به نام خدا
سلام
از بچگی همیشه دوست داشتم به محرومان کمک مالی بکنم. آن زمان خودمان خیلی محروم بودیم... همین الان هم جزو قشر متوسط و هنوز کمی پایینتر از متوسط شاید باشیم....
گرچه نیازهایی داریم و از حد متوسط اجتماع پایینتر هستیم ولی شکر خدا هیچ شب گرسنه نخوابیده ایم.
گرچه یک کارمند ساده اداری هستم اما میل به کمک به محرومان در من هست. لذا هر ماهه وقتی مقداری از حقوقم را برای پس انداز کنار می گذارم (که آنهم تا آخر ماه و موقع دریافت حقوق بعدی ، خرج می شود و نمی ماند!) چیزی حدود ده درصد آن پس انداز را برای کمک به محرومان جدا می کنم و در یک حساب ویژه می گذارم. طبق موجودی آن حساب ، گاهی توان من برای کمک به یک فرد محروم در حد پنجاه هزار تومان است، گاهی هم ممکن است جوری بشود که تا حد یکی دو میلیون تومان بتوانم کمک کنم.
البته پدر و مادر خودم بسیار محروم هستند ، اکثر پولهایی که برای محرومین کنار میگذارم ، در عمل خرج هزینه های درمانی آنها می شود. ولی گاهی هم شده که موجودی حساب مذکور به چند میلیون تومان رسیده و پدر و مادرم هم نیاز درمانی خاصی نداشته اند و با همان حداقل امکانات ضروری گذران می کنند و چون پیر هستند ، چیزی بیشتر از آن حداقل ها هم نمی خواهند.
خوب بگذریم از این مقدمات.
به هر حال اگر من پولی داشته باشم و بخواهم به محرومین کمک کنم چطور این کار را بکنم؟
مایل نیستم آنرا به موسسات خیریه بدهم. چون صندوق صدقات داریم و در آن صدقه می گذاریم که جدای از حسابی است که برای محرومین دارم.
1- من محرومین را نمی شناسم.
2- این زمان ، همه می گویند ما چیزی نداریم. ما فقیر هستیم. ما کمبود داریم. واقعا معلوم نیست کی راست می گوید. یا الویت کی بیشتر است.
3- به نظرم رسید به مدرسه فرزندم سری بزنم و پولی به آنها بدهم و بگویم برای دانش آموزان فقیر صرف کنید، دیدم چند احتمال هست:
- ممکن است مسئولین مدرسه از من پولی را بگیرند برای اینکه برای آن دانش آموز چیزی تهیه کنند ، بعد مثلاً چیزی که برایش می خرند ، کمتر از پولی باشد که از من گرفته اند. اینطوری قسمتی از پول ، صرف کار مورد نظر نشده و از دست من هم رفته است.
توجه کنید که من نمیخواهم به مدرسه کمک کنم برای پول آب و برق و ... ، کمبودهای مدرسه با دولت است. ربطی به من ندارد.
- مسئولین مدرسه فکر خواهند کرد ما خیلی متمول هستیم و مرتب تقاضا خواهند کرد که به مدرسه کمک مالی بکنیم. نمی دانند که من وضع زندگیم احتمالا از خود آنها هم پایینتر است. فقط میل به کمک به محرومین در من وجود دارد.
من مایل هستم یک نیاز عینی و ملموس را شخصاً و مستقیماً از یک فرد محروم رفع کنم. یک کار کاملا مشخص. نه مثل صدقاتی که توی صندوق می ریزیم و نمی دانیم موسسه واقعا با آنها چه می کند.
4- روابط اجتماعی من بسیار ضعیف است تا حدی که علیرغم اینکه چندین سال در منزل فعلی سکونت دارم ، همسایه دیوار به دیوارمان حتی اسم مرا نمی داند و من هم اسم او را نمی دانم.
5- برخی خانمها هم هستند که شوهرشان معتاد است و زندگی سختی دارند. وضعیت اینها به گونه ای است که اگر بیست میلیون تومان هم بهشون بدی ، باز پس از یکی دو سال ، دوباره در همین نقطه خواهند بود. یعنی وضعیتشان اساسی خراب است و تقریباً هر گونه کمک ما ، فقط یک اثر آنی و زودگذر خواهد داشت. تازه معلوم هم نیست که شاید شوهرشان در راستای اعتیاد خودش از آن پول استفاده کند.
مدتی در فکر بودم که این پولهایی را کنار میگذارم جمع کنم ، بعد با آن یک سرمایه گذاری و کار تجاری بکنم و سپس سود آن کار را به محرومین اختصاص بدهم. اینطوری کارآفرینی هم می شد و حتی یک نفر هم که شده ، در این کار تجاری (مثلا مغازه) سر کار می رفت. اما جمع کردن آن اندازه از پول که بشود باهاش یک کار تجاری راه انداخت ، خیلی سال زمان می برد.
علاقه ام به ساخت مسجد خصوصا در تفرج گاهها و نقاط تفریحی خارج شهر، زیاد است. و در مسجد هم برنامه (سخنرانی و ...) دینی هم برقرار کنیم. تا مردمی که تفریح رفته اند ، نوای دین هم به گوششان بخورد. اما در حد پول خردهای من نیست. بهتره اصلاً حرفشو نزنیم.
