گلچین احادیث معصومین ---> "فضائل اخلاقی"

قالَتْ فاطِمَةُ الزَّهْراء -
سلام الله عليها - : جَعَلَ اللّهُ الاْيمانَ تَطْهيراً لَكُمْ مِنَ الشّـِرْكِ،
وَ الصَّلاةَ تَنْزيهاً لَكُمْ مِنَ الْكِبْرِ، وَ الزَّكاةَ تَزْكِيَةً لِلنَّفْسِ،
وَ نِماءً فِي الرِّزقِ، وَ الصِّيامَ تَثْبيتاً لِلاْخْلاصِ، وَ الْحَّجَ
تَشْييداً لِلدّينِ.

«رياحين الشّريعة، ج 1، ص 312»

حضرت فاطمه زهرا - سلام الله عليها - فرمود:

خداوندسبحان، ايمان و اعتقاد را براي طهارت از شرك و نجات از گمراهي ها و

شقاوت ها قرار داد.

و نماز را براي خضوع و فروتني و پاكي از هر نوع تكّبر،
مقرّر نمود.

و زكات (و خمس) را براي تزكيه نفس و توسعه روزي تعيين نمود.

و روزه رابراي استقامت و اخلاص در اراده، لازم دانست.

و حجّ را براي استحكام أساس شريعت و

بناء دين اسلام واجب نمود.

واقعیت آن است که نماز از نظر اسلام اهمیت ویژه ای دارد؛ تا آن جا که از آن به عنوان ستون دین(1) و نور چشم پیامبر(ص) یاد شده است.(2)
از سوی دیگر ترک نماز از گناهان کبیره به حساب آمده است.(3)
پیامبر فرمود: « از ما نیست کسی که نماز را خوار شمارد».(4)
نماز است شمع شبستان دل دل بی نماز است بدتر ز گِل
نماز است معراج ما خاکیان بر او غبطه ورزند افلاکیان
نماز است آرامش زندگی چه آزادگی بهتر از بندگی؟
پسر چنین کرد این نغمه ساز مرا نور چشم است اندر نماز
نماز است سرخط آزادگی دوای غم و درد دل مردگی (5)
نماز عامل مهمی در تزکیة روح و درون انسان است. اهمیت ندادن به نماز به لحاظ عدم آشنایی با حقیقت آن و احساس نیاز نکردن نسبت به آن، از عوامل ترک نماز و سستی در آن به شمار می‌آید.
انسان بر اساس فطرت خود، همواره به چیزی که برایش اهمیت دارد، توجه و اهتمام می‌کند. اگر برای انسان، امری مهم و ضروری جلوه کند، آن را به هر صورت ممکن انجام خواهد داد.
آشنا شدن با حقیقت نماز و این که جزء نیاز ما است، جزء زندگی ما است و فایده و آثار نماز در دنیا و آخرت تجلّی می‌کند، باعث می‌شود انسان با شوق بیشتری به برپایی نماز بپردازد و از سستی در نماز و یا ترک آن خودداری نماید.
کسی که نماز را سربار خود و صرفاً یک تکلیف طاقت فرسا بداند، به حقیقت آن پی نبرده و اهمتی به آن نمی‌دهد.
‌ نماز مهم‌ترین فریضه و واجب الهی است. برپایی آن مایة سعادت و ترک آن باعث شقاوت می‌باشد. امام ‌صادق(ع) فرمود:
«‌محبوب‌ترین اعمال پیش خداوند نماز است، و آخرین وصیت پیامبران الهی نماز‌است».(6)
حضرت در حدیث دیگر فرمود: «‌تارک الصلاة بهره‌ای از اسلام نبرده است».(7)
پی‌نوشت‌ها:
1. من لا یحضره الفقیه، ج 1، ح 639.
2. مکارم الاخلاق، ج 2، ص 461.
3. عبدالحسین دستغیب، گناهان کبیره، ج 2، ص 183.
4. فروع کافی، ج 3، ص269.
5. نماز از دیدگاه قرآن و حدیث، ص 77 - 78.
6. محمد محمدی‌ری‌شهری، میزان الحکمه، ماده صلاة، شماره 10534.
7. بحارالانوار، ج 79، ص 232.

