احساس به همجنس

سلام علیکم
انشاا... حال همگی عالی باشه

من به قصد مشورت در مورد مشکلم به اینجا اومدن،
لطفا سعی کنید راهنماییم کنید.

من الان 22 سالمه، دانشجوی لیسانسم (ترم آخر) و مهارت های خوبی برای ایجاد شغل آینده ام دارم. پدر و مادرم مذهبی هستن، نه خیلی سخت گیر، اما واجبات و محرمات رو تلاش دارن انجام بدن. رابطه ام با پدرم اصلا خوب نیست و تنها مونسم مادرم بوده از بچگی - زیاد هم در غربت این شهر و اون شهر زندگی کردیم.

من سابقا پسر خجالتی، تنها و بی ارئه ای بودم. پدر و مادرم مشکلات خانوادگی و جر و بحث های زیادی داشتن - از فامیل بنوعی ترد شده ایم و بخاطر جابجایی های همیشگی حتی دوستی هم نداشتم. گاهی واقعا زندگیم رو گرد غم و اندوه میگیره و من هیچکسی رو جز خدا برای زندگیم پیدا نمیکنم، و البته چه همراه خوبی...

احساس خاص بودن میکنم، همیشه فکر کردم با خدا رابطه ی خیلی متفاوتی دارم و توی زندگیم دست خدا رو میبینم که کارامو سر و سامون میده - هر چند مشکلات معمول زندگی هم برام غیر قابل تحمله. از دوم دبیرستان متاسفانه خودارضائی کردم (خدا ببخشه، میخوام وضعیتم فقط براتون مشخص بشه) و هرگز تلاشی برای رابطه با دخترها نکردم.

شاید4-5 سال پیش اولین بار تصاویر پسرهای زیبای خارجی رو در وبلاگ هایی با عناون "پسر دوست" یا Boylover دیدم و به شدت از ابتدای امر احساس طمع و ولع نسبت بهشون در وجودم پیدا شد. مدتی بعد تصاویر همجنسگرایی پسرهایی با قیافه های آنچنانی و تر و تمیز و همینطور فیلمها و...

امروز سر دو راهی که همیشه ازش میگذشتم واقعا گیر کردم. روی پل جهنم و بهشت، روی مرز بیهودگی و سعادت... میدونم راهی جز اطاعت و فرو بردن سر تسلیم نیست، اما متاسفانه با مام زجری که از این گناهان کشیدم هنوز از عهده ی پاک کردن تمام صحنه ها، خاطره ها، افرادی که باهاشون بودم و... بر نیومدم.

باورش سخته... دردناکه... هر پسری که کمی زیبایی داشته باشه بی بر و برگرد در نظرم نقش معشوقه ی رویاهام و شریک جاودنای رو پیدا میکنه. توی خیابون، دانشگاه، محل کار و... دائما در معرض التهاب این معلق شدن از زندگی قرار میگیرم و...

واقعا سعی کردم - از ته دلم میخوام درست بشم اما... از پس خودم بر نیومدم، نتونستم از دیدن همه ی پسرها و دخترها پشم پوشی کنم - نتونستم جلوی پنده ی خیالم رو بگیرم که تا لحظه ای مجال پیدا کنه میره به ناکجا آباد... نتونستم حتی یک نفر، فقط یک نفر از آدمای روی زمین رو پیدا کنم که بهم آرامش بده و الان واقعا گیجم. تمام این دو سه سال اخیر با افسردگی دست و پنجه نرم کردم، از یه شاگرد ممتاز تبدیل شدم به دانشجووی که حتی نمیدونه برای چی باید درس بخونه!

دورم وبرم پره از فرصت های آلودگی، دلم میخواد بهشتی باشم - اما راه اون قوم بد عاقبت کجا و بهشت خدا کجا... هم هی روزای خوب رو روزه گرفتم و از خدا پاک شدنم رو خواستم، خدا هم واقعا کم نذاشت - بعضی روزا شده طعم پاکی رو پنان چشیدم که نوز از یادش مدهوش میشم ولی آخرش چی؟

این بازی تا کی ادامه پیدا میکنه؟ نکنه یه وقتی بمیرم که توبه ام شکسته باشه؟ نکنه بخاطر این تلاش های نافرجام آخرش... راه چیه؟ شما میگید بیشتر تلاش کنم و بازم توکل کنم، یا برم دنبال پیدا کردن یه راه حل موقت؟ میتونید بگید آیا دور شدن دوباره از همه ی دوستام با توجه به اینکه هر کدومشون میتونه سوژه ی افکار غلطم قرار بگیره راه درسته؟ کنج تنهایی و پاکی از نظر خداوند مشکلی نداره؟

میتونم از همه ی این عوامل ببرم، فقط گاهی یه چیزی هست توی دلم بهم میگه غلطه. میتونم فشار این احساس دائمی رو تحمل کنم، میتونم بازم سعی کنم واقعا فراموش کنم چیکار کردم و چه احساسی دارم. حتی شاید بتونم به مادرم بگم هیچ دختری رو نمیتونم ارضاء کنم... اما آیا این راه درستیه؟

بزارید بگم، من اون بنده ای هستم که خدا زیاد پای توبه های سر کمیل ملاقاتش کرده - من پشیمونم، همیشه پشیمون و دیگه عزت نفسم قابل لمس نیست.
گاهی توی زدنگی به پوچی میرسم، عاشق محبت به دیگرانم، دیدن غروب رو دوست دارم، از خدا ممنونم و شرمنده ی اینکه هنوز روی این نقطه ایستادم.