مراقبه الهی

باسمه تعالی
باسلام:
گر با همه ای چو بی منی بی همه ای/وربی همه ای چو با منی با همه ای(1)
یکی از پایه های اساسی سلوک مراقبه است،ومراقبه عبد نسبت به حق تعالی دارای سه مصداق است:
1-تو جه ومراقبت دائمی عبد نسبت به اعمال ظاهر وباطن خود ودر اختیار داشتن فکر ودل خویش واعضا واندام ظاهری خود ،برای اینکه ناخواسته وبی توجه،چیزی که خلاف ادب محضر الهی است ،از آنها سر نزند
امام صادق علیه السلام می فرمایند:(راقب الّله فی کل خطوة کانّک علی الصراط جائز)در هر گام خویش ،مراقبه الهی راپیشه کن ،چنانکه گویی در حال عبور از پل صراط می باشی2)
یعنی کوچک ترین غفلت منجر به سقوط تو به آتش دوزخ می شود.
همچنین می فرمایند:
(من رعی قلبه عن الغفلة ونفسه عن الشهوة وعقله عن الجهل فقد دخل فی دیوان المتنبّهین ثمّ رعی عمله عن الهوی ودینه عن البدعة وماله عن الحرام فهو من جملة الصّالحین):هرکس دلش را از غفلت ونفسش را از شهوت وعقلش را از نادانی مراقبت کند ،در شمار بیداران داخل شده است.
سپس عملش را از هوس ودینش را از بدعت ومالش را از حرام مراقبت کند از جمع صالحان است3)
ادامه دارد.....
پی نوشت:
1-مولوی/دیوان شمس
2-مجلسی/بحار الانوارج73،ص 167
3-همان،ج75،ص 358