جمع بندی دین پیامبر صلی الله علیه و آله و پدارن ایشان قبل از اسلام

در پاسخ به این سؤال گفتنی است:

همه مسلمان جز شمار اندکی، بر این باورند که پیامبران الهی پیش از آن که به رسالت برگزیده شوند، موحّد و خدا پرست بوده و اندیشه خود را به شرک نیالوده اند. رشد و پرورش در دامان مادرانی پاکدامن و پدرانی درستکار، یکی از زمینه‌های فراهم آمدن چنین ایمانی است: «پس آنان را در بهترین ودیعت جای به امانت سپرد و در نیکوترین قرارگاه مستقر کرد، از پشتی به پشت دیگرش داد، همگی بزرگوار و زهدان هایی پاک و بی عیب و عار» (1)

درباره دین پیامبر گرامی اسلام و دین آباء و اجداد آنحضرت (ص) پیش از نبوت نیز، دیدگاههای گوناگونی پدید آمده و گزینه هایی همچون یهودیت، مسیحیت، دین حنیف (شریعت حضرت ابراهیم(علیه السلام)) و دین اسلام مطرح شده است؛(2) که همه انها توسط اندیشمندان اسلامی و مفسران دینی مورد نقد و بررسی قرار گرفته، اما آن چه تردیدی را بر نمی‌تابد، یکتا پرستی و توحید آن حضرت و بیزاری وی از بت‌ها است. با این همه برخی از مسلمانان پاره‌ای از آیات قرآن را دستاویز خویش ساخته و زندگی رسول خدا(صلی الله علیه وآله) پیش از بعثت را آمیخته با شرک و بت پرستی دانسته اند.

در این مجال، با ذکر چند دلیل دیدگاه اخیر در باره دین و آیین پیامبر (ص)(شرک و بت پرستی پیامبر) قبل از بعثت را مورد نقد و بررسی قرار می دهیم؛ واقعیت‌های تاریخی بی پایه بودن چنین سخنانی را به خوبی می‌نمایانند و بر ایمان و اعتقاد آن حضرت به خدای یگانه مهر تأیید می‌زنند. برای نمونه:

1- رسول خدا صلی الله علیه وآله به گواهی تاریخ و تأکید روایات دارای نیاکانی یکتاپرست بوده و اجداد ایشان پیرو دین حنیف و تابع حضرت ابراهیم علیه السلام به شمار می‌آمدند. این، خود از شواهدی است که عصمت آن حضرت از شرک را پذیرفتنی می‌سازد.

2- امیرمؤمنان بارها در برابر مردمی که با سرگذشت پیامبر خدا آشنا بودند، بر عصمت وی از خردسالی و پیراستگی او از شرک و گناه تأکید میورزد و پیشینه درخشان او و خاندانش را یادآور می‌شود. در یکی از خطبه‌های نهج البلاغه در این باره چنین می‌خوانیم: «و لقد قرن الله به من لدن ان کان فطیماً اعظم ملک من ملائکته یسلک به طریق المکارم و محاسن اخلاق العالم لیله و نهاره» هنگامی که از شیر گرفته شد، خدا بزرگترین فرشته از فرشتگانش را شب و روز همنشین او فرمود، تا راه‌های بزرگواری را پیمود و خوی‌های نیکوی جهان را فراهم نمود. (3)

3- پیامبر اکرم در سنین خردسالی در سفری به شام با راهبی به نام بحیرا برخورد نمود. وقتی بحیرای راهب نشانه‌های پیامبر خاتم را در سیمای محمّد نوجوان مشاهده کرد و برای آزمودنش او را به دو بت لات و عزّی سوگند داد، همگان این جمله به یاد ماندنی را از آن حضرت شنیدند: «لا تسألنی بهما، فوالله ما اَبغضتُ شیئاً بغضهما» مرا به این دو بت سوگند مده، به خدا قسم هیچگاه چیزی نزد من منفورتر از آن دو نبوده است. (4)

با این وجود پیامبر اسلام قبل از بعثت و در میان مردم مشرک عربستان از چه دینی پیروی می‌کرده است؟

4- در منابع تاریخی از اعمال عبادی رسول اکرم صلی الله علیه وآله که پیش از بعثت انجام می‌گرفته همچون نماز، روزه، حج و طواف خانه خدا سخن به میان آمده و عزلت گزینی در غار حرا از عادات دیرینه حضرت به شمار رفته است. البته پاره‌ای از مشرکان نیز خانه کعبه را محترم شمرده، کارهایی را به عنوان اعمال حج انجام می‌دادند، اما حج پیامبر با عادات آنان ـ که با شعار شرک قرین بود ـ همخوانی نداشت و سازگاری آن با حج ابراهیمی در مناسکی چون وقوف در عرفات آشکار می‌گشت. پرهیز آن حضرت از گوشت مردار نیز از چشم تاریخ پوشیده نمانده و برگ دیگری بر شواهد دین باوری وی افزوده است.

