جمع بندی کمک به افراد خسیس

جمع بندی

پرسش: اگر کسی پولدار باشد ولی از پولش برای خودش خرج نکند؛ مثلا میوه یا لباس نخرد، آیا ما باید به این شخص کمک کنیم؟ اگر خانواده پدر ومادر باشند چطور؟! بطور کلی کمک به افراد خسیس چگونه است؟

پاسخ: خساست به معنای وابسته بودن به پول و ارزش قائل شدن برای جمع آوری آن است. شخص خسیس همه چیز را در قالب پول ارزش گذاری کرده و به جای اینکه از پولش برای آسایش و راحتی خود و خانواده اش استفاده کند،‌ تمام فکر و ذهنش را درگیر انباشتنش می کند.

قرآن می فرماید: «وَلَا يَحْسَبَنَّ الَّذِينَ يَبْخَلُونَ بِمَا آتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ هُوَ خَيْرًا لَهُمْ بَلْ هُوَ شَرٌّ لَهُمْ سَيُطَوَّقُونَ مَا بَخِلُوا بِهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَلِلَّهِ مِيرَاثُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاللَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرٌ؛ و كسانى كه به آنچه خدا از فضل خود به آنان عطا كرده بخل مى ‏ورزند هرگز تصور نكنند كه آن [بخل] براى آنان خوب است بلكه برايشان بد است به زودى آنچه كه به آن بخل ورزيده‏ اند روز قيامت طوق گردنشان مى ‏شود ميراث آسمانها و زمين از آن خداست و خدا به آنچه مى ‏كنيد آگاه است.» (۱)

البته باید بین خساست و مقتصد بودن تفاوت قائل شد. فرد مقتصد ممکن است مدتی، برای هدف مشخصی که دارد، مثل خرید خانه،‌ ازدواج،‌ یا چیزهایی از این قبیل مجبور به جمع آوری کردن پول باشد و لذت های غیر ضروری را به تعویق بیندازد. این رفتار هوشمندانه و قابل درک است. اما فرد خسیس حتی برای موارد ضروری و نیازهای اساسی هم قادر به گذشتن از پول و خرید کردن نیست. در مورد چنین افرادی قبل از هر چیز باید توجه داشته باشید که او یک بیمار است و متاسفانه این بیماری درمان پذیر هم نیست. مگر زمانی که خود او اراده کرده و طرز تفکر و رفتارش را تغییر دهد. پس در این مورد کار زیادی از شما ساخته نیست و بهتر است به جای ایجاد ناراحتی و جنجال، با او مدارا کرده و رفتارش را بپذیرید. اما در مورد کمک کردن، اگر کسی خودش با اختیار و انتخاب،‌ خودش را از لذتی محروم کرده یا برای سلامتی اش ارزشی قائل نشده،‌ چیزی بر شما نیست. در عین حال اگر توانائی مالی دارید و خصوصا اگر فرد خسیس یکی از والدین شماست،‌ می توانید از بابِ‌ احسان به والدین یا احسان به شخص بیماری که توانایی تشخیص مصلحت خود را ندارد، در حد توانایی تان و با نیت قربه الی الله به او کمک کنید.

پی نوشت: ۱. سوره آل عمران، ۱۸۰