امام صادق (علیه السلام) در این باره فرموده اند: برادران خود را با دو خصلت آزمایش کنید، پس اگر آن دو خصلت در آنها بود خوب است و گر نه دور شوید، دور شوید، دور شوید، مواظبت او بر نمازهایش در اوقات آن، نیکى به برادران در سختى و گشایش. (اصول كافى جلد 4 صفحه 497)

قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) مَا هَلَكَ مَالٌ فِي بَرٍّ وَ لَا بَحْرٍ إِلَّا بِمَنْعِ الزَّكَاةِ حَصِّنُوا أَمْوَالَكُمْ بِالزَّكَاةِ وَ دَاوُوا مَرْضَاكُمْ بِالصَّدَقَةِ وَ رُدُّوا أَبْوَابَ الْبَلَاءِ بِالدُّعَاءِ رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم فرمود: هيچ مال و ثروتى در خشكى و دريا نابود نمى‏شود، مگر به خاطر خوددارى از پرداخت زكات، اموال خود را با پرداخت زكات، حفاظت کنید و بيماران خود را با دادن صدقه مداوا نمایید و درهاى بلا و حوادث را با دعا به روى خود ببنديد.
النوادر للراوندي، ص: 30

امیر مؤمنان (ع) می‌فرماید:: «سبق فی العلو فلاشی‏ء اعلی منه و قرب فی الدنو فلا شی‏ء اقرب منه فلا استعلاوه باعده عن شی‏ء من خلقه و لا قربه ساواهم فی المکان به» (1)
خداوند چنان بلند مرتبه است که فکر احدی به او نمی‌رسد و آن چنان نازل و دانی و نزدیک است که هیچ چیز از خدا به انسان یا غیر انسان نزدیکتر نیست. در عین حال که در مقام علو است و از هر بلندی اعلا است و از هر عالی بلندتر است و علو و بلندی او سابق بر هر اعتلاء و علو هر عالی است.
1.نهج البلاغه، ترجمه فیض الاسلام، خطبه 49، ص 136..

قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) أَرْبَعَةٌ مِنْ سَعَادَةِ الْمَرْءِ الْخُلَطَاءُ الصَّالِحُونَ وَ الْوَلَدُ الْبَارُّ وَ الْمَرْأَةُ الْمُؤَاتِيَةُ وَ أَنْ تَكُونَ مَعِيشَتُهُ فِي بَلَدِهِ.

پيامبر اكرم صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم فرمودند: چهار چيز از سعادت انسان است:
1- دوستان و رفيقان صالح؛
2- فرزندان خوب و مفيد؛
3- زن موافق و سازگار؛
4- و اين كه محلّ كسب و كار انسان، در شهر خود او باشد.
النوادر للراوندي، ص: 11

عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ بَرُّوا آبَاءَكُمْ يَبَرَّكُمْ أَبْنَاؤُكُمْ وَ عِفُّوا عَنْ نِسَاءِ النَّاسِ تَعِفَّ نِسَاؤُكُمْ.

امام صادق علیه السلام فرمود: با پدران خود نيكى كنيد تا در عوض، فرزندان شما با شما نيكى كنند و نسبت به زنان مردم پاكدامن باشيد تا زنان خودتان پاكدامن و عفیف بمانند.
الخصال، ج‏1، ص: 55.

قَالَ الْحَسَنُ بْنُ رَاشِدٍ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (ع‏) إِذَا نَزَلَتْ بِكَ نَازِلَةٌ فَلَا تَشْكُهَا إِلَى أَحَدٍ مِنْ أَهْلِ الْخِلَافِ وَ لَكِنِ اذْكُرْهَا لِبَعْضِ إِخْوَانِكَ فَإِنَّكَ لَنْ تُعْدَمَ خَصْلَةً مِنْ أَرْبَعِ خِصَالٍ إِمَّا كِفَايَةً وَ إِمَّا مَعُونَةً بِجَاهٍ أَوْ دَعْوَةً مُسْتَجَابَةً أَوْ مَشُورَةً بِرَأْيٍ.

