هدف ازدواج

بنده یه مشکل فکری غیر قابل کنترل دارم که خیلی اذیتم میکنه
راستش نمی دونم الان باید خیلی شرح بدم یا خلاصه بگم.
البته اینو میدونم که شاید افکارم خیلی جالب نباشه برای همین فقط خودم از این موضوع اطلاع دارم و به شما میگم تا کمکی به اصلاحم بفرمایید.
من پسری مجرد و اواخر 25 سال هستم.
به خاطر مجردی و غریزه بسیار فعال جنسی خیلی اذیت شدمولی اهل دختربازی نیستم.
الان که سنم بالا رفته اصلا نمی تونم به هیچ دختری به چشم یک همراه و شریک زندگی نگاه کنم.
یعنی در کل نمی تونم هیچ کسی رو کنار خودم تحمل کنم. همیشه باید تنها باشم تا آروم باشم.
از طرفی بسیار تنوع طلب شدم تو مسائل جنسی و با اینکه الان با کسی نیستم ولی تو افکارم همیشه آینده ای برام ایده آله که پر از زن و دختر های مختلف باشه. البته برعکس این حرفها من خیلی معتقد به مذهبم هستم و همه ی این برنامه ها رو با ازدواج موقت می خوام پیش ببرم.
آقای حامی من به خاطر میل به تنهایی و همینطور لذت جنسی زیاد اصلا قادر به ازدواج دائم نیستم. یعنی به نظرم اگه زن بگیرم هم اونو شکنجه می کنم هم خودمو داغون.اصلا دوست ندارم دختر مردمو بدبخت کنم!
به نظر شما این طرز فکر هم قابل قبوله و اشکال نداره من تا آخر عمر مجرد بمونم و با عقد موقت های پیاپی کارمو راه بندازم.
یا نه این قابل قبول نیست و باید به یک زن قناعت کنم؟!
بازهم تاکید کنم مشکلم دوتاست. اول خوی تنهایی و دوم تنوع طلبی خیلی شدید.
البته این خلق و خوی من کمی ریشه ژنتیکی هم داره .
یه چیز دیگه هم هست...
من تا الان چندین ساله که میخواستم زن عقد موقتی داشته باشم ولی به طرز عجیبی با اینکه شرایطش رو دارم نمی تونم پیدا کنم. دوستام که گاهی پایین تر از من هستند خیلی تو رابطه با خانوما موفق ترند و من اینو اصلا قبول نمی کنم.
این احساس خواستن و نتونستن اذیتم میکنه.
همش میگم باید پولدار شم این همه نا کامی رو جبران کنم. باید سهممو از دنیا مثل بقیه بگیرم. وگرنه ازدواج دائم رو که همه می تونن انجام بدن.
این خیلی منو حرص میده.
حالا شما بفرمایید من باید چیکار کنم.ممنونم

سلام بر شما
مشكلاتي مانند اضطراب ( احتمال خطر قريب الوقوع، گوش به زنك بودن براي خطر، تشويش ذهني، افكار تكراري و وسواس گونه، تپش قلب، ...) داريد؟
تجربه مشاوره يا كمك از روان پزشك چه طور؟
زمينه مشكلات ژنتيكي در خانواده؟
بيماري يا معلوليت؟
تحصيلات؟
شغل فعلي؟
عادت خودارضايي؟
اگر بازم هم توضيحي داريد بفرماييد

سلام.ممنون به خاطر پیگیری شما
راستش تمام فاکتورهایی که در سوال اول پرسیدین رو در حد کامل دارم. معمولا اضطراب دارم . همیشه حواسم هست که از طرف مردم جامعه (از خانواده تا غریبه) لطمه ای بهم نرسه. خیلی محافظه کار و با ملاحظه رفتار میکنم. حالت تدافعی شدیدی روی مردم دارم و گاهی برای پیشگیری حمله هم دارم. کینه و زود رنجم و تا مدتها از یک آزار جزئی مثلا زبانی حرص میخورم. به خاطر همین دائم مراقب آدمها هستم و برای همین تنهایی رو دوست دارم. تپش قلب زیاد دارم.افکار تکراری هم خیلی دارم. وسواس فکری هم زیاد دارم. کلا بیشتر عمرمو توی افکار و رویاهام زندگی می کنم . البته به خاطر وجهه ام اینارو از همه قایم میکنم و فردی عادی در اجتماع به نظر میام. ریزش موهام این یک سال اخیر وحشتناک شدید شده.