5- پس از بعثت، مخالفان کینه توز پیامبر از هیچ نسبت ناروایی خودداری نورزیدند و حتی وی را دیوانه و ساحر نامیدند، اما هیچگاه افکار عمومی را برای متهم ساختن پیامبر به انحراف عقیدتی یا عملی پیش از بعثت آماده ندیدند. مشرکانی که از پذیرش دعوت پیامبر سر باز زده، می‌گفتند: «آیا ما را از پرستش آنچه پدرانمان می‌پرستیدند باز می‌داری؟» اگر می‌توانستند این را نیز می‌افزودند که تو خود نیز پیش از این سر بر آستان بت می‌ساییدی.(5)

بنابراین دین نبی مکرم اسلام و آباء و اجداد طاهرینش قبل از بعثت اسلام، دین حنیف یعنی آیین یکتاپرستی و توحید بوده که همان اسلام واقعی بمعنای روح جاری و ساری در همه ادیان و شرایع الهی بوده است.

موفق باشید ...:Gol:

پاورقی‌ها___________________________________________________________________

1- نهج البلاغه، ترجمه شهیدی، خطبه 94، ص87

2- بحارالانوار، ج 18، ص 281ـ271، الصحیح من سیرة النبی الاعظم، ج 1، ص 158، تنزیه انبیأ، ص 118ـ116

3- نهج البلاغه، خطبه 192، ص 222

4- شرح الشفأ، ج 2، ص 208، همچنین، ر.ک: السیرة النبویة، ابن کثیر، ج 1، ص 245

5- شرح الشفأ، ج 2، ص 201

اینکه می گوییم تابع حضرت ابراهیم(ع) نه از آن جهت که پیرو شریعت ابراهیم بوده اند بلکه تابع روش و سلوک ابراهیم (ع) بودند که او موحد و معتقد به آیین حنیف و توحیدی بود.

[=Verdana][Dahim Darni[/URL];699321]سلام اگر اینطوریه که شما میگید پس چرا عبدالمطلب ، در داستان قربانی کردن عبدالله به نزد بت ها رفت ؟!!
در تمامی تواریخ اسلامی و کتب مربوطه سنی و شیعی نوشته اند که عبدالمطلب نذر کرده بود که اگر خداوند ده پسر به او داد، یکی از آنها را در راه خدا قربانی کند و چون دارای ده پسر شد و قرعه زد، به نام عبدالله آمد، سپس او را با صد شتر به قرعه گذاشت و قرعه به نام شتران آمد، و شتران را به جای عبدالله قربانی کرد!

در بعضی از تواریخ و روایات اهل تسنن نوشته اند که این رای زنی جادوگر بود که گفت: او را با قربانی کردن شتران معاوظه کنید. در صورتی که این موضوع افسانه است و اصلی ندارد. و از عقل و درایت و دیانت عبدالمطلب کاملا به دور است.

ثقة الاسلام کلینی در «کافی» روایاتی نقل کرده که دلالت بر عظمت و جلالت و کمال ایمان و عقل و بینش روشن او دارد. از جمله امام صادق (علیه السلام) می فرماید: «عبدالمطلب روز قیامت تنها و به سیمای پیغمبران وارد صحرای محشر می شود» که می رساند نظر به شخصیت نافذ وعقیده و ایمان خاصی که در عصر جاهلیت داشته به طور شاخص محشور می گردد.

دلیل بر مجعول بودن این داستان اموری است که ذیلا به آنها از کتاب (تاریخ اسلام از آغاز تا هجرت نوشته علی دوانی) اشاره می کنیم:

1 - داستان برخورد عبدالمطلب با ابرهه فرمانده حبشی بهترین گواه بر کمال عقل و درایت عبدالمطلب است که می رساند چنین کار و نذر مضحکی از وی بعید بوده است.

