستر تنها فرزندش گریه می‌كرد، فرزند چاره‌ای ندید جز اینكه دردش را به مادر اظهار كند. مادر ساده دل و ساده لوح، برای رفع این مشكل به گوهرشاد خانم مراجعه كرده و درد فرزندش را با او در میان گذاشت و گفت:
اگر كاری نكنی تنها پسرم از دستم می‌رود.
گوهرشاد به آن مادر دل سوخته گفت:
چرا این مطلب را زودتر با من در میان نگذاشتی تا بنده از بندگان خدا را از گرفتاری نجات دهم. آنگاه گفت: ای مادر به خانه برو و سلام مرا به فرزندت برسات و بگو من حاضرم با تو ازدواج كنم، ولی شرطی را باید من رعایت كنم و شرطی را تو باید رعایت كنی.
اما شرطی كه من باید رعایت كنم جدایی از شاهرخ میرزا است، اما شرطی كه تو باید مراعات كنی پرداختن مهریّه به من است و آن مهریه این است كه چهل شبانه روز در محراب زیر گنبد مسجد نماز بخوانی.
مادر به خانه برگشت و تمام مسائل را با پسر خود در میان گذاشت، پسر از شدت تعجب خیره شد و از این خبر آن چنان شادمان شد كه به زودی از بستر رنج برخاست و با كمال اشتیاق قبول كرد كه این مهریه را انجام دهد و پیش خود گفت:
چهل روز كه چیزی نیست اگر چند سال به من پیشنهاد می‌شد حاضر به اجرای آن بودم.
در هر صورت به محراب مسجد رفت و چهل شبانه روز در آنجا نماز خواند به این امید كه به وصال گوهرشاد برود. ولی به تدریج علاقه‌اش به گوهرشاد از بین رفت و به عشق الهی گرفتار گردید.
پس از چهل شبانه روز نماینده گوهرشاد به محراب عبادت آمد تا مژده وصل را به او بدهد ولی متوجه شد كه حال او تغییر كرده و اثری از علاقه و عشق به گوهرشاد در او نیست، نماینده گوهرشاد به او گفت:
من از طرف خانم آمده‌ام.
گفت: به خانم بگو من روز اول عاشق تو بودم ولی الآن دیگر عاشق تو نیستم بلكه عاشق خدا شده‌ام.
راستی عجیب است، راهنمایی آن زن بزرگوار را ببینید كه برای علاج هوای نفس چه نسخه‌ای می‌دهد و اثر نماز را ببینید كه با این كه در اول كار از راه حقیقی دور بود ولی عاقبت هدایت یافت.[1]
لطیف راشدی ـ سرود شكفتن، ص28
_____________
[1] . عرفان اسلامی،‌ج5.

دكتر علي شريعتي:

وه چه زمينه آماده اي براي استعمار كه فرياد بكشد:

آزاد شو !
از چي ؟
ديگر "از چي" ندارد، داري خفه مي شوي، هيچ چيز نداري، محرومي، آزاد شو ! از همه چيز آزاد شو !
اينجا بايد فقط به آزاد شدن و رها شدن بينديشي، نه چگونه آزاد شدن و چگونه برخاستن !!!
زن، آزاد مي شود، اما نه با كتاب و دانش و ايجاد فرهنگ و روشن بيني و بالارفتن سطح شعور و سطح احساس و سطح جهان بيني؛ بلكه با قيچي !!!
قيچي شدن چادر !
زن يكباره روشنفكر مي شود !؟
(برگرفته از كتاب"فاطمه فاطمه است")

در کتاب "نکته ها از گفته ها" به نقل از استاد فاطمي نيا آمده است: «نقل است که مرحوم آقا شيخ رجبعلي خياط با عده اي به کربلا مشرف شده بودند. در ميان آنان يک زن و شوهر بودند. يک روز که از حرم پس از انجام زيارت بيرون آمده و بر مي گشتند، اين زن و شوهر با فاصله قابل ملاحظه اي از شيخ و در پشت سر ايشان راه مي رفتند. در ميان راه، در ضمن صحبتي که بين آن ها مي شود، آن خانم يک نيشي به شوهرش زده و سخني آزار دهنده به وي مي گويد.
هنگامي که همه وارد منزل و محل استراحت مي شوند، و شيخ رجبعلي به افراد زيارت قبولي مي گويد؛ به آن خانم که مي رسد؛ مي فرمايد: تو که هيچ، همه را ريختي روي زمين! آن خانم مي گويد: اي آقا! چطور؟ من اين همه راه آمده ام کربلا، مگر من چه کار کرده ام؟ فرمود: از حرم آمديم بيرون، با نيشي که به شوهرت زدي، همه اش رفت! يعني همه نور معنوي و فيوضاتي که از زيارت کسب کرده بودي، با اين عملت از بين بردي.»

و صلی الله عای محمد و آله الطاهرین

[="Arial"][="Navy"]