حسن بن راشد گفت: امام صادق علیه السلام فرمود: اگر به گرفتارى و مشکلی دچار شدىد نزد هيچ مخالف مذهبی شكوه مكن؛ در عوض با بعضى از برادرانت در ميان بگذار كه يكى از اين چهار نتيجه را دارد؛ يا رفع آن را به عهده مى‏ گيرد؛ يا اگر نتواند با آبروی خود كمك می‌كند و از ديگران استمداد می‌نمايد؛ يا دعا می‌کند و مستجاب می‌شود؛ يا رأيى و نظری می‌دهد که به حل مشکل کمک می‌کند.
تحف العقول عن آل الرسول ص، ص: 379

[h=1]چند باید و نباید اخلاقی ![/h] قالَ الصّادِقُ عليه السلام: مَنْ تَواضَعَ لِلّهِ رَفَعَهُ اللّه ُ، وَمَنْ تَكَـبَّرَ خَفَضَهُ اللّه ُ، وَمَنِ اقْتَصَدَ فى مَعيشَتِهِ رَزَقَهُ اللّه ُ، وَمَنْ بَذَّرَ حَرَمـَهُ اللّه ُ، وَمَنْ اَكْثَرَ ذِكْرَ الْمَوْتِ اَحَبَّهُ اللّه ُ.
امام صادق عليه السلام فرمود: هركس به خاطر خدا تواضع كند، خداوند او را عزت و رفعت مى بخشد. هركس تكبّر كند، خدا او را پايين مى كشد، هركس در زندگانى اش ميانه روى كند، خداوند به او روزى مى دهد. هركس ولخرجى كند، خداوند محرومش مى سازد. و هركس مرگ را زياد ياد مى كند، خداوند دوستش مى دارد.

[h=5]اصول كافى، ج 2، ص 122[/h]

سَمِعْتُ الصادِقَ عليه السلام يَقُولُ: قَضآءُ حاجَةِ الْمُؤْمِنِ اَفْضَلُ مِنْ اَلْفِ حِجَّةٍ مُتَقَبَّلَةٍ بِمَناسِكِها وَ عِتْقِ رَقَبَةٍ لِوَجْهِ اللّهِ وَ حُمْلانِ اَلْفِ فَرَسٍ فِى سَبيْلِ اللّهِ بِسَرْجِها وَلُجُمِها. حديث
امام صادق عليه السلام مى فرمود: بـرآوردن حاجت مؤمن فضـيلتش بيشتراست از هـزار مرتبه حـجّى كه تمام مناسك آن قبول شـده باشد و آزاد كـردن يك بنده در راه خدا و مصرف بار هزار اسب در راه خـدا هـمراه زيـن ولجامش.

[h=5]بحارالأنوار، ج 72، ص 285[/h]

پیامبر خدا - صلی الله علیه وآله- می‌فرماید : آن که اخلاق خویش را نیکو گرداند، خداوند او را به مقام روزه گیرِ شب زنده دار رساند.

میزان الحکمه، ج3، ص467 .

عن امیرالمومنین عليه السلام : إنَّ تَقوَى اللّه ِ دَواءُ داءِ قُلوبِكُم، و بَصَرُ عَمى أفئدَتِكُم ، و شِفاءُ مَرَضِ أجسادِكُم (أجسامِكُم) ، و صَلاحُ فَسادِ صُدورِكُم ، و طَهورُ دَنَسِ أنفُسِكُم ، و جَلاءُ عَشا (غِشاءِ) أبصارِكُم . امام على عليه السلام فرمودند : تقوای الهی به درستیکه داروى درد قلوب شماست و بينا كننده كورى دلهايتان و شفا بخش بيمارى جسمهايتان و اصلاح كننده تباهى سينه هايتان و پاك كننده آلودگى جانهايتان و برطرف کننده كورى [پرده ]ديدگانتان می باشد.
نهج البلاغه خطبه 198

قَالَ الصَّادِقُ (علیه السلام): «شَاوِرْ فِی أُمُورِک مِمَّا یَقْتَضِی الدِّینُ مَنْ فِیهِ خَمْسُ خِصَالٍ عَقْلٌ وَ عِلْمٌ وَ تَجْرِبَةٌ وَ نُصْحٌ وَ تَقْوَى ... ‏».[5] حضرت صادق (علیه السلام) فرموده ‌اند: «در امور خود با کسى که داراى پنج صفت است مشورت کن: عاقل (صلاح و فساد امور را مى ‏فهمد)، عالم (احکام و آداب دینى را مى ‏داند)، با تجربه (در پیش ‌آمدها روشن و تجربه دیده است)، ناصح (با خلوص نیت و صفا صلاح ‌بینى مى ‏کند) و با تقوا (از محرمات و تمایلات نفسانى خوددارى مى ‏کند) است ... »
مصباح الشریعه، ترجمه حسن مصطفوی، ص 233 تا 235.

