پیری

بسیارند زنان و مردانی که تا سنین میانسالی یا پیری پی کیف و حال هستند و بعد از رسیدن به سن مذکور توبه میکنند و نمازهای قضایشان را بجا میاورند و قرآن و نهج البلاغه میخوانند و امر به معروف و نهی از منکر میکنند! خب تا اینجای کار مشکلی پیش نمی آید اما مشکل در جای دیگر پیش میاید که شخصی جوان یا میانسال که هنوز پی کیف و حال هست و توبه نکرده در همان سن میمیرد!

خب خدا چگونه میخواهد جایگاه این افراد را تعیین کند؟! کسی که وسط کیف و حال مرده و رفته جهنم میتواند اعتراض کند و بگوید اگر هم به من مثل گروه اول عمر بیشتری عنایت میکردی من هم توبه میکردم و نماز میخواندم و بهشتی میشدم اما چرا این کار را نکردی؟! چه جواب منطقیی این وسط وجود دارد؟!

یا مثلا به گفته تاریخ نگار معروف ویل دورانت بسیاری از فلاسفه بیخدا وقتی به سن پیری رسیدند خداباور شدند خب با توجه به اینکه فلاسفه معمولا افراد کثیفی نیستند همین ایمان بدست آمده در سنین پیری شاید باعث بهشتی شدن آنها شود حال آنکه اگر در دوران جوانی میمردند جایشان وسط جهنم بود! آیا اینها هم نمیتوانند اعتراض کنند؟!

با وقتی کسی در سنین کودکی میمیرد در آن دنیا به قول معلم دینی های ما خدا امتحانش میکند و او را براساس امتحان بهشتی یا جهنمی میکند به موقع جهنمی شدن نمیتواند اعتراض کند چرا از من یک یا چند امتحان گرفتی در حالی که فلان پیرمرد بعد یک عمر امتحان بهشتی شد؟!