2 - یعقوبی مورخ مشهور می نویسد: عبدالمطلب در زمان جاهلیت سنت هائی داشت که در اسلام نیز تثبیت شد؛ مانند حرام دانستن شراب، و زنا و حد زدن زناکار، و بریدن دست دزد و تبعید زنان بدنام از مکه، و جلوگیری از زنده به گور کردن دختران و ازدواج با محارم، و سرزده وارد خانه شدن، و عریان طواف کردن، و حکم به وجوب وفای بنذر، و احترام چهار ماه محترم (رجب، ذی القعده، ذی الحجه و محرم) و مباهله کردن (یعنی برای اثبات حقانیت نفرین کردن و حق یکدیگر) بنابر این شخصی این چنین، هرگز نذری آن چنان نمی کند.

3 - پیغمبر در حدیث معتبر افتخار می کرد که فرزند عبدالمطلب است و می فرمود: «من پیغمبرم دروغ نیست، من فرزند عبدالمطلب هستم» .

4 - چطور ممکن است مردی با این بزرگواری نذر به چیزی کند که در اکثر شرایع آسمانی نهی شده بود و در نزد عقل بسیار زشت و از بزرگترین جنایات به شمار می رفته است؟

5 - نذر کردن و کشتن فرزندان به عنوان نذر برای معبود از سنن بت پرستان و ستاره پرستان (صابئین) بوده، و خداوند در قرآن مجید آن را ازجمله اعمال شنیع آنها شمرده و فرموده است: بدین گونه بسیاری از مشرکین خوش داشتند که اولاد خود را بکشند.

این غیر از زنده بگور کردن دختران بوده که قبیله بنی تمیم معمول می داشتند. زیرا که «اولاد» درآیه شریفه اعم از پسر و دختر است، و نیز غیر از کشتن اولاد به واسطه فقر و بیم از گرسنگی است، بلکه این قتلها اولاد که مشرکین معمول می داشتند برای تقرب به خدا بوده است.

6 - اگر بگویند شاید عبدالمطلب مانند ابراهیم(ع) مامور بوده فرزندش را در راه خدا فدا کند، می گوئیم این درست نیست، چون در این روایات صریحا می گوید عبدالمطلب نذر کرده بود، مضافا به این که اگر مامور بود می باید آن را عملی سازد و دیگر قرعه انداختن معنا نداشت، و اصولا چرا نگفت: من مامور به این کارم؟

7 - در سلسله راریان این داستان ساختگی و امثال آن مانند «انا ابن الذبیحین» افرادی ضعیف و مجهول و مهمل که بعضی هم شیعه امامیه نبوده اند، قرار دارند، و به همین جهت روایات آن ضعیف و مغشوش و بیشتر از طریق عامه روایت شده و از آنها به شیعه سرایت کرده است.

8 - علامه مجلسی می گوید: شیعه اعتقاد دارد که پدران پیغمبر تا آدم، خداپرست بودند، و ازفخررازی نقل می کند که گفته است: «شیعه عقیده دارد که هیچ یک از پدران پیغمبر کافر نبوده اند».

بنابر آنچه ذکر شد ماجرای نذر عبدالمطلب از اختراعات قصه گویان عامه بوده که خواسته اند علی رغم شیعه امامیه، عبدالمطلب را مانند دیگر مشرکان قلمداد کنند، و کسانی امثال زمخشری و فخر رازی و نیشابوری ازقدمای علمای عامه و بعضی از متاخرین آنها همچون مراغی و سید قطب و بسیاری دیگر از مفسران آنها این داستان ساختگی را در تفسیر آیه؛ «کذلک لکثیر من المشرکین قبل اولادهم شرکائهم» نقل کرده و مصداق آن را عبدالملطلب دانسته اند!! تا از این راه اعتقاد خود را در مشرک دانستن پدران پیغمبر (صلی الله علیه و آله) تثبیت کنند و عقیده پاک شیعه امامیه را در این خصوص تخطئه نمایند.

شاید هم در زمان بنی امیه برای لکه دار ساختن عبدالمطلب جد امیرالمومنین علی (علیه السلام) این افسانه را رایج ساخته اند، همان طور که فرزندش ابوطالب را مسلمان ندانسته و سعی کرده اند او را مشرک قلمداد کنند تا از آن راه به شخصیت امیر المومنین علی (علیه السلام) لطمه وارد سازند.

