سینما

هر کسی که از ساختار آثار هنری اصیل و ماندگار اطلاع داشته باشد می‌داند ۹۰٪ این آثار به صورت چند‌لایه خلق شده‌اند. یعنی یک فیلم سینمایی ممکن است به طور موازی چندین مفهوم را منتقل کند، در لایه اول که نمای بصری است کارگردان تکنیک فیلم‌سازی را به رخ بکشد در لایه دوم مفهومی سیاسی را منتقل کند در لایه سوم طعنه‌ای به یک اتفاق تاریخی بزند در لایه چهارم با تکیه به سمبلیسم اسطوره‌ها را مورد حمله قرار دهد و ... حال سوال این‌جاست با این همه پیچیدگی در یک اثر هنری آیا با سانسور لایه اول و حذف چند صحنه مبتذل که همان نمای‌ بصری است آسیب چندانی به فیلم وارد می‌شود؟ وقتی یک کارگردان با تکیه بر مخاطب‌شناسی و روان‌شناسی حتی به ضمیر ناخودآگاه مخاطب حمله می‌کند آیا می‌شود با یک سانسور سطحی تغییری در تاثیر فیلم ایجاد کرد؟ مسلماً این‌گونه نیست. تا زمانی که آثار این‌چنینی تحلیل حرفه‌ای نشوند خطرش تا انتهای قضیه برای مخاطب پا‌برجا است. قدرت رسانه را دست کم نگیریم و هم‌چنین علم خود را نسبت به تحلیل، تفسیر و نقد هر اثر هنری بالا ببریم تا در تولیدات داخلی خودمان هم دچار مشکل نشویم، این را می‌گویم چون با دیدن فیلم «اعترافات ذهن خطرناک من» واقعاً دلم می‌خواست مخدر ال‌اس‌دی را تجربه کنم! این یعنی فاجعه! من بیشتر نگران کودکان و کارتون‌هایی که می‌بینند هستم. با کمی دقت روی این آثار نگرانی من قابل درک می‌شود.

برگرفته شده از roshanian.ir

سلام علیکم

خلاصه:

من احساس می کنم اگر طبق احکام دین عمل کنیم، اصلاً فیلم ساختن به سبکی که امروز در سینما های اسلام و جهان مطرح است نوعی اباحه گرایی است. پس در این صورت ما با چه چیز خودمان را سرگرم کنیم؟

ما در فیلم میبینیم که زن و مرد بر اساس دیالوگ باهم حرف میزنند و گاهی ممکن است زن بر اساس همان نقش شروع به خندیدن عشوه کردن و قهقه زدن از خنده کند، و زن گاهی به صورت آرایش کرده و با زینت هایی که در تن دارد، مثل رژ لب و آرایش هایی که در گیریم کرده و گردن بند و ... بازیگری می کند، اما در این صورت او جلوی چشم نامحرمان خود را آراسته و زینت کرده و به نمایش میگذارد حتی ممکن است با یک مرد نا محرم بر اساس دیالوگ با محبت حرف زده باشد و چیزی که تازه متوجه شدم این است که حتی گاهی ممکن است آواز بخواند، مثل فیلم طلا و مس که در آنجا زهرا سادات برای کودکش لالایی میخواند. و حتی و حتی شاید یکی از کسانی که به فیلم این بازیگر نگاه می کند به یکباره احساس مهر و عشق نسبت به آن بازیگر در دلش پدید آید و یا کسی که با او بازیگری می کند چنین شود. ایا این درست است؟ من کاری به کار عرف دنیا و علایق و سلایق مردم ندارم، مهم این است که بر اساس احکام شرعی چی کاری مجاز است و مجاز نیست. حالا با این وضعیت امروزی فیلم چطوری شرعی و اسلامی است؟ از کجا شرعی و اسلامی است؟ درست است که اینها همه فیلم است و فقط نقش بازی می کنند، اما آراستن و زینت کردن و خندیدن و کنترل صدا و اینها همه می تواند تاثیر گذار باشد، وگرنه پس چرا در فیلم دست ندادن با نامحرم رعایت می شود؟ مگر نقش بازی کردن نیست؟ مگر فقط فیلم نیست؟ خوب اگر یک حکم شرعی میگوید که این کار حرام است، پس آراستن زن برای نا محرم یا نمایش دادن زینت برای نامحرم هم حرام است. لطفاً من را روشن کنید.

بنده تا به جواب نرسم هرگز این تاپیک را رها نمی کنم، در این تاپیک باید تکلیف مشخص شود.