در سن 20 سالگی به مدت 8 ماه خود ارضایی رو ترک کردم و همزمان به دنبال زن بودم که از شدت حرص به خاطر ناکامی تو این امر داشتم دیوونه می شدم و به روانپزشک مراجعه کردم ولی فقط ویزیت الکی دادم چون کمکی نکرد و دارو مخرب داد و مصرف نکردم. بعد از مدتی کمی با خودم کنار اومدم که برای ارضای جنسی اینقدر عجول نباشم ولی الان سالهاست که به طور مستمر غصه و حرص جنسی دارم.
خانواده ما چه از طرف پدر چه از طرف مادر در جامعه برجسته و با آبرو هستند . ولی کلکسیونی از مشکلات ذهنی رو هم در کنارش هممون داریم. پسر عمویم وسواس شدیدی داره در حد فاجعه که مثل دیوونه ها شده . دایی من سرطان گرفت مرحوم شد که همه میگن من خیلی شبیه اون رفتار می کنم. مهندس خیلی موفقی بود ولی همیشه غم داشت و به شدت درونگرا بود. ولی خیلی هم مهربون و باهوش بود. همیشه یادمه ماتم داشت و اصلا خانومش دلیل این حالت هاشو نمی فهمید و مدام دنبال این بود که کشف کنه علتشو. پسرش هم الان همینجوریه. پدر پدر بزرگ مادریم هم آدم عجیب غریبی بوده طوری که یه روز زن و بچه رو ول میکنه و به مدت 18 سال میره یه شهر خیلی دور تنهایی زندگی میکنه و اتفاقی پیداش می کنند. گاهی بابام میگه تو هم مثل اونی. خالم هم خیلی حرص و غصه داره. مادر بزرگ مادریم آدم بسیار دنیا دوستی بود در حد وحشتناک.
ولی در کل میون برادر خواهرا و پدر مادر من با همشون فرق دارم و انگشت نمام.
بیماری و معلولیت خاصی نداشتم. البته تا همین دوسال پیش جوش های صورت و نامرتب بودن دندونام خیلی آزارم میداد و مدام درگیرش بودم که جفتش حل شد.
خونواده ما کلا تحصیلات بالایی دارند و من در حال اتمام کارشناسی ارشد مهندسی عمران هستم.خونواده اصرار دارند دکتری هم بخونم که خودمم دوست دارم.
فعلا بیکارم و کار رو گذاشتم برای بعد سربازی. البته همین که تو این سن جیره خور پدرمم خیلی برام ناراحتی میاره و همش احساس بی عرضگی و بی پولی دارم.
عادت خود ارضایی و اعتیاد شدید به پورنوگرافی هم دارم که هی ترک می کنم هی گرفتارش میشم و به خاطر اینکه تنها زندگی می کنم تو این کارا دستم بازه. دوست جنس مخالف ندارم و با اخلاقایی که دارم هیشکی باهام دووم نمیاره و این برام یه شکست بزرگه!
مورد اضافه هم اینه که ضعف شدید شخصیتی و اعتماد به نفس دارم و همش ایده آلم اینه که فلان زندگی اعیانی رو دست و پا کنم تا همه آرزو داشته باشند با من باشن.
البته من همه ی این مشکلات رو از نزدیک ترین کسانم مخفی میکنم و به خاطر ترس از پیامدهاش به کسی اعتماد نمی کنم.
بازم ممنون. توضیح بیشتر لازم بود بفرمایید.

سلام مجدد آقای حامی عزیز
پیش از هرچیزی تشکر بسیار میکنم به خاطر دلسوزی رایگان شما برای بنده.
من مشکلی ندارم از طرح سوالم در تاپیک عمومی ولی چون بحث تنوع طلبی جنسی رو بیان کردم شاید خانوما ناراحت بشن.
اگه بازم امکان توضیح دارین من یه حرفی دارم. راستش حرفهای شما خیلی خوب بود و قبول دارم باید سبک زندگی و تفکراتم رو عوض کنم و همچنین به روانپزشک مراجعه کنم. و حتما متن شما رو چند بار میخونم و سعی میکنم عمل کنم ان شا الله حالم بهتر بشه.
ولی بیشتر مشکل من احساس شدید ناکامی اجتماعی خصوصا در زمینه جنسی است که بهش اشاره ای نفرمودین. من الان در شرایطی قرار دارم که با اینکه در ظاهر خیلی پسر مثبت و نمازخون و ... ا هستم ولی از درون بدجوری به هم ریختم. از اینکه برای انتفاع از پول و ماشین و زن های زیبا دست و پام بسته است دارم شکنجه میشم. به جایی رسیدم که احساس آرامش و رضایت رو فقط و فقط در این می بینم که شب و روز کار کنم تا به پول زیاد برسم (دقت کنید که تمام هدفم فقط پوله) تا بعدش اینقدر از چیزایی که نداشتم و غصه شونو خوردم استفاده کنم تا سیر سیر بشم. مثل زن های مختلف، بهترین ماشین، تفریح و حتی غذا!
البته خودم هم متاسفم که تفکراتم اینقدر پسته ولی چاره چیه؟
آقای حامی من دارم از شدت حرص و ناکامی می میرم و کاری نمی تونم بکنم.
حالم یه جوریه که اگه ازدواجم بکنم حتی یک ماه هم نمی تونم متعهد باشم به زنم و حتما باید زن های دیگه ای رو تصاحب کنم. اصلا دارم داغون میشم از اینکه تو این جامعه ای که اکثر جوونا دارن بهترین لذت های جنسی رو تجربه می کنند من ازشون عقب بمونم.
تصمیم گرفتم تا آخر عمر مجرد بمونم و تمام تلاشم برای ازدواج موقت های زیاد باشه. تصمیمم بده؟

به نظر شما من اگه راهکارهای شما مثل نماز ، حضور در اجتماع ، توکل، توسل، صبر، روانپزشک و دارو و ... رو اجرا کنم این احساس به این شدیدی واقعا از بین میره؟
من باید چیکار کنم؟
بازم هم تشکر می کنم و میگم اشکال نداره برای موضوعم تاپیک باز کنید.