بهشت، بهشتیان، حسرت

روایت چشم اندازی بهشتیان به روزنه باریکی که بالای سرشان به بهشتی دیگر باز کرده اند...
تقدیم به همه دوستان خوبم در انجمن اسک دین
دوستان خوبم امروز برایتان متن کوتاهی را از سخن بهشتیان با یکدیگر نوشته ام، آن هنگام که در سقف بهشتشان روزن باریکی گشوده اند تا هر از چند گاهی لذت دیدن حال بهشتیانی دیگر را نیز تجربه کنند. حال محو تماشای بهشتی عالیتر از بهشت خودند و انگشت حسرت به دهان دارند.
به اعماق قلبتان رجوعی کنید شاید شما نیز از آن اعماق بیکران، زمزمه هایی از ایشان را بشنوید...
.
.
.
.
....
......
.........
............. ما در نازلترین مراتب قرب و بندگی از دوردستان شاهد عاشقانی هستیم که در لذت کامروایی و هم آغوشی معشوق حقیقی خود غرق نورند. آنجا بساط قرب است... بَه که چه خوش میخندند و چه نیکو آواز سرمیدهند و در قهقه مستانه شان شیدای آن جمال پر فروغ اند. آن چنان مدهوش خرابات احسان یارند که هر دمی صد جان فدای جانش دارند. گرداگرد سلطان عشق انجمنی ساخته اند و از پرتو رخصار او هریک چون ماه شب چهارده میدرخشند. چنان دل در گرو قبض و بسط یار دارند که از خود هیچ ندارند و هر چه هستند خود اویند.
ای کاش از این روزنی که بر سقف بهشت ما برای دیدن احوال آنها گماشته اند ما را نیز نصیبی از آن بهشت واقعی بود.
ما گرچه در بهشتیم اما حق آن است که در فراق آنان در جهنم حسرت دون همتی خود می سوزیم. اگر بهشت آن است که ایشان دارند پس همان به که این سرای خود را جهنم بنامیم...
وه چه بزم پر شور و غوغایی است در آن مائده می های شاهانه...
ای کاش ما را نیز از لعل لب آن معشوق جانانه نصیب بوسه ای بود.
ای سرخوشان مست جام ساقی از ما دورافتادگان آن بساط نیز یادی کنید و ما داغدیدگان هجر رخ یار را نیز نامی برید.
ای کاش بر دهان ما مهری نبود تا بر آن دنیازدگان غرق در خواب و خور و شهوت، حکایتی از این داغ فراق و آن باغ قرار بگوییم.
ای کاش توانای آن بودیم که خطابشان کنیم و بگوییم ما نیز چون شما روزگاری بس دراز در اندیشه جمع دنیا و ذخیره آخرت بودیم غافل از انکه ما در آن همه بیکرانه عوالم خلقت، بهایی دیگر داشتیم و برای غایتی دیگر آمده بودیم. ای کاش از آب و گل چشم فرو میبستیم و به جان و دل میپرداختیم.
ای کاش افسانه مستی لذت دنیا را جایگزین مستی هم نوایی با یار دردانه نمیکردیم.
به راستی چرا اندیشه نکردیم که اگر بهشت شیرین است بهشت آفرین شیرین تر است و اگر هم آغوشی با حوریان و نیکو صورتان بهشتی لذیذ است اتحاد و یگانگی با پری آفرین لذیذتر است.
افسوس که از آن سرمایه افزون تر از گوهرِ عمرِ خود بهره چندانی نبریم و در آن کاشانه، جرعه ای از جام عشق و مستی آن نازدانه، پیمانه ای نستاندیم...
حال مائیم و فغانِ بی درمانِ هجران و تماشای آن بیدلانِ باده جانان...
ما را توانای رخ عالم تاب آن معشوق حقیقی نیست اما از زمزمه مستانِ گرد آمده آن بهشت ابرار، پیداست که نامش «حسین بن علی» علیهماالسلام است.
آری اینجا بساط قربی فراهم است...