غریبِ مدینه๑۩๑اشعار و پیامک ویژه شهادت امام حسن مجتبی (ع)๑۩๑

مهرت به كاينات برابر نمى شود
داغى ز ماتم تو فزون تر نمى شود

از داغ جانگداز تو اى گوهر وجود
سنگ است هر دلى كه مكدّر نمى شود

ظلمى كه بر تو رفت ز بيداد اهل ظلم
در صفحه خيال مصوّر نمى شود

تنها جنازه تو شد آماج تير كين
يك ره شد اين جنايت و ديگر نمى شود

بى بهره از فروغ و لاى تو يا حسن
مشمول اين حديث پيمبر نمى شود

فرمود ديده اى كه كند گريه بر حسن
آن ديده كور وارد محشر نمى شود

دارم اميد بوسه قبر تو در بقيع
امّا چه مى توان كه ميسّر نمى شود

با اين ستم كه بر تو و بر مدفنت رسيد
ويران چرا بناى ستمگر نمى شود

آن را چه دوستى است «مؤيّد» كه ديده اش
از خون دل ز داغ حسن تر نمى شود

(سيّد رضا مؤيّد)

هرگز دلى ز غم چو دل مجتبى نسوخت
ور سوخت اجنبى دگر از آشنا نسوخت

هر گلشنى كه سوخت ز باد سموم سوخت
از باد نوبهارى و نسيم صبا نسوخت

چندان دلش ز سرزنش دوستان گداخت
كز دشمنان زهر بد و هر ناسزا نسوخت

هرگز برادرى به عزاى برادرى
در روزگار چون شه گلگون قبا نسوخت

آن دم كه سوخت حاصل دوران ز سوز دهر
در حيرتم كه خرمن گردون چرا نسوخت

تا شد روان عالم امكان ز تن روان
جنبنده اى نماند كزين ماجرا نسوخت

آهـی کـشید و طشت طلب کرد و خون دل
در طـشت ریــخـت نـزد ستـمدیده خواهرش

زینب چو دید طشت پر از خون، فغان کشید
گـویـی بـه خـاطـر آمـد از آن طـشت دیگـرش

چـنـدان کـشیده آه کــه آتـش گـرفـت چـرخ
چندان گریست خون که گذشت آب از سرش

ره ز جــفــا چــو بــر جـگــر مـجـتـبـی رسید
فـغـانِ جــن و انـس بــه عـرش عُلی رسید

پــر اضــطـراب و واهــمــه شـد عـالم وجود
هـنـگـامـه قـیـامــت و، یــوم الــجـزا رسید

در هـم شــکـسـت قـائـمـه عـرش کـبـریـــا
گـویـی کــه روز نـیـسـتـی مـاسـوی رسید

چـشـم فـلـک ز گریه به غراب خون نشست
اشـک مَـلـک بــه طـارم هـفتم سما رسید

الــمــاس جُـعــده کــارگــر افــتــاد ای دریــغ
آتـش بـه جـان حـضـرت خـیـرالـنّسـاء رسید

نــعـش امـام شـد هـدف چـوبــه‌هـای تـیــر
یـا فـاطـمـه! بـه نـور دو چـشمت چها رسید

بـر حـجـت خـدا، چـه سـتـم‌هـا، چـه ظـلم‌ها
زآن ناکـــِسـان دور ز شــرم و حـیــا رسـیــد

در شـهـر خـویـش و خانـه خود هم غریب بود
از بـس کـه ظـلـم و جـور بـر او ز آشنا رسید

مظلوم چون تو کیست؟ که از ظلم همسرش
مسموم گشت و جان به لبش از جفا رسید

یـا مـصطـفی! ز روی تـو هم کس نکرد شرم
نـامــردمــی بـبـیـن ز کـجــا تـا کــجــا رسید

روز جـــزا جـــواب خـــدا را چــه مــی‌دهــنـد
آنـان کــه ظـلــمـشـان بـه عـزیـز خدا رسید

سـوز غــمــش بــه جــان بــراتـی شرر فكند
آتــش بـه استـخـوانـش ازیــن مـاجرا رسید

لالـه‌ای بـود که بـا داغ جگر سوخته بود
آتــشـی در دل سـودا زده افـروخـتـه بــود

شرم دارم کـه بـگویم تن مسمـوم تـرا
خـصـم بـا تـیـر بـه تـابوت به هم دوخته بود

راز دل را همه با همسر خود می‌گویند
حَسن از همسر خودکامه خود سوخته بود

جـگـرش پـاره شـد از نـیشتر زخم زبان
در لـگن خـون دلـی ریـخـت که انـدوخته بود

ارث مـادر خـود بـُرد غـم و رنـج و مِـحَن
صـبـر و تـسـلـیـم و رضـا از پدر آموخته بود

