اجرای امر به معروف و نهی از منکر

ایا باید برای امر به معروف و نهی از منکر خودمون هم عمل کننده باشیم ؟

با سلام و تشکر در ایه 44 سوره بقره داریم که : أَتَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ وَتَنْسَوْنَ أَنْفُسَكُمْ وَأَنْتُمْ تَتْلُونَ الْكِتَابَ ۚ أَفَلَا تَعْقِلُون یا در ایات 2 و 3 سوره صف داریم : يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لِمَ تَقُولُونَ مَا لَا تَفْعَلُونَ  كَبُرَ مَقْتًا عِنْدَ اللَّهِ أَنْ تَقُولُوا مَا لَا تَفْعَلُونَ ولی در مقابلش در شرایط امر به معروف و نهی از منکر ایا گفته میشه که عمل کردن خودمون شرط نیست ؟ چرا ؟ با این ایات چه طور تببین میشه ؟

فردی که به امر به معروف و نهی از منکر معتقد نیست

 سلام آیا کسی که به ضروریات دین پایبند است اما امر به معروف و نهی از منکر را آنگونه که خدا امر کرده انجام نمیدهد و در مواقع بسیاری از انجام آن خودداری میکند و معتقد است همیشه موثر نیست مثل کسی است که ضروری دین را انکار میکند و حکم کافر را برای خدا دارد؟ من وقتی میدونم اثر نمیزاره از ان خودداری میکنم چون گاهی فقط باعث ایجاد سوتفاهم و بدبینی کسانی میشود که قلبا به انجام یک سری کارها اعتقاد ندارند و تذکرات ممکنه هیچ اثری در آنها نگذاره تازه باعث کدورت هم بشه.. برای همین همیشه به امر به معروف و نهی از منکر اعتقاد ندارم(چون گفته اند وقتی اثر ندارد لزومی ندارد) اما میترسم خدا از من ناراحت باشه به خاطر این طرز فکرم 

آیا این کار من ترک امر به معروف است؟

اطرافیان من هیچکدام خمس و زکات پرداخت نمیکنند من خودم خیلی به اجرای آن اهمیت میدهم و دوست دارم در آینده به محض اینکه حقوق دریافت کردم برای خودم سال خمسی تعیین کنم و به یاری خدا در انجام آن کوتاهی نکنم. اما اطرافیانم، مثلا پدرم که کارگر است یا خواهرم که دستیار دندانپزشک در یک کلینیک است به پرداخت خمس عمل نمیکنند و حتی احتمال زیادی میدهم اگر به آنها بگویم که حداقل موظفید سال خمسی تعیین کنید مرا جدی نگیرند و همیشه بگویند که فلانی باید خمس پرداخت کند که آینقور پولدار است نه ما.. من با شناختی که از روحیه انها دارم ترجیح میدهم چیزی به آن ها در خصوص پرداخت خمس نگویم.. آیا این کار من به منزله انجام ندادن فریضه امر به معروف است؟ آیا من مسئول اینم که دیگران به فروع دین اهمیت نمیدهند؟ من خودم با مطالعه به وجوب نماز خواندن و روزه  پرداخت خمس و زکات پی بردم. آیا کسی که خودش به فروع دین اهمیت نمیدهد من در این کارش با امر به معروف نکردن سهیم میشوم؟

حساس در امر به معروف و نهی از منکر

با نام و یاد دوست

سلام

یکی از کاربران سایت سوالی داشتند که مایل نبودند با آیدی خودشون مطرح شود

لذا با توجه به اهمیت موضوع، سوال ایشان ضمن حفظ امانت، جهت پاسخگویی توسط کارشناس محترم، با نام کاربری "مدیر ارجاع سؤالات" درج می شود:

نقل قول:

بسم الله الرحمن الرحیم
سلام .ببخشید من خیلی آدم حساسی شدم نمیدونم برای امر به معروف و نهی از منکر دقیقا باید چه کارکنم .مثلا در زمانی که میخواهم تشخیص بدهم احتمال اثر را با شک مواجه میشم و اکثرا همه را برای پذیرش حرف حق آن هم باکلام نرم مناسب میشمارم و سخن رو آغاز میکنم و اگر در حرم و اماکن مذهبی باشم خیلی راحت تر میتوانم با پشتوانه ای که طرف مقابلم هم احساس میکند کلام خودم را انتقال بدهم
بر فرض مثال میگویم به حرمت حضرت امام زاده صالح (ع) فلان رفتار یا صحبت یا عملی .....
اما اگر در مکان های دیگر باشد میگویم حال آقا امام زمان (جانهامان به فدایشان عج) ... میدانم که آقا بیشتر مددکار ماخواهند بود اما نمیدانم دلم چرا پر از درد میشود و اشکم جاری میشود کسی حضرت را درک نمیکند و اکثرا کلام را نعوذ بالله بی ارتباط میشمارند
والله آقا اعمال ما را شاهد و ناظر اند.
اما صد آه و افسوس ... وقتی افرادی را ببینم و لب به سخن گشوده نشود دلم میجوشد اشکم جاری میشود حالم دگرگون میشود ...
افرادی که کارهای ناشایست میکنند نمیتوانم ببینم هرچند پاک باشند اما قلب آقا و مولا را با ظاهر و آنچه مشاهده میشود و از سخنان مستقیمشان شنیده میشود و حرکات و افعالشان قلب نازنینشان درفشارست..

با تشکر

در پناه قرآن و عترت پیروز و موفق باشید :Gol: