جمع بندی انجمن مشاوره و تربیت

سلام
مدت چند ماهه دچار ناامیدی و دلتنگی عجیبی شدم. درحالی که دانشجوی نسبتا موفقی هستم اصلا تمایلی به دانشگاه و درس هام ندارم و مدام می خوام از جایی که هستم و آدمای دوروبرم دور باشم. من یک دختر بیست و یک ساله ام. هیچ ارتباطی با جنس مخالف ندارم و حتی ارتباط های فامیلی و اجتماعی هم باعث عذاب وجدانم می شه و به هیچ طریقی آرومم نمی کنه. از این لحاظ خیلی کمبود عاطفی دارم. یعنی تا قبل از شروع این دوره اوضاعم این قدر حاد نبود ولی جدیدا با دیدن عروس و دامادها خیلی غبطه می خورم و تصور این که دوستای نزدیکم ازدواج کنند اذیتم می کنه. شرایط خانوادگی و تحصیلی خوبی دارم ولی از نظر ظاهری و با توجه به حجاب و اعتقاد به گناه بودن آرایش و زیبایی در برابر نامحرم، چندان مورد توجه نیستم. دچار کمبود اعتماد به نفس شدید شدم به طوری که حسادتم نسبت به دخترهای اطرافم خیلی زیاد شده؛ و این که تا به حال هیچ خواستگار جدی برای ازدواج نداشتم تمام روانم رو به هم ریخته. می دونم که دیر نشده و تا چندین سال آینده برای ازدواج وقت دارم اما واقعا شادابی و انگیزم و از دست دادم و نمی تونم رفتار خودم رو کنترل کنم. نمی خوام این مسئله باعث تشدید ضعف های اخلاقیم بشه و ایمانم رو تحت الشعاع قرار بده. در کنارش سنگینی درس هام باعث فشار روحی دیگه ای شده
من حس می کنم دارم روحم رو به دست خودم دفن می کنم. برای خلاص شدن از این احوال به حرم امامان بزرگوار رفتم و به ایشون متوسل شدم ولی دیگه طاقت صبوری ندارم. چه طور می تونم این حال درونی رو کنترل و مدیریت کنم؟