موفق باشید ...:Gol:

پیامبر اکرم (ص) و آباء و اجداد بزرگوار ایشان موحد و یکتاپرست و معتقد به آیین حنیف که همان اسلام است بودند که روح دعوت همه انبیاء الهی (از آدم تا خاتم) و نیز روح همه شرایع الهی از شریعت نوح گرفته تا شریعت ابراهیم و موسی و عیسی (علیهم السلام) همان اسلام و دعوت به توحید و یکتاپرستی بوده است.

به دلایل متعددی نمی توان پذیرفت که حضرت محمد (ص) پیرو آیین مسیح (آخرین شریعت الهی قبل از اسلام) بوده زیرا:

اولاً اگر ایشان تابع آیین مسیحیت بودند مسیحیان و دشمنان اسلام این مطلب را به رخ مسلمانان می‏ كشیدند و می‏ گفتند كه پیامبر شما تا دیروز مسیحی بود و از دین ما پیروی می‏كرد، امروز آمده ادّعای پیغمبری می‏كند و این سرزنش را آنقدر ادامه می‏دادند كه به گوش ما نیز می‏ رسید كما اینكه یهود به مسلمانان و پیامبر (ص) اعتراض می‏ كردند و می‏ گفتند اگر تو پیغمبری پس چرا به سوی قبله ما (بیت المقدس) نماز می‏خوانی و آنقدر این سخن را تكرار كردند تا موجب ناراحتی حضرت شدند، آنگاه به دستور الهی، قبله مسلمانان از بیت المقدس به سمت كعبه تغییر كرد. نبودن چنین اعتراض و سرزنشی از سوی مسیحیان می‏تواند شاهد خوبی بر عدم تابعیت پیامبر اسلام از دین مسیحیت باشد.

ثانیاً: فرضیه مذكور فرع بر این است كه جهانی و فرا منطقه ‏ای بودن دین مسیحیت ثابت شود تا اینكه بگوییم این دین شامل تمام اقوام از جمله قوم عرب و سرزمین مكه و اطراف آن بوده و در نتیجه پیامبر اسلام را تابع این دین بدانیم، و اثبات چنین مطلبی كار آسانی نیست.(برای مطالعه بیشتر پیرامون جهانی بودن رسالت عیسی(ع) مراجعه شود به: استاد جعفر سبحانی، مفاهیم القرآن (قم، مؤسسه امام صادق(ع)، چاپ ۴، ۱۴۱۳ ق)، ج ۳، ص ۷۳ به بعد.)

ثالثاً: عمل به شریعت مسیح (ع) در گرو آگاهی از احكام آن است و این آگاهی یا از طریق خواندن كتاب های مسیحیت (از جمله انجیل) امكان‏پذیر است و یا از طریق معاشرت با مسیحیان. اما فرض اول كه با امی بودن پیامبر(صلی الله علیه و آله) و عدم قدرت بر خواندن و نوشتن ایشان باطل است. و امّا فرض دوم نیز صحّت ندارد چون حضرت در طول زندگی خود با مسیحیان معاشرتی نداشته و در مكّه نیز اَحبار و رُهبانی وجود نداشتند كه پیامبر بطور مستمر احكام و دستورات دین مسیحیت را از آنها فرا بگیرد.

رابعاً: تابع هر دینی - به حكم عقل - مقامش كمتر و پایین‏تر از مقام صاحب آن دین است، و اگر فرض شود پیامبر اسلام تابع دین مسیح (ع) بوده لازمه‏ اش برتری عیسی (ع) بر پیامبر اسلام خواهد بود و حال اینكه این مطلب خلاف ضروریات اسلام و مسلمین و نیز بر خلاف مستندات فراوان دینی است زیرا ما بر اساس آن مستندات معتقدیم كه پیامبر ما از تمامی انبیاء برتر و مقامش والاتر است.

موفق باشید ...:Gol:

بنام خدا

سلام و تشکر از مشارکت همه دوستان:Gol:

سؤال: دین پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و آباء و اجداد طاهرینش چه بوده است؟

پاسخ: در باب جمعبندی بحث "دین پیامبر صلی الله علیه و آله و پدران ایشان قبل از اسلام" نکاتی را تقدیم می کنیم:

اول. همه مسلمان جز شمار اندکی، بر این باورند که پیامبران الهی پیش از آن که به رسالت برگزیده شوند، موحّد و خدا پرست بوده و اندیشه خود را به شرک نیالوده اند.

