طلب مغفرت

بسم الله الرحمن الرحیم

انسان موجودي شگفت انگيز و پر از اضداد و تناقضات است لذا مي توان او را همانند خداوند و آفريدگارش برشمرد. از اين روست كه خداوند، وي را مظهر كامل خويش به تجلي و تعليم اسمايي شمرده است و به خاطر اين شاهكار آفرينش، بر خويش درود و آفرين فرستاده است. اين گونه است كه در عين اول بودن در آخر است و در همان حال كه ظاهر است باطن است.
تنها تفاوتي كه ميان خدا و انسان وجود دارد اختلاف در الوهيت و عبوديت است؛ به اين معنا كه يكي خالق و ديگري مخلوق است. وجود فقري انسان و وجود غني ذاتي خداوندي موجب مي شود كه انسان همواره در حال اتصال خواهي با مبدا وجودي خود باشد. اگر ميان خداوند و هر موجود ديگري، اتصال وجودي به شكل اكراهي است، ميان انسان و خداوند دو گونه اتصال وجود دارد؛ اتصالي كه به عنوان اتصال خالق و مخلوق است و اتصالي كه به عنوان عبد و معبود است. اين اتصال اخير است كه به انسان ويژگي هاي خاص و توانمندي هاي ويژه بخشيده است به گونه اي كه مي تواند با بهره مندي درست از اين اتصال، در مقام خلافت ربوبي خاص و كامل نسبت به خود و حتي جهان هستي، در كائنات تصرف نمايد.