روش امر به معروف و نهی از منکر

سلام.
ما یه خانواده ی پرجمعیتیم و میخوام راجع به برادر سومم صحبت کنم. ایشون متاسفانه از لحاظ اعتقادای خیلی ضعیف هست و گاهی یه حرفایی میزنه که من واقعا نسبت به عاقبتش و آخرتش نگران میشم. مثلا قبلا میگفت ما نمیتونیم بگیم صدام الان تو جهنمه. شایدم خدا ببخشش. ما هم هر چی براش دلیل و منطق میاوردیم حرف خودشو میزد. یا راجع به آمریکا کلا نظر بدی نداره. یا بارها شده متاسفانه متاسفانه، به رهبر توهین کرده... مرجع تقلید نداره. نمازاشو یکی درمیون میخونه اونم خیلی سریع انگار یکی دنبالش کرده باشه. براش مهم نیست نامزدش آرایش بکنه. حتی خودش براش لوازم آرایشی میخره. میگه اسلام سخت نیست آخوندا سختش کردن ولی خودشون... کلا با آخوندا مشکل داره. فوق العاده مغرور و بدبینه. نامزدش خوب نمیشناسش به خاطر همین زود میبخشش و اشتباهاشو خیلی بزرگ نمیدونه. من میگم خدا که داداش منو بیشتر از نامزدش دوس داره پس میشه خدا هم مثل نامزدش فکر کنه و گناهای داداشمو بزرگ ندونه؟ من که اشتباها و گناهای داداشمو خییییییلی بزرگ میدونم به نظرم مثل کسی میمونه که تو باتلاق گیر کرده و هی داره با دست و پا زدن توش بیشتر خودشو فرو میبره.

خیلی اخلاق های مزخرف دیگه هم داره که ریشه اش بدبینیه. مثلا خیلی شکاکه. گوشیمو بی اجازه برمیداره پیاماشو میخونه. من دیگه بزرگ شدم هیچ خطایی هم ازم سر نزده. هر چی هست تو کله ی خودش میگذره.

الانم چند روزه خیلی بداخلاق شده ما رو ناراحت کرده من و آبجیم و داداشم باهاش قهریم. خودش هم پشیمونه ولی غرورش اجازه نمیده باهامون آشتی کنه. ما هم باهاش آشتی کنیم فکر میکنه چه خبره؟؟ دوباره بداخلاق میشه.
حرف زدن هم باهاش فایده که نداره هیچ بدتر هم هست. میخواستم بدونم غیر از صحبت کردن باهاش چیکار میتونیم براش بکنیم؟ دعایی چیزی هست؟ ممنون

با سلام
دختر و پسری دو سه سال قبل ، از طریق خواستگاری سنتی خانواده پسر از دختر با هم آشنا شده بودند، و بعد از چند جلسه صحبت و مشاوره و رفت و آمد به دلیل دودل بودن پسر ، ادامه مراحل خواستگاری منتفی شد . (اینطور که شنیدم دختر به پسر علاقه مند شده بود )

مدتی پیش فهمیدم این دو با هم همکار شده اند (با تصمیم و اراده خودشان) و در برخوردهایی که با آنها داشتم نحوه رفتارشان با هم را خودمانی و با شوخی و خنده میدیدم (و رفتار دختر برای رفع مشکلات پسر بسیار دلسوزانه و مسؤلانه بود) .نقل قولی هم از پسر شنیدم که گفته بود قصد ازدواج با این دختر را ندارد و این را از ابتدا به خود دختر هم گفته است.

در این مدت من شاهد این نوع رفتارهایشان بودم، در حالی که این وضعیت را نمی پسندیم، بالاخص اینکه وقتی سعی نمیکردند این رفتارها را در حضور من پنهان کنند و من هم عکس العمل مستقیمی نشان نمیدادم ، بنظرم می رسید شاید فکر کنند من راضی هستم یا مساله را صرفا مربوط به خودشان میدانم یا اصلا من حق نظر یا دخالتی در این مورد ندارم.در حالی که دائم برای انجام وظیفه شرعی ام و نحوه آن یا حتی واجب بودنش در این مساله با خودم کلنجار می رفتم.

در خلوت به پسر تذکر دادم که رفتار خودمانی و شوخی با زن نامحرم اشکال شرعی و عرفی دارد و از این کار بپرهیزد؛ رفتار او کمی بهتر شد(حداقل در حضور من) ولی دختر هنوز به این رفتارهایش ادامه می داد و من متاسفانه راهی را که می بایست بدون افراط و تفریط و ناراحت کردنش ، وظیفه شرعی ام را در قبال او انجام دهم، نمی دانستم.

نمی دانم آیا شرعا میتوانم از این رفتارها نتیجه بگیرم که آنها باهم رابطه دوستانه دارند که به نهی این مساله بپردازم؟

احتمالا دوباره در شرایط قبلی با این دو قرار خواهم گرفت، لطفا به من برای انجام وظیفه ی شرعی ام دربرابر این مساله راهنمایی بفرمایید.