«قَالَ لِلْجَوَادِ علیه السلام رَجُلٌ: أَوْصِنِي قَالَ علیه السلام، وَ تَقْبَلُ؟ قَالَ؛ نَعَمْ قَالَ علیه السلام؛ تَوَسَّدِ الصَّبْرَ وَ اعْتَنِقِ الْفَقْرَ وَ ارْفَضِ الشَّهَوَاتِ وَ خَالِفِ الْهَوَى وَ اعْلَمْ أَنَّكَ لَنْ تَخْلُوَ مِنْ عَيْنِ اللَّهِ فَانْظُرْ كَيْفَ تَكُونُ»؛ (4) مردی به حضرت جواد علیه السلام عرض کرد: مرا سفارشی بفرمایید. امام علیه السلام فرمود: می پذیری؟. گفت: آری. فرمود: تکیه بر صبر کن و به فقرا درآویز و شهوات را رها کن و مخالفت با هوای نفس نما و بدان که تو از دید خداوند مخفی نیستی، دقت کن چگونه باید باشی.
بحارالانوار، ج 75، ص358.

علی(ع) مى فرماید: «افضل المعرفة، معرفة الانسان نفسه؛(1) برترین آگاهى ومعرفت آن است که انسان نفس خود را بشناسد».علامت این که انسان خود آگاه گشته و خود را شناخته است، خدا شناسی او است که پیامبر اکرم(ص) فرمود: «اعرفکم بنفسه، اعرفکم بربّه؛(2) داناترین شما در خودشناسی، خداشناس ترین شما است».
تو که از نفس خود زبون باشى :Gol: عارف کردگار چون باشی؟!
اى شده در نهاد خود عاجز :Gol: کى شناسى خداى را؟ هرگز!

1. محمد رضا مهدوى کنی،‌ نقطه هاى آغاز در اخلاق عملى، ص 54 به نقل از فهرست غرر، ص 387، شمارة‌.
.2. همان.

از امام رضا علیه السلام پرسیدند: حد توکل چیست؟ حضرت فرمودند: اینکه با وجود خدا از هیچ کس نترسی. (جهاد النفس،ح 292)

رُوِيَ عَنِ الصَّادِقِ ع أَنَّهُ قَالَ تَلَاقَوْا وَ تَحَادَثُوا الْعِلْمَ فَإِنَّ بِالْحَدِيثِ تُجْلَى الْقُلُوبُ الرَّائِنَةُ

امام صادق (ع) فرمودند: همدیگر را ملاقات کنید و با هم به گفت‌وگوى علمى بنشینید. زیرا با حدیث، دل‌هاى تیره و زنگارزده صیقل یافته و روشن مى‌گردد.
بحار / 1 / 202

عنوان بصری از امام صادق(ع) در مورد حقیقت عبودیت سؤال کرد. فرمود: حقیقت بندگی در سه چیز است:
اول این که بنده، خودش را مالک چیزهایی که خدا به وی عطا کرده نداند، زیرا بندگان مالک چیزی نمی شوند، بلکه مال را مالِ خدا می‌دانند و در همان طریق که فرموده، به مصرف می رسانند.
دوم این که بنده خودش را در تدبیر امور ناتوان بداند.
سوم این که خودش را در انجام اوامر و ترک نواهی خدا مشغول بدارد. (1)
کسی که عبودیت و بندگی خدا را برگزیده است، در تمام مراحل زندگی و حتی در جزئیات اعمال و رفتار نیز طبق رضای پروردگار عمل می‌کند؛ یعنی واجبات را انجام می‌دهد و محرمات را ترک می‌کند.
عمل به واجبات و پرهیز از محرمات حداقل مرتبه بندگی و عبودیت است.
مراتب بعدی آن انقطاع از خلق و توجه محض به پروردگار می‌باشد
1- ر،ک : محمد رضا مهدوی کنی، نقطه‏های آغاز در اخلاق عملی، ص 41.

قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِنَّ أَخْوَفَ مَا أَتَخَوَّفُ عَلَى أُمَّتِي مِنْ بَعْدِي هَذِهِ الْمَكَاسِبُ الْحَرَامُ وَ الشَّهْوَةُ الْخَفِيَّةُ وَ الرِّبَا.

رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم فرمود: ترسناک ترين چيزى كه بعد از خود، براى امّتم از آن بيمناكم، درآمدهای حرام، شهوت هاى پنهان و ربا خوارى مى‏باشد.
النوادر للراوندي، ص: 18-17.

امام صادق علیه السلام :
ما اَنْعَمَ اللّه‏ُ عَلى عَبْدٍ مِنْ نِعْمَةٍ فَعَرَفَها بِقَلْبِهِ وَ حَمِدَ اللّه‏َ ظاهِرا بِلِسانِهِ فَتَمَّ كَلامُهُ حَتّى يُؤْمَرَ لَهُ بِالْمَزيدِ؛
چون خداوند به بنده‏اى نعمت بدهد و او آن را قلبا قدر بشناسد و به زبان سپاس بگويد، هنوز سخنش به پايان نرسيده، فرمان افزايش نعمت براى وى صادر مى‏شود.
غررالحكم، احاديث 7688 و 7692

[h=5]در روایتی امام باقر علیه السلام ظلم را به سه دسته تقسیم می کنند:[/h] ظلم و ستم سه گونه است: ستمی که خدا می آمرزد و ستمی که خدا نمی آمرزد و ستمی که خدا رها نمی کند. آن که خدا نیامرزد؛ شرک به خداست و آن که می آمرزد؛ ستم بر نفس است و آن که وا نگذارد، حق بندگان است بر یکدیگر. فرمود: آنچه مظلوم از دین ظالم بستاند؛ بیشتر از آن است که ظالم از دنیای مظلوم می ستاند» [بحارالانوار، ج‏72، ص 311]

در روایتى از امام موسى کاظم(علیه السلام) نقل شده است که هر کس نُه روز اوّل ذى الحجّه را روزه بدارد، خداوند ثواب روزه تمام عمر را براى او مى نویسد.( زاد المعاد، صفحه 240)

الإمامُ عليٌّ عليه السلام : اِحذَروا يَوما تُفحَصُ فيهِ الأعمالُ ، و يَكثُرُ فيهِ الزِّلزالُ ، و تَشيبُ فيهِ الأطفالُ .

امام على عليه السلام فرمودند : بترسيد از روزى كه در آن اعمال وارسى مى شود و زلزله آن روز بسيار است و كودكان در آن روز پير مى شوند.
نهج البلاغه خطبه 157

قال رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله : يَجيءُ الرَّجُلُ يَومَ القِيامَةِ و لَهُ مِنَ الحَسَناتِ كالسَّحابِ الرُّكامِ أو كالجِبالِ الرَّواسي ، فيَقولُ : يا رَبِّ ، أنّى لي هذا و لَم أعمَلها ؟ فيَقولُ : هذا عِلمُكَ الّذي عَلَّمتَهُ النّاسَ يُعمَلُ بِهِ مِن بَعدِكَ . پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود: روز قيامت، مردى را مى آورند با حسناتى چون ابرهاى انبوه، يا كوههاى سر به فلك كشيده. او مى گويد: پروردگارا! اينها را من انجام نداده ام، از كجا آمده اند؟ خداوند مى فرمايد: اينها همان دانشى است كه به مردم آموختى و بعد از تو، به آنها عمل مى شد.
بحارالانوار جلد2

عَن خیثمة قالَ: قالَ لى أبوجَعْفَر علیه السلام: اَبلِغْ شیعَتَنا إنَّهُ لَنْ یُنالَ ما عِندَ اللّه إلاّ بِعَمَلٍ وَ اَبْلِغْ شیعَتَنا إنَّ اَعْظَمَ النّاسِ حَسرَةً یَوْمَ القِیامَةِ مَنْ وَصَفَ عَدْلاً ثُمَّ یُخالِفُهُ إلى غَیرِهِ. (اصول كافى، ج 3، ص 409)
خیثمه گوید، امام باقر علیه السلام به من فرمود: به شیعیان ما ابلاغ كن به آنچه نزد خداست، جز با «عمل صالح» نمى توان رسید. به شیعیان ما بگو: در روز قیامت حسرت كسى بزرگتر و بیشتر است كه رفتار عادلانه اى را ستایش كند و بر خلاف آن سمت و سوى دیگر حركت كند.

عَنْ أبى جَعْفَر علیه السلام قالَ: «إنَّ أحَبَّ الاَعمالِ إلَى اللّه تَعـالى سَبعَةٌ: اِشْباعُ جُوْعَةِ مُومِنٍ، وَ تَنـفیسُ كُرْبَتِهِ، وَ قَضاءُ دینِهِ، وَ إنَّ مَن یَفعَلُ ذلِكَ لَقَلیلٌ. » (جامع الاحادیث، ص 183، بحارالانوار، ج 74، ص369)
امام باقر علیه السلام فرمود: محبوب ترین كارها در نزد خداى تعالى هفت چیز است، از جمله: گرسنگى مومنى را سیر كند، اندوه غم زده اى را برطرف سازد، قرض بدهكارى را بپردازد. كسانى كه این گونه رفتار كنند، اندكند.

قال رسول الله صلى الله عليه و آله : مَن أحيَا اللَّيالِيَ الأَربَعَ وَجَبَت لَهُ الجَنَّةُ : لَيلَةَ التَّروِيَةِ ، ولَيلَةَ عَرَفَةَ ، ولَيلَةَ النَّحرِ ، ولَيلَةَ الفِطرِ

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمودند : هر كس اين چهار شب را شب زنده دارى كند، بهشت براى او واجب است: شبِ ترويه، شب عرفه، شب عيد قربان و شب عيدفطر.
کتاب «حج و عمره در قرآن و حديث» صفحه 343

امام محمد باقر (علیه السلام)
هر که بر خدا توکل کند ، مغلوب نمی شود ، و هر که از گناه به خدا پناه برد ، شکست نمی خورد ....

پیامبر خدا (صلی الله علیه وآله) در خصوص این که در کسب و تجارت از چه کارهایی باید پرهیز کرد، فرمودند: "کسی که خرید و فروش می‏‌کند باید از پنج کار دوری ورزد وگرنه نباید خرید و فروش کند: ربا، سوگند، پوشاندن عیب کالا، تعریف و تبلیغ در موقع فروش و بدگویی از کالا در موقع خرید آن. (بحارالأنوار: 103 / 95 / 18 منتخب میزان‌الحکمة: 88"

[="Navy"]بسم رب الحسین (ع)
[/]

[="Navy"]بسم رب الحسین (ع)
[/]

قال امیرالمومنین علی(علیه‎السلام):
و سئل عن الایمان، فقال: الایمان معرفه با لقلب، و اقرار با للسان، و عمل با لاركان .

از امیرالمؤمنین علی(علیه‏السلام) پرسیدند كه: «ایمان چیست؟»
فرمود: «ایمان عبارت است از: شناخت قلبى، اعتراف و اقرار به زبان، عمل با اعضاء و جوارح بدن.»

نهج‎البلاغه، ح227 .

عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ الْحَجَّاجِ قَالَ و قَالَ لِي أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (ع) إِيَّاكَ وَ خَصْلَتَيْنِ فَفِيهِمَا هَلَكَ، مَنْ هَلَكَ إِيَّاكَ أَنْ تُفْتِيَ النَّاسَ بِرَأْيِكَ أَوْ تَدِينَ بِمَا لَا تَعْلَمُ. ابن حجاج می گويد: امام صادق علیه السلام به من فرمود: از دو صفت بپرهيز كه موجب هلاکت می‌شود بپرهيز از اين كه طبق رأى و نظر خويش به مردم فتوى دهى يا به آن چه نمي دانى، عقيدۀ دينى پيدا كنى.

الخصال، ج‏1، ص: 52

شخصی به امام صادق (ع) عرض کرد: اهل دنیا بوده و دنیا را دوست دارم، حضرت فرمود: «با دنیا می‌خواهی چه کنی؟»
گفت: ازدواج کنم و به مکه بروم و بر اهل و عیالم روزی برسانم و دوستان را کمک نمایم، حضرت فرمود:
«این دنیا نیست، بلکه آخرت است».(1) زیرا این امور در رابطة آخرت انجام می‌گیرد.
1. بحارالانوار، ج 73، ص 106، ج 3، ص 104 ـ 100 و ج 3، ص 122 ـ 108.

امام موسی کاظم علیه السلام:
بلائی بر مؤمن وارد نمی شود؛ مگر آن که به وسیله دعا سریع بر طرف می گردد و چنانچه دعا نکند طولانی خواهد شد،پس هنگامی که مصیبتی و بلائی وارد شد، به درگاه خداوند دعا و تضرّع کنید.
اصول کافی: ج 2، ص 471، ح 2. وسائل الشّیعة: ج 7، ص 44، ح 8674.

