ماجرای سفر فضایی جابر بن یزید جعفی و امام محمد باقر علیه السلام
ارسال شده توسط hosein-110 در یکشنبه, ۱۳۹۴/۰۶/۲۲ - ۱۷:۲۸انجمن:
ماجرای سفر فضایی جابر بن یزید جعفی و امام محمد باقر علیه السلام (برگرفته از فصل چهارم کتاب فرازمینی ها در آیات و روایات، تالیف سید محمد موسوی [فصل سفرهای فضایی، صفحه 117] ) :
جابر گوید از حضرت باقر علیه السلام راجع به این آیه قرآن پرسش کردم: "و این چنین بود که ما ملکوت آسمان ها و زمین را به ابراهیم نشان دادیم"
جابر گوید : من نگاهم به زمین دوخته شده بود که امام به بالا اشاره کرد سپس به من فرمود سرت را بلند کن. من سرم را بلند کردم و به سقف اتاق نگه کردم در حالی که شکافته می شد تا نگاهم به نوری افتاد که چشم من را خیره می کرد.
جابر گوید: سپس به من فرمود ابراهیم این چنین ملکوت آسمان ها و زمین را دید. سپس فرمود به پایین نگاه کن. من نیز نگاهم را به پایین انداختم.
سپس فرمود: سرت را بلند کن. من نیز سرم را بلند کردم و دیدم سقف اتاق به حال اولش برگشته است.
جابر گوید سپس امام دستم را گرفت و برخاست و من را از اتاقی که در آن بودیم بیرون آورد و به اتاقی دیگر وارد نمود.
لباسی که به تن داشت بیرون آورد و لباسی دیگر پوشید (در نسخه مناقب آمده که به من لباس خاصی را پوشاند)
سپس به من فرمود چشمت را ببند، من نیز چشمم را بستم و به من فرمود چشمت را باز نکن. مدتی گذشت سپس به من فرمود می دانی کجا هستی؟ گفتم خیر فدایتان شوم
فرمود در تاریکی ای هستی که ذوالقرنین آن را پیموده بود. عرض کردم فدایتان شوم آیا اجازه می دهید چشمم را باز کنم؟ فرمود باز کن ولی تو چیزی را نخواهی دید
من چشمم را باز کردم ناگهان دیدم در تاریکی مطلقی قرار دارم که حتی جای پای خود را نمی بینم. سپس اندکی رفتیم و سپس ایستاد و به من فرمود آیامی دانی کجا هستی؟
گفتم خیر. فرمود تو بر چشمه آب حیات قرار داری که خضر از آن نوشید. از آن جهان بیرون آمدیم و به جهان دیگری رفتیم و در آنجا گردش کردیم. آن جا را در ساختمان سازی و ساکنینش مانند جهان خودمان دیدم.
سپس از آن جهان نیز بیرون آمدیم و به جهان سومی مانند جهان اول و دوم وارد گشتیم و به همین ترتیب ما به پنج جهان سر زدیم.
سپس فرمود این جهان ها ملکوت زمین هستند و ابراهیم آنها را ندید و او فقط ملکوت آسمان ها را دید (با توجه به مطلبی که راجع به کیفیت نشان دادن ملکوت زمین و آسمانها به حضرت ابراهیم آمده، شاید منظور امام این بوده که ابراهیم ملکوت آسمان ها و زمین را به صورت نور خیره کننده با سفر به داخل ملکوت آسمان ها دید و نه با سفر به داخل ملکوت زمین یا در ابتدا ملکوت آسمان ها را به ایشان نشان داده اند و آن گاه پس از مدتی دیگر ملکوت زمین ها را نیز به ایشان نشان داده اند) که دوازده جهان هستند و هر جهان مانند آنچه دیدی می باشد. هرگاه یکی از ما امامان فوت می کند در یکی از این جهان ها خواهد بود تا اینکه آخرین جهان، قائم در جهان ما می باشد که ما در آن سکونت داریم.
سپس فرمود چشمت را ببند. من نیز چشمم را بستم بعد از آن دستم را گرفت ناگهان ما در خانه ای بودیم که از آن خارج شدیم. امام علیه السلام آن لباس را از تن بیرون آورد و لباس دیگری را که قبلا پوشیده بود به تن کرد (در نسخه مناقب آمده لباسی که به من پوشانده بود از تنم بیرون آورد) و ما به محل نشستن اولیه بازگشتیم.
