جملات قشنگ و به یاد ماندنی (بخون...فكر كن...اراده كن...عمل كن)

گریه ی ِ آخر ِ شب هایم ...
انگار کافی نبوده ...
این روز ها ...
اوّل ِ صبح ها هم ...
گریه می کنم .
آاای آدم ها ...
این ها که می نویسم ...
یعنی ...
چقدر زیاد دلم می خواهد ...
کسی باشد ...
بپرسد ... :
" خوبی ... ؟؟؟!!!!!

...
چه می‌شود اگر زندگی
زندگی باشد
ما آسان باشیم
آسمان، وسیع
آوازها، عجیب.

اصلا نگرانِ نگفتن نباشیم
برویم پُشتِ سرمان را
تا هفت پُشتِ هر چه بی‌خیال ... نگاه نکنیم
خیال کنیم رفته‌ایم، خُل شده‌ایم
داریم خیره به خوابِ خودمان
خوابِ خودمان را می‌بینیم.

صبوری با خانواده عشق است،
صبوری با دیگران احترام است،
صبوری با خود اعتماد به نفس است و
صبوری در راه خدا، ایمان است.

[="blue"]این روزها که می گذرد
شادم
این روزها که می گذرد
شادم
که می گذرد
این روزها
شادم
که می گذرد....

تلقین از مرحوم قیصر امین پور[/]

یک شب از دفتر عمرم صفحاتی خواندم

چون به نام تو رسیدم لحظاتی ماندم

همه ی دفتر عمرم ورقی بیش نبود

همه دفتر من حسرت دیدار تو بود

ذکر خدا در حال نماز، بهترین ذکر است؛ چون نماز به منزلۀ کعبه است؛ و نمازگزار در کعبه و حرم امن الهی داخل شده و بنا گذاشته است که از باب تکبیر، داخل و از باب تسلیم، خارج شود.

حضرت آیت الله بهجت قدس الله نفسه الزکیه

در جایی دارد که: خدا منّت گذاشته که امر فرموده است مخلوق، با خالق خود خلوت کند و این منافاتی ندارد که در مرآی مردم باشد. کانّه وقتی بنده با خدا خلوت می کند، خالق هم با او خلوت کرده است!

حضرت آیت الله بهجت قدس الله نفسه الزکیه

بلی می شود انسان در نماز دست به دعا بردارد و بگویید: (اَللهُمََّ ارزُقنِی زَوجَةً صالِحَةً: خداوندا، زن شایسته ای را روزی من کن!) یا بگوید: (اَللهُمََّ ارزُقنِی وَلَداً باراً: خداوندا، فرزند نیکوکاری را روزی من کن!

حضرت آیت الله بهجت قدس الله نفسه الزکیه

وقتی بنده از پیشگاه مقدس حضرت حقّ باز می گردد، اولین چیزی را که سوغات می آورد، سلام از ناحیۀ او است. در دعای مسجد کوفه آمده است: (اَللهُمَّ اَنتَ السَّلامُ، وَ مِنکَ السَّلامُ، وَ اِلیکَ یَرجِعُ، وَیَعُودُ السُّلامُ، حَیِّنا رَبَّنا مِنکَ السَّلام: خداوندا، تو خود سلامی و سلام از ناحیۀ تو است و به سوی تو باز می گردد. پروردگارا، ما را به سلام از ناحیۀ خود تحیّت گوی!

حضرت آیت الله بهجت قدس الله نفسه الزکیه

ذکرُ الله که حدی ندارد، اعمّ از ذکر قلبی و لسانی، بلکه اعمّ از ذکر بدنی است. چون تمام طاعات و همۀ آن چه مرضیّ خدا است، ذکر الله است.

حضرت آیت الله بهجت قدس الله نفسه الزکیه

باید دستگیری و توفیق از ناحیۀ خدا باشد، تا با اعمال اختیار و اراده از ناحیۀ بنده، کارهای اختیاری انجام گیرد.
حضرت آیت الله بهجت قدس الله نفسه الزکیه

خداوند در قرآن و غیر قرآن، به حدّی بهشت و بهشتیان را در توصیف بالا برده که اگر کسی از شوق آن وفات کند، استبعاد ندارد! آیات جهنّم نیز این گونه است... که اگر انسان معاصی خود را در نظر بگیرد و بمیرد، مستبعد نیست!

حضرت آیت الله بهجت قدس الله نفسه الزکیه

آیا خوب است به ذاتی که موت و حیات و مرض و صحّت و غنا و فقر به دست او است، مراجعه کنیم و رابطۀ دوستی داشته باشیم، یا کسی که خود محتاج و ناتوان و بیچاره است؟!

حضرت آیت الله بهجت قدس الله نفسه الزکیه

به نام خدا ی بخشنده مهربان

آنان پراکنده نشدند مگر بعد از آنکه علم و آگاهی به سراغشان آمد؛ و این تفرقه جویی بخاطر انحراف از حق( و عداوت و حسد) بود؛ و اگر فرمانی از سوی پروردگارت صادر نشده بود که تا سرآمد معیّنی (زنده و آزاد) باشند، در میان آنها داوری می‌شد؛ و کسانی که بعد از آنها وارثان کتاب شدند نسبت به آن در شک و تردیدند، شکی همراه با بدبینی!

