میزان

یا هو ...
با سلام
به نظر شما تا چه حد میشه به مکاشفات اطمینان کرد؟
البته با توجه به اینکه مکاشفات در طبقاتی از آسمان اتفاق میافته که شیاطین هم در آنجا هستند...
ممنون میشم نظرات دوستان رو در این باره بدونم...

با عرض سلام و خسته نباشید. سؤال من در مورد نقل قول ذیل از موضوع قفل شدۀ "فرق فلسفه با عرفان" است:

با توجه به توضیح فوق، من می پرسم، این شهود و دریافت نظری، حجیتش را از کجا می آورد؟

و سؤال دیگر اینکه آیا شهود یک عارف(و نقلی که او از شهودی عرفانی خود می نماید) می تواند برای دیگران نیز حجیت داشته باشد؟

عرفان ناب چیست ؟
مغز و درونمایه دین را عرفان میگویند یا بعبارت دیگر ، قله دین را میتوان عرفان نامید.
با این تعبیر میتوان گفت که اگر دین ، یکی است ، پس مراتب و درجات عرفان نیز یکی است و در نتیجه در هر مرتبه و درجه ای از عرفان ، باید شهود عرفای نائل به آن درجه نیز یکی باشد و اختلاف در آن ، ناشی از اختلاف دین و عرفان نیست ، اما اینکه علت اختلاف چیست ، در تعریف عرفان ناب روشن میشود.
امروزه بزرگترین مشکلی که جهان تشیع در آن غوطه ور است و باجهلی مرکب ، ازآن بیخبر است ، غیبت وحجاب نعمت عظیم الهی بر بشریت است. با وجود اینکه خداوند متعال ، تنها نعمت واقعی خود را از نظرها محجوب کرده ، اما ما شیعیان ، با وجود اینکه امامت را در بعد نظری ، علت پا برجا بودن جهان هستی ، از طرف خداوند میدانیم ، بخود نمی آییم که چرا با وجود اینهمه شیعه مدعی ، دوران غیبت دردناک آنحضرت بسر نمی آید و ما نمیتوانیم در محضر قدسی ایشان حاضر باشیم. باید بدانیم که امتحان خدا بدین راحتیها نیست ، خداوند متعال جوری امتحان میکند که حتی با هوش ترین افراد بشر را نیز به چالش بکشد. اینکه ما میتوانیم در عرفان ، بالاتر از سایر ادیان عرض اندام کنیم ، خود لطایف الحیلی برای بچالش کشاندن ماست. اینکه ما با مکتوبات و شیوه هایی که از زحمات پیشینیان ، در زمینه چگونگی سلوک اسلامی ، می توانیم پا در عالم ملکوت بگذاریم آیا ما را قانع کرده است؟

آیا زمانی که مطرح میشود عرفان چیست و پاسخ داده میشود قله دین است ، سپس اشکال بمیان می آید که چرا آرای عرفا مختلف است ، پاسخ داده میشود که شهود امری شخصی است ، آیا عقل حقیقتا جواب درست را گرفته است . اگر عرفان واقعا قله دین و عصاره و مغز دین است ، دیگر چرا اینهمه تزاحم آرا؟
شاید بزرگترین علت این اشتباه بسیار ظریف و بسیار لطیف ، اغفال از جایگاه امامت در بعد عرفان باشد. آیا زمانیکه علمای اشاعره و معتزله ، اعتقاد خود را به اختیار ، نزد امام رضا (ع) بردند ، نظر ایشان یکی از آنها را تایید کرد ؟ یا اینکه امام (ع) کژیها و انحرافات عقلی آنها را اصلاح کرد و شاخه جدیدی به تقسیم بندی آنها داد (امر بین الامرین). تصور کنید که امام غایب بودند و کسی درست را به آن علما نمیداد ، معلوم نبود امروزه چه عقایدی بر امت اسلامی حاکم بود. شهادت حضرت سید الشهداء هم برای رفع این اشتباه بود . آیا این عبرت عظیم تاریخ و سایر اتفاقات و بینات ما را بیدار نمیکند .

براحتی نشسته ایم و استدلال میکنیم که شهود شخصی است و فکر میکنیم جواب درست است ، درحالیکه نه میتوان از آن گذشت و نه میتوان آنرا عمومیت داد ، چنانکه اگر عارفی بر اساس شهود خود اجتهاد کند ، میگوییم بر او و مقلدینش لازم الاجراست ولی عمومیت ندارد ، واقعا این استدلال برای عقل کافی و مرضی است ؟ نمیخواهیم ریشه یابی کنیم چرا این ابهام رفع نمیشود ؟

حال فرض کنید که کسانی ، از وجود خود شخص امام بعنوان استاد عرفان بهره برده باشند ، یا سلوکشان را زیر اصلاحات و حمایت مستقیم ایشان (حتی اگر واسطه هایی موجود باشد) ، انجام داده باشند ، آیا آنوقت این افراد در شهود حقایق دینی دچار اختلاف میشوند؟

بعضی وقتها فکر میکنم چه آنهایی که به وجود خدا اعتقاد دارند و چه آنهایی که منکر وجود خدا هستند همیشه یک درصدی شک به اعتقادشان دارند گرچه اکثر مواقع خودشان متوجه آن نیستند ویا سعی میکنند آن را انکار کنند به عبارت دیگر یقین نزد دو طرف دیده نمیشود حالا این درجاتی دارد بخاطر اینست که هردو طرف از شواهد جدید که پیدا میشود خیلی استقبال میکنند.خواهشمند است هر دو طرف به این سوال صادقانه پاسخ گویند اگر اعتقادویقین به وجود یا عدم وجود خدا را مثلا 10در نظربگیریم به اعتقاد خود چه نمره ای میدهند بازهم تاکید میکنم صادقانه. جواب دهید نا تامل کافی ممنون