"حسین اخوان کاشانی" تائب

آن آب که بر جان حسن شعله برافروخت
با زهر در آمیخته بود و جگرش سوخت

آن پاره دل ها که فرو ریخت به دامن
خون جگری بود که یک عمر بیاندوخت

در سوختن و ساختنش عمر سر آمد
مظلومیت از مادر و صبر از پدر آموخت

اسماء لعین بر پسر هند جگرخوار
جان پسر فاطمه را خسته و بفروخت

در کرب و بلا بر سه هدف کارگر افتد
آن تیر که تابوت حسن را به کفن دوخت

شاید که "مؤید" به صف حشر نسوزند
آن را که دل از داغِ جگرسوزِ حسن سوخت

کنید ماتمیان گریه در عزایحسن
که شد بلند به ماتم زنو لوای حسن

اگر گذشت محرم رسیده ماه صفر
حسینیان بخروشید در عزای حسن

پی تسلی زهرا ، خوش آنکه میگرید
گهی برای حسین و ، گهی برای حسن

ببرد بار ملالی حَسَن ، که بردن آن
ز ما سوا نتواند کسی ، سوای حسن

غمی که داشت حسن در دل حزین ،شرحش
ز من مجو که حَسَن داند و خدای حسن

کند به دشمن خود بهر حفظ دین، بیعت
مقام حلم تماشا کن و رضای حسن

ز چشم اهل نظر سر زد آن عصاکز ظلم
فرو برد همان کور دل به پای حسن

چه دیده بود از او خصم او ،که دائم بود
به قصد جانِ به اندوه مبتلای حسن

فغان که رنگ زمرد زَ سوده الماس
پدید شد به لب لعل جانفزای حسن

به حق او بنگر جور چرخ وطغیانش
که بعدِ قتل ، عدو کرد تیربارانش

مادرش گفت که گریان نشود روز جزا

آن دو چشمی که کند گریه برای حسنش

یا حسن ای مرد پر از درد و غم
ای حرم الله بدون حرم

نیست دلت تنگ و تویی تنگ دل
ای جگر متصل و منفصل

گر جگرت لک زد و پر داغ شد
میوه ی لک دار تو صد باغ شد

باغ چه گویم شررستان عشق
مزرعه ی بذز فراوان عشق

پس تو به ابنای زمان داده ای
مهری و تسبیحی و سجاده ای

هر چه قیام است ز افتادنت
هرچه حیات است زجان دادنت

مرد جگر دار معانی تویی
پیری دلخواه جوانی تویی

مزرعه ها کشت شد از بذر تو
خرمن محصول خدا نذر تو

ای جگر زخم به سر سبزیت
سرخی ما شدبه جگرسبزی ات

ای اسد الله منقش شده
وای بر این قوم مشوش شده

زهر تو را گر چه به جان ریختند
آب ز روی خودشان ریختند

حضرت تصویر تو تا سبز شد
مزرعه ی کرب و بلا سبز شد

ای جگرستان معارف حسن
ای به کف خرمن عارف حسن

مردم از این خیل مصیبات تو
طول کشیده صف خیرات تو

گر به کف آرم جگر درد را
سخت بسوزم جگر درد را

ای یم توحید مرا سوختی
سوختی و عاشقی آموختی

پس تو مرا مایل دنیامکن
از سر خود این گره راوا مکن

ای پسر فاطمه جانم بده
روح تنم باش و روانم بده

مدح تو افلاک طلب می کند
ورنه دهانم همه تب میکند

من به تو رو کرده ام ای عشق پاک
حلت الأرواح قریب فناک

شرح پریشانی دلدادگان
هست چو گیسوی پریزادگان گ

ا ی جگرت مزرعه ی ذات تو
آینه بردار به وقت درو

قائله را ختم گرفن ز تو
جان به همه دادن ومردن ز تو

سربه سراقلیم کرم دست تو
طائفه حاتمیان مست تو

سفره اگر باز،طعامش تویی
طعنه اگر ساز،سلامش تویی

زهر اگر هست بسوز و بساز
ای جگر مست بسوز و بساز

"محمد سهرابی"

شهر،امروز پر از شیون هر مرد و زن است
مگر ای غم زدگان روز عزای حسن است

قصه‌ی جعده‌ی ملعونه و آن زهر جفا
گفت و گویی است که در هر گذر و انجمن است

نوبت عشرت اسماء معاویه رسید
شاد از مرگ سلیمان زمان،اهرمن است

همه دل هاست پر از غم،مگر امروز حسین
از غم مرگ حسن همدم رنج و مِحَن است

بهر زهرای حزین از خبر مرگ حسن
باغ فردوس برین،گوشه‌ی بیت الحزن است

گفت با زینب غم دیده حسن،در دم مرگ
بنشین در بر من،تا که مرا جان به تن است

خواهرا زهر جفا،کار مرا کرده تمام
اول درد تو و آخر عمر حسن است

می روم یک دم دیگر من از این دار فنا
به سوی جنت فردوس که مأوای من است

بعد از این جان تو و قاسم نیکو سِیَرَم
ز آنکه داماد حسین،آن شهِ گل پیرهن است

زینبا!روز فراق است اگر صبر کنی
سخنی با تو مرا هست که آخر سخن است

خواهرا خیز زجا زود برو ظشت بیار
که مرا خون دل از جور فلک در دهن است

من ندانم که در آن حال،به زینب چه گذشت
دید چون لَخت جگر از حسنش در لگن است

گفت ای وای که شد خاک عزا بر سر من
که حسن از بر من،عازم شهر و وطن است

اى دل خون شده! ایّام عزاى حسن ست

كز ثَرى تا به ثریّا همه بیت الحزن ست

پیرهن چاك زنم در غم آن گوهر پاك

گز غمش چاك ملك را به فلك پیرهن ست