[h=1]اسم اعظم خداوند در اختیار ائمه علیهم السلام ![/h] الإمام الهادي عليه السلام : اِسمُ اللّه ِ الأَعظَمُ ثَلاثَةٌ وسَبعونَ حَرفًا ، كانَ عِندَ آصَفَ حَرفٌ فَتَكَلَّمَ بِهِ فَانخَرَقَت لَهُ الأَرضُ فيما بَينَهُ وبَينَ سَبَأٍ ، فَتَناوَلَ عَرشَ بِلقيسَ حَتّى صَيَّرَهُ إلى سُلَيمانَ، ثُمَّ انبَسَطَتِ الأَرضُ في أقَلَّ مِن طَرفَةِ عَينٍ ، وعِندَنا مِنهُ اثنانِ وسَبعونَ حَرفًا ، وحَرفٌ عِندَ اللّه ِ مُستَأثَرٌ بِهِ في عِلمِ الغَيبِ .
امام هادى عليه السلام فرمود: اسم اعظم خداوند هفتاد و سه حرف دارد كه آصف تنها يک حرف از آن را مى دانست و آن را بر زبان جارى ساخت و زمين ميان او و سبأ شكافته شد و تخت بلقيس را برگرفت و آن را به سليمان رساند و سپس زمين در مدّتى كمتر از يک چشم بر هم زدن هموار گشت و هفتاد و دو حرف آن نزد ماست و يک حرف را خداوند در علم غيب به خود اختصاص داده است.

[h=5]الكافي : 1 / 230 / 3 ، المناقب لابن شهرآشوب : 4 / 406 ، إثبات الوصيّة : 254 كلّها عن عليّ بن محمّد النوفليّ[/h]

[h=1]اجر بزرگ کشته شدن در حال احرام !![/h] امام صادق عليه السلام : مَن ماتَ في طريقِ مَكّةَ ذاهِبا أو جائيا ، أمِنَ مِن الفَزَعِ الأكْبَرِ يَومَ القِيامَةِ ، مَن ماتَ مُحْرِما بَعثَهُ اللّه ُ مُلَبِّيا .
امام صادق علیه السلام فرمود : هر كس در راه رفتن به مكه يا برگشتن از آن بميرد، روز قيامت از آن بزرگترين هراس در امان باشد.هر كس در حال احرام بميرد، خداوند او را لبّيك گويان برانگيزد.

[h=5]الکافی :ج 4،ص 263، ح 45[/h]

الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :المَسجونُ مَن سَجَنَتهُ دُنياهُ عَن آخِرَتِهِ؛ امام صادق عليه ‏السلام فرمودند:زندانى [واقعى] كسى است كه دنيايش او را از آخرتش باز داشته باشد.
الكافي : ج2، ص455،

[h=1]عید غدیر روز به خاک مالیدن بینی شیطان !![/h] قـالَ اَبُـو عَبـدِاللّه ِ عليه السلام: ... وَ اِنَّهُ الْيَوْمُ الَّذى اَقامَ رَسُولُ اللّه ِ صلي الله عليه و آلهعَليّا عليه السلاملِلنّاسِ عَلَما وَ اَبانَ فيهِ فَضْلَهُ وَ وَصيَّهُ فَصامَ شُكْرا لِلّهِ عز و جل ذلِكَ الْيَوْمَ وَ اِنَّهُ لَيَوْمُ صِيامٍ وَ اِطْعامٍ وَ صِلَةِ الاِْخْوانِ وَ فيهِ مَرْضاةُ الرَّحْمنِ، وَ مَرْغَمَةُ الشَّيْطانِ.
امام صادق عليه السلام فرمود: عيد غدير، روزى است كه رسول خدا صلي الله عليه و آله على عليه السلام را به عنوان پرچمدار براى مردم برافراشت و فضيلت او را در اين روز آشكار كرد و جانشين خود را معرفى كرد، بعد بعنوان سپاسگزارى از خداى بزرگ آن روزه را روزه گرفت و آن روز، روز روزه دارى و عبادت و طعام دادن و به ديدار برادران دينى رفتن است. آنروز روز كسب خشنودى خداى مهربان و به خاك ماليدن بينى شيطان است.

[h=5]وسائل الشيعه 7: 328، ضمن حديث 12[/h]