دوم. درباره دین پیامبر گرامی اسلام و دین آباء و اجداد آنحضرت (ص) پیش از نبوت نیز، دیدگاههای گوناگونی پدید آمده و گزینه هایی همچون یهودیت، مسیحیت، دین حنیف (شریعت حضرت ابراهیم(علیه السلام)) و دین اسلام مطرح شده است؛(1) که همه انها توسط اندیشمندان اسلامی و مفسران دینی مورد نقد و بررسی قرار گرفته، اما آن چه تردیدی را بر نمی‌تابد، یکتا پرستی و توحید آن حضرت و بیزاری وی از بت‌ها است.

سوم. دلایلی چند بی پایه و اساس بودن شرک و بت پرستی در پیامبر و پدران آنحضرت را نفی نموده و ایمان و اعتقاد آن حضرت به خدای یگانه را مهر تأیید می‌زند. برای نمونه:

1. نبی اسلام (ص) به گواهی تاریخ و تأکید روایات دارای نیاکانی یکتاپرست بوده و اجداد ایشان پیرو دین حنیف و تابع حضرت ابراهیم علیه السلام به شمار می‌آمدند. البته اینکه می گوییم تابع حضرت ابراهیم(ع) نه از آن جهت که پیرو شریعت ابراهیم بوده اند بلکه تابع روش و سلوک ابراهیم (ع) بودند که او موحد و معتقد به آیین حنیف و توحیدی بود.
   
2. امیرمؤمنان بارها در برابر مردمی که با سرگذشت پیامبر خدا آشنا بودند، بر عصمت وی از خردسالی و پیراستگی او از شرک و گناه تأکید می ورزد و پیشینه درخشان او و خاندانش را یادآور می‌شود.
   
3. سخن معروف پیامبر اکرم(ص) در سفر شام به بحیرای راهب: مرا به این دو بت سوگند مده، به خدا قسم هیچگاه چیزی نزد من منفورتر از آن دو نبوده است. (2)
   
4. تمسک پیامبر (ص) به اعمال عبادی نظیر نماز، روزه، حج و طواف خانه خدا به روش موحدانه و آیین حنیف و پرهیز آن حضرت از گوشت مردار، برگ دیگری بر شواهد دین باوری وی افزوده است.
   
5. پس از بعثت، مخالفان کینه توز پیامبر از هیچ نسبت ناروایی خودداری نورزیدند و حتی وی را دیوانه و ساحر نامیدند، اما هیچگاه افکار عمومی را برای متهم ساختن پیامبر به انحراف عقیدتی یا عملی پیش از بعثت آماده ندیدند.
   

1. اگر ایشان تابع آیین مسیحیت بودند مسیحیان و دشمنان اسلام این مطلب را به رخ مسلمانان می‏ كشیدند و می‏ گفتند كه پیامبر شما تا دیروز مسیحی بود و از دین ما پیروی می‏كرد، امروز آمده ادّعای پیغمبری می‏كند، چنین چیزی در تاریخ ثبت نشده است.
   
2. فرضیه مذكور فرع بر این است كه جهانی و فرا منطقه ‏ای بودن دین مسیحیت ثابت شود تا اینكه بگوییم این دین شامل تمام اقوام از جمله قوم عرب و سرزمین مكه و اطراف آن بوده و در نتیجه پیامبر اسلام را تابع این دین بدانیم.
   
3. عمل به شریعت مسیح (ع) در گرو آگاهی از احكام آن است و این آگاهی یا از طریق خواندن كتاب های مسیحیت (از جمله انجیل) امكان‏پذیر است و یا از طریق معاشرت با مسیحیان، که هر دو فرض در باره پیامبر صادق نبوده است.
   
4. تابع هر دینی - به حكم عقل - مقامش كمتر و پایین‏تر از مقام صاحب آن دین است، و اگر فرض شود پیامبر اسلام تابع دین مسیح (ع) بوده لازمه‏ اش برتری عیسی (ع) بر پیامبر اسلام خواهد بود و حال اینكه این مطلب خلاف ضروریات اسلام و مسلمین و نیز بر خلاف مستندات فراوان دینی است.