من عرض کردم فدایتان شوم در این فاصله چه مقدار از روز گذشته است؟ فرمود: سه ساعت. __________
جابر گوید : من نگاهم به زمین دوخته شده بود که امام به بالا اشاره کرد سپس به من فرمود سرت را بلند کن. من سرم را بلند کردم و به سقف اتاق نگه کردم در حالی که شکافته می شد تا نگاهم به نوری افتاد که چشم من را خیره می کرد.
جابر گوید: سپس به من فرمود ابراهیم این چنین ملکوت آسمان ها و زمین را دید. سپس فرمود به پایین نگاه کن. من نیز نگاهم را به پایین انداختم.
سپس فرمود: سرت را بلند کن. من نیز سرم را بلند کردم و دیدم سقف اتاق به حال اولش برگشته است.
جابر گوید سپس امام دستم را گرفت و برخاست و من را از اتاقی که در آن بودیم بیرون آورد و به اتاقی دیگر وارد نمود.
لباسی که به تن داشت بیرون آورد و لباسی دیگر پوشید (در نسخه مناقب آمده که به من لباس خاصی را پوشاند)
سپس به من فرمود چشمت را ببند، من نیز چشمم را بستم و به من فرمود چشمت را باز نکن. مدتی گذشت سپس به من فرمود می دانی کجا هستی؟ گفتم خیر فدایتان شوم
فرمود در تاریکی ای هستی که ذوالقرنین آن را پیموده بود. عرض کردم فدایتان شوم آیا اجازه می دهید چشمم را باز کنم؟ فرمود باز کن ولی تو چیزی را نخواهی دید
من چشمم را باز کردم ناگهان دیدم در تاریکی مطلقی قرار دارم که حتی جای پای خود را نمی بینم. سپس اندکی رفتیم و سپس ایستاد و به من فرمود آیامی دانی کجا هستی؟
گفتم خیر. فرمود تو بر چشمه آب حیات قرار داری که خضر از آن نوشید. از آن جهان بیرون آمدیم و به جهان دیگری رفتیم و در آنجا گردش کردیم. آن جا را در ساختمان سازی و ساکنینش مانند جهان خودمان دیدم.
سپس از آن جهان نیز بیرون آمدیم و به جهان سومی مانند جهان اول و دوم وارد گشتیم و به همین ترتیب ما به پنج جهان سر زدیم.
سپس فرمود این جهان ها ملکوت زمین هستند و ابراهیم آنها را ندید و او فقط ملکوت آسمان ها را دید (با توجه به مطلبی که راجع به کیفیت نشان دادن ملکوت زمین و آسمانها به حضرت ابراهیم آمده، شاید منظور امام این بوده که ابراهیم ملکوت آسمان ها و زمین را به صورت نور خیره کننده با سفر به داخل ملکوت آسمان ها دید و نه با سفر به داخل ملکوت زمین یا در ابتدا ملکوت آسمان ها را به ایشان نشان داده اند و آن گاه پس از مدتی دیگر ملکوت زمین ها را نیز به ایشان نشان داده اند) که دوازده جهان هستند و هر جهان مانند آنچه دیدی می باشد. هرگاه یکی از ما امامان فوت می کند در یکی از این جهان ها خواهد بود تا اینکه آخرین جهان، قائم در جهان ما می باشد که ما در آن سکونت داریم.
سپس فرمود چشمت را ببند. من نیز چشمم را بستم بعد از آن دستم را گرفت ناگهان ما در خانه ای بودیم که از آن خارج شدیم. امام علیه السلام آن لباس را از تن بیرون آورد و لباس دیگری را که قبلا پوشیده بود به تن کرد (در نسخه مناقب آمده لباسی که به من پوشانده بود از تنم بیرون آورد) و ما به محل نشستن اولیه بازگشتیم.