رسول خدا فرمود:
ابلیس به حق تعالی چنین گفت: به عزتت سوگند که تا بندگانت جان در بدن دارند، از گمراه کردنشان دست برنمی دارم.
خداوند فرمود: به عزت و جلالم سوگند، تا زمانی که بندگان گناهکارم از من آمرزش بخواهند، آنان را می بخشم و می آمرزم.

و براي همين نيز به شيطان مي گويند : " دشمن قسم خورده ي ما انسان ها "

از حکیمی پرسیدند:سفر کدام انسان دورتر است؟پاسخ گفت:سفر کسی که در پی برادر نیکوکاری است.

منبع:کشکول شیخ بهایی

بزرگی چنین می گوید:صبر تو بر پایین تر از خود،ایراد کوچک تو را نزد بالاتر از تو می پوشاند.

کشکول شیخ بهایی

بطلمیوس چنین می گوید:زندان جسم،بیماری است و زندان روح،اندوه

کشکول شیخ بهایی

در باب سختی از رسول خدا(ص) چنین گفته اند که فرمود:در عمل تلاش کنید و هنگامی که به کاری ناتوان شدید از گناه بپرهیزید.

کشکول شیخ بهایی

از حکیمی چنین پرسیدند:زهد چیست؟؟گفت:آن است که به دنبال چیزی که وجود ندارد نباشید،تا چیزی را که هست از دست ندهید.

کشکول شیخ بهایی

چو بر گورم بخواهی بوسه دادن
رخم را بوسه زن کاکنون همانم

شاد باش ای عشق خوش سودای ما
ای طبیب جمله علت های ما

[="Comic Sans MS"][="RoyalBlue"]:vamonde:حکایت عجیبی است رفتار ما!خداوند میبیند و میپوشاند مردم نمیبینند و فریاد میزنند![/]

سخت ترین دو راهی ،

دوراهی بین فراموش کردن و انتظار است

گاهی کامل فراموشمیکنی و بعد میبینی که باید منتظر می ماندی

و

گاهی آنقدر منتظر میمانی تاوقتی که میفهمی زودتر از این ها باید فراموش میکردی.....

در این دنیاخود را با کسی مقایسه نکنید، در این صورت به خودتان توهین کرده‌اید.

:Sham::Sham::Sham::Sham::Sham::Sham::Sham::Sham::Sham::Sham:

خیلی ساده است اما عمیق :Sham:

پندار نیک :Gol:

گفتار نیک :Gol:

کردار نیک :Gol:


ارادتمند:Mohabbat:

:Sham:خوشا بحال کسی که به خدا اعتماد کامل دارد و خدا همه کس اوست و مشکل گشای اوست و توکلش با دل و جان با اوست...:Sham:

ساختار وجودى انسان از همه عجيبتر است و او تنها راه پى بردن به جهان هستى است و به همين دليل او فقط تنها قابل براى حمل قرآن است .

درد و رنج اعظم رحمتهای الهی است اما چون ثقیل است اینگونه جلوه می کند و قرآن فرمود : ان مع العسر یسرا با همه سختیها یک آسانی است آنهم چه آسانی که نمی دانی چه است لذا به لفظ نکره آورد ، در روایت است که وقتی مومن اجر سختیهایش را می بیند آرزو می کند با قیچی تکه تکه می شد . فارحمنا یا رووف یا رحیم

[=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]لار معارف

منیت از احساس استقلال است چون عالم ماده عالم تفرقه است و پیوستگی وجودی در آن کمتر احساس می شود لذا انسان در آن احساس استقلال می کند اگر ضعف وجودی عالم طبع و غفلت انسان نبود می توانست خود را پیوسته به کل هستی ببیند و دیگر اینقدر من من نمی کرد اما در عالم معنا پیوستگی وجود قوی است لذا منیتها می شکند پس تا انسان مرد می فهمد او جزئی از یک کل به هم پیوسته است پس منیتش گم می شود لذا فرمودند : قطره ای از بحر وجودیم همه افسوس که در جهل غنودیم همه

[=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]لار معارف

[=tahoma,verdana,arial,helvetica,sans-serif]از آرزوهای بزرگ بشر در زندگی اش رسیدن به مرتبه ای از حیات بوده که مورد رضایت کامل او قرار گیرد . در جستجوی این زندگی برتر انسان تلاشهای زیادی کرده است . زندگیهایی که بشر توانسته در طول تاریخ آنرا تجربه بطور کلی سه نوع زندگی بوده است : زندگی جاهلانه حیوانی ، زندگی عالمانه انسانی و زندگی عارفانه الهی

لار معارف

بگذار
ابریترین شعرهایم را
با غریب ترین لهجه بخوانم
این عادت من است
که هر غروب بر ایوان دلتنگیم
می نشینم
و خویش را مرور میکنم ...