جهاد، علم

با سلام با توجه به اینکه کمک به پیشرفت کشور از لحاظ علمی، حکم جهاد دارد و حتی کسانی در این راه شهید شده اند، سؤالی که پیش می آید این است که چرا دانش آموزان، دانشجویان، معلمان، اساتید و سایر فعالان عرصه ی علم با همان عزم و جدیت رزمندگان عرصه ی جنگ نظامی از زمان انقلاب تا به حال در این امر تلاش و مجاهدت نمی کنند؟ اگر به سخنان رهبری نگاه کنیم بیاناتی مثل زیر را می بینیم: "امروز درس خواندن، علم‌آموزی، پژوهش و جدیت در کار اصلی دانشجوئی، یک جهاد است." و البته جملاتی مانند این: "علمِ نافع عبارت است از آن علمى که به کار کشور بیاید و مفید براى حل مشکلات کشور باشد..." و این که باید کارهای علمی ناظر به نیاز کشور باشد. مثلا یک دانشجوی کامپیوتر در کشور ما در زمان دانش آموزی، درس های زیادی مثل هندسه، شیمی، فیزیک و... را تا حد نسبتاً عمیقی می خواند و در آینده اکثر آنها را فراموش می کند. همچنین در دانشگاه نیز واحدهای درسی با موضوعات پراکنده می گذراند که در ادامه به کار تخصص او نمی آیند. بنابراین بسیاری از این تلاش ها و درس خواندن ها، بیشتر از آنکه منجر به خدمت به کشور شوند، برای نمره و پاس کردن واحدها و گرفتن مدرک و کسب درآمد خواهند بود. در نتیجه، معمولاٌ نمی توان به نیت جهاد در راه خدا درس خواند و این نیت را به خود تلقین کرد. سؤال من این است که آیا باید منتظر باشیم تا نظام آموزشی کشور اصلاح شود تا همه ی تلاش های علمی هدفمند و مفید باشند، یا اینکه معیار خوب درس خواندن را چیزی غیر از نمره و مدرک فرض کرد و هر دانشجو براساس تشخیص خود از نیازهای کشور در این راه جهاد کند؟