من عرض کردم فدایتان شوم در این فاصله چه مقدار از روز گذشته است؟ فرمود: سه ساعت. __________
جناب سید محمد موسوی مولف کتاب فرازمینی ها در آیات و روایات ده نکته در شرح این روایت ذکر کرده اند:
الف) با توجه به باز شدن سقف و نگاه به آسمان می توان دانست منظور از توجه به ملکوت آسمان یعنی توجه به محتوای آسمان شامل ساکنین و تمدن ها و عظمت آن ب) کاملا واضح است که این سفر، سفری در فضا و زمان بوده است ج) طبیعی است به دلیل مشاهده تمدن های متعدد و جهان های محتلف در طول سه ساعت این سفر چندین برابر فوق سرعت نور بوده است. د) تاریکی مطلقی که در سیر میان تمدن ها و جهان های متعدد وجود داشته نشان دهنده عبور از فضای تاریک بین ستارگان و خارج از منظومه شمسی است. جایی که ستاره ای مانند خورشید نیست تا به وضوح نورافشانی کند. ه) بخشی از سفر ذوالقرنین در آسمان و میان ستارگان بوده است. و) چشمه آب حیات در آسمان است که پس از پیمودن تاریکی میان ستارگان ممکن است در نزدیک ترین ستاره احتمالا مسکونی بوده باشد. ز) تمدن های آسمانی به لحاظ شهرسازی و ارتباط میان ساکنینش شبیه زمین است. ح) شاید تعبیرملکوت زمین تمدنی همانند و شبیه تمدن زمینی باشد. به هر ترتیب ملکوت زمین در آسمان است که شامل پنج تمدن بین ستاره ای است و این احتمال وجود دارد که ملکوت زمین در کهکشان زمین یعنی کهکشان راه شیری بوده و ملکوت آسمان در ماوراء کهکشان باشد. نزدیک ترین ستاره که احتمال وجود حیات در منظومه های آن می رود ستاره "آلفا قنطورس" و ستاره "zeta1" و "zeta2" با فاصله چهار سال نوری می باشد. ط) ملکوت آسمان شامل دوازده تمدن بین ستاره ای است که در مرحله ای بالاتر از ملکوت زمین قرار دارند. ی) مطلب بسیار عجیب و غیر قابل توضیح، تعویض لباس های مخصوص سفر فضایی توسط امام علیه السلام است و بسته بودن چشم جابر بن جعفی در ابتدای سفر فضایی به جهت نور خیره کننده خورشید در منظومه شمسی است زیرا وقتی به وسط تاریکی مطلق می رسند و از منظومه شمسی خارج شدند مشکلی در باز شدن چشم وی نیست و امام علیه السلام به ایشان اجازه می دهند تا چشمش را باز کند.**********
هرچند در اخباری که شامل کشف یک مجهول پیش از کشف آن به وسیله آلات و ادوات فنی و علمی باشد مسئله ناقلان خبر و اینکه آیا مورد اعتماد و وثوق هستند یا نه و اینکه کتاب مورد استفاده ما در میان اصحاب معتبر هست یا نیست به هیچ وجه مورد بحث و اهمیت نخواهد بود حتی اگر این این قبیل اخبار در سست ترین کتاب ها و از ضعیف ترین ناقلان به شرط تقدم تاریخ تالیف کتاب نسبت به تاریخ کشف مجهول به وسیله آلات به دست آید، اما خدشه ای به سند روایت مذکور وارد نیست:
1 محمد بن الحسن الصفار: امامی صحیح المذهب ثقة(نرم افزار درایة النور) 2 الحسن بن احمد بن سلمة: ان روایة الصفار الثقة الجلیل عنه ربما تسبغ علیه القوة (تنقیح المقال، ج 18، ص 369) 3 محمد بن المثنی بن القاسم الحضرمی: کوفی ثقة بالاتفاق (مستدرکات علم رجال الحدیث، ج 7، ص 303) 4 المثنی بن القاسم الحضرمی: له کتاب رواه عنه ابن ابی عمیر [الذی لا یروی و لا یرسل الا عن ثقة] (مستدرکات علم رجال الحدیث، ج6، ص 347) 5 عثمان بن زید بن عدی الجهنی: ما یفید حسنه و کماله (مستدرکات علم رجال الحدیث، ج 5، ص 215) 6 جابر بن یزید الجعفی: ثقة ثقة جلیل و الروایة من جهته صحیحة بلا ریب (تنقیح المقال